«Στου λαού την καρδιά δε χωρά η Δεξιά»

Αυτό είναι ένα σύνθημα του ΠΑΣΟΚ που ακούστηκε στις εκλογές του 1989. Έκτοτε πέρασαν 33 χρόνια και προχθές στη Βέροια ξανακούστηκε. Γιατί, αναστήθηκε ο Αντρέας; Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Όχι, η ρετρό αντιπολίτευση χρειάζεται και ρετρό συνθήματα. Έτσι ένα νεαρό παλικάρι που μάλλον δεν είχε γεννηθεί το 1989 φώναξε αυτό το σύνθημα προς τιμήν του Α. Τσίπρα όταν επισκέφτηκε τη Βέροια.

Η πίεση που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη είναι σημαντική, όπως έδειξαν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Γιατί; Διότι ο λόγος του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι γνήσιος πασοκικός λόγος, ενώ αυτός του Τσίπρα imitation. Ακόμα και η μίμηση της φωνής και των κινήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αποτέλεσμα σκληρής προπόνησης, όπως παραδέχτηκαν και οι ίδιοι οι συνεργάτες του.

Τώρα ο Α. Τσίπρας για να κρατήσει το μαγαζί του ανοικτό χρειάζεται να καταφύγει και πάλι στα συνθήματα της δεκαετίας του 1980. Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται περί φάρσας και το

κυριότερο έχει εμφανιστεί ο πραγματικός κληρονόμος της ιστορίας αυτής της περιόδου.

Εκεί στη Νέα Δημοκρατία δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως ο διμέτωπος του Ν. Ανδρουλάκη πρωτίστως ζημιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί και τον στρατηγικό αντίπαλο της φιλελεύθερης παράταξης. Οι επιθέσεις του κατά της κυβέρνησης, ενώ συσπειρώνουν τη βάση της Νέας Δημοκρατίας, συγχρόνως δημιουργούν προβλήματα συνοχής στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στο πασοκογενές ακροατήριό του.

Δηλαδή στη Νέα Δημοκρατία τι θα προτιμούσαν; Ένα ΠΑΣΟΚ υποταγμένο στην κυβερνητική πολιτική ή το ΠΑΣΟΚ που βλέπουμε σήμερα; Ένα ΠΑΣΟΚ του 8% ή ένα ΠΑΣΟΚ του 12% και γιατί όχι και του 15%; Η αύξηση της δύναμης του οφείλεται κατά κύριο λόγο στην παλινόστηση από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός μέρους των παλιών ψηφοφόρων του. Είναι πάγια θέση μου πως η κανονικότητα στην πολιτική ζωή θα επανέλθει μόνον αν το ΠΑΣΟΚ κατακτήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όποιος πιστεύει πως ο Ν. Ανδρουλάκης θα συνεργαστεί, στο πλαίσιο της «προοδευτικής» κυβέρνησης, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Βαρουφάκη πλανάται πλάνην οικτράν. Στόχος του Ανδρουλάκη δεν είναι να γίνει το δεκανίκι του Τσίπρα. Ούτε να συμμετάσχει σε ένα θνησιγενές, ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα από το οποίο τελικά θα βγει τσακισμένος.

Αναμφίβολα η τακτική του έχει κενά, που αν δε τα καλύψει θα βρεθεί πριν τις εκλογές εκτεθειμένος στις επιθέσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι η βεβιασμένη δήλωσή του πως δε θα δεχθεί για πρωθυπουργό, σε κυβέρνηση συνεργασίας, τον αρχηγό του πρώτου κόμματος δεν θα έπρεπε να γίνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρώτα βλέπεις πώς έχουν διαμορφωθεί τα εκλογικά αποτελέσματα και μετά μιλάς. Και μετά διαπραγματεύεσαι.

Μέχρι στιγμής πάντως ο Ν. Ανδρουλάκης τα πηγαίνει μια χαρά για το κόμμα του. Γιατί τους πολιτικούς αρχηγούς δεν τους κρίνουμε με βάση αν με αυτά που λένε και κάνουν εξυπηρετούν το κόμμα της δικής μας προτιμήσεως, αλλά αν αυξάνουν τη δύναμη του κόμματος που ηγούνται.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr