Φρακάρισμα

Ένας χερσαίος συνοριακός φράχτης προφανώς δεν λύνει το μεταναστευτικό.. Όπως ακριβώς και ένα αιολικό πάρκο δεν σώζει το πλανήτη από τη κλιματική αλλαγή.

Λειτουργούν όμως ως αποτελεσματικό μέσο ανάσχεσης των συνεπειών αμφότερων των προβλημάτων. Και τα δυο, ωστόσο, ενοχλούν μια ξεροκέφαλη ή καθοδηγούμενη μερίδα πολιτών.
Στις ανεμογεννήτριες αντιστέκονται περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, ευαίσθητοι ορνιθολόγοι, ρομαντικοί εραστές του φυσικού κάλους, επιχειρηματικά εξορυκτικά συμφέροντα και πάσης φύσεως συνομωσιολόγοι.

Το φράκτη στον Έβρο τον πολεμούν ιδεοληπτικές διεθνιστικές συλλογικότητες, επαγγελματίες δικαιωματιστές, ιδιοτελείς αλληλέγγυοι ενός νεφελώδους ανθρωπισμού, οι θιασώτες των ανοικτών συνόρων και το κόμμα τη αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Διόλου τυχαία ο επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης ήταν στο Ευρωκοινοβούλιο εισηγητής της τροπολογίας με την οποία ζητούνταν να μπλοκαριστεί η χρηματοδότηση φρακτών στα σύνορα της Ε.Ε.

Η συγκεκριμένη τροπολογία εγκρίθηκε με ευρύτατη πλειοψηφία στην επιτροπή προϋπολογισμών. Την ψήφισαν εκ του ασφαλούς στις Βρυξέλλες τα μέλη των περισσότερων ευρωομάδων. Λογικό.

Τι να φοβηθούν πχ οι Βέλγοι και οι Δανοί ευρωβουλευτές από μια απίθανη πρόκληση χάους στα σύνορα τους ; Μη τυχόν εισβάλουν, στα εδάφη τους ορδές κατατρεγμένων Λουξεμβουργιανών προσφύγων και μπουκάρουν άτακτες ροές Σουηδών οικονομικών μεταναστών;

Εφησυχασμένοι, λοιπόν παραβλέπουν ότι η Ελλάδα είναι χώρα πρώτης υποδοχής χιλιάδων αιτούντων άσυλο από τρίτες χώρες. Χαλαροί, δεν έχουν αντικρύσει εκ του σύνεγγυς τις τραυματικές εικόνες από τα άθλια υπαίθρια καταλύματα στην Ειδομένη και το ντροπιαστικό καταυλισμό της Μόριας.

Ποιος, άραγε, να τους υπενθυμίσει αυτές τις απάνθρωπες, και ντροπιαστικές συνθήκες; Μήπως ο Δ. Παπαδημούλης που έχει αξιοποιήσει προς όφελος του το real estate του προσφυγικού και προσποριστεί τα ενοίκια των μεταναστών στα διαμερίσματα του τα οποία τους εκμισθώνει;

Σιγά μην επισήμανε στους λοιπούς ευρωβουλευτές τη αποτρεπτική χρησιμότητα του φράχτη κατά την υβριδική επίθεση του 2020 που οργάνωσαν οι Τούρκοι. Τότε που ο Ερντογάν εργαλειοποιώντας το προσφυγικό - μεταναστευτικό και εκμεταλλευόμενος την απόγνωση χιλιάδων άμοιρων ανθρώπων, επιδίωξε να καταλύσει de facto τα ελληνικά σύνορα στο Έβρο.

Για να βρει η μεθοδευμένη απόπειρα του απρόσμενα την εγχώρια συμπαράσταση από τους οπαδούς του ιδεολογήματος των «ανοιχτών συνόρων». Όσων, τέλος πάντων, ντόπιων επιτρέπουν, ,αν δεν ενθαρρύνουν, την ανεμπόδιστη είσοδο, εγκατάσταση και διαβίωση αδιακρίτως όλων εκείνων των Ασιατών και Αφρικανών που εξαναγκάζονται ή χειραγωγούνται να κάνουν μαζικό ντου στη χώρα .

Χωρίς, ασφαλώς, την ανάμειξη του ελληνικού κράτους και των υπηρεσιών του. Δίχως ασφάλεια, προστασία, ασπίδα, μέτρο, έλεγχο, θωράκιση εν τέλει του τόπου από οποιαδήποτε επιδρομική άλωση του. Σαν από εισβολή σε ξέφραγο αμπέλι.

Κακά τα ψέματα. Σημαντική μερίδα στελεχών του κόμματος της πλατείας Κουμουνδούρου έχει αλλεργία στο φράκτη του Έβρου.Το χειρότερο είναι ότι χάριν του αντιπολιτευτικού τους οίστρου προχωρούν σε αφοριστικές γενικεύσεις με φθηνή δημαγωγική ρητορική
Κατηγορούν την επέκταση του φράκτη επειδή, υποτίθεται, θεριεύει τη ξενοφοβία και το ρατσισμό. Καταγγέλλουν την περεταίρω οικοδόμηση του ως δώρο στην ακροδεξιά.

Στη πραγματικότητα αδυνατούν να καταλάβουν ότι δεν είναι σένιε και καλά ακροδεξιός όποιος ενοχλείται από το ρήγμα στη συνοχή μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας από την «πολυπολιτισμικότητα» που πρεσβεύουν.

Ούτε είναι εθνίκι και ρατσιστής ο απλός πολίτης που διαβλέπει ότι μεγάλο μέρος των μεταναστευτικών πληθυσμών απορρίπτει το πνεύμα του κοσμικού κράτους, τη ελευθερία του λόγου, την ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών, αποστρέφεται στο φινάλε τη κοινοβουλευτική δημοκρατία

Από αυτήν την εμμονική αφήγηση με τα ισοπεδωτικά τσουβαλιάσματα, πιο πρακτικό θα ήταν για το ΣΥΡΙΖΑ να επικοινωνήσει προεκλογικά το τι πραγματικά θέλει. Να δηλώσει νέτα σκέτα ότι αν έρθει στην εξουσία θα ξηλώσει τον υφιστάμενο φράκτη.

Ή να πάει πάσο.¨Όπως ακριβώς δεν τόλμησε, παρά τους λεονταρισμούς του, να γκρεμίσει το φράκτη στον Έβρο κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας.

Όχι να περιστρέφεται με υπεκφυγές στην ακατάληπτη δέσμευση της ηγεσίας του ότι θα υψώσει «φράκτη στη αδικία». Μια αοριστολογία με την οποία ψαρεύει σε θολά νερά. Κυρίως, όμως, αποκαλύπτει το διανοητικό και διαχειριστικό της φρακάρισμα.

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ