Από τα σαλόνια στη Β' Εθνική

 

Η γενική πολιτική εικόνα, γνωστή. Σε όλους. Από τη µια το τρικούβερτο γλέντι που είχε στήσει ο «γαλάζιος» βουλευτής Χρήστος Πάτσης. Και από την άλλη οι κοριοί, τα κακόβουλα λογισµικά, οι µαζικές παρακολουθήσεις και όλα αυτά τα «εκλεκτά». Και στο κέντρο αυτού του αόρατου ρινγκ να γρονθοκοπείται κάθε «ανώνυµος» πολίτης.

Κάθε γροθιά έχει και όνοµα. Ετσι, ανάκατα. Η γρίπη παρέα µε COVID-19. Η ακρίβεια που καλπάζει. Οι πολεµικές συγκρούσεις στην Ουκρανία. Ο χειµώνας που θα τον κάνει να τουρτουρίζει. Οι απειλές και τα τύµπανα πολέµου που κοπανάει ο Ερντογάν. Ολα σαν λοβοτοµή στο νευρικό του σύστηµα. Ετσι, έτοιµος να εκραγεί. Και από την άλλη, ο τρόµος να παραλύει κάθε ικµάδα επιθετικής τακτικής. Προς το παρόν, µετέωρος και σκιά.
Ταυτόχρονα, πολιτικές, εξαγγελίες και παρατάξεις σαν παραλλαγές της ίδιας κακόφωνης µουσικής. Όλοι αυτοί οι ταγοί χωρίς όραµα, χωρίς ελπίδα µεγάλης, ριζικής αλλαγής. Ολοι περίπου σαν διαχειριστές της ίδιας «πολυκατοικίας».

Τι και ποιον να επιλέξει; Ποια η εναλλακτική για την επιθυµητή µεγάλη αλλαγή; Ο Τσίπρας; Μα, τον είδαµε. Μα, την πατήσαµε. Μα, παραλίγο να βυθιστούµε. Ασε το άλλο... Οταν εκτοξεύτηκε στην κυβερνητική εξουσία, είχε όλα τα πλεονεκτήµατα, µε µια µεγάλη λευκή κάρτα να τα αλλάξει όλα. Αποτέλεσµα; Περίπου µηδέν εις το πηλίκον.

Ο Βελόπουλος; Μα, αυτός είναι πλασιέ για κρέµες που υπόσχονται ανάπτυξη τριχών επί καραφλών κεφαλών. Αστειότητες. Μπας και ο Γιάνης (µε ένα «ν») Βαρουφάκης; Μα, αυτός παραλίγο να βάλει οριστικό λουκέτο στις τράπεζες.

Μπας και είναι το ΚΚΕ και ο σύντροφος Μήτσος Κουτσούµπας; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του! ∆ηλαδή η Ελλάδα να γίνει Αλβανία και Βουλγαρία, τα καµάρια του υπαρκτού σοσιαλισµού; Ασε, µια άλλη φορά... Μπας και ο Νίκος Ανδρουλάκης και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνηµα; Μα, ποια η µεγάλη διαφορά; Επί τα ίδια, λιγουλάκι αριστερά και λιγουλάκι δεξιά. Μέσα σ’ όλα.

Και ο Κασιδιάρης; Αν στη θέση του κάποιος στοιχειωδώς σοβαρός, λιγότερο ακραίος, καλύτερος ρήτορας και καθόλου εγκληµατικός, ε τότε µπορεί η δύναµη της Χρυσής Αυγής να σκαρφάλωνε πάνω από το 10%. Τότε;

Η λογική και η γενική πεποίθηση είναι κοινές. Η διαφθορά, ο κρίκος που δένει όλα τα κόµµατα τα οποία κυβέρνησαν αυτό τον έρµο τόπο από τη Μεταπολίτευση µέχρι σήµερα. Είτε «γαλάζιοι», είτε «πράσινοι», είτε «ροζ», µια απ’ τα ίδια. Ο Κοσκωτάς, το Βατοπέδι, ο Τσοχατζόπουλος, ο επονοµαζόµενος «Beau Brummell», αλλά και ο Γιάννος Παπαντωνίου. Η Siemens και η Novartis. Και ποιος ξέρει πόσες άλλες περιπτώσεις και πόσοι άλλοι σκελετοί βρίσκονται τοποθετηµένοι στις ντουλάπες του κυρίαρχου κοµµατικού συστήµατος.

Οσο για τις παρακολουθήσεις, τους κοριούς και τα κακόβουλα λογισµικά, η γενική πεποίθηση χωρίζεται εις διπλούν: τα ίδια και παλιά, τα ίδια θα είναι και τα αυριανά. Και το καλύτερο; Μα, είναι εντελώς γελοίο και εντελώς θεατρικό, επιπέδου επιθεώρησης ∆ελφινάριου. Να πιστεύει κανείς σήµερα, µε τεχνολογία διαστηµική, απρόσιτη και απροσπέλαστη, πως τα προσωπικά δεδοµένα είναι προστατευµένα και νοµικά κατοχυρωµένα.

Και µάλιστα, στο κάτω-κάτω της γραφής, µόνο όσοι έχουν κάτι να κρύψουν επικαλούνται δηµοκρατικούς και θεσµικούς φραγµούς. Εγώ, σου λέει, τι να κρύψω; Το άδειο πορτοφόλι µου; Την κάρτα ανεργίας; Την αίτηση επιδόµατος; Τις αποδείξεις από µπακάλικα, µανάβικα και τα φροντιστήρια των παιδιών µου; Βρε, άι σιχτίρι, σας βαρέθηκα!

Το τελικό; Πάνω κάτω, όλοι το ίδιο είναι. Ολοι για τη βολή τους. Ολοι για την καρέκλα τους. Ολοι στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ολοι µε τα χέρια βουτηγµένα σ’ ένα µεγάλο καζάνι µε µέλι. Εποµένως, δύο επιλογές έχω: είτε δεν θα ψηφίσω, είτε µε το ζόρι στον Κυριάκο θα το ξαναρίξω.

Οµως, τα πάντα ρει. Όπως όλα αλλάζουν, έτσι συµβαίνει και µε τις προτιµήσεις των «αµνοεριφίων». Που σηµαίνει, τίποτα σίγουρο και τίποτα οριστικό. Γιατί σήµερα στην κορυφή και αύριο στη Β’ Εθνική! 

Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ