Υποκρισία, κομπλεξισμός και λοιπά συστατικά της αριστερής πολιτικής

Όπως πιθανότατα ήδη γνωρίζετε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την επίσκεψή του στη Βοστώνη των ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, παρακολούθησε από κοντά έναν αγώνα του NBA. Και, βεβαίως, το γεγονός αυτό έγινε είδηση η οποία αναπαράχθηκε από όλα ανεξαιρέτως τα ελληνικά ΜΜΕ, πράγμα εντελώς φυσιολογικό καθώς μιλάμε για τον Έλληνα πρωθυπουργό.

«Κυριάκος Μητσοτάκης: Είδε το παιχνίδι Σέλτικς-Χιτ», «Παρευρέθηκε στο Game 4 των Σέλτικς με τους Χιτ ο Κυριάκος Μητσοτάκης», «Παρακολούθησε αγώνα NBA στη Βοστώνη ο Έλληνας πρωθυπουργός» κτλ. Κάπως έτσι μονότονο ήταν το μοτίβο στους τίτλους τόσο των πολιτικών όσο και των αθλητικών μέσων… Μέχρι που φτάνει κανείς στα αριστερά μέσα και το πράγμα αλλάζει. Για παράδειγμα: «Αντιδράσεις για την παρουσία Μητσοτάκη σε αγώνα του NBA» (tvxs.gr) ή «Κυριάκος Μητσοτάκης / Είδε αγώνα NBA στη Βοστώνη – Χιλιάδες ευρώ κοστίζει το εισιτήριο για τη θέση του» (Εφημερίδα «Η Αυγή»). Αυτές οι αντιδράσεις, που λέτε, (θα έπρεπε να) είναι μεγαλύτερο ζήτημα από το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός παρακολούθησε έναν αγώνα μπάσκετ από μία θέση με ακριβό εισιτήριο.

Καταρχάς, ως λίγο πιο ειδικός στο NBA από τον μέσο αριστερό, ο οποίος βλέπει αμερικανικά σπορ και φρίττει από τον πολύ καπιταλισμό, να σας πληροφορήσω ότι είναι μάλλον βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πλήρωσε για αυτή τη θέση. Η κάμερα τον συνέλαβε να

κάθεται δίπλα σε αθλητές του NBA, οι οποίοι πάντα κάθονται σε θέσεις χορηγών, δηλαδή σε θέσεις που είναι κρατημένες για να δοθούν την τελευταία στιγμή, κατά κανόνα δωρεάν, σε σημαίνοντα πρόσωπα ή νικητές διαγωνισμών. Συνεπώς, ο πρωθυπουργός πιθανότατα προσκλήθηκε στον αγώνα, δεν πήγε μόνος του. Μπορεί να το γνωρίζουν και στην Αυγή αυτό, αλλά είπαν να πετάξουν ένα «χιλιάδες ευρώ κοστίζει το εισιτήριο για τη θέση» (που στο κάτω κάτω δεν είναι και ψέματα, η θέση από μόνη της κοστίζει) και όποιος το χάψει.

Μισό λεπτό όμως… Κι αν το πλήρωνε το εισιτήριο ο πρωθυπουργός, πού ακριβώς είναι το πρόβλημα; Από την τσέπη της Αριστεράς θα έπαιρνε τα χρήματα; Ή μήπως είναι μυστικό ότι είναι οικονομικά ευκατάστατος; Και για να μπούμε στο κυρίως θέμα, τι μίζερο σκεπτικό είναι αυτό που δεν επιτρέπει στον Έλληνα πρωθυπουργό να κάνει ένα διάλειμμα λίγων ωρών το οποίο, εντελώς λογικά, ενδεχομένως να του κόστισε; Σε έναν δίωρο αγώνα μπάσκετ πήγε, όχι διακοπές σε κότερο.

Και να ήταν μόνο η μιζέρια το πρόβλημα… Μέσα στο ίδιο σκεπτικό ενυπάρχει και η υποκρισία: Σε αντίθεση με αυτή την «αμαρτωλή πολυτέλεια» του Κυριάκου Μητσοτάκη να βλέπει NBA, όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάπνιζε πούρο σε κότερο επιχειρηματία, μας έλεγαν οι σύντροφοί του ότι δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό, «ξεκουραζόταν ο άνθρωπος». Ομοίως, όταν ο αριστερός «αγωνιστής» έχει διαμέρισμα στο Λονδίνο, οι ίδιοι λένε ότι έχει ένα «αποκούμπι», ενώ όταν είναι δεξιός και έχει εξοχικό στο Κορωπί, λένε ότι έχει «παλάτι». Κάπως έτσι, η Αριστερά έχει καλλιεργήσει στην κοινωνία εδώ και δεκαετίες μία υποκριτική αίσθηση ποινικοποίησης του πλούτου, όπου ένα δημόσιο πρόσωπο, ειδικά αν είναι πολιτικός, πρέπει να δείχνει κακομοίρης… Κι ας έχει καταθέσεις στην τράπεζα, κι ας κατέχει ακίνητα στο όνομά του, κι ας στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο… Ειδάλλως, υποτίθεται ότι προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Υπό αυτό το πρίσμα, στην προκειμένη περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη η Αριστερά παίζει το γνωστό χαρτί της που λέει «εδώ ο κόσμος πεινάει και αυτός καλοπερνάει.» Λες και ο Έλληνας – που, ναι, δυσκολεύεται αυτή την εποχή – δεν ξέρει τι θα πει καλοπέραση. Αναλογικά, αυτή η κατάσταση θυμίζει λίγο την προ διετίας περίπτωση του Στέφανου Τσιτσιπά, ο οποίος, ευρισκόμενος στο Λονδίνο, είχε πει ότι θα ήθελε να δει να ανοίγει ένα πολυκατάστημα Harrods στην Αθήνα: Βγήκαν τότε οι ορδές του ελληνικού Twitter να πουν ότι ο νεαρός τενίστας προκαλεί την κοινωνία, την ίδια ώρα που οι Έλληνες, αναλογικά με τον πληθυσμό μας, είμαστε από τους καλύτερους «πελάτες» του Λονδίνου με περίπου 200 χιλιάδες επισκέψεις ετησίως. Τώρα, κάποιος εξ αριστερών έξυπνος μπορεί να αντιτείνει «ναι, αλλά ο μέσος Έλληνας που επισκέπτεται το Λονδίνο δεν βγάζει τα χρήματα του Τσιτσιπά ή του Μητσοτάκη.» Ε, ακόμα χειρότερα… Τότε δεν μιλάμε για υποκρισία, αλλά για βαθύ κόμπλεξ.

Mιχ. Δεμερτζής

 tomanifesto.gr