Ευάγγελος Αντώναρος: Αφροί

Η συμμετοχή του Αντώναρου στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για τον ίδιο τον Αντώναρο έχει λογική. Η ανάκλησή του από την ψηφιακή ήπειρο της πολιτικής ανυπαρξίας –όπου ισχύει ο κανόνας «κράζω για να υπάρχω»– συνιστά οπωσδήποτε αναβάθμιση: Από την εικονική, ψηφιακή σκιαμαχία μεταβαίνει στον πραγματικό εκλογικό στίβο.

Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, τι σημαίνει η επιλογή Αντώναρου; Η προσφερόμενη ερμηνεία περί «ανοίγματος» και «συστράτευσης» με την Κεντροδεξιά ακούγεται περισσότερο σαν κρούσμα μεταδοτικής φαντασίωσης.

Αποκηρυγμένος ακόμη και από τον πολιτικό που τον επέβαλε κάποτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος, μηδέποτε εκλεγείς με σταυρό, δήλωνε και ο ίδιος, ηρωικά, ότι

δεν εκπροσωπεί ούτε τον Καραμανλή, ούτε τους καραμανλικούς, ούτε καμία Κεντροδεξιά. Εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του.

Για την ακρίβεια εκπροσωπούσε μόνο ένα ακατανίκητο συναίσθημά του, από το οποίο δηλητηριάζονταν όλες οι αναρτήσεις του: την προσωπική του απέχθεια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. (Η ένταση του συναισθήματος είναι τέτοια που οι αναρτήσεις εμφανίζονται συχνά άναρθρες, λες και δεν γράφονται σε πληκτρολόγιο· λες και αναβλύζουν από αφρισμένο στόμα.)

Το μόνο πολιτικό ερώτημα που απομένει είναι: γιατί; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι του προσθέτει πολιτική υπεραξία ένα προσωπικό γινάτι; Πώς φαντάζεται τους ψηφοφόρους που φιλοδοξεί να δελεάσει με έναν Αντώναρο;

Πώς φαντάζεται το κοινό του το κόμμα που στρατολογεί χολή.

Την απάντηση πρέπει να την αναζητήσει κανείς στη μαύρη γοητεία της αντιπολιτικής: της πολιτικής που αψηφά όλες τις προγραμματικές, ιδεολογικές, ει μη και αισθητικές, προϋποθέσεις προκειμένου να κεφαλαιοποιήσει την ψυχική δύναμη της εχθροπάθειας. Δεν μας ενδιαφέρει τι (δεν) πιστεύει ο Αντώναρος. Δεν μας ενδιαφέρει καν αν του έχει απομείνει κάτι να πιστεύει. Μας ενώνει μαζί του αυτό που από κοινού μισούμε.

Στην επιλογή αυτή καθρεφτίζεται και η ιδέα που έχει η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ για το δυνητικό της ακροατήριο. Φαντάζεται ότι στην κοινωνία κυριαρχούν ροπές εκδίκησης και καταψήφισης.

Φαντάζεται επιπλέον ότι η ίδια είναι ακόμη σε θέση να ταμιεύσει τη χολή, παρότι έχει ταυτιστεί με το «σύστημα» και την εξουσία· παρότι τον μισό της χρόνο τον αφιερώνει για να μιλάει, τάχα, για τη μεσαία τάξη και τις ανάγκες της.

Το σταθερό τοξικό συστατικό του συριζαϊκού μείγματος δεν το εισέφερε βέβαια ο «δεν-εκπροσωπώ-κανέναν» βετεράνος τής πάλαι ποτέ νεοκαραμανλικής αυλής. Τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να αντισταθεί στην αντιπολιτική, ακόμη κι όταν του είναι εκλογικά επιζήμια, την απέδειξε η αδυναμία του να χειραφετηθεί από την αψύτητα.

Ο Αντώναρος είναι πολακισμός με χαμηλά γράδα. Ληγμένο άπερολ με πάγο.

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή