«Μη σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά η δική μας αγάπη τώρα έσβησε πια»

Αυτό το υπέροχο τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη σε στίχους του Κώστα Βίρβου, προφητικά, αποτυπώνει τη σχέση ενός σημαντικού κομματιού του ελληνικού λαού με την Αριστερά. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Με τις εκλογές της 21ης Μαϊου δεν έκλεισε ο κύκλος της Μεταπολίτευσης, καθώς όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα εξακολουθούν να παραμένουν σε ισχύ, αν και απειλήθηκαν την περίοδο 2011-2015 μέσα στην αντιμνημονιακή παράκρουση. Διεξάγονται αδιάβλητες εκλογές, δεν ζήσαμε καμιά συνταγματική κρίση ή εκτροπή, τα κόμματα ομαλά εναλλάσσονται στην εξουσία, μέσα σε ένα πολίτευμα στο οποίο οι ατομικές ελευθερίες ουδέποτε αμφισβητήθηκαν. 

Αυτό που τελειώνει άδοξα είναι ο απωθημένος έρωτας μέρους της ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά, ένας έρωτας γεμάτος ενοχές και τραύματα. Κάθε τι το απωθημένο φέρει αφ΄ εαυτού και μια εξιδανικευμένη εικόνα για το έτερον ήμισυ. 

Από τον εμφύλιο πόλεμο και μετά υπήρχε αυτός ο

ανομολόγητος έρωτας για την Αριστερά, για τη διωκόμενη και ηττημένη Αριστερά, που κάπου - κάπου εκτονωνόταν (δημοτικές εκλογές 1956, εθνικές εκλογές 1958), χωρίς όμως ποτέ να νομιμοποιηθεί και να ολοκληρωθεί.

Ακόμα και μετά τη Μεταπολίτευση, όταν η δικτατορία είχε σαρώσει όλα τα ιδεολογήματα του μετεμφυλιακού κράτους, οι πολίτες δίστασαν να στραφούν προς τον παλιό τους έρωτα που έβγαινε δαφνοστεφανωμένος και δικαιωμένος από την εφτάχρονη τυραννία. 

Προτίμησαν έναν νεόπλουτο που μοίραζε αφειδώς υποσχέσεις και λεφτά, αφού είχε υπεξαιρέσει τα συνθήματα της Αριστεράς. Το πλήγμα ήταν μεγάλο καθώς ο χρόνος έτρεχε. 

Τελικά, το 2015, εξήντα έξι χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, η ζωή το έφερε και αυτός ο απωθημένος έρωτας και νομιμοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε. Όμως ο εραστής αποδείχθηκε «τζούφιος». 

Γιατί όταν μια παράνομη σχέση χάνει τη γοητεία της παρανομίας, κινδυνεύει να εκφυλιστεί υπό τις τριβές της καθημερινότητας. Στη συμβίωση έρχονται στην επιφάνεια όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά ενός ζευγαριού. 

Μέσα σε τέσσερα χρόνια, όσοι περίμεναν καρτερικά στον χρόνο να ολοκληρώσουν τον έρωτα τους με την Αριστερά, διαπίστωσαν οι περισσότεροι, πως τελικά είχαν ερωτευτεί μια απάτη. «Δεν ήσουν έρωτας, εσύ ήσουν Γολγοθάς», που λέει και η Νατάσα Θεοδωρίδου.

Και ενώ σε πολλές σχέσεις οι απατημένοι δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία μήπως και σωθεί η σχέση, στην περίπτωσή μας οι πολίτες στάθηκαν αμείλικτοι και ανυποχώρητοι. Δεν υπήρξε δεύτερη ευκαιρία, δεν υπάρχει δεύτερη φορά Αριστερά. 

Κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι ή αθεράπευτα εξουσιομανείς ψάχνουν να βρουν «σπίθες που ακόμα κρατούν». Κι όμως, «με ένα φύσημα αγέρα και αυτές θα χαθούν». Όπως κι έγινε. Τεράστιος στιχουργός ο Κώστας Βίρβος. Ποιητής. 

Οι πιο ρομαντικοί αριστεροί, αυτοί που δε θέλουν να πιστέψουν το μέγεθος της εξαπάτησής τους, παραμένουν ασπρομάλληδες πια, στον χώρο της Αριστεράς, αναζητώντας τον ιδανικό χαμένο έρωτα της νιότης τους στο Επέκεινα. Οι πιο ρεαλιστές, απογοητευμένοι, έψαξαν στέγη σε άλλους χώρους. 

Επιμύθιον: Αν κάτι έληξε στις 21 Μαϊου 2023 δεν ήταν η Μεταπολίτευση. Αυτό που έληξε ήταν ο απωθημένος έρωτας με την Αριστερά ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, όταν ολοκληρώθηκε. Έτσι επαληθεύτηκε ο Τσώρτσιλ που είπε πως «αν θέλετε να απομυθοποιήσετε την Αριστερά, αφήστε τη να κυβερνήσει».

Κλείνω αυτό το κείμενο, όπως το ξεκίνησα, με Στέλιο Καζαντζίδη και Κώστα Βίρβο: 

«Με μια αγάπη καινούργια θα χαράξω πορεία, εσύ ήσουνα για μένα μια παλιά ιστορία.» 

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr