Από τη μία πλευρά ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος, που οι ψηφοφόροι του ανέθεσαν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έχει επιλέξει να κυλήσει την χώρα στον βούρκο με μοναδικό στόχο να επανέλθει στην εξουσία και από την άλλη ένας πρωθυπουργός που οδηγεί τη χώρα μπροστά αντιμετωπίζοντας διεθνούς επιπέδου κρίσεις και στηρίζοντας την κοινωνική συνοχή και τις ευπαθείς ομάδες με κάθε δυνατό τρόπο.
Το δίλημμα των επόμενων εκλογών είναι σαφές, έχει τεθεί και αποτελεί ήδη την βασική παράμετρο με την οποία οι πολίτες κινούνται κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες του λαϊκισμού που αγγίζει αν δεν ξεπερνά πλέον κάθε μορφή χυδαιότητας με στοχοποιήσεις που πλέον λαμβάνουν την μορφή «δολοφονίας χαρακτήρων» ανάλογων με αυτών της περιόδου προ του 2015
Στην ερώτηση για το αν οι πολίτες θέλουν «μια κυβέρνηση που κάνει λάθη ή μια λάθος κυβέρνηση» την οποία θέτει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα περιθώρια «λάθους» ως προς την απάντηση είναι περιορισμένα, αν δεν πρόκειται για στρατευμένους ψηφοφόρους που λειτουργούν ως «οπαδοί». Άλλωστε όταν 7 στους 10 δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις πως η αντιπολιτευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα είναι λάθος και μόνο 2 στους 10 εκτιμούν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν ήταν αυτός πρωθυπουργός, τα σχόλια είναι περιττά.
Οποιαδήποτε σύγκριση επιχειρηθεί μεταξύ της
περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα και αυτή που τώρα διανύουμε είναι καταλυτική. Το δείχνουν όλα τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, το καταγράφει και η πραγματικότητα. Μέσα σε 41 μήνες και με τις διεθνείς κρίσεις να σκάνε η μία πάνω στην άλλη, με κορυφαία αυτή που προκάλεσε η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία στον τομέα της ενέργειας αλλά και των επιπτώσεών της όπως αυτή της ακρίβειας, στη χώρα έχει γίνει έργο που δεν έγινε τα τελευταία πολλά χρόνια.Ταυτόχρονα. ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται να υλοποιεί το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, με όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται από εξωγενείς παράγοντες. Και με λάθη, τα οποία όμως για πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός αναγνωρίζει και αναλαμβάνει την ευθύνη να τα διορθώσει. Αυτό που όμως μετράει περισσότερο απ όλα είναι ότι εν μέσω μιας παγκόσμιας ύφεσης και γεωπολιτικών αλλά και οικονομικών ανακατατάξεων βρίσκει εκείνον τον δημοσιονομικό χώρο που απαιτείται για τη στήριξη της κοινωνικής συνοχής, κυρίως δέ των ευπαθών ομάδων
Με μειώσεις φόρων, μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών και σειρά μέτρων στηρίζονται, εκτός από τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, καθιστώντας την Ελλάδα πόλο έλξης επενδύσεων έχοντας δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον γι αυτές, όπως καταγράφεται σε διεθνείς έρευνες. Την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια κοσμογονία έργων υποδομής και ανάπτυξης που ακουμπά τη χώρα στο σύνολο αλλά και κάθε περιφερειακή ενότητα χωριστά με συγκεκριμένο σχεδιασμό χωρίς προκαταλήψεις και διαχωρισμούς οι οποίοι στο παρελθόν συνδέονταν με τα ποσοστά που ελάμβανε κάθε κόμμα.
Μια απλή καταγραφή των όσων έχουν γίνει με προμετωπίδα την ψηφιακοποίηση του κράτους (που σημειωτέον αποτελεί τη βασική αρχή για την αντιμετώπιση και της καθημερινότητας) χρειάζεται ειδικό χώρο για να γίνει. Όμως σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα είναι απτά και αμφισβητούνται μόνο απ΄ όσους επενδύουν στον λαϊκισμό κινούμενοι με βασικό γνώμονα τη δημιουργία κλίματος αποσταθεροποίησης για να μπορέσουν να σταθούν, πολιτικά και υπαρξιακά, σε μια Ελλάδα που αλλάζει.
Η άλλη πλευρά του διλήμματος
Στον αντίποδα ενδεχχομένως η πιο χυδαία έκφανση «αυριανιστικού» τύπου αντιπολίτευσης που έχει ζήσει ο τόπος. Διχαστική εμφυλιοπολεμικής λογικής, χωρίς μια πρόταση που να αφορά στο παρόν και το μέλλον. Και κυρίως με μια λογική που υποτιμά ακόμη και μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που το 2019 πίστεψαν ότι μπορεί να αποτελέσει τον έτερο πόλο σε ένα πολιτικό σύστημα όπως αυτό της Δημοκρατίας.
Αντι να ελέγχει και να επικρίνει ώστε να διορθώνοντας τυχόν λάθη και παραλείψεις, υβρίζει. Ακραία και χυδαία προκαλώντας αποστροφή. Κυρίως δε όταν χωρίς τσίπα φτάνει στο σημείο να καταγγέλλει όσα ως κυβέρνηση έφερε μέσα από μια δήθεν διαπραγμάτευση που κόστισε στον ελληνικό λαό ένα τρίτο μνημόνιο και τουλάχιστον 100 δισ. ευρώ φέσι.
Επικεφαλής αυτής της αντιπολίτευσης ο Αλεξης Τσίπρας που θέλει να επανέλθει στην εξουσία μέσα από τη λάσπη. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς καμία πρόταση που να δείχνει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις κρίσεις και να οδηγήσει τη χώρα μπροστά. Αντιθέτως κοιτά στο παρελθόν αναζητεί το κύμα των αγανακτισμένων που τον έφεραν στην εξουσία και δείχνει να επιδιώκει τη δημιουργία ενός κλίματος αποσταθεροποιήσεις όπου σύμφωνα και με τη στενή του συνεργάτιδα Εφη Αχτσιόγλου αποτελεί την μοναδική ευκαιρία για την αριστερά.
Έχει υιοθετήσει κάθε αναφορά και κάθε δήθεν αποκάλυψη ανεξάρτητα για τη ζημιά που προκαλεί στη χώρα. Στενοί του συνεργάτες προκαλούν με κάθε ευκαιρία την ΕΕ να καταδικάσει τη χώρα και κατ επέκταση να τεθεί θέμα ως προς τη ροή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης ενώ στο εσωτερικό με σημαία δημοσιεύματα, χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, απευθύνεται στον πρωθυπουργό με αήθης αναφορές με στόχο να γρατζουνίσει έστω την κυριαρχία του στο πολιτικό σκηνικό.
Επί 3,5 χρόνια αγωνίζεται με νύχια και δόντια να ξεπεράσει τον κανέναν ως προς την καταλληλότατα για πρωθυπουργός. Αδυνατώντας να ανέβει στα μάτια των ψηφοφόρων επιδιώκει να… κοντύνει τον αντίπαλο του με προσωπικές και μόνο επιθέσεις.
Φτάνει δε στο σημείο να επισκέπτεται το σπίτι της συνταξιούχου δημοσιογράφου που χάθηκε σε πλειστηριασμό ο οποίος διενεργήθηκε με δικό του νόμο. Να την χτυπά στην πλάτη και να κατηγορεί ως ανάλγητη την κυβέρνηση την στιγμή που η δική του έβγαζε τα ΜΑΤ για να χτυπά πρώην συντρόφους και θέσπιζε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για να μπορούν να γίνονται χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τις παρεμποδίζουν διαδηλωτές.
Αναμασά ακόμη και τα μυθιστορηματικού τύπου δημοσιεύματα όπως αυτά για την οικογένεια Πιερρακάκη που άν δεν ήταν χυδαία θα ξεπερνούσαν κάθε όριο γελοιότητας. Οπως και ότι ήταν υπό παρακολούθηση ως πρωθυπουργός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιχειρώντας να ξεπλύνει το Μάτι και τις διακοπές σε κότερο εφοπλιστή 25 ημέρες μετά την φονική πυρκαγιά στο τέλος εκτίθεται επαναφέροντας και μνήμες που κανονικά θα επιδίωκε να διαγραφούν.
Το δέ πρόγραμμά του για την «διάσωση», όπως την αποκαλεί, της χώρας ξεκινά και τελειώνει στη λογική του ενός νόμους και ενός άρθρου με τα οποία θα καταργήσει την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση και την φτώχεια, τα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών, και τελευταία και τους πλειστηριασμούς. Βασική του προεκλογική σημαία δε η… αποκατάσταση της Δημοκρατίας με ότι αυτό συνεπάγεται όταν προέρχεται από πολιτικούς που δηλώνουν πως επιδιώκουν τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας…
Γράφει ο Τάσος Ευαγγελίου
tomanifesto.gr
Ίσως αυτή η παρατήρηση διευκολύνει το κριτήριο επιλογής μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα διάβασα στο τύπο ότι ο Χαικαλης εγινε αστρολόγος κοινώς καφετζού και χρεώνει 120 € για τις αστρολογικές του συμβουλές. Αυτόν τον γελοίο είχε κάνει υπουργό ο Τσιπρας , ενώ ο Μητσοτάκης τον Πιερρακάκη.
Τα συμπεράσματα δικά σας σύντροφοι του Σύριζα. Αυτο είναι το επίπεδο του αρχηγού σας.