Η νέα τετραετία

 

Επιτέλους, η μακρά προεκλογική περίοδος φτάνει αισίως σε ένα τέλος σήμερα, μετά από αρκετούς μήνες αναμονής, και πραγματικά θύμισε κάπως την ίδια περίοδο του 1989, όταν με έναν παρόμοιο νόμο απλής αναλογικής ο Κουτσόγιωργας ταλαιπώρησε την Ελλάδα με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, για να «αφήσει» τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να κυβερνήσει με 151 βουλευτές, παρότι είχε ποσοστά της τάξης του 47%

Εφόσον, λοιπόν, δεν «χαλαρώσει» ο κόσμος που ψήφισε στις 21 Μαΐου, σε αδρές γραμμές αναμένεται ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, το οποίο θα επιτρέψει στη χώρα να έχει μια σταθερή κυβέρνηση για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μια κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα πράττει το αυτονόητο για τον μέσο πολίτη που αναζητεί μια καλύτερη ζωή, μια πιο εύκολη καθημερινότητα, δουλειά, πρόοδο και προκοπή. Πολλές φορές με επιτυχία, όπως στη μείωση των φόρων και των εισφορών, στον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους, στην αμυντική θωράκιση της χώρας και στον δραστικό περιορισμό του παράνομου Μεταναστευτικού. Σε άλλες πολιτικές με λιγότερη επιτυχία, όπως στην Υγεία -αλλά με ελαφρυντικό τα σχεδόν τρία χρόνια πανδημίας- ή στους χρόνους απονομής της Δικαιοσύνης, στην καλύτερη ασφάλεια, θέματα τα οποία ο ίδιος ο Μητσοτάκης έθεσε ως προτεραιότητα για την επόμενη μέρα.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό το οποίο αναμένεται να συμβεί είναι να γυρίσει η χώρα οριστικά σελίδα σε μια τοξικότητα που διογκώθηκε τα χρόνια των μνημονίων και κορυφώθηκε με τη ραγδαία άνοδο κομμάτων διαμαρτυρίας που ζουν και αναπνέουν με αυτή την τοξικότητα και γι’ αυτήν αποκλειστικά και μόνο. Κι αυτό αποδείχτηκε φυσικά, μια και αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο του 2019-23, που ως αντιπολίτευση είχε όλο τον χρόνο και το περιθώριο να αλλάξει και από κόμμα καταγγελίας, μεμψιμοιρίας, ύβρεων και απειλών κατά όλων όσων θεωρεί εχθρούς του (όχι απαραιτήτως ταξικούς, γιατί είχε και κολλητούς ακόμα και μεγαλοβιομηχάνους), να γίνει ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για την Ελλάδα, τέτοιο κόμμα, σύγχρονο κεντροαριστερό, ο ΣΥΡΙΖΑ του 31,5% δεν έγινε ποτέ και γι’ αυτό οι πολίτες τον έστειλαν στο 20% και σύντομα, όπως φαίνεται, στα «αποδυτήρια της Ιστορίας», είτε ανέβει λίγο, είτε πέσει λίγο. Αν γινόταν, θα είχε φανεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα, άλλωστε, του 40%-20% στο οποίο, εκτός της ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί, συνέβαλε και η πολιτική του ίδιου του αρχηγού της Ν.Δ., που δι’ αυτής «κατέλαβε» έναν μεγάλο χώρο του Κέντρου. Βασικά, τους περιόρισε στην άκρη της Αριστεράς, ίσως εκεί που οι περισσότεροι εξ αυτών αισθάνονται και πιο βολικά.

Γίνεται αρκετή συζήτηση αυτές τις ημέρες για το πόσο αρνητικό είναι το γεγονός ότι δεν θα υπάρχει αυτή την τετραετία μια ισχυρή αντιπολίτευση ως αντίβαρο στην κυβερνητική πολιτική, να την ελέγχει και να τη διορθώνει. Θεωρώ ότι ως βασική αρχή είναι σωστό αυτό, αλλά πιο σωστό είναι να συγκροτηθεί εκ των πραγμάτων και εξ ανάγκης κάποια «άλλη» ή άλλου τύπου αντιπολίτευση από αυτήν που έκανε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί, απλούστατα, αντιπολιτευόταν σχεδόν όλα τα λάθος πράγματα και μόνο. Από την εθνική άμυνα της χώρας, που μας είπε ο κ. Γιώργος Τσίπρας ότι δεν είναι αυτοσκοπός της χώρας με την Τουρκία απέναντί μας, μέχρι την τάξη στα πανεπιστήμια, ακόμα και την πρόσβαση των ΑμεΑ στην Ακρόπολη.

Μένει να δούμε, λοιπόν, κοινοβουλευτικά ποιος θα κάνει μια σωστή και δομημένη αντιπολίτευση, δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως πιο λογικό είναι να κάνει το ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, είναι ένα ερώτημα τι Βουλή θα μας ξημερώσει με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους που μπορεί και να δούμε από αύριο στα έδρανα, αλλά το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και το έχουμε ξαναζήσει άλλωστε και εδώ. Είδαμε και υπουργό Αμυνας τον Καμμένο να ξεματιάζει F16... τι να μας πει τώρα η Ζωή με την καρδούλα;

Προσωπικά θεωρώ ότι κάθε κυβέρνηση, όσο ισχυρή και να είναι, έχει έναν πολύ μεγάλο αντίπαλο, πολύ ισχυρότερο από την παρουσία της όποιας αντιπολίτευσης στη Βουλή, και αυτός είναι ο εαυτός της σε σχέση με τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νομίζω ότι το ξέρει αυτό πολύ καλά, το γνώριζε και στην πρώτη του θητεία και γι’ αυτό έδωσε σημασία στις επιδόσεις (ή μη) των στελεχών του, της κυβέρνησής του, ακόμα και του ίδιου του εαυτού του. Επομένως, παλεύει με τα προβλήματα και τις απαιτήσεις του κόσμου, που είναι πλέον πολύ υψηλότερες τώρα απ’ ό,τι στην πρώτη θητεία. Και εκεί θα κριθεί και ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

 

Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ