Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί…

Δύο δημοσκοπήσεις στο ίδιο χρονικό διάστημα και με παραπλήσια ευρήματα, έχουν το στοιχείο της εγκυρότητας. Αντικείμενό τους η ενδεχόμενη συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστεράς.

Η Opinion Poll ρώτησε εάν θα ήταν θετική εξέλιξη η συμπόρευση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) και θα την καθιστούσαν υπολογίσιμο αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η απάντηση: Το 79,8% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 73,5% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι ο δρόμος για την επιστροφή του δικομματισμού περνάει μέσα από τη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού πόλου. Σε αυτό συμφωνεί και το 38,6% των νεοδημοκρατών!

Το ανωτέρω απηχεί ρεαλιστική εκτίμηση μάλλον και όχι προσμονή. Μόνο το 45,6% δηλώνει ότι θα έβλεπε «θετικά και μάλλον θετικά», όχι τη συνεργασία των υπαρκτών κομμάτων, αλλά την ίδρυση ενός νέου κόμματος.

Η δεύτερη δημοσκόπηση είναι της Metron Analysis και της Choose Strategic Communications Partner, και παρουσιάστηκε στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα (θα μάθουμε άραγε τους πόρους και τις δαπάνες του Ιδρύματος;).

Σύμφωνα με αυτή, το 83% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ απαντούν θετικά στο ερώτημα «αν θα πρέπει να υπάρξει σύγκλιση σε ένα ενιαίο σχήμα». Επί πλέον στο σύνολο της κοινωνίας το 69% των ερωτηθέντων τάσσεται θετικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ θετική ανταπόκριση έχει το 75% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ και το 54% των ψηφοφόρων... της ΝΔ!

Μάλλον έχει γίνει κατανοητή η ανισορροπία του πολιτικού συστήματος, με έναν Μητσοτάκη (γιατί περί του Μητσοτάκη πρόκειται, και όχι Νέας Δημοκρατίας), να είναι πανίσχυρος ακόμη

και με 28% όταν οι άλλοι δύο που ακολουθούν βαριανασαίνοντας αγγίζουν το ποσοστό του.

Η τέτοια θετική αντιμετώπιση και εκ των οπαδών της ΝΔ, μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι είναι επιθυμητή μια ισχυρή αντιπολίτευση γιατί δημιουργεί την ελπίδα ότι η κυβέρνηση θα αποβάλει την αλαζονεία ή την αβελτηρία (κάποιων υπουργών) και θα αναγκαστεί να γίνει αποτελεσματικότερη.

Μόνο που εδώ υπεισέρχεται το μέγα πρόβλημα. Μια τέτοια συνένωση δεν μπορεί να υπάρξει, για δύο λόγους:

Αφενός οι αρχηγοί ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι αυτάρεσκα περικλεισμένοι στους προεδρικούς θώκους τους. Δεν αναφερόμαστε στην φυσιολογική και κατανοητή ανθρώπινη προσπάθεια προσωπικής αυτοπροστασίας. Αναφερόμαστε στην παλαιοκομματική νοοτροπία που δηλώνει αδυναμία παραδοχής της αποτυχίας τους. Και στην παράλληλη προσπάθεια να πείσουν για την… επιτυχία τους.

Ο Κασσελάκης χθες στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ, από επίδοξος ορμητικός και τροπαιοφόρος νικητής του Μητσοτάκη, έφτασε να χαρακτηρίζει το ποσοστό που έλαβε (δυο μονάδες κάτω από το ποσοστό που ανάγκασε τον Τσίπρα σε παραίτηση) ως… «ικανοποιητικό». Ενώ ο Ανδρουλάκης χαρακτήρισε ως νίκη το μίζερο ποσοστό του 1% σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, και σε συνθήκες υποχώρησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αφετέρου δεν υπάρχει το πρόσωπο, ο αρχηγός που θα μπορούσε να ενοποιήσει τον διασπασμένο χώρο της κεντροαριστεράς (που ο γράφων δεν τον θεωρεί καθόλου ενιαίο, αλλά αυτό είναι προσωπική γνώμη).

Ο Τσίπρας επιχειρεί το περίφημο rebranding, αλλά πέραν του ότι είναι ένας «τέως», με όλη τη φθορά και τη λησμονιά που συνεπάγεται αυτό (το έχει τραγουδήσει ο Σπύρος Ζαγοραίος: «Δε ζωντανεύουν οι νεκροί»…), επιχειρεί την επάνοδό του με ένα χρυσοποίκιλτο περίβλημα, χωρίς να έχει αλλάξει περιεχόμενο.

Το περίβλημα είναι το Ινστιτούτο του (ξεπερνάμε την πομπώδη αυτοαναφορικότητα, στα πενήντα του με Ινστιτούτο), και οι υψηλές παρουσίες που εκλήθησαν και μίλησαν.

Όμως παρέμεινε ο ίδιος ως νοοτροπία, ως τρόπος σκέψης, ως κοσμοαντίληψη, όπως τότε που θα βαρούσε τα νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές.

Μιλώντας στο Ινστιντούτο είπε ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, «οι σοσιαλιστές, οι αριστεροί και οι πράσινοι, οφείλουμε να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τις υπαρκτές διαφορές μας».

Σύμφωνοι ως εδώ. Και τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Τα γνωστά από το 2011-2015: Μεταξύ άλλων τη «Δημιουργία ενός μόνιμου Ευρωπαϊκού Ταμείου βασισμένο στην έκδοση κοινού χρέους, για τη στήριξη δημόσιων αγαθών όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η πολιτική προστασία απέναντι σε καταστροφές και η έρευνα».

Με άλλα λόγια οι πλούσιοι Ευρωπαίοι να αναλάβουν «κοινό χρέος» για να στηρίξουν υγεία και εκπαίδευση των φτωχών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα). Μια χαρά μας συμφέρει βεβαίως ως φτωχούς εταίρους. Οι πλούσιοι Ευρωπαίοι ηγέτες όμως πως θα το δικαιολογήσουν στους πολίτες τους και οι πολίτες γιατί να το δεχθούν;

Η διαφορά από τον Αλέξη της μνημονιακής αντιπολίτευσης είναι ότι τώρα δεν θα λέει με το ύφος του αγανακτισμένου οργίλου ριζοσπάστη, αλλά του ενσωματωμένου στο σύστημα το οποίο κατήγγειλε, και ιδιοκτήτη Ινστιτούτου (μεγαλεία...).

Παράλληλα αυτή συνασπισμένη «προοδευτική» δύναμη, κατά τον Αλέξη «θα παλέψει όχι για μια ισχυρή βιομηχανική πολιτική που θα ωφελήσει τις ήδη προνομιούχες περιοχές της Ευρώπης, αλλά για ένα ισχυρό χρηματοδοτικό εργαλείο για την περιφερειακή βιομηχανική πολιτική, με σκοπό να αντιμετωπιστούν οι περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες και να υπάρξει όντως δίκαιη μετάβαση στην πράσινη ατζέντα».

Δηλαδή πάλι ο Ευρωπαίοι πολίτες των πλούσιων χωρών θα κληθούν να διαθέσουν τους πόρους τους (και τους φόρους τους) χάριν των περιφερειακών αδυνάτων! Και πάλι μια χαρά μας συμφέρει. Αλλά αυτοί γιατί να το κάνουν;

Και δεν ξέρει ότι στην Ευρώπη η ακροδεξιά που καταγγέλλει, δεν ανεβαίνει μόνο χάρις στο μεταναστευτικό. Τροφοδοτείται και με ιδέες ενίσχυσης της αυτονομίας του εθνικού κράτους ακριβώς για να μη διαχέονται (και κατ' αυτούς σπαταλούνται) οι εθνικοί τους πόροι στους αναξιοπαθούντες νότιους (οι ανατολικοί πλέον έχουν ξεπεταχθεί και είναι σχεδόν ισότιμοι).

Αυτές ήταν γενικά οι ιδέες του περί ανάπτυξης, η αναγκαστική ελεημοσύνη των βορείων. Θα τον ζήλευε και ο… Δηλιγιάννης!

Βέβαια, ως ευαίσθητος αριστερός τάχθηκε και υπέρ μιας δίκαιης και αποτελεσματικής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής «η οποία θα βασίζεται στον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, στην προώθηση νόμιμων διόδων και στην επιστροφή των αιτούντων που δεν δικαιούνται άσυλο».

Νόμιμες δίοδοι στην παράνομη μετανάστευση! Αυτό είναι κεντροαριστερή ωριμότητα! Φευ ο Αλέξης είναι ίδιος. Αυτός που αποδοκιμάστηκε! Πώς θα μπορούσε να αναλάβει εκ νέου;

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr