Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις…

Του Θανάση Κ.

 

Έχετε ακούσει βέβαια, την ανεκδοτολογική φράση-κλισέ που λέει η σύζυγος όταν την πιάνει ο άντρας της, επ’ αυτοφώρω, με τον εραστή της,

ή ο σύζυγος, που τον πιάνει η γυναίκα του με την ερωμένη του στα “πράσα”…

— Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις!

Ένδειξη αμηχανίας και ταραχής.

Παροιμιώδης λοιπόν, η πρώτη ΑΡΝΗΣΗ του/της “ενόχου” να αποδεχθεί την ολοφάνερο “ενοχή”…

Εξ ίσου παροιμιώδες και το ακριβώς αντίστροφο: η ΑΡΝΗΣΗ του “θύματος”, να δεχθεί την “προδοσία”…

Όλο αυτό περιγράφεται ψυχαναλυτικά ως φάση ΑΡΝΗΣΗΣ – phase of denial.

Κι αυτό το τελευταίο το βλέπουμε σήμερα γύρω μας στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα…

Το παθαίνουν όσοι αντιμετωπίζουν ξαφνικά, ό,τι θεωρούσαν “αδιανόητο” μέχρι χθες –  και τώρα μοιάζει “προφανές” ή “αναπόφευκτο”!

Το παθαίνουν οι πλούσιες οικογένειες όταν χάνουν ξαφνικά όλη την περιουσία τους, το παθαίνουν άτομα που αντιμετωπίζουν ξαφνικά την “προδοσία” αγαπημένων τους προσώπων.

Το παθαίνουν οι ελίτ όταν εμφανίζονται οι πρώτες ηχηρές αποδοκιμασίες έξω από τα “ανάκτορά” τους.

Το έπαθε η καημένη η Μαρία Αντουανέτα…

Άλλοτε είναι τραγικό, άλλοτε γίνεται κωμικό, πάντα δείχνει αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας...

Αυτό παθαίνει και η ευρωπαϊκή ελίτ σήμερα!

Όταν βλέπει ότι ανεβαίνει η Δεξιά παντού κι έρχονται στην εξουσία “ακροδεξιά” κόμματα.

Ή πλησιάζουν επικίνδυνα.

Ή ετοιμάζονται να “εισβάλλουν” από παντού…

 

— Στην Γαλλία προ μηνών, όπου η Λεπέν δεν κατάφερε βέβαια, να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κατάφερε να γίνει τελικά – και για πρώτη φορά – αξιωματική αντιπολίτευση, και ήδη ουσιαστικά “συγκυβερνά” με το Κόμμα του Προέδρου Μακρόν, το οποίο δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

— Στην Σουηδία πριν δύο εβδομάδες, όπου κέρδισε ο Δεξιός συνασπισμός, όπου το ισχυρότερο κόμμα του είναι – καραμπινάτο – ακροδεξιό!

— Στην Ιταλία τώρα, όπου κέρδισε καθαρά ο δεξιός συνασπισμός με πρώτο κόμμα το… “μεταφασιστικό” κόμμα της κας Μελόνι, “Αδέλφια της Ιταλίας”.

Και η maverick νικήτρια των Ιταλικών εκλογών δέχθηκε τα συγχαρητήρια των ομοϊδεατών της απ’ όλη την Ευρώπη, που βρίσκονται κι εκείνοι σε θεαματική άνοδο. Σχεδόν παντού!

 

* Πρώτη εκδήλωση αυτής της “άρνησης” είναι γλωσσικού χαρακτήρα.

Μέχρι τώρα την έλεγαν “ακροδεξιά”. Και μίλαγαν για φόβο ανόδου της “ακροδεξιάς”.

Τώρα, που πραγματοποιήθηκε ό,τι φοβόντουσαν, μιλάνε επισήμως για “κεντροδεξιά νίκη” στην Ιταλία.

Παιδιά, πρέπει να μας το ξεκαθαρίσετε:

Νίκησαν οι ακροδεξιοί ή οι κεντροδεξιοί;

 

* Η δεύτερη εκδήλωση αυτής της “άρνησης” είναι… “θεωρίες συνομωσίας”:

Για όλα φταίει ο Πούτιν! Και αυτοί που νίκησαν στην Ιταλία είναι άνθρωποι του Πούτιν, λέει…

Εδώ το πράγμα γίνεται κομματάκι αστείο:

Η ίδια η Μελόνι είναι πιο “ατλαντική” από τον μέσον όρο των Ιταλικών κομμάτων. Κι από την αρχή είχε τοποθετηθεί υπέρ της Ουκρανίας!

Τα δύο άλλα κόμματα που μετέχουν στον συνασπισμό της, δηλαδή το Κόμμα του Μπερλουσκόνι και το Κόμμα του Σαλβίνι, συμμετείχαν στην προηγούμενη κυβέρνηση Ντράγκι, όπου ψήφισαν ΥΠΕΡ των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας!

Το κόμμα που ΔΕΝ ψήφισε τότε τις κυρώσεις (και προκάλεσε την πτώση της κυβέρνηση Ντράγκι) είναι το Κόμμα των “5 Αστέρων”. Και εξ αυτού τα “5 Αστέρια διασπάστηκαν…

Αλλά οι ευρω-γραφειοκράτες στήριζαν πιεστικά τα “5 Αστέρια” να συνεργαστούν με το Δημοκρατικό Κόμμα του κ. Λέτα, που ήταν ο “εκλεκτός των Βρυξελλών”.

Τελικά δείχνουν να ονομάζουν “οπαδούς του Πούτιν”, όποιους δεν ελέγχουν. Και ταυτόχρονα να στηρίζουν όσους ελέγχουν, ακόμα κι αν έπαιξαν κάποια στιγμή το παιγνίδι του Πούτιν.

“Ωραία” πράγματα…

 

Βεβαίως, η κα Μελόνι, όπως και ο κ. Μπερλουσκόνι είχαν εκφράσει στο παρελθόν, “θετική γνώμη” για τον Πούτιν.

Στο παρελθόν…

Όπως και η κα Μέρκελ (πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας),

όπως και ο κ. Σόλτς (τωρινός Καγκελάριος της Γερμανίας),

όπως και το Κόμμα των “Πρασίνων” στη Γερμανία (που συγκυβερνά σήμερα)…

Όλοι αυτοί στο παρελθόν όχι μόνο είχαν εκφραστεί θετικά για τον Πούτιν, αλλά έκαναν τα πάντα για να παραμείνει η Ευρώπη ενεργειακά εξαρτημένη από το Ρωσικό αέριο!

Στο παρελθόν όλοι είχαν εκφραστεί κάποια στιγμή με θετικό τρόπο υπέρ του Πούτιν. Είναι όλοι αυτοί τώρα… “Πουτινικοί”;

Προφανώς όχι!

Απλώς όταν δεν μας αρέσουν κάποιοι, γιατί δεν τους ελέγχουμε, τους σπιλώνουμε ως “φιλο-Πουτινικούς”.

Κάποιοι πράγματι, μπορεί να είναι. Κάποιοι άλλοι, όχι.

Αλλά δεν μπορεί να ανεβαίνει η δεξιά και η “ακροδεξιά” στην Ευρώπη, γιατί ξαφνικά οι ευρωπαϊκοί λαοί…”αγάπησαν” τον Πούτιν.

 

Κάτι άλλο συμβαίνει.

Κι όλη αυτή η θεωρία συνομωσίας, πώς για όλα φταίει ο Πούτιν, είναι ένα ακόμα σύμπτωμα αυτής της νοσηρής άρνησης να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει…

Τι συμβαίνει λοιπόν, πραγματικά;

 

Τρία πράγματα:

— Πρώτον, οι λαοί της Ευρώπης άρχισαν να μετακινούνται παντού σε αντισυστημικές θέσεις.

Δηλαδή να αρνούνται σταδιακά τις πολιτικές που υιοθετεί η “συμβατική σοφία” των Βρυξελλών και που επιβάλλουν τα “συστημικά κόμματα” (Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά) που στηρίζουν αυτές τις πολιτικές.

— Δεύτερον, η μετακίνηση έγινε σε κάποιες περιπτώσεις προς αριστερά αντισυστημικά κόμματα. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και οι Podemos στην Ισπανία.

Και το αποτέλεσμα ήταν από τραγελαφικό μέχρι σκέτα τραγικό.

Κι ύστερα ήλθε η μετακίνηση προς δεξιότερα αντισυστημικά κόμματα. Κι αυτή τώρα αρχίζει να “αποδίδει καρπούς”.

Φυσικά μένει να αποδειχθεί, αν τα δεξιά αντισυστημικά κόμματα θα τα καταφέρουν καλύτερα.

Το πρόβλημα είναι ότι τα συστημικά κόμματα χάνουν έδαφος συνεχώς (ακόμα και στη Γερμανία πλέον), ενώ τα αριστερά αντισυστημικά κόμματα αποδείχθηκαν ότι ήταν μέρος του προβλήματος – κι όχι μέρος της λύσης του.

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα…

 

Άλλωστε, το τι ακριβώς σημαίνει “αριστερά” και “δεξιά” δεν είναι σαφές. Και σήμερα λιγότερο από κάθε άλλη φορά…

— Πριν καταρρεύσει το Σοβιετικό μπλοκ οι Οικολόγοι ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί για τις τεράστιες οικολογικές καταστροφές του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. (Η πτώση του οποίου σηματοδοτήθηκε από το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ)

Μόνο μετά την πτώση και διάλυση της ΕΣΣΔ, η Οικολογία μετατράπηκε ξαφνικά σε “αντικαπιταλιστική”, δηλαδή “αριστερή”…

Πριν καταρρεύσει η ΕΣΣΔ η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρούνται από μέγα μέρος της Αριστεράς ως “εργαλείο” για την υπονόμευση του “υπαρκτού Σοσιαλισμού”. Ο οποίος, ως γνωστόν, δεν έδινε σημασία στα ατομικά δικαιώματα αλλά στην “κοινωνική απελευθέρωση” της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές.

Άλλωστε οι έννοιες “άτομο” – “ατομικός” είναι εντελώς αντιμαρξιστικές, αφού ο μαρξισμός έδινε έμφαση στην “ταξική συλλογικότητα”. Και θεωρούσε το “άτομο” καπιταλιστική ψευδαίσθηση της αστικής “ψευτο-δημοκρατίας”…

Πριν καταρρεύσει η ΕΣΣΔ (και  αρκετά αργότερα) η Αριστερά ήταν εμπράκτως εχθρική προς τις “σεξουαλικές ιδιαιτερότητες”!

Ο εμβληματικός “ήρωας” των Αριστερών νεολαίων, Τσε Γκεβάρα, σιχαινόταν τους ομοφυλόφιλους, το διακήρυσσε σε κάθε ευκαιρία κι έψαχνε τρόπου να τους… “θεραπεύσει” από την “αρρώστια” τους – σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Μιλάμε για τέτοια “προοδευτικότητα”…

Ό,τι σήμερα θεωρείται επιτομή της “αριστεροσύνης”, πριν τριάντα χρόνια οι παραδοσιακοί αριστεροί της εποχής το θεωρούσαν από παραδοξολόγημα μέχρι κακόγουστο αστείο. Για να μη πω ευθεία προσβολή σε βάρος τους.

Κι ό,τι θεωρούμε σήμερα “αριστερό”, αποτελεί “σημαίες ευκαιρίες” που σηκώνει η Αριστερά στην προσπάθειά της να επιτύχει “συστημική διείσδυση”. Ούτε καν μαζική στήριξη.

Γι’ αυτό κι όσα ενοχλούν σήμερα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την πολιτική των συστημικών κομμάτων, η Αριστερά το ασπάζεται ή πάντως δεν το απορρίπτει. Κι έτσι η Αριστερά είναι σήμερα μέρος του προβλήματος…

 

* Τα προβλήματα που προκάλεσαν τη μαζική μετακίνηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε πιο αντισυστημικές θέσεις και τελικά σε μετακίνηση δεξιότερα ήταν τρία:

— Πρώτον, τα κύματα των παράνομων μεταναστών από περιοχές εκτός Ευρώπης, τα οποία οι ελίτ της Ευρώπης δεν θέλησαν και δεν μπόρεσαν να ελέγξουν. Υπονομεύοντας την αίσθηση ασφάλειας και την επιβολή του νόμου και της τάξης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Η “πολυπολιτισμικότητα” απέτυχε, η “ενσωμάτωση” των παράνομων μεταναστών απέτυχε οικτρά – το ομολογούν πλέον και κατεστημένα κόμματα, ακόμα και κεντροαριστερά.

Αλλά αλλαγή στάσης καμία! Επιμένουν στις πολιτικές που διαλύουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και υπονομεύουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις τους.

— Δεύτερον, το έκτρωμα του δικαιωματισμού. Που επικαλείται (και εργαλειοποιεί) τα “δικαιώματα” των μειονοτήτων και επιχειρεί να επιβάλει την τυραννία κάποιων μειονοτήτων! Συγχέοντας την ανοχή προς την ιδιαιτερότητα – εντελώς αυτονόητη για μια σύγχρονη δημοκρατία – με την επιβολή της ιδιαιτερότητας ως “κανονικότητα”!

Όπως επιχειρεί να επιβάλει τις “ιδιαιτερότητες” ως… “πρότυπα”. Και να διδάσκει στα μικρά παιδιά “θεωρίες” πολλαπλών “φύλων”. Κι όταν νομπελίστες επιστήμονες επιχειρούν να καταρρίψουν αυτές τις δοξασίες στα Πανεπιστήμια, επιχειρούν να τους φιμώσουν.

Και φτάνουν στο σημείο τα ίδια άτομα που υπερασπίζονται τα “δικαιώματα των γυναικών”, ταυτόχρονα να υπερασπίζονται και τη… μαντήλα μέσα στις δυτικές κοινωνίες! Κι ύστερα να διαδηλώνουν σε συμπαράσταση των γυναικών που καίνε τη μαντήλα τους στο Ιράν!

Θεωρούν ότι ο μόνος τρόπος να “απελευθερωθούν” οι δυτικές κοινωνίες είναι να γεμίσουν ισλαμικό γκέτο, όπου επιβάλλεται, επί ευρωπαϊκού εδάφους, ο ισλαμικός νόμος, την ώρα που οι κοσμικοί μουσουλμάνοι στον μουσουλμανικό κόσμο αγωνίζονται να απαλλαγούν από την τυραννία του Ισλαμικού νόμου.

Τρικυμία εν κρανίω ή ρεσιτάλ υποκρισίας και αναλγησίας;

Όλα αυτά μαζί…

 

— Τρίτον, η ενεργειακή φτώχεια στην οποία οδηγεί η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”. Η οποία οδηγεί πλέον στην αποβιομηχάνιση της Ευρώπης, στην κοινωνική διάλυση, στη γεωπολιτική της περιθωριοποίηση και στην παρατεταμένη πολιτική αστάθεια των χωρών της.

Όλα αυτά συνοψίζονται στο δόγμα των πολιτικής ορθότητας.

Κι όποιος διανοηθεί να αμφισβητήσει κάποιο απ’ αυτά, θεωρείται “φασίστας”, “ακροδεξιός”, “ρατσιστής”.

Έτσι όμως δεν “πολεμούν” τον Φασισμό! Έτσι ταυτίζονται με τον Φασισμό!

Χώρια που έτσι δημιουργούν αληθινούς φασίστες!

 

Όλα αυτά είναι αποφάσεις που λήφθηκαν άνωθεν, από τις Βρυξέλλες, και επιβλήθηκαν στη συνέχεια στα κράτη-μέλη.

— Τα κεντροαριστερά κόμματα δεν αντιστάθηκαν γιατί πίστεψαν ότι αυτό είναι “προοδευτική ατζέντα”.

— Τα κεντροδεξιά κόμματα, επίσης δεν αντιστάθηκαν, γιατί νόμισαν ότι αυτό συνιστά στροφή στο “κέντρο”, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία.

Και τα πρώτα και τα δεύτερα αποδείχθηκε πως ήταν “μακριά νυχτωμένα”….

 

Και οι κοινωνίες άρχισαν να στρέφονται ενάντια σε αυτές τις πολιτικές – στην αρχή αποσπασματικά κι ύστερα με γενικευμένη μετακίνηση προς αντισυστημικά κόμματα. Κι επειδή τα αριστερά κόμματα υιοθετούσαν αυτές τις “άνωθεν” επιβληθείσες παραδοξότητες, τελικά άρχισαν να στρέφονται δεξιότερα….

Υπήρξαν και συστημικά Κεντροδεξιά κόμματα που όταν βρέθηκαν εκτός εξουσίας αποτίναξαν την “πολιτική ορθότητα”. Κι είδαν ξαφνικά την επιρροή τους να αυξάνεται. Παράδειγμα, το Ισπανικό Κόμμα της Κεντροδεξιάς που όταν έκανε τη “δεξιά στροφή” εκτοξεύθηκε, ενώ παράλληλα και το ακροδεξιό VOX στην Ισπανία επίσης πολλαπλασιάζει την επιρροή του.

Άλλο παράδειγμα, το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της ίδιας της Γερμανίας. Το οποίο όταν – επιτέλους – απαλλάχθηκε από την κυριαρχία της Μέρκελ – έκανε κι αυτό δημοσκοπικά άλματα, ενώ οι κυβερνώντες “εταίροι” – Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι – καταποντίζονται.

Όπως υπήρξαν ακόμα και Κεντροαριστερά Κόμματα που έκαναν κι αυτά στροφή δεξιότερα, καταλαβαίνοντας ότι οι κοινωνίες προς τα εκεί μετατοπίζονται. Καταλαβαίνοντας ακόμα πως, αν δεν μετακινηθούν δεξιότερα, αφήνουν χώρο για την άνοδο και της Κεντροδεξιάς και της άκρας Δεξιάς!

Παράδειγμα ο Σοσιαλιστής Σάντσεθ στην Ισπανία που αυτονομήθηκε πλήρως από τις Βρυξέλλες και στο μεταναστευτικό και στο ενεργειακό.

Άλλο παράδειγμα η Σοσιαλδημοκράτισσα Πρωθυπουργός της Δανίας που αυτονομήθηκε κι αυτή από τις Βρυξέλλες στο μεταναστευτικό, διακήρυξε ότι η “πολύ-πολιτισμικότητα απέτυχε” και τώρα διαπραγματεύεται να στείλει τους παράνομους μετανάστες στην… Αφρικανική Ρουάντα.

Ισχυρότατη ένδειξη της στροφής των κοινωνιών δεξιότερα, είναι το γεγονός, ότι όχι μόνο ανεβαίνουν τα ακροδεξιά κόμματα, αλλά μετακινούνται σε δεξιότερες πολιτικές ακόμα και κάποια “συστημικά” κόμματα, της Κεντροδεξιάς, ακόμα και της Κεντροαριστεράς!

 

Η μόνη που ΔΕΝ έχει καταλάβει τίποτα, είναι η καημένη η Πρόεδρος της Κομισιόν, η κα Ούρσουλα Φον Ντερ Λάϊεν. Η οποία τις παραμονές των ιταλικών εκλογών προειδοποίησε τους Ιταλούς πως αν δεν ψηφίσουν “σωστά” έχει τα εργαλεία να τους “συνετίσει”.

Η διορισμένη απειλεί τους εκλεγμένους, πριν ακόμα εκλεγούν!

Το ατόπημά της είναι από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ΕΕ. Όταν η κεντρική γραφειοκρατία προσπαθεί ανοιχτά να τρομοκρατήσει το εκλογικό σώμα.

Σοβιετικής έμπνευσης πρακτική!

Δεν θα έχει ακουστά, η δόλια, ότι η ΕΣΣΔ κατέρρευσε…

Το ότι η κυρία αυτή παραμένει στη θέση της, είναι απόδειξη πως δεν πρόκειται για απλό προσωπικό “ατόπημα” (το οποίο μάλλον πέτυχε τα αντίθετα αποτελέσματα).

Είναι κραυγαλέο σύμπτωμα πολύ σοβαρής παθογένειας της ίδιας της Ενωμένης Ευρώπης! Που όσο ανέχεται τέτοια πρακτικές από διορισμένους αξιωματούχους της, πολύ σύντομα κινδυνεύει να έχει οικτρή τύχη…

 

Κάποιος πρέπει – επειγόντως – να βρεθεί και να πει στην κα Φόν Ντερ Λάϊεν:

— Όχι αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις!

Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά οι Σουηδοί και οι Γάλλοι και οι Ιταλοί. Και οι Πολωνοί και οι Ούγγροι (λίαν προσεχώς και οι Βούλγαροι και οι Ολλανδοί, ίσως και οι Ισπανοί).

Ούτε εξαγοράστηκαν όλοι τους από τον… Πούτιν!

Μάλλον οι πολιτικές σας απέτυχαν.

Πανηγυρικά μάλιστα…

Πήγαινε σπίτι σου, και μη διανοηθεί ποτέ, κανείς σας, να τρομοκρατήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς όταν ψηφίζουν.

 

ΥΓ. Οι κυβερνήσεις σε Πολωνία και Ουγγαρία βρίσκονται σε απόλυτη διάσταση απόψεων για το Ουκρανικό. Παρ’ όλα αυτά έχουν συνασπιστεί εναντίον των Βρυξελλών, που προσπαθούν να τους επιβάλλουν τις πολιτικές τους!

Και η κα Φον Ντερ Λάϊεν απειλεί να διώξει και τις δύο χώρες από την ΕΕ!

Για το αν θα διδάσκεται η “θεωρία” των 68 φύλων στα παιδιά του Δημοτικού!

Η κα Φον Ντερ Λάϊεν νομίζει ότι βρήκε το “εργαλείο” για να τους “συνετίσει”.

Και απειλεί να χρησιμοποιήσει το ίδιο “εργαλείο” εναντίον και της Ιταλίας και της Σουηδίας πλέον.

— Όχι, αγάπη μου. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Δεν διαλύουν αυτοί της Ευρώπη.

Εσύ με το… “εργαλείο” σου απειλείς να τη διαλύσεις!

 dailypost.gr