Απορία

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Εχω μια εύλογη απορία. Γιατί ασχολούμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα κόμμα του 12% (στην καλή περίπτωση…) που διαλύεται, μέσα σε μια Αριστερά που διαλύεται επίσης ή που έχει ήδη διαλυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, να ζούμε να τους θυμόμαστε.

Γιατί λοιπόν ασχολούμαστε μαζί τους; Νομίζω για τρεις λόγους.

Πρώτον επειδή έχει πλάκα.

Άλλο να γιορτάζεις τα γενέθλια της σκυλίτσας Φάρλι, να γυροφέρνεις στα μπαράκια ή να παίζεις μπάλα με την κομματική εφημερίδα.

Κι άλλο να ασχολείσαι με τα φορολογικά των ταξιτζήδων. Ακόμη προσπαθώ να φανταστώ την έκφραση του Γεραπετρίτη όταν ο Κασσελάκης του ανέπτυσσε την άποψή του για τα ελληνοτουρκικά.

Δεύτερον επειδή δεν έχουμε κάτι σοβαρότερο να ασχοληθούμε.

Τι θα κάναμε χωρίς τον «ναυαρχούκο», την Τζάκρη της καρδιάς μας ή τον Πολάκη; Θα πεθαίναμε από πλήξη κι από

δάκρυα με τους πικραμένους ελέγχους του Ράμμου.

Ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη φτιάξει δύο κοινοβουλευτικές ομάδες, τρία κόμματα και ένα Ινστιτούτο υπό τον Τσίπρα. Αρκεί να μην είναι Ινστιτούτο Αγγλικών.

Τρίτον επειδή υπάρχει μια γερμανική έκφραση που λέει «αν ψηφίζεις κλόουν, περίμενε να εμφανιστεί και το τσίρκο».

Φτάσαμε λοιπόν στην ευτυχισμένη στιγμή της ελληνικής πολιτικής που το τσίρκο εμφανίστηκε. Με όλο το προσωπικό του.

Μα καλά, ίσως με ρωτήσετε, γιατί να μην ασχολούμαστε και με το ΠΑΣΟΚ ή με τη Ζωή;

Αφενός επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλάκα. Πείτε μου παρακαλώ ποια είναι η τελευταία φορά που κάποιος καλαμπούρισε με το ΠΑΣΟΚ ή τον Ανδρουλάκη; Ακόμη κι ο ταλαντούχος Γιώργος είναι εσχάτως ντεφορμέ.

Αφετέρου επειδή η Ζωή έχει μεν πλάκα αλλά εμπίπτει σε άλλη επιστημονική αρμοδιότητα με την οποία δεν θέλω να ανακατευτώ από σεβασμό προς τους συναδέλφους που την ασκούν.

Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η κόπωση του κοινού. Αυτό συμβαίνει συχνά με τις επιτυχημένες παραστάσεις στο West End του Λονδίνου που παίζονται χρόνια.

Και οι λύσεις είναι γνωστές.

Είτε ανανεώνεις το κάστινγκ. Παίρνεις ας πούμε την Ακρίτα και δίνεις τη Σία ή τη Θεανώ.

Είτε οργανώνεις μια σειρά από εκπλήξεις κι απρόοπτα που δίνουν άλλο κέφι στην παράσταση. Ανακοινώνεις, λέμε τώρα, όχι μόνο το όνομα του νέου κόμματος αλλά και το επίθετο.

Αν μάλιστα το επίθετο είναι εκείνο που φανταζόμαστε όλοι, απογειώθηκε το μαγαζί.

Και τότε ο Μητσοτάκης θα αναγκαστεί να βγει στο TikTok ντυμένος ράπερ μήπως ρεφάρει.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ