Σήκω, Φώσκολε!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν τέλει, μοιράζεται την κοινή μοίρα όλων των σχημάτων που γεννήθηκαν από τη μήτρα της κρίσης. Ναι, δεν είναι ΑΝΕΛ, μήτε Ποτάμι. Ούτε Λεβέντης. Όμως δεν υφίστανται οι συνθήκες που του επέτρεψαν να γίνει κόμμα εξουσίας.

Τα τηλεοπτικά δίκτυα επενδύουν στη μυθοπλασία. Όμως η εβδομάδα που έφυγε μας θύμισε έναν απαράβατο κανόνα. Μπορεί η τέχνη να αντιγράφει τη ζωή, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να την ξεπεράσει. Ενα παράδειγμα. Ξεκίνησε η προβολή της σειράς «Οι Πανθέοι». Καλή προσπάθεια, αλλά δεν πιάνει και πολλά μπροστά στην υπερπαραγωγή «Οι Συριζαίοι». Αλήθεια είναι. Ποια σειρά θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το βάθος των χαρακτήρων, τα μίση, τα πάθη και την ίντριγκα να ξεχειλίζει από ένα σενάριο που γράφεται και εξελίσσεται μόνο του; Πείτε στον Φώσκολο να σηκωθεί, να πιάσει χαρτί και μολύβι.

Υπάρχουν, που λέτε, δύο τρόποι για να παρακολουθήσετε αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Με κωμική ή δραματική διάθεση. Μία λέξη να αλλάξεις, μία δήλωση να «πειράξεις», η κωμωδία γίνεται δράμα – και το αντίστροφο. Ωστόσο αν κοιτάξετε προσεκτικά πίσω από όσα λέγονται και γίνονται, η ουσία των πραγμάτων είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν τέλει, μοιράζεται την κοινή μοίρα όλων των

σχημάτων που γεννήθηκαν από τη μήτρα της κρίσης. Ναι, δεν είναι ΑΝΕΛ, μήτε Ποτάμι. Ούτε Λεβέντης. Ομως δεν υφίστανται οι συνθήκες που του επέτρεψαν να γίνει κόμμα εξουσίας. Οταν δεν υπάρχουν κύματα, δεν έχεις και πού να βάλεις τη σανίδα σου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, στερείται λόγο ύπαρξης ως κόμμα εξουσίας. Η ανάκτηση κυβερνητικού προφίλ χρειάζεται καινούργια βιβλία, νέα ταυτότητα, διαφορετικό δέρμα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το κόμμα της Αχτσιόγλου, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, θα έσβηνε σιγά-σιγά, σαν το καντήλι που του σώνεται το λάδι. Το κόμμα του Κασσελάκη μπορεί να σβήσει σαν πυροτέχνημα, αλλά αυτό δεν το ξέρουμε ακόμα. Και κάπως έτσι, το επεισόδιο της εβδομάδας που φεύγει μας αφήνει με κομμένη την ανάσα. Ακόμα και αν κάνουμε βάσιμες υποθέσεις για τον νικητή της κούρσας, δεν γνωρίζουμε τι κόμμα θα υπάρχει την επόμενη μέρα. Πόσοι θα μείνουν, πόσοι θα φύγουν και πόσοι θα έρθουν. Αν κερδίσει ο Κασσελάκης θα αποχωρήσουν οι άλλοι; Και αν κερδίσει η Αχτσιόγλου, ο Κασσελάκης θα καταφέρει να συντηρηθεί ως εξωκοινοβουλευτικός, εσωκομματικός πόλος ή θα τα μαζέψει για το Μαϊάμι; Και κάτι ακόμα, που τώρα ακούγεται τραβηγμένο: αν ο κοινοβουλευτικός ΣΥΡΙΖΑ διασπαστεί, δεν θα αναβαθμιστεί το ΠαΣοΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση; Διάλειμμα για διαφημίσεις. Οδοντόκρεμα.

Μιλώντας με τηλεοπτικούς όρους, τα ελληνοτουρκικά είναι η μακροβιότερη δραματική σειρά. Παίζεται ακριβώς το ίδιο σενάριο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Αυτό όμως μπορεί τώρα να αλλάξει. Μητσοτάκης και Ερντογάν έχουν μία μοναδική ευκαιρία για να μας δείξουν το φινάλε. Και οι δύο είναι πανίσχυροι πολιτικά και διαθέτουν όσο χρόνο χρειάζονται μέχρι τις επόμενες εκλογές. Επίσης και οι δύο γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Είναι προφανές ότι τώρα αναζητούν τον τρόπο. Γιατί η διευθέτηση των ελληνοτουρκικών έχει τέτοιο ιστορικό βάρος που μπορεί να λυγίσει και τις πιο δυνατές πλάτες. Φυσικά και δεν μιλάμε για τις Πρέσπες του Αιγαίου. Οι Πρέσπες ήταν παιδική εκδρομή μπροστά σε αυτό που, ενδεχομένως, έρχεται.

Ναι, μιλάμε για ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα στον πλανήτη. Οχι μόνο για τα κυριαρχικά και τα νομικά που συνθέτουν το κουβάρι, αλλά και επειδή η φύση του προβλήματος έχει διαποτίσει τις συνειδήσεις των λαών. Ο Ελληνας βλέπει τον Τούρκο ως προαιώνιο εχθρό. Και ο Τούρκος βλέπει τον Ελληνα ως το εργαλείο που χρησιμοποίησε η Δύση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο συμβιβασμός που απαιτείται πρέπει να έχει τέτοια μορφή ώστε να είναι και οι δύο το ίδιο δυσαρεστημένοι, έχοντας παράλληλα να μοιραστούν ένα κοινό όφελος. Γιατί, κατά τα ψέματα, τα ελληνοτουρκικά δεν είναι, μόνο, πρόβλημα για το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι και οι κραυγές στα πρωινά πάνελ και τα μεγάφωνα στις συγκεντρώσεις με dress code φουστανέλας. Κυρίως είναι η ευκολία με την οποία τεντώνονται οι δείκτες για να υποδείξουν μειοδότες και εθνοπροδότες.

Φεύγει, λοιπόν, μία περίεργη εβδομάδα. Με πιο ακριβό άρτο και φθηνά θεάματα. Με ένα ξεκατίνιασμα που δείχνει, πολύ πειστικά, στους πολίτες ότι τα πάντα στον δημόσιο βίο χτίζονται πάνω σε προσωπικά παιχνίδια ανέλιξης και επιβίωσης. Με μία χιλιοπαιγμένη σκηνή στα ελληνοτουρκικά και το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον για τη Θεσσαλία να υποχωρεί πιο γρήγορα από τα νερά. Και με τις κηδείες εκείνων που σκοτώθηκαν στη Λιβύη να θυμίζουν γιατί αυτός ο τόπος γέννησε την τραγωδία.

 K. Γιαννακίδης-ΤΟ ΒΗΜΑ