Μήπως ο Ανδρουλάκης να βάλει… φωνές και στον ΣΥΡΙΖΑ;

Στάγδην, χιλιοστό το χιλιοστό, μειώνονται τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που αντιλαμβάνεται η ηγεσία του χωρίς να προσφεύγει σε κορώνες θεατρικής άμυνας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι δημοκοπικές εταιρίες είναι πετσωμένες. Η πρώτη δημοσκοπική εκτίναξη που έφερε η εκλογή Ανδρουλάκη, έχει εξαντλήσει τη δυναμική της και έχει αρχίσει η ελαφρά υποχώρηση.

Η έως τώρα παρουσία του ΠΑΣΟΚ είναι χλωμή σε σχέση με την εκκωφαντικά εριστική, ιδεολογικά περιθωριακή, και πολιτικά αλλοπρόσαλλη, παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα συνθλίβεται από την σκοπιμότητα των ΜΜΕ, τα οποία το αγνοούν: Είτε από πολιτική σκοπιμότητα γιατί συμφέρει τους δύο μεγάλους να παρουσιάζονται ως οι μονομάχοι σε μια μάχη μέχρις εσχάτων (λέμε τώρα), είτε γιατί τα ΜΜΕ αρέσκονται στην καφενόβια φωνακλάδικη φιλονικία των τηλεπαραθύρων, εκεί που οι ακραίοι, οι υπερφίαλοι, οι παράδοξοι, ανεβάζουν την ένταση και τα μηχανάκια των μετρήσεων, ενώ ο μειλίχιος λόγος περνάει ως ωσεί παρών.

Φυσικά στην πολιτική κανείς δεν σου χαρίζει τίποτε. Επεμβαίνεις, επιβάλλεσαι και κατακτάς τον χώρο σου. Ο Αντρέας τους έχει

αφήσει παρακαταθήκη διδαχής. Ο Ανδρουλάκης πέραν της σκηνικής του παρουσίας - μάλλον μη ευνοϊκής - πατενταρίστηκε και στιγματίστηκε αδίκως από την αρχή, ως μη έχων θέσεις. Ενώ θα ήταν φυσικό ένας αρχηγός ενός - δυο μηνών, να έχει επεξεργασμένες θέσεις και όχι απλές πολιτικές κατευθύνσεις.

Το βασικό του λάθος αρχικά, ήταν ότι απέκλεισε Μητσοτάκη ή Τσίπρα από την πρωθυπουργία στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας, και συμμετοχής του κόμματός του στην σύνθεση κυβέρνησης. Δηλαδή τον εκλεγμένο αρχηγό (στη χώρα μας οι πολίτες ψηφίζουν τον αρχηγό κόμματος ως επιθυμητό τους Πρωθυπουργό), θα τον καθόριζε το τρίτο κόμμα ενάντια στη θέληση των πολιτών! Αυτή η στάση τον απάλειψε στην συνείδηση του κόσμου ως μέρος της λύσης μιας ενδεχόμενης ακυβερνησίας, και τον ενέταξε σε συνισταμένη επαύξησης του προβλήματος.

Στη συνέχεια υπερεπένδυσε στην υποκλοπή, ενώ ήταν κοινή πεποίθηση ότι αυτή ήταν λάθος, αλλά δεν είχε λόγο να γίνει επειδή ήταν υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, όντας αουτσάιντερ τότε. Πέραν αυτού, ο Τσίπρας που δεν ορρωδεί, τον επισκίασε στην υπόθεση. Εκανε περισσότερο θόρυβο και επικοινωνιακά παρουσιάστηκε ως ο κηδεμόνας - προστάτης του μικρού αδελφού Ανδρουλάκη!

Προσωπικά ο γράφων ποτέ δεν θεώρησε ότι ο Ανδρουλάκης ακκίζεται και συγκλίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατηγορείται. Δεν είναι θέμα πληροφόρησης, αλλά κοινής λογικής. Ο κληρονόμος ενός μεγάλου κόμματος που σημάδεψε την μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία, κλήθηκε να το αναστηλώσει. Το μέγεθος της αναστήλωσης εξ ορισμού θα αντανακλάσει και θα καθορίσει το δικό του πολιτικό μέγεθος. Αν δεν υπάρξει, θα χαθεί και ο ίδιος.

Ετσι είναι κοντόθωρο να θεωρείται ότι ένας - και ηλικιακά - νέος αρχηγός, αναλαμβάνει το πρώην κραταιό κόμμα του και η μόνη φιλοδοξία του είναι να το καταστήσει υποπόδιο στην εξουσιαστική φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε με την ίδια λογική της αυτονομίας, και η Φώφη Γεννηματά κράτησε το ΠΑΣΟΚ, έστω στα ποσοστά που το κράτησε, και δεν κατάφεραν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να το διαγουμίσουν.

Φυσικά έδωσε δικαιώματα. Αφενός η αγαστή συνεργασία της εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ στην επιτροπή για την υποκλοπή με τον αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου - και κυρίως - η μονοεστιακή κριτική στη ΝΔ. Σαφώς πρέπει να γίνει και σκληρότερη. Εξάλλου η ΝΔ κυβερνά. Εάν δε είναι και τεκμηριωμένη, αποβαίνει προς όφελός του. Η μονομέρεια αυτή όμως αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβερνητική του συμπεριφορά και την τωρινή του προπαγάνδα, στο απυρόβλητο. Αλλά όπως έχει πει ο Ανδρέας Λοβέρδος, η ΝΔ είναι ο πολιτικός τους αντίπαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ ο υπαρξιακός τους. Και τον υπαρξιακό τους αντίπαλο τον αφήνουν αλώβητο, ενώ έχει έκθετη πολιτική ιστορία...

Κατά το μνημόσυνο της Φώφης ο Ανδρουλάκης δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «παραμένει πυξίδα η παρακαταθήκη της για το ΠΑΣΟΚ, για αυτόνομη πορεία».

Χθες κατά την εκδήλωση στη μνήμη της, δημοσιοποίησε τις θέσεις του για το ΕΣΥ. Δεν θα κρίνουμε επί της ουσίας καθώς η Υγεία είναι ειδικός χώρος και ανήκεις την κρίση των ειδικών. Όμως πολιτικά κρίνοντας, απέφυγε τον γνωστό τυφλοσούρτη, την γενικόλογη συνθηματολογία για ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ, αύξηση μισθών και βελτίωσης υποδομών. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και με τις προτάσεις του για παρέμβαση στην λιανική τιμή των καυσίμων, όπως και για τη λαϊκή κατοικία για τα νέα ζευγάρια. Αν οι προτάσεις του ήταν βιώσιμες, θα μας το πουν οι τεχνοκράτες και μόνο.

Όμως το πρόβλημα του Ανδρουλάκη είναι ότι διεξάγει μονομέτωπο αγώνα κατά της ΝΔ, αφήνοντάς τον ΣΥΡΙΖΑ να ολολύζει, να οργιάζει ανερυθρίαστα (μέχρι και πολιτικοί απόγονοι του Ανδρέα εμφανίστηκαν στην επέτειο της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ), χωρίς να τους υπενθυμίζει επιθετικά τα δικά τους πεπραγμένα. Λογική συνέπεια είναι ο κόσμος να τον βλέπει ως… «χλωμό πρόσωπο» απέναντι στην εριστική επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Και να χάνει έναντί του.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr