Η Αριστερά, η πλατεία Ταχρίρ και το φάντασμα του Μόρσι

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Αίγυπτο μαζί με τους ομόλογούς του της Ιταλίας, του Βελγίου, τον καγκελάριο της Αυστρίας και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προκάλεσε τα μικροπρεπή σχόλια της Αριστεράς και των γνωστών τρολ του Διαδικτύου. Προφανώς, τους «πόνεσε» η μεγάλη δημοσιότητα που πήρε η επίσκεψη σε όλη την Ευρώπη, καθώς και η αναγνώριση του ρόλου του Κυριάκου Μητσοτάκη στην οργάνωση αυτής της επίσκεψης. 

Φυσικά, η Αριστερά δε μας έχει συνηθίσει σε γενναιόδωρες παραδοχές, οπότε δεν θα πρέπει να πέσουμε από τα σύννεφα για μια τέτοιου είδους πικρόχολη κριτική. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο βαθύτερο που ερμηνεύει αυτή τη στάση. Το μίσος για το καθεστώς Σίσι. 

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει να πάμε πίσω στον χρόνο, όταν τον Ιανουάριο του 2011 εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι –ένα ετερόκλητο πλήθος– διαδήλωναν καθημερινά κατά του καθεστώτος Μουμπάρακ. Τελικά, μετά από ένα μήνα, ο Μουμπάρακ παραιτήθηκε και στο Κάιρο επικρατούσε ένα χάος με τις διάφορες πολιτοφυλακές να ελέγχουν δρόμους και συνοικίες. Αυτή η λαϊκή εξέγερση θεωρήθηκε από την

ελληνική Αριστερά συνολικά, υπόδειγμα για τα όσα επακολούθησαν με τους «αγανακτισμένους» στην πλατεία Συντάγματος λίγους μήνες μετά.  

Βέβαια, η πλατεία Ταχρίρ οδήγησε, μετά από δύο χρόνια, στο καθεστώς Μόρσι, των Αδελφών Μουσουλμάνων, το οποίο ανατράπηκε στην ίδια την πλατεία από τους Αιγύπτιους πολίτες όταν διαπίστωσαν πως ο Μόρσι ήθελε να μετατρέψει την πατρίδα τους σε ισλαμική δημοκρατία. Ο στρατός, με επικεφαλής τον Αλ Σίσι, επενέβη, απέτρεψε τον εμφύλιο πόλεμο και εξασφάλισε τη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή. 

Η Αριστερά στην πατρίδα μας χαρακτήριζε τον Σίσι «Πινοσέτ της Μεσογείου» και ολοφυρόταν για την πτώση του ισλαμιστή Μόρσι. Αδιαφορούσε για τις προνομιακές σχέσεις του με την Τουρκία και τι θα σήμαινε για την Ελλάδα η επικράτησή του. Σημασία για τους αριστερούς είχε πως μια ισλαμιστική Αίγυπτος θα αποσταθεροποιούσε τα συμφέροντα της Δύσης και του Ισραήλ. 

Το ίδιο μυωπική ήταν και η αντιμετώπιση της κυβέρνησης Ομπάμα με την τραγική Χίλαρι Κλίντον που ονειρεύονταν να εκδημοκρατικοποιήσει τη Βόρειο Αφρική και τη Συρία. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Διέλυσαν τα πάντα. Πάντως, μέχρι πρότινος, το αμερικανικό κατεστημένο είχε στην black list την Αίγυπτο λόγω του στρατιωτικού καθεστώτος. 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναγκάστηκε να διατηρήσει τον άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ – Αίγυπτος για λόγους πολιτικού ρεαλισμού. Άφησαν κατά μέρος τις ιδεολογικές ανοησίες τους και προσαρμόστηκαν στην πραγματικότητα και σε αυτόν τον τομέα. Πάντως, για την Αριστερά ο Σίσι παραμένει ένας δικτάτορας. Δεν αναλογίζονται ποια είναι η εναλλακτική. 

Ή μάλλον τη γνωρίζουν και αυτήν επιθυμούν. Την αποσταθεροποίηση των ερεισμάτων της Δύσης στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κατά τα άλλα, η Αίγυπτος συνολικά έλαβε περί τα 50 δισεκατομμύρια δολάρια για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τόσο την κρίση στη διώρυγα του Σουέζ όσο και την πτώση στην τουριστική της κίνηση. 

Σήμερα, αριθμεί περί τα 110 εκατομμύρια κατοίκους και το 2040 υπολογίζεται να φτάσουν τα 200 εκατομμύρια. Είναι σημαντικό να παραμείνει στο γεωπολιτικό σύστημα της Δύσης και προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε η προχθεσινή επίσκεψη των Ευρωπαίων ηγετών.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr