Το μεγάλο παζάρι

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται ησύχως και το ΠΑΣΟΚ παρακολουθεί σιωπηλά. Το «μεγάλο παζάρι» θα ξεκινήσει μετά τις ευρωεκλογές. Και ανάλογα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Εως το 2014, ο Χρ. Σπίρτζης ήταν πρόεδρος του ΤΕΕ και μια χαρά ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο αέρας πήρε να φυσάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε ο Σπίρτζης έγινε ΣΥΡΙΖΑ και υπουργός στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (2015).

Τώρα ο Σπίρτζης προτείνει τη συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Αν μη τι άλλο, θα γλιτώσει και τις μετακινήσεις.

Δεν ήταν ο μόνος που μπήκε στο πηγαινέλα. Είχαν προηγηθεί κάποιοι «παπανδρεϊκοί» (Θεοδώρα Τζάκρη, Νίνα Κασιμάτη, Θ. Παραστατίδης) που δεν ακολούθησαν τον Παπανδρέου στην ατυχή περιπέτεια του ΚΙΔΗΣΟ. Προτίμησαν το (τότε) σιγουράκι της Κουμουνδούρου.

Κάποιοι άλλοι επέλεξαν άλλους δρόμους εκτός ΠΑΣΟΚ με την ίδια ασυνάρτητη λογική και παρόμοια ατυχή κατάληξη (Στ. Τζουμάκας, Λούκα Κατσέλη, Χ. Καστανίδης).

Ενα νέο κύμα προσχωρήσεων στον ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώθηκε πριν από τις εκλογές του 2019 (Γ. Ραγκούσης, Ν. Μπίστης, Θ. Μωραΐτης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Αγγ. Τόλκας, Ρεγγίνα Βάρτζελη, Χ. Τσιόκας) ή ακόμη και λίγο αργότερα (Στ. Τζουμάκας, Σ. Κεδίκογλου).

Φυσικά μιλάμε για τους πιο γνωστούς. Τον δρόμο προς τη Δαμασκό της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» πήραν και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο προβεβλημένα.

Την εποχή εκείνη άλλωστε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ διάφοροι ανεγκέφαλοι των μίντια είχαν σπεύσει να ανακηρύξουν τον Τσίπρα «νέο Ανδρέα» και τον ΣΥΡΙΖΑ «νέο ΠΑΣΟΚ».

Ευλόγως λοιπόν το «νέο ΠΑΣΟΚ» υποσχόταν τις

ευκαιρίες απασχόλησης και ανάδειξης που στο παρελθόν παρείχε το παλαιό.

Το πολιτικό τους πρόσχημα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ανήκουν (περίπου) στην ίδια πολιτική οικογένεια, τη λεγόμενη «Κεντροαριστερά», και συνεπώς κάθε μετακίνηση είναι ελεύθερη και θεμιτή. Το πρόσχημα αυτό ντύθηκε κάτι που το ονόμασαν «Προοδευτική Συμμαχία».

Οπως είναι γνωστό όμως, «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια».

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ το ΠΑΣΟΚ βγάζει μια χαρά το μεροκάματο.

Ο Παπανδρέου ελλείψει άλλης επαγγελματικής προοπτικής επέστρεψε από το 2016 στη Χαριλάου Τρικούπη, επαναπατρίζοντας μαζί του και κάποιους που τον είχαν ακολουθήσει στο αείμνηστο ΚΙΔΗΣΟ. Κάπου εκεί επανεμφανίστηκε στο ΠΑΣΟΚ και ο Καστανίδης.

Αποτέλεσμα; Τώρα οι περισσότεροι Πασόκοι που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εκτός Βουλής ή και πολιτικής.

Τελευταίος έφαγε πόρτα ο Τζουμάκας.

Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι δουλειά έψαχναν, πήραν ένα ρίσκο κι έχασαν. Συμβαίνουν αυτά. Bad timing, που θα έλεγε και ο Κασσελάκης.

Η πιο σύνθετη είναι ότι από κοινού με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ανεγκέφαλους των μίντια πίστεψαν όντως ότι φτιάχνεται ένα «νέο ΠΑΣΟΚ» και θέλησαν να πλασαριστούν.

Με τέτοιους ανόητους υπολογισμούς στο μυαλό τους δεν είναι παράξενο που την πάτησαν. Να ξεκινήσεις να πετύχεις τον «νέο Ανδρέα» και να βρεθείς παρέα με τον Κασσελάκη και τον Πολάκη δεν το λες και μεγάλο ταλέντο στο σημάδι.

Θα επιχειρήσουν τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παραπατάει να επιστρέψουν οι μεταμελημένοι στο ΠΑΣΟΚ; Ομολογώ πως δεν το γνωρίζω αλλά ούτε το αποκλείω. Ποιος έχασε την ντροπή για να τη βρουν οι μεταμελημένοι;

Είναι αλήθεια άλλωστε ότι το φαινόμενο είχε εκδηλωθεί και τη δεκαετία του ’50. Τότε το Κέντρο βρισκόταν πάλι σε κρίση και διάφοροι πολιτευτές περιφέρονταν μεταξύ κεντρώων σχηματισμών από εκλογή σε εκλογή.

Τουλάχιστον όμως εκείνοι είχαν την αξιοπρέπεια να μην μπλέκονται με την ΕΔΑ.

Εδώ που φτάσαμε φυσικά θα παρακολουθήσουμε τη συνέχεια – δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς…

Αλλά αν εκδηλωθεί κίνημα παλιννόστησης μεταμελημένων προς τη Χαριλάου Τρικούπη είναι προφανές ότι οι υποψήφιοι θα περάσουν εξονυχιστικό face control, που θα έλεγε και ο Κασσελάκης.

Για δύο αυτονόητους λόγους.

Πρώτον, για λόγους ηθικής τάξης. Εντάξει, δεν θεωρώ ότι τέτοια ζητήματα προέχουν απαραιτήτως στην πολιτική, δεν είμαι αφελής, αλλά ούτε γίνεται να τα εξαλείψουμε εντελώς.

Δεν μπορεί ο πολιτικός να είναι ένα είδος γυρολόγου μπασκετμπολίστα.

Δεύτερον, για λόγους στοιχειώδους πολιτικής ορθοφροσύνης. Θα είναι προφανώς παρακινδυνευμένο τώρα που το ΠΑΣΟΚ είναι από πάνω να επιχειρήσουν κάποιοι επανεμφανιζόμενοι (μεταμελημένοι ή όχι) να ανακατέψουν τη σούπα και στο ΠΑΣΟΚ.

Ιδίως αν ο Παπανδρέου κινείται ήδη και ερήμην του Ανδρουλάκη για το ανακάτεμα της σούπας, ενώ οι μεταμελημένοι του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται κατά κανόνα από το πολιτικό περιβάλλον του.

Διότι αυτή η θεωρία περί συνεργασίας των «δημοκρατικών ή των προοδευτικών δυνάμεων» που ξεθάφτηκε από τη δεκαετία του ’80 μπορεί να είναι σήμερα εκτός εποχής αλλά δεν είναι δύσκολο να τα κάνει γης μαδιάμ.

Στην Ελλάδα ζούμε. Η πρώτη τυχαία ή απρόβλεπτη στραβή είναι ικανή να αποσταθεροποιήσει τον Ανδρουλάκη και οι άλλοι να βρουν πρόσφορο πεδίο να αναλάβουν δράση εναντίον του.

Ιδίως μάλιστα αν προταχθεί ως άλλοθι μια υποτιθέμενη «ανασύνθεση της παράταξης». Αλλά ποιας παράταξης; Από πότε την έχουν κάποιοι εξ αδιαιρέτου για να την ανασυνθέσουν κι από κοινού;

«Μου δίνεις δυο Μαριλίζες, να σου δώσω τρεις Μπίστηδες!»

Ανοησίες, θα μου πείτε. Προφανώς.

Αλλά αυτή τη στιγμή οι διάφοροι ενδιαφερόμενοι τοποθετούνται απλώς στην αγορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται ησύχως και το ΠΑΣΟΚ παρακολουθεί σιωπηλά.

Το «μεγάλο παζάρι» θα ξεκινήσει μετά τις ευρωεκλογές. Και ανάλογα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Αν συνεχίσει η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανέναν λόγο να ανακατευτεί. «Ποτέ μη διακόπτεις τον αντίπαλο όταν πάει κατά διαόλου» συμβούλευε (παραφράζω) ο μεγάλος Βοναπάρτης.

Αν όμως οι ευρωεκλογές βγάλουν κάποιου είδους ισοπαλία, τότε τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Και η αμηχανία θα είναι μεγάλη.

Ίσως και το αδιέξοδο.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ