Σε μια χώρα όπου ένας στους τρεις πολίτες πιστεύει ότι αεροπλάνα που υπερίπτανται του ελληνικού εναέριου χώρου «μας ψεκάζουν» και πως για τη χρεοκοπία και τη δεκαετή πολυεπίπεδη κρίση που επακολούθησε της οικονομικής ευθύνεται ο διεθνής καπιταλισμός, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και βεβαίως ο σιωνισμός και η διεθνής των προαιώνιων εχθρών του Εθνους, δεν αποτελεί παράδοξο που ένα κόμμα όπως η «Νίκη» χτυπάει την πόρτα της Βουλής. Ούτε παράδοξο είναι ούτε καινοφανές για τη χώρα να επιχειρεί ένα κόμμα που ταυτίζεται με ό,τι πιο ακραία συντηρητικό εκφράζεται στη χώρα να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο.

Θυμίζω απλώς ότι το 1977, όταν ακόμη τα σημάδια από το καταστροφικό πέρασμα της χούντας των συνταγματαρχών ήταν πληγές ορθάνοιχτες, οι έλληνες ψηφοφόροι έδωσαν στην Εθνική Παράταξη, με επικεφαλής, όχι χουντικό, άλλα έναν πρωθυπουργό της Αποστασίας του ’65, τον Στέφανο Στεφανόπουλο, 6,82%. Το κόμμα εξέλεξε 5 βουλευτές μόνο, αλλά αυτό οφειλόταν στο σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής του Κ. Καραμανλή. Το δε 1981, σε μια

εκλογική αναμέτρηση που υπήρξε σαρωτική για το ΠαΣοΚ, αποπειράθηκε να εκφράσει τον χώρο της Ακροδεξιάς ο Σπύρος Μαρκεζίνης, τελευταίος «πρωθυπουργός» της χούντας Παπαδόπουλου. Ελαβε μόλις 1,69%.

Αλλά η Ακροδεξιά δεν εξαφανίζεται. Υπάρχει. Το 1984, στις πρώτες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εμφανίζεται ως ΕΠΕΝ, με επικεφαλής έναν Χρ. Δημητριάδη, συγγενή ή κάτι τέτοιο, αξιωματούχου της χούντας. Συγκεντρώνει 2,29% των ψήφων και εκλέγει έναν ευρωβουλευτή – τον εαυτό του.

Ο καταλύτης όμως για την επάνοδο της Ακροδεξιάς στα επίπεδα της πρώτης μεταχουντικής περιόδου, είναι η κρίση των μνημονίων. Η Χρυσή Αυγή γιγαντώνεται μέσα στους «αγανακτισμένους» της πάνω πλατείας Συντάγματος (στην κάτω πλατεία, ως γνωστόν, ταυτόχρονα γιγαντωνόταν ο ΣΥΡΙΖΑ…) και στις εκλογές που ακολουθούν, τον Μάιο του 2012, παίρνει 6,97% και έναν μήνα μετά, στις εκλογές του Ιουνίου, 6,92%. Παράλληλα αναπτύσσονται στο μεσοδιάστημα μεταξύ της νεοναζιστικής ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής και της Νέας Δημοκρατίας ακραίες εκφράσεις της Δεξιάς, όπως το βραχύβιο κόμμα ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου. Στις πρώτες εκλογές του 2012 παίρνει ένα θηριώδες 10,61% και στις εκλογές του Ιουνίου του ίδιου χρόνου 7,51%.

Στην αυθαίρετη άθροιση των ποσοστών ΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι πραγματικά εντυπωσιακό, όσο και θλιβερό. Αν μάλιστα αθροιστεί και το 1,58% του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, αυτός ο χώρος συγκεντρώνει πάνω από 15% του εκλογικού σώματος.

Θα μπορούσα να παραθέσω τις εκλογικές επιδόσεις όλων αυτών των ακραίων εκφράσεων της πέραν της ΝΔ Δεξιάς και στις εκλογές του 2015 και στις εκλογές του 2019, όπως και τις μεταλλάξεις που υπέστησαν στο μεσοδιάστημα αυτών των εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά νομίζω δεν έχει νόημα. Οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις ήταν πάντοτε εκεί.

Απλώς η comme il faut πολιτική τάξη της χώρας έχει επιλέξει συνειδητά να στρουθοκαμηλίζει. Βάζει το κεφάλι στην άμμο και το αφήνει εκεί, μέχρι που να αποπειραθεί κάποιος, σαν τον Ηλ. Κασιδιάρη, να τις εκφράσει εκλογικά. Κατά τη γνώμη μου, ουδείς μπορεί να υποδύεται τον ξαφνιασμένο από την εμφάνιση πολιτικών σχημάτων από αυτόν τον χώρο. Δεν είναι μόδα, ούτε και θα γίνει, όσες μορφές και να αλλάξει. Και προφανέστατα δεν απειλεί, επί του παρόντος τουλάχιστον, τη Δημοκρατία. Την αισθητική και τα νεύρα μας, ίσως. Οσο μπορεί τέλος πάντων να τα απειλεί η γραφικότητα…