Αποκρουστική τοξικότητα

Αν θέλουμε να αποδίδουμε στις λέξεις το ακριβές νόημά τους, το ρήμα «διχάζω» σημαίνει κόβω στα δύο, δημιουργώ δύο ισομεγέθεις πόλους. Δεν είναι τυχαίος ο ιστορικός όρος «Εθνικός Διχασμός». Αναφέρεται σε μια σχεδόν εικοσαετή περίοδο, που η ελληνική κοινωνία διχάστηκε στους βενιζελικούς και στους βασιλόφρονες, καθώς και οι μεν και οι δε εκπροσωπούσαν πάνω από το 45% του ελληνικού λαού.

Σήμερα, χρησιμοποιούμε το ρήμα «διχάζω» με τρόπο καταχρηστικό. Παραβλέπουμε πως η βασική του έννοια δεν είναι απλώς το κόψιμο στα δύο, αλλά το κόψιμο σε δύο ίσα κομμάτια. Αν το ένα κομμάτι καταλαμβάνει τα τρία τέταρτα, προφανώς και δεν μπορούμε να μιλούμε για διχασμό. Έτσι, στον εμφύλιο πόλεμο δεν είχαμε διχασμό της κοινωνίας, γιατί το 80%-85% του λαού πολεμούσε με το υπόλοιπο 15%-20%.

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες πως ο τοξικός λόγος του τάδε ή του δείνα κόμματος διχάζει τον κόσμο και προσπαθώ να καταλάβω πώς και με ποιον τρόπο καταγράφεται αυτός ο διχασμός. Στη μεγάλη κλίμακα της κοινωνίας δεν

υπάρχει τέτοιο αποτύπωμα. Πιθανόν αυτό να συμβαίνει στον μικρόκοσμο όλων αυτών που δραστηριοποιούνται πολιτικά στο Διαδίκτυο. Αλλά είναι μια αμελητέα ποσότητα, που δικαιολογεί την ύπαρξή της βρίζοντας και χυδαιολογώντας. Αυτό το κλίμα, όμως, δεν διαχέεται στην κοινωνία, γιατί δεν αρέσει. Ο πολίτης του κοινού νου δεν συγκινείται από τεχνητές πολώσεις. Τον αφήνουν αδιάφορο, καθώς δεν αγγίζουν τις οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητές του. Με απλά λόγια, ο χυδαίος πολιτικός λόγος είναι αναποτελεσματικός και σχεδόν πάντα φέρνει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Απωθεί.

Αυτό δεν το κατανοούν κάποιοι πολιτικοί και δεν μπορούν να αυτοσυγκρατηθούν. Από πίσω τους στοιχίζονται οι θαυμαστές τους, που αναπαράγουν το συγκεκριμένο ύφος λόγου, χωρίς να βρίσκουν όμως ανταπόκριση. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως ο κατεξοχήν εκφραστής της πολιτικής χυδαιότητας δεν καταγράφεται καν στη δημοτικότητα των πολιτικών σε πρόσφατη δημοσκόπηση. Αποδοκιμάζεται και από τους φίλους του πολιτικού χώρου στον οποίον ανήκει. Τελικά οι κοινωνικές συνθήκες ορίζουν το κυρίαρχο ύφος του πολιτικού λόγου και όχι το αντίθετο. Σήμερα ουδείς μπορεί να επαναφέρει την περίοδο 2011-2015 απλώς επειδή υβρίζει. Γίνεται αποκρουστικός.

 Σ. Μουμτζής-Kαθημερινή