Δικό του είναι, αν θέλει το παίρνει μαζί του...

Λίγες σκόρπιες σκέψεις για τις σημερινές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο ως Μέσον και ως δημοσιογράφος δεν συμφωνήσαμε σχεδόν ποτέ στα περισσότερα για τη χώρα, αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι δεν μας νοιάζει, αξιωματική αντιπολίτευση είναι, ούτε ότι δεν έχουμε άποψη.

 Γιατί ακούστηκαν πολλά, όπως για παράδειγμα ότι δήθεν εμείς με δύο πρωτοσέλιδα «βγάλαμε» τον Κασσελάκη, το πρώτο γιατί δίνοντας συνέντευξη στον Δανίκα η Αχτσιόγλου και φωτογραφιζόμενη με τον δημοσιογράφο που αυθόρμητα την αγκάλιασε για να τη χαιρετήσει, οι ψηφοφόροι του κόμματος εξεμάνησαν που τους πρόδωσε μιλώντας σε ένα συστημικό και εν πολλοίς ίσως και μισητό Μέσον Ενημέρωσης στον χώρο τους και, το δεύτερο, γιατί την προηγούμενη Κυριακή αναρωτηθήκαμε στην πρώτη σελίδα αν ο Κασσελάκης είναι ο νέος Αλέξης.
Φυσικά και αναδείξαμε από τα μέσα Αυγούστου την υποψηφιότητα του Κασσελάκη, τη φρεσκάδα και την επικοινωνιακή φωτεινότητα ενός νέου προσώπου, αλλά και κάποια σκόρπια στοιχεία της προηγούμενης ζωής του, αφού τα διασταυρώσαμε πρώτα (ότι απολύθηκε και δεν έφυγε μόνος του από την Goldman Sachs, σιγά το πράμα, καθώς επίσης και τα επαγγελματικά του, όπως αυτά προέκυπταν από μια δική του αγωγή σε πρώην εργοδότες του, ένα fund).
Ακόμα πιο φυσικά πήραμε μια συνέντευξη από την Αχτσιόγλου, όπως και τον Νίκο Παππά και τον Στέφανο Τζουμάκα, όλες ο Δανίκας και πρωτοσέλιδες, πλην του Τσακαλώτου που δεν ήθελε, σεβαστό κι αυτό, δικαίωμά του. Λίγους μήνες νωρίτερα, προεκλογικά, η εφημερίδα είχε φιλοξενήσει τετρασέλιδη συνέντευξη του Τσίπρα και για να μην ξεχάσουμε τα βασικά, αυτή τη δουλειά κάνουν τα media, προβάλλουν θέσεις και αντιθέσεις, κάνουν ρεπορτάζ και παίρνουν ενίοτε και συνεντεύξεις. Εχουν βέβαια και ιδεολογικό προσανατολισμό. Απλώς οι συγκεκριμένοι έχουν μια… δυσκολία να το καταλάβουν, γι’ αυτό και όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εχθρός τους, τώρα λοιπόν στην παρακμή άρχισαν το εσωτερικό ξεκατίνιασμα. Εκτοξεύουν μεταξύ τους λάσπη, ψέματα, συκοφαντίες, χωρίς κανένα πρόβλημα για ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Ουσιαστικά σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ λούζονται όσα έκαναν την τελευταία δεκαετία στους απέναντι. Έβριζαν και συκοφαντούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτούς και όσα ΜΜΕ ή δημοσιογράφους δεν ήταν μαζί τους. Κλέφτες, απατεώνες, διαπλεκόμενοι τα ΜΜΕ, βιαστές, παιδεραστές, διεφθαρμένοι οι πολιτικοί και πρωτίστως οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Ειδικά για τον βασικό τους πολιτικό αντίπαλο, τον Μητσοτάκη, έφτασαν στο, πιο κάτω δεν γίνεται, με το «Μητσοτάκη γαμ…». Και δεν ξέρω… πόσο βαριά το πήρε ο Μητσοτάκης (άσε που είναι και ομοφοβικό το σύνθημα, τι θα λέει και ο Στέφανος), αλλά με αυτά και με εκείνα ξέρω ότι πήρε 40% έναντι 17% όσων… τον έστελναν.

Ας πάμε τώρα στην ουσία. Είναι απολύτως λογικό για ένα κόμμα που καταβαραθρώθηκε ενώ ήταν αντιπολίτευση και έχασε παντού κατά κράτος, να βρίσκεται σε ένα σοκ και να χρειάζεται αναστοχασμό, ανασυγκρότηση, ξαναχτίσιμο, άλλα πρόσωπα, ό,τι θέλετε πέστε και σκεφτείτε. Αυτό που δεν μου φαίνεται καθόλου φυσιολογικό -ή μάλλον είναι αδιανόητο- για τον Τσίπρα, είναι από το γινάτι του φεύγοντας να το γκρεμίζει. Γιατί αυτό γίνεται σήμερα και το κάνει ο ίδιος ο Τσίπρας, είναι δε τόσο απλό και ξεκάθαρο για όλους όσοι παρατηρούν εκτός κάδρου τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ο ίδιος ο Τσίπρας παραμένει ακόμα και σήμερα πιο ελκυστικός πολιτικά και επικοινωνιακά από όποιον άλλον διάδοχό του.

Εβαλε άραγε ο Τσίπρας τον Κασσελάκη ως «λαγό» του για να το διαλύσει λοιπόν; Στη ζωή και σε αυτό το επίπεδο πιστεύω προσωπικά ότι δεν υπάρχουν «λαγοί», άσε δε που είμαι σίγουρος ότι ο Κασσελάκης δεν θεωρεί τον εαυτό του υποδεέστερο κανενός, ούτε του Τσίπρα. Ομως και ο Τσίπρας δεν μοιάζει με τύπο που… δεν καταλαβαίνει ότι ο Κασσελάκης θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί απλούστατα δεν ξέρει κι αυτός τι είναι ο Κασσελάκης, όπως δεν ξέρουμε κι εμείς. Οπότε μέχρι να μάθεις τι ρόλο παίζει, τι πρεσβεύει, από πού κρατάει η σκούφια του, ποιο είναι το «πόθεν έσχες» του, δεν τον πουσάρεις για να γίνει αρχηγός. Μόνο αν θέλει να το γκρεμίσει το οικοδόμημα και να ξαναφτιαχτεί από την αρχή ή να το ξαναφτιάξει ο ίδιος με άλλα υλικά, άλλο όνομα και φυσικά σε διαφορετικές συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι όταν φτάσει η ώρα να αποποιηθείς το δημιούργημά σου το ξανασκέφτεσαι ή σκέφτεσαι ανάποδα. Δικό του ήταν, δικό του αισθάνεται ότι είναι, ό,τι θέλει το κάνει. Μάλλον το ναρκοθέτησε πολύ καλά κι έτσι όπως είναι δύσκολα σώζεται…

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ