Πούτιν

Να συμφωνήσουμε ότι είναι άλλο να… παρακολουθείς τον πόλεμο της χώρας σου από τον καναπέ, άντε και να ακούς ότι πολεμάνε για σένα κάτι Τσετσένοι, κι άλλο να έρχεται φύλλο πορείας για το μακρινό Ντονμπάς της Ουκρανίας στην αρχή του χειμώνα, για σένα, τον γιο ή τον άντρα σου.

Να συμφωνήσουμε ακόμα ότι όταν ακούς τον πρόεδρο της χώρας σου να μιλάει για χρήση πυρηνικών εναντίον της Δύσης… μάλλον σου περνάει από τη σκέψη ότι μπορεί κι εσύ να φας κάνα αμερικανικό πυρηνικό πύραυλο στο κεφάλι, σε αντίποινα. Και όλα αυτά για έναν πόλεμο που λογικά πρέπει να υποστηρίζει ένα ελάχιστο ποσοστό της ρωσικής κοινής γνώμης. Ποιος ήθελε να χάσει τη βολή και την ησυχία του -πολύ περισσότερο τη ζωή του-, να στερηθεί ή και να καταστραφεί οικονομικά για κάποια εδάφη της Ουκρανίας, από το υπέδαφος των οποίων θα επωφεληθούν καμιά δεκαριά ολιγάρχες φίλοι του Πούτιν;
Γι’ αυτό και τόσο καιρό ο Ρώσος πρόεδρος δεν ήθελε με τίποτα να κάνει επιστράτευση και μιλούσε για ειδικές στρατιωτικές αποστολές, δεν έπαιρνε στρατιώτες από τα μεγάλα αστικά κέντρα -στρατολογούσε ακόμα και κατάδικους για να το γλιτώσει- και προσπαθούσε να αναστατώσει όσο το δυνατόν λιγότερο τη ζωή του μέσου Ρώσου πολίτη. Μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη που έσκασε το παραμύθι της υπεροπλίας του Κόκκινου Στρατού και μάλιστα συνοδεύτηκε με τη μεγάλη απειλή για χρήση πυρηνικών που πάντοτε παγώνει τον κόσμο, ειδικά όσους θυμούνται ή έχουν διαβάσει τον όλεθρο της Χιροσίμα.
Το ερώτημα της χρήσης πυρηνικών από έναν μάλλον διαταραγμένο ηγέτη μιας πολύ ισχυρής και ταυτόχρονα μη δημοκρατικής χώρας όπως η Ρωσία ασφαλώς δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Ο Πούτιν δεν είναι… πρόεδρος των ΗΠΑ να λογοδοτεί και να εκλέγεται δημοκρατικά κάθε τετραετία, επομένως για το τι μπορεί να συμβεί υπάρχουν υποθέσεις και σενάρια, όχι όμως και βεβαιότητα.

Το πιο πιθανό, ευτυχώς, είναι να μην κάνει τίποτα παρόμοιο ο Πούτιν, ούτε καν χρήση των λεγόμενων συμβατικών πυρηνικών (καταστρέφω μια πόλη και όχι μια περιφέρεια ή έναν νομό), γιατί απλούστατα θα βρεθεί αυτομάτως σε παγκόσμια απομόνωση και θα υποστεί τεράστια κατακραυγή ακόμα και εντός της χώρας του. Θα συντομεύσει έτσι το τέλος του, το οποίο ούτως ή άλλως είναι προδιαγεγραμμένο.

Αυτά τουλάχιστον προβλέπουν οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές του κόσμου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να πατήσει το κουμπί ή κάποιο πυρηνικό κουμπί. Γιατί και όλα όσα έκανε έως σήμερα μπορεί να κοστίζουν βαρύτατα στη Δύση και κυρίως στην Ευρώπη, αλλά λογική δεν έχουν, αφού στο τέλος το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: το μεγάλο πρόβλημα, την τεράστια ζημιά θα την υποστεί η Ρωσία. Με δεδομένο πάντοτε ότι έστω και την τελευταία στιγμή η Δύση υποχώρησε στην αρχική προσπάθεια των ΗΠΑ να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ.

Κι έτσι πρέπει να είναι, όσο κι αν ακούγεται σκληρό και απάνθρωπο, γιατί στο τέλος πρέπει να υπερισχύουν όσοι αμύνονται της πατρίδας τους όπως είναι οι Ουκρανοί.

Μέχρι τότε όλοι εμείς αναμένουμε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα, με ακρίβεια που φέρνει συνεχή άνοδο του πληθωρισμού, και ενδεχομένως και μια άνοιξη που μπορεί να φέρει αβεβαιότητες και πολιτική αστάθεια για τη χώρα εάν δεν εκλεγεί μια αυτοδύναμη ή πάντως αξιόπιστη κυβέρνηση που θα παίρνει αποφάσεις γρήγορες και αποτελεσματικές.

Γιατί, για την ώρα, παρά τα όποια σφάλματα και αστοχίες, η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη λαμβάνει αποφάσεις που έχουν αποτέλεσμα, γι’ αυτό και προηγείται σταθερά από την αντιπολίτευσή της.

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ