Τοξικότητα, το δώρο που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ

Σαν ιδεολογικά ζόμπι τρέφονται από το αίμα του τραγικού παρελθόντος, όπως ο ίδιοι το κοιτούν παραμορφωτικά, όταν δεν έχουν τίποτα να αρθρώσουν για τη σύγχρονη ζωή. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και αναπληρωτής τομέα πολιτισμού παρακαλώ, γράφει στην Αυγή ότι εδώ και 50 χρόνια η δεξιά επιχειρεί ένα λίφτινγκ ως προς το πρόσωπο και τη συμπεριφορά της. Καμία αντίρρηση ως προς αυτό, αλλά συνεχίζει:

«Κατά το πριν τη χούντα διάστημα, η ίδια παράταξη χρεώνεται τη βία και νοθεία, δολοφονίες (Λαμπράκης, Πέτρουλας, Τσαρουχάς) και τον τρόμο του χωροφύλακα. Αν πάμε λίγο πιο πίσω, συναντάμε τη μετεμφυλιακή εποχή, με το ανελεύθερο και εκδικητικό για τους ηττημένους, κράτος της νικήτριας δεξιάς παράταξης».

Ζούνε με προσκλητήρια νεκρών, αλλά ξέχασε τα εγκλήματα της άλλης πλευράς, και τις πηγάδες, με τις οποίες (εν έτει 2022) τα τρολ τους απειλούν τους δεξιούς στα σόσιαλ μίντια. Και όλα τα ανωτέρω με τη σκοπιμότητα για να καταλήξει ότι «η Δεξιά απέβαλε όλες τις μάσκες της παλιάς καλής αστικής ευγένειας και απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και βέβαια απέναντι στον ελληνικό λαό. Συμπεριφέρεται σαν τον παλιό μετεμφυλιακό χωροφύλακα».

Δεν το σχολιάζουμε επί της

ουσίας, κατά πόσο άραγε, εάν είχαν νικήσει οι αριστεροί θα ήταν λιγότερο εκδικητικοί, ή αν τα ξερονήσια θα είχαν γεμίσει αυτή τη φορά με δεξιούς, όπως έγινε στα κολαστήρια - γκουλάγκ του υπαρκτού (δεν έτυχε φαίνεται, αν και αναπληρωτής τομεάρχης πολιτισμού - άρα γραμματισμένος- να πέσει στα χέρια του κανα ημερολόγιο τρόμου, γραμμένο από… κάποιον Σολζενίτσιν).

Δεν σχολιάζουμε επί της ουσίας, σχολιάζουμε επί της συγκυρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχής γενομένης από το μνημόνιο με τους «γερμανοτσολιάδες», τους «Νενέκους» κ.α. κατόρθωσε να αναβιώσει στην κοινωνία τον αντικομουνισμό, που είχαν καταχωνιάσει στη λήθη, αρχικά η λελογισμένη αναγνώριση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κυρίως όμως η πολική του ΠΑΣΟΚ (που ήταν προσηνής ιδεολογικά προς την ιστορία του ΕΑΜ).

Τότε που ο Μακαρίτης Γεννηματάς αναγνώριζε την εθνική αντίσταση, και έλεγε από βήματος Βουλής ότι το ίδιο ηχούσαν σε αυτόν οι ήχοι στα καλντερίμια από τα άλογα του Βελουχιώτη και του Ζέρβα (κάπως έτσι, το αναπαράγουμε από μνήμης).

Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρθηκε έτσι γιατί μόνο αυτό μπορούσε. Τους κατέτρωγε σαν σαράκι η Βάρκιζα και η θύμηση της ήττας. Την είχαν καταχωνιάσει αλλά δεν την είχαν θάψει. Και την έβγαλαν στην επιφάνεια από το 2012 μόλις είδαν το κόμμα ξεφεύγει από την κατάσταση ανυπαρξίας και να παίρνει τα πάνω του. Ήταν κολλημένοι στον εμφύλιο, νόμιζαν ότι θα πάρουν εκδίκηση.

Οι «συνδέσεις» τους με τη σύγχρονη εποχή και την αμφισβήτησή της ήταν μόνο τα κινήματα τύπου Γένοβας με κάποιους εντελώς θολούς στόχους «Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση». Κινήματα που «τα πάτησε το τρένο» ως διεθνιστικές δράσεις, αλλά σίγουρα άφησαν ένα μικρό αποτύπωμα στο εσωτερικό κάποιων κρατών τροφοδοτώντας τον εσωτερικό αντισυστημισμό.

Αυτή την ποιότητα είχαν και τα σύγχρονα προτάγματά του, όπως π.χ. οι πορείες για τον Κουφοντίνα εν μέσω πανδημίας, ή η τωρινή ακραία πολιτικοποίηση της υπόθεσης Λιγνάδη, όπου με έναν αριστερόστροφο τραμπισμό κομματικοποιούν μια δικαστική απόφαση και στο διαδίκτυο οι οπαδοί του μιλάνε για κυβέρνηση παιδεραστών.

Μόνο που όλα αυτά βοηθούν και τη ΝΔ. Γιατί ναι μεν περιχαρακώνουν και «τσιμεντάρουν» τον δικό τους κόσμο, αλλά το ίδιο γίνεται και στην απέναντι πλευρά. Με αυτή την επιθετικότητα συσπειρώνεται το ΝΔτικό ακροατήριο, και δη με εκρηκτική φόρτιση κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, το τμήμα εκείνο του μετριοπαθούς πληθυσμού που οι επαναστάτες του πληκτρολογίου τους χαρακτηρίζουν περιφρονητικά ως Κυρ-Παντελήδες, αποφασίζουν ότι «δεν πρέπει να ξανάρθουν αυτοί», και παρότι δεν είναι ΝΔτες προσανατολίζουν την ψήφο τους προς το κυβερνόν κόμμα.

Οπότε στην τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να ανταποκρίνεται η ΝΔ (ούτως ή άλλως αφενός δεν έχει εναλλακτική, αφετέρου την ευνοεί αυτή η αντιπαράθεση, παρότι στα κοινωνικά δίκτυα δεν έχει τη ίδια δύναμη πυρός). Προβλέπεται να ζήσουμε μια εκρηκτική τοξικότητα ως τις εκλογές, που θα τον εμποδίσει στην προσέγγιση των κεντρώου ακροατηρίου – αν υποτεθεί ότι μπορεί.

Ο τρίτος του παιγνιδιού ΠΑΣΟΚ, μέσα στην ανελέητη μετωπική σύγκρουση, θα παραμείνει άχρωμος και άοσμος με τα «κυβερνητικά προγράμματα» που επιμελώς συγκροτεί, εκτός αν αποφασίσει να επιτεθεί και στους δυο στο ίδιο στυλ.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr