Το 2022 δεν είναι ούτε 2012, ούτε 2015

Η παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή στα Ανώγεια μάλλον διεκδικεί μια από τις πρώτες θέσεις στην κατάταξη των πολιτικών παρεμβάσεων που αποτυγχάνουν τόσο οικτρά να πετύχουν το στόχο τους.

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και γνωριζόμαστε καλά όλοι. Είναι ταυτόχρονα και μια χώρα που δεν έχουν ειπωθεί αλήθειες τουλάχιστον τόσο δυνατά όσο χρειαζόταν. Ο Κ. Καραμανλής μάλλον υποτίμησε την εμπεδωμένη αντίληψη μιας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας απέναντι σε πρόσωπα (ανάμεσά τους και ο ίδιος), πράγματα, καταστάσεις και άνοιξε μόνος του το καπάκι για να εκδηλωθούν πρωτόγνωρες αντιδράσεις που τον έπληξαν πολιτικά και προσωπικά.

Έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστούν μαζικά αντιδράσεις και απόψεις από πολλούς που σιωπούσαν. Κακός σχεδιασμός και υπολογισμός, ζημιογόνοι οι σύμβουλοί του και μάλλον εκτός πραγματικότητας και ο ίδιος. Μη ωφελημένοι δε και οι εμπνευστές της σύλληψης.

Πιο εμφατική και χαρακτηριστική των αντανακλαστικών ενός ευρύτερου ακροατηρίου η αντίδραση του Α. Λοβέρδου που σε τρεις μόνο σειρές συμπύκνωσε το« μυστικό» των αντιδράσεων. Έγραφε:

«Το μέτωπο Τσίπρα-Καραμανλικών το πλήρωσε ακριβά η χώρα. Πάρα πολλοί πολίτες μου τηλεφωνούν ανήσυχοι. Τους καθησυχάζω. Η ιστορία αυτή δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε ως φάρσα».

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία. Ευρύτατες δυνάμεις δεν έχουν ξεχάσει ούτε λεπτό τα αίτια της χρεοκοπίας και τον ρόλο της διακυβέρνησης Κ. Καραμανλή, την προειδοποίηση του στενού του συνεργάτη Προκόπη Παυλόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ του ανθρώπου που άπρακτος παρακολουθούσε την Αθήνα να καίγεται το 2008 και διπλασίασε τις δημόσιες δαπάνες οδηγώντας στο ξεχείλισμα του χρέους, την υπουργοποίηση από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ του Διοικητή της ΕΥΠ επί Κυβέρνησής του Δ. Παπαγγελόπουλου, τη σταθερή προσπάθεια δημιουργίας φθορών από ομάδα «Καραμανλικών» που κάποτε πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική ζωή και τώρα έχουν ξεχαστεί.

Δεν έχουν ξεχάσει στάσεις και συμπεριφορές στο Δημοψήφισμα του 2015, την αφωνία απέναντι στη συνωμοσία για την ενοχοποίηση δέκα πολιτικών στελεχών της Αντιπολίτευσης για το σκάνδαλο NOVARTIS. Οι δε ψηφοφόροι ειδικά της ΝΔ πιο ειδικά, δεν ξεχνούν ότι από την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη και μετά η ΝΔ ξαναβρήκε βηματισμό εξουσίας, ξεφεύγοντας από τη μοιρολατρία περί «παντοδύναμου ΣΥΡΙΖΑ».

Εδώ είναι και το παράδοξο. Συνήθως, η εσωκομματική αμφισβήτηση ξεκινάει όταν η δημοσκοπική δύναμη ενός κόμματος μειώνεται, όταν φαίνεται προοπτική ήττας, όταν οι «μετοχές του αρχηγού πέφτουν». Τώρα τα δεδομένα είναι όμως διαφορετικά. Η ΝΔ προηγείται σταθερά από 6.5% - 8.5%, μετά από πάνω από τρία χρόνια θητείας αντιμετωπίζοντας τη μια κρίση μετά την άλλη και έχοντας στα χέρια της την ιστορία της υποκλοπής του κινητού του Ν. Ανδρουλάκη.

Ο Κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται μέσα σ' αυτό το σκηνικό να καταγράφει πολύ ισχυρή δημοφιλία και να προηγείται του Α. Τσίπρα στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός 15-20%! Άρα η παρέμβαση Κ. Καραμανλή δεν υπήρξε για να εκπροσωπηθεί μια εσωκομματική εκπροσώπηση, αλλά για να δημιουργηθεί φθορά που μπορεί να γεννήσει αμφισβήτηση.

Τι έμεινε από την κίνηση Κ. Καραμανλή; Πριν απ' όλα μια επανασυσπείρωση και την ευκαιρία να δώσει το παρόν ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που δεν θέλει ούτε να σκεφτεί ότι μπορεί να ξαναζήσει μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – κάποιων νέων πρόθυμων και με τμήμα της Ν.Δ να παίζει τον ρόλο της « τρίτης συνιστώσας». Μια αύξηση της συσπείρωσης της Ν.Δ που φάνηκε στην περιοδεία του Κ. Μητσοτάκη στις Σέρρες συνοδευόμενος από τον Υπουργό Κώστα Καραμανλή.

Έμεινε βέβαια και η χαρά των Μ.Μ.Ε που εκφράζουν ή βρίσκονται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ήταν φανερό από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά το καλοκαίρι ότι ο κεντρώος χώρος μπορεί να μούδιασε από την υπόθεση των υποκλοπών αλλά δεν άλλαξε κατά βάση επιλογές. Τι μένει λοιπόν για να γίνει ζημιά, για να αλλάξουν πιθανά οι συσχετισμοί, για να δημιουργηθεί μια ελπίδα στον ΣΥΡΙΖΑ; Η δημιουργία ρήγματος στη ΝΔ. Αυτό επιχειρείται το τελευταίο διάστημα, αυτό επιχειρήθηκε και από την ομιλία του Κ.Καραμανλή.

Έμεινε όμως και μια «αποκάλυψη» : Το πολιτικό – επιχειρηματικό – δημοσιογραφικό μπλοκ που επιχείρησε να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία προσπαθώντας να ισοπεδώσει τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης (στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ το κατάφερε) είναι εδώ. Αισθητά αδυνατισμένο, αλλά είναι εδώ.

Έτοιμο να αποσταθεροποιήσει, να βρει «νέες» λύσεις ώστε να ικανοποιηθούν αιτήματα για τη νομή της εξουσίας, αλλά κυρίως για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα που αισθάνονται να δυσκολεύονται να ικανοποιηθούν από τη σημερινή κυβέρνηση. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ανακατωσούρα, ρήγματα στη Ν.Δ, ρήγματα στον κεντρώο και μεταρρυθμιστικό χώρο τμήμα του οποίου ίσως να θεωρεί μακρινό ένα τέτοιο κίνδυνο.

Όλα αυτά δυστυχώς φάνηκε να εξυπηρετεί η ομιλία – παρέμβαση του Κ. Καραμανλή, ο οποίος θύμισε και πάλι ότι υπάρχουν δεσμοί αίματος μιας υποτιθέμενης Αριστεράς και φίλων του. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα και όχι η συμπάθεια προς ένα Α. Τσίπρα που είχε ξεχάσει επί χρόνια ποιος είχε βασικές ευθύνες μαζί και με άλλους για τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Υπάρχουν βαθύτεροι και πιο ουσιαστικοί λόγοι δημιουργίας μιας συγκολλητικής ουσίας που φαίνεται να κρατάει ακόμα.

Ήταν χρήσιμο όλο αυτό για να μην ξεχνιούνται δυνάμεις και να μην πορεύονται ανυποψίαστες ότι μπορεί αυτή την ώρα να «φροντίζουν κάποιοι πριν από αυτούς για αυτούς». Ήταν μια προσφορά των διοργανωτών προς την ελληνική κοινωνία. Ήταν και ένα μάθημα προς τους ίδιους: Το 2022 δεν είναι ούτε 2012, ούτε 2015.

 Ζαχ. Ζούπης-liberal.gr