Καρικατούρες

Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν δεν καταλαβαίνει κανείς ξένες γλώσσες. Δεν υπάρχει καν μειονέκτημα αν ακούει παράφωνα ούτε, φυσικά, κώλυμα προσαρμοστικότητας αν αλληθωρίζει περιστασιακά. Δεν το λες και έγκλημα αν έχει ακόμη άγνοια σπουδαίων θεμάτων.

Αλλού εντοπίζεται το πρόβλημα. Όταν πχ υποδύεται ότι δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, την ερμηνεύει κατά το δοκούν παραπλανητικά και επιστρατεύει τόνους υποκρισίας για να καλύψει την ανεπάρκεια του. Τότε ναι, υπάρχει, αρρυθμία στην ευθυκρισία του, αν όχι ανεπανόρθωτη βλάβη στο κινητήρα της σκέψης του.

Τέτοια ψεγάδια αδιέξοδης αντιληπτικότητας εκδηλώνει, δυστυχώς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιμένοντας να πατάει ακροβατικά σε δυο βάρκες σε συνθήκες διεθνούς τρικυμίας. Φουρκίστηκαν κάποια στελέχη του για τα αποτελέσματα των επαφών του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.

Με άγαρμπο σόου διάδοσης στρεβλών εντυπώσεων διατράνωσαν τον εμπαθή αρνητισμό τους υποστηρίζοντας ανερμάτιστα ότι παρέλειψε να αναφερθεί στην επιθετικότητα της Τουρκίας κατά την καταχειροκροτούμενη ομιλία που στο Κογκρέσο. Προσήλθαν με αδέξια μικροπολιτική σκοπιμότητα στο ανορθόγραφο ρητό του Μποστ : «Είναι κανών των ανικάνων τον ικανόν να κάνουν νάνον»
Έπρεπε να θιχτεί ο εριστικός Τούρκος πρόεδρος, να εκτοξεύεσαι εμπρηστικές απειλές και να καταφερθεί με οξύτητα προσωπικά κατά του Μητσοτάκη - για όσα είπε, πράγματι, ο τελευταίος στην Ουάσιγκτον- ώστε να αλλάξουν με το ζόρι βιολί στη Κουμουνδούρου.

Καταδίκασαν με το στανιό ως απολύτως απαράδεκτες τις δηλώσεις Ερντογάν για τη διακοπή του διαλόγου με τον γενικώς, αφηρημένα και αορίστως πρωθυπουργό της Ελλάδας. Όχι με τον συγκεκριμένο , ειδικώς και επωνύμως εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας . Λες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κάτι σαν τη υπηρεσιακή Βασιλική Θάνου, ας πούμε.

Στο ίδιο αφηρημένο μοτίβο εξεγείρονται για την αποστολή από την Ελλάδα - όπως συνεισφέρει όλη η ΕΕ, ακόμη και η Αυστραλία - αμυντικού εξοπλισμού και ιατρικών εφοδίων προς τους αιματηρά δοκιμαζόμενους Ουκρανούς που δέχονται κτηνώδη ρωσική εισβολή.

Ως μετρ των διεθνών σχέσεων αφήνουν να εννοηθεί πως αν η Ελλάδα «το ‘παιζε» επιτήδεια ουδέτερη, θα είχε εξαιρεθεί από τα αντίμετρα της Ρωσίας στις δυτικές κυρώσεις. Θα πνιγόταν σε αχανείς λίμνες τζάμπα πετρελαίου και θα θρονιαζόταν σε θεόρατα σύννεφα δωρεάν φυσικού αερίου.

Ούτε περνά,ίσως, από το μυαλό των αιθεροβαμόνων διπλωματικών εμπειρογνωμόνων τους ότι η συγγένεια των αυταρχικών, παραβατικών του διεθνούς δικαίου, καθεστώτων Πούτιν και Ερντογάν καθιστά και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, αναλόγως με το ρωσικό στην Ουκρανία, επικίνδυνο για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Δικαίως, ωστόσο, εγκαλούν τη στάση Ποντίου Πιλάτου των Νατοϊκών Συμμάχων απέναντι στην Άγκυρα, και τους ζητούν να αφήσουν τις ίσες αποστάσεις και να στηρίξουν την Αθήνα. Από την άλλη χαρακτηρίζουν τη χώρα «φυλάκιο της Δύσης προς Ανατολάς», το οποίο τη βυθίζει σε όλο και μεγαλύτερους κινδύνους. Εφόσον, όμως , τέτοιες στοχαστικές προσεγγίσεις αναιρούν η μια την άλλη, η σχιζοφρένια δεν είναι απλώς πολιτικά ανιχνεύσιμη. Γίνεται εντελώς απτή.

Προφανώς και το κόμμα της τρέχουσας αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αναφαίρετο δικαίωμα σε ένα θαμπό αφήγημα. Αντί της συνεννόησης για την χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής να επιλέγει και να προβαίνει σε παράταιρες, ελλειμματικές, αντιφατικές και αμήχανες εξιστορήσεις’
Να προκρίνει μεν το διάλογο μεταξύ γειτονικών χωρών για κατευνασμό των διαφορών τους αλλά παράλληλα να διστάζει στην απόκτηση από τη χώρα μιας αξιοπρεπούς δύναμης αποτροπής

Υπό το θολό σκεπτικό ενός ξεθωριασμένου πασιφισμού πε ρι «πεταμένων λεφτών» για όπλα κατατρύχεται αδικαιολόγητα από τον φόβο να υπερψηφίσει διεθνείς συμφωνίες που εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα.

Καταψήφισε την ελληνοαμερικανική και την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία . Στην πιο κρίσιμη φάση για τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου είπε όχι στην αγορά αεροσκαφών Ραφάλ και φρεγατών Μπελάρα. Αρνήθηκε την υπερψήφιση των αμυντικών δαπανών της χώρας, στον Προϋπολογισμό του 2022. Είναι ακόμη εναντίον της αγοράς ενός σμήνους F-35.

Ενδεχομένως, οι χοντροκομμένες κόκκινες εθνικές γραμμές του δεν είναι συνέπεια στενών πατριωτικών οριζόντων. Είναι ζήτημα εσωκομματικών ισορροπιών και εγκλωβισμού σε μια ψευδώνυμη ριζοσπαστική, στην ουσία κατακερματισμένη, πολιτική ταυτότητα.

Κουβαλάει, όπως και να το κάνουμε, την παράδοση του διάλογου και της συνεννόησης εντός ευρωπαϊκού πλαισίου της ανανεωτικής αριστεράς, τη κληρονομιά του αντιδυτικού αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού της δογματικής αριστεράς, τον προλεταριακό διεθνισμό της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τις πεποιθήσεις των «μεταναστών» από το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ.

Πιθανότατα στο μείγμα του το κόμμα έχει μερικώς απαλλαγεί από τους εθνικολυρικούς "τουρκοφάγους" του πρώην συγκυβερνήτη του Πάνου Καμένο. Συνεχίζει, όμως, να συνυπάρχει με τα «γιουσουφάκια" των ανέμελων δήθεν αλληλέγγυων δικαιωματιστών που μπερδεύουν σκόπιμα την εθνική ασφάλεια με τον εθνικισμό. Έτσι, όμως, χωριό δεν γίνεται.

Από μια άποψη ο Αλέξης Τσίπρας σωστά μάλλον μεταφράζει τις συγκεκριμένες ενδοκομματικές τάσεις και ρεύματα από το τουρκικό «αχταρμά» στην ιταλική «καρικατούρα».Μόνο που οι αναδιατυπώσεις χωρίς κοίταγμα στο καθρέφτη και δίχως εθνική πυξίδα δεν ζωγραφίζουν το πατριωτικά ωφέλιμο. Σκιτσάρουν μια ακόμη πολωτική δημαγωγία και άλλη μια πολιτική παραμυθολογία για αφελείς.

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ