Περί της «χούντας Μητσοτάκη»

Είναι νόµος: δεν ζούµε σε χούντα, αν µπορούµε δημοσίως να καταγγείλουμε ότι «ζούμε σε χούντα». Το δεύτερο πρόβλημα της ρητορικής περί «χούντας Μητσοτάκη» ακυρώνει το βάρος κάθε άλλης καταγγελίας. Αν έχει εγκαθιδρυθεί το υπέρτατο των δεινών, τότε κάθε άλλο κακό είναι δευτερεύον. Στο κάτω κάτω της γραφής, από μια χούντα όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Ακυρώνεται κάθε κριτική στα επιμέρους και, το χειρότερο, δεν υπάρχει λόγος να κατατεθούν προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης. Τι στην ευχή; Μαρκεζίνηδες θα γίνουμε τώρα;

Το τρίτο πρόβλημα είναι πως όταν επί τρία χρόνια η αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει ότι «ζούμε σε χούντα», το βαρύ δημοκρατικό ατόπημα των υποκλοπών ακούγεται σαν μία ακόμη κραυγή «λύκος στα πρόβατα». Το τέταρτο και βασικό πρόβλημα για τις εκλογικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι

κατά τη διάρκεια της αληθινής χούντας δεν υπήρξε κάποιο παλλαϊκό κίνημα ανατροπής της. Στην Κουμουνδούρου έχουν μπερδέψει αυτό που γινόταν επί δικτατορίας με το κλίμα μετά την 24η Ιουλίου 1974, όταν εμφανίστηκαν, από το πουθενά, περί τα 9 εκατ. αντιστασιακών.

Γιατί, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε μια ρητορική που είναι ψευδής και οι δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι είναι και αναποτελεσματική; Η πρώτη απάντηση είναι «μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν». Η πλούσια πολιτική ανάλυση της παλιάς και εγγράμματης Αριστεράς συρρικνώθηκε σε ένα αίτημα αντίστασης. Αντίστασης σε τι; Σε ό,τι κάτσει· από την κλιματική αλλαγή μέχρι τις ανεμογεννήτριες. Και αν δεν υπάρχει κάτι πρόχειρο, εύκολα δημιουργείται με τον τρόπο των θεωριών συνωμοσίας: παίρνουν ψηφίδες της πραγματικότητας για να εικονογραφήσουν μια μη πραγματική «πραγματικότητα».

Το αίτημα όμως «να φύγει η χούντα Μητσοτάκη» έχει να κάνει και με μια ψευδή νοσταλγία. Η γενιά της Μεταπολίτευσης μεγάλωσε με το «άγος» ότι δεν συμμετείχε στους δημοκρατικούς αγώνες, κάτι που πλαγίως επισήμαναν με τις διηγήσεις τους οι πραγματικοί ή φανταστικοί αντιστασιακοί μετά το 1974· «τι να μας πείτε κι εσείς τώρα; Εμείς επί χούντας…». Εξ ου και το σύνθημα «ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία…», αδιαφορώντας (ή μήπως, μη γνωρίζοντας;) ότι η κατάληψη του Πολυτεχνείου επί χούντας ήταν ο μόνος τρόπος για να καταγγελθεί ότι «έχουμε χούντα».

Αν αδιαφορούν για τη διαφορά της κατάληψης ενός πανεπιστημίου σε περίοδο δημοκρατίας και δικτατορίας, μικρό (πολιτικάντικο) το κακό. Φοβόμαστε ότι βρισκόμαστε στο σύμπαν της αλαζονικής άγνοιας, όταν κοτζάμ καθηγητές ΑΕΙ κήρυσσαν ότι η αντίσταση στο μνημόνιο έπρεπε να βασιστεί στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, ή ότι η Αριστερά δεν πρέπει να απορρίψει τον ένοπλο αγώνα.

 Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή