Κάλλιο πέντε και στο χέρι

Τουρκία, Κωνσταντινούπολη, Ερντογάν, άνθρωποι του Πούτιν, του Ζελένσκι και ο Αμπράμοβιτς. Ολοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι. Κι εμείς; Η Ελλάδα; Η πιστή και αφοσιωμένη Ελλαδίτσα; Η Αθήνα, η πόλη της Δημοκρατίας, του Παρθενώνα, του πολιτισμού; Τα φώτα της Ευρώπης και της Αμερικής; Εμείς που «ανήκομεν εις την Δύσιν»;

Εμείς, στη δεύτερη κατηγορία. Πάντα πιστοί, πρόθυμοι και περιφρονημένοι. Και σου λένε, με το δίκιο τους, μα η Τουρκία όρμησε, σκότωσε και άρπαξε τη μισή, σχεδόν, Κύπρο. Η χώρα που παραβίασε τα πάντα: συμφωνίες, σύνορα, διεθνή νομιμότητα. Που όλα τα έκανε χαρτί τουαλέτας για τα οπίσθια των ψευτοσουλτάνων.

Γιατί λοιπόν αυτή η τόσο σπουδαία συνάντηση για την κατάπαυση των πολεμικών εφόδων του μακελάρη Πούτιν έγινε επί τουρκικού εδάφους;

Επειδή παριστάνει την ουδέτερη. Επειδή φιλοξενεί Ρώσους ολιγάρχες. Μαζί με τα δισεκατομμύριά τους. Επειδή έχει εξασφαλίσει τους ρωσικούς S-400. Επειδή αρνείται τη μεταφορά τους στην Ουκρανία. Επειδή συνορεύει με τη Ρωσία.

Αλλά και επειδή είναι μεγάλη χώρα. Επειδή ενίοτε υποδύεται τον περιφερειακό χωροφύλακα της Ουάσινγκτον. Επειδή φτηνά εργατικά χέρια. Εν αφθονία. Επειδή «φιλοξενεί» πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Επειδή δεκάδες ευρωπαϊκές και αμερικανικές βιομηχανίες πολυεθνικών συμφερόντων είναι εγκαταστημένες επί τουρκικού εδάφους. Και επειδή ο στρατός της ο μεγαλύτερος, αριθμητικά, της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν. Κάπως έτσι η Τουρκία είναι ανώτερη σε χρησιμότητα από τη μικρή Ελλάδα. Πρώτα η Τουρκία, δεύτεροι και καταϊδρωμένοι εμείς. Μα η συμπεριφορά της, οι πρακτικές της, ο ιμπεριαλιστικός της χαρακτήρας, η δημοκρατική υποκρισία του καθεστώτος, ο αυταρχισμός, η καταπίεση, οι φυλακίσεις και εκτοπίσεις κάθε ύποπτου που επιβουλεύεται τη δικτατορία Ερντογάν, όλα αυτά θα έπρεπε να λειτουργούν αρνητικά και απορριπτικά.

Με απλά λόγια, είναι εντελώς αντιφατικό και ύποπτο από τη μια να θεωρείς ως εχθρό και σατανά τον Πούτιν και από την άλλη να ανέχεσαι, να συνδιαλέγεσαι και να πορεύεσαι με τον Ερντογάν. Που σε τελευταία ανάλυση μοιάζει με σωσία του λιλιπούτειου τσάρου πασών των Ρωσιών. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!

Γιατί λοιπόν; Τρεις οι λόγοι. Ο πρώτος, γεωπολιτικός και στρατηγικός. Ο δεύτερος, οικονομικός. Και ο τρίτος, ο Τούρκος ο σουλτάνος ο Οθωμανός.

Επειδή η πρώτη, συρρικνωμένη μορφή ανεξάρτητης ελληνικής επικράτειας προέκυψε με τη ναυμαχία στο Ναβαρίνο. Μέχρι τότε οι αιμοσταγείς ορδές του Ιμπραήμ είχαν κατακάψει ολόκληρη την Πελοπόννησο. Και την ίδια στιγμή οι πρόγονοί μας πλακώνονταν σε εμφύλιο χωρίς φραγμούς και όρια.

Επειδή εκ παραδόσεως, σε κάθε κρίσιμη ιστορική στιγμή η παρέμβαση των «μεγάλων δυνάμεων» ήταν καταλυτική. Επειδή ο Εμφύλιος, νικηφόρος με τη συμμετοχή αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Επειδή διαρκώς και μονίμως πρώτα η Αγγλία και στη συνέχεια οι ΗΠΑ, οι προστάτιδες δυνάμεις. Που φρόντιζαν τη δική μας, γεωγραφική, ακεραιότητα. Ως ένα σημείο.

Επειδή, οικονομικά, η Ελλάδα είναι καταχρεωμένη. Επειδή δάνεια, χρέη εν αφθονία. Επειδή η ανάπτυξη η οικονομική ακόμα να μας φέρει στα ίσα. Επειδή από τους πρώτους στη διαφθορά και από τους τελευταίους στην ανάπτυξη και την τεχνολογία. Εντός των συνόρων της Ευρωζώνης. Με απλά λόγια, από τη μια οι αμερικανικές βάσεις και από την άλλη το ταμείο του Βερολίνου. Ο «μπαμπάς» και η «μαμά» μας. Κάπως έτσι.

Και τέλος επειδή ο δικτάτορας της διπλανής, γειτονικής ακονίζει τα μαχαίρια και τις μασέλες του με ορέξεις να καταβροχθίσει το μισό Αιγαίο. Φανταστείτε λοιπόν ένα σενάριο τρόμου. Ο Μητσοτάκης, η κάθε άλλος στη θέση του, να αρχίσει να φλερτάρει με την ιδέα των ίσων αποστάσεων, ουδετερότητας και φιλορωσικών προθέσεων. Σαν να λέμε να υιοθετεί το σύνθημα «Ουάσινγκτον και Μόσχα το ίδιο συνδικάτο».

Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Γιατί ποιος Ελλην πολιτικός δεν θα επιθυμούσε να το παίξει «αντικειμενικός» και έτσι δημοφιλής και λατρευτός; Αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Η εξάρτηση είναι κυτταρική. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και... τρέμε!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ