Η απώλεια ανθρώπινων ζωών, τα κύματα προσφύγων και οι εικόνες καταστροφής από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκαλούν την ανθρώπινη ευαισθησία και δικαιολογούν το τεράστιο ενδιαφέρον και τη συνεχή ενασχόληση πολιτικών, μέσων ενημέρωσης και απλών πολιτών.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της καταγραφής και ανάλυσης των εξελίξεων έχει χαθεί, ή μάλλον δεν έχει προβληθεί στον βαθμό που θα έπρεπε, ο παραλληλισμός με μια άλλη εισβολή σε μια άλλη ανεξάρτητη χώρα της Ευρώπης: αυτή της Τουρκίας στην Κύπρο, πριν από 48 χρόνια, όπου πέρα από την παραβατικότητα της εισβολής, ιδιαίτερα της δεύτερης, υπάρχει η συνεχιζόμενη κατοχή.
Αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό μνήμες από τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του ’74, αλλά και εικόνες από τη γραμμή της διχοτόμησης και τους 40.000 Τούρκους στρατιώτες να
παραμένουν μέχρι και σήμερα στη Μεγαλόνησο, ενώ με το πέρασμα του χρόνου και τις αποτυχημένες απόπειρες λύσης έχουμε διολισθήσει στο σημείο η χώρα που εισέβαλε να απαιτεί πλέον τη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής και τη διαίρεση του νησιού σε δύο ανεξάρτητα κράτη.Τώρα που ολόκληρη η υφήλιος αντιδρά και απορρίπτει τη ρωσική εισβολή, η ελληνική πλευρά έχει κάθε λόγο να υπενθυμίζει στη διεθνή κοινότητα τι συνέβη το 1974.
Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί. Και τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι απαραίτητο να προβάλλονται σε υπερβολικό βαθμό, διότι η προσπάθεια θα απολέσει την αποτελεσματικότητά της.
Ωστόσο, Ελληνες πολιτικοί, διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί, ακόμη και δημοσιογράφοι, μπορούν να υπενθυμίζουν σε διμερείς συναντήσεις και διεθνή φόρα ότι ο ελληνισμός κατανοεί περισσότερο ίσως από πολλούς άλλους αυτό που συμβαίνει σήμερα διότι μόλις πριν από μερικές δεκαετίες υπέστη μια παρόμοια εισβολή από γειτονική χώρα, η οποία είχε τους δικούς της νεκρούς, αγνοουμένους και πρόσφυγες, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε κάθε πολεμική επιχείρηση.
Σε ό,τι, δε, αφορά όσους υποστηρίζουν τη Μόσχα ή επιλέγουν τις ίσες αποστάσεις, δεν μπορεί αυτό που συμβαίνει σήμερα –η εισβολή της Ρωσίας σε μια μικρότερη γειτονική της χώρα– να μην τους θυμίζει το ’74 και το τι έκανε η Τουρκία στην Κύπρο. Ο αντικειμενικός παρατηρητής –όχι μόνον οι Ελληνες– δικαιούται να κάνει τον παραλληλισμό.
Και, φυσικά, η ενέργεια αυτή του προέδρου Πούτιν δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική σχέση της Ελλάδας με τον ρωσικό λαό.
Οσο για τις ευθύνες της Δύσης στην κρίση της Ουκρανίας, προφανώς υπάρχουν και είναι μεγάλες. Η αντικειμενική ανάλυση των εξελίξεων περιλαμβάνει σοβαρή και αυστηρή κριτική για ατυχείς εξαγγελίες, υπερβολικές υποσχέσεις και εσφαλμένους χειρισμούς που επιδείνωσαν το σκηνικό.
Ομως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η εισβολή της Ρωσίας. Οπως δεν δικαιολογείται αυτή της Τουρκίας στην Κύπρο…
Αθαν. Έλλις-Καθημερινή
Θυμάσαι την Κύπρο; Το ερώτημα στο Μητσοτάκη που τη διαπραγματεύετε σε προσωπικό επίπεδο με τον Ερντογαν και οχι στον Ελληνικό λαό, οι Ελληνες ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ
ΑπάντησηΔιαγραφή