Δρόμος χωρίς επιστροφή

Έκλεισαν τρεις μήνες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και μόνο για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.

Όπως είπε σοκαρισμένη η νεαρή Φινλανδή πρωθυπουργός Σάνα Μάριν επισκεπτόμενη το Ιρπίν και την Μπούτσα, «δεν υπάρχει επιστροφή» για τη Ρωσία (26/5).

Νομίζω ότι το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι, ακόμη και η ρωσική ηγεσία. Ο,τι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα, στο καλύτερο ή στο χειρότερο σενάριο, τα πράγματα αποκλείεται να επιστρέψουν εκεί που βρίσκονταν την παραμονή της εισβολής.

Δεν είναι ίσως η πρώτη μεταπολεμική σύγκρουση επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι ότι για πρώτη φορά μια χώρα αμφισβητεί εμπόλεμα την ύπαρξη, την ακεραιότητα και την κυριαρχία μιας γειτονικής χώρας.

Τρεις χώρες διαλύθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ευρώπη – Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία. Άλλοτε συναινετικά και άλλοτε με

το όπλο στο χέρι. Αλλά ποτέ δεν αμφισβητήθηκαν τα διεθνή σύνορα που είχαν καθοριστεί μεταπολεμικά για καθεμία από αυτές.

Η «μη μεταβολή των συνόρων» αποτελεί απροσπέλαστο κεκτημένο δικαίου, πολιτικής, ασφάλειας και ειρήνης, τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ακόμη και οι στρατιωτικές επεμβάσεις της σοβιετικής εποχής (Ουγγαρία το 1956 και Τσεχοσλοβακία το 1968) το σεβάστηκαν.

Αυτή την ευθεία απόρριψη των κανόνων του μεταπολεμικού κόσμου έχουν επιχειρήσει έως τώρα μόνο δυο χώρες.

– Η Ρωσία με τη στρατιωτική εισβολή στη Γεωργία (2008) και στην Ουκρανία (2014 και 2022).

– Η Τουρκία με την εισβολή στην Κύπρο (1974) και την αμφισβήτηση πλέον της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου.

Είναι λοιπόν η ανασφάλεια και η ανησυχία απέναντι σε μια επιθετική και κτηνώδη «υπερδύναμη» που οδηγούν τη Σουηδία, την Φινλανδία και αύριο ίσως την Ουκρανία στην αγκαλιά του «δυτικού και νατοϊκού ιμπεριαλισμού».

Και συνεπώς η προφανής επέκταση και εδραίωση του ΝΑΤΟ προκύπτει ως το αυτονόητο αποτέλεσμα των απειλών, των φόβων και των εισβολών. Οχι ως μέρος κάποιου απερίγραπτου σατανικού σχεδίου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε «τη μάχη της γενιάς μας» και μερικών ακόμη γενιών. Τη μάχη που θα καθορίσει τον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Υπό προϋποθέσεις ακόμη και η Σία Αναγνωστοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διακρίνει «τη σωστή πλευρά της Ιστορίας» («Αυγή», 25/5)

Διότι αν επιστρέψουμε στην αυθαιρεσία της ισχύος και στη λογική του μεγέθους (όπως εισηγείται ο Χ. Κίσιντζερ και άλλοι αγγλοσάξονες αναλυτές της λεγόμενης «ρεαλιστικής σχολής»…) καταλήγουμε απλώς σε έναν αβέβαιο και χαοτικό κόσμο.

Ο Πούτιν διεκδικεί την Ουκρανία σήμερα και ο Ερντογάν τα νησιά του Αιγαίου αύριο επειδή θεωρούν ότι μπορούν να το επιβάλουν. Ακριβώς όπως ο Χίτλερ διαμέλισε την προπολεμική Τσεχοσλοβακία ή Πολωνία.

Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» λοιπόν είναι εκείνη που αφομοιώνει τα αιματοβαμμένα συμπεράσματα δύο Παγκόσμιων και ενός Ψυχρού Πολέμου. Της ήττας των «μαυροκόκκινων» ολοκληρωτισμών. Και τα οποία αμφισβητούν σήμερα και η Ρωσία και η Τουρκία.

Δεν ξέρω αν η Ρωσία υποχρεωθεί τελικά σε «στρατηγική ήττα» (όπως προκρίνουν κάποιοι δυτικοί αναλυτές) ή σε μια «συμβιβαστική αναδίπλωση» (όπως εισηγούνται άλλοι).

Το ζητούμενο είναι πρωτίστως να καταγραφεί ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Για να μην επιστρέψουμε στο μαύρο παρελθόν και γίνει ο πλανήτης αβίωτος.

Προβλήματα
Η πρόταση του υπέργηρου Κίσιντζερ να παραχωρήσει η Ουκρανία εδάφη στη Ρωσία προκειμένου να λήξει ο πόλεμος έχει δύο προβλήματα.
Πρώτον, ότι καμία χώρα δεν παραχωρεί εδάφη πριν χάσει έναν πόλεμο.
Δεύτερον, ότι στο Ευρωκοινοβούλιο την επικρότησε ο… Παπαδημούλης.
Για το δεύτερο δεν φταίει ο Κίσιντζερ. Αλλά το πρώτο είναι ελαφρώς ακατανόητο.
Αν ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τον εκβιασμό είναι να υποκύψεις, τότε επιστρέφουμε σε έναν πλανήτη χάους. Αυτό το χάος που (υποτίθεται) θέλει να αποφύγει ο Κίσιντζερ.
Πάντα θυμάμαι τον Αρθουρ Σλέσινγκερ που έλεγε (για τον Κάστρο) πως αν ο ήρωας δεν πεθάνει νέος, καταντάει συνήθως ένας γεροξούρας!

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ