Οι μάνατζερ της συμφοράς και το σύνδρομο «εγώ θα κερδίσω τον Μητσοτάκη»

Η σχεδόν ανιαρή μετεκλογική συζήτηση για τις εσωκομματικές διεργασίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποκτήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον αν τα κομματικά όργανά τους αποφάσιζαν να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημά τους. Και αν κατέληγαν στην απόφαση αντί για εκλογή αρχηγού να προσλάβουν… μάνατζερ! Όπως οι ομοϊδεάτες τους στην Ισπανία που τόσο πολύ επικαλούνται…

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει έναν αρχηγό που αυτοδιαφημίζεται ως μάνατζερ, αλλά αν ο κ. Κασσελάκης ήταν πραγματικός μάνατζερ δε θα έβρισκε «θετικό» το εκλογικό αποτέλεσμα και δε θα επέλεγε ως πρώτη του κίνηση ένα πογκρόμ διαφωνούντων. Θα έκανε την αυτοκριτική του και θα παραδεχόταν τις ευθύνες του για το γεγονός ότι στις 9 Ιουνίου 2024 η Ελλάδα δεν έμεινε «έκθαμβη», όπως είχε προβλέψει κατά την προεκλογική περίοδο.

Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, ο κ. Ανδρουλάκης δε θα μιλούσε για «τυχοδιώκτες», «σαλταδόρους» και «Πόντιους Πιλάτους». Θα κοιταζόταν στον καθρέφτη και θα αναγνώριζε ότι το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.

Αντ’ αυτού, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν, όπως φαίνεται, συμβιβαστεί με τα ποσοστά τους και σκέπτονται τώρα να τα ενώσουν για να φτιάξουν τάχα τη «μεγάλη προοδευτική κεντροαριστερή παράταξη».

Αντί να κοιτάξουν πώς θα βελτιώσουν τις

επιδόσεις των κομμάτων τους, που το άθροισμά τους δε φτάνει το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, εξακολουθούν να διακατέχονται από το σύνδρομο «εγώ θα κερδίσω τον Μητσοτάκη»!

Αποδεικνύουν έτσι πως τελικά δεν τους ενδιαφέρει καν η ίδια η επιβίωση και η άνοδος του κόμματός τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να συγκεντρώσουν ένα – έστω και εικονικό – ποσοστό, το οποίο συνεχώς θα προπαγανδίζουν για να εμφανίζουν στον λαό ένα ψευδεπίγραφο, ετερόκλητο συνονθύλευμα ως αντίπαλο δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Φθάνουν μάλιστα στο σημείο – ακριβώς για να ανεβάσουν λίγο ακόμη αυτό το… όραμα του κοινού ποσοστού – να προσθέτουν και την Πλεύση Ελευθερίας και τον Βαρουφάκη και ποιος ξέρει ποιους άλλου – πιθανόν και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

Και μπορεί στον κόσμο των επιχειρήσεων να γίνονται εξαγορές και συγχωνεύσεις εταιριών, αλλά στις περιπτώσεις αυτές τα νούμερα που βάζουν κάτω οι μάνατζερ των επιχειρήσεων είναι πραγματικά.

Όταν πρόκειται για ποσοστά κομμάτων, όμως, αυτά αντανακλούν σε ψηφοφόρους, σε πολιτικά όντα, σε ανθρώπους. Και ένας πολιτικός μάνατζερ γνωρίζει ότι στην πολιτική 1+1 δεν κάνει πάντα 2. Διότι πολύ απλά δεν είναι βέβαιο ότι όλοι οι ψηφοφόροι ενός κόμματος θα συμφωνήσουν με την ένωσή του με ένα άλλο κόμμα.

Κάποιος που ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θέλει να ψηφίσει έναν συνασπισμό κομμάτων στον οποίο συμμετέχει η Κωνσταντοπούλου ή ο Βαρουφάκης ή οποιοσδήποτε άλλος έξαλλος ακροαριστερός.

Δηλαδή, ακόμη και αν – υποθετικά πάντα - το εγχείρημα επετύγχανε στην κορυφή, είναι βέβαιο ότι δε θα είχε καμία τύχη στη βάση. Αλλά από την άλλη πλευρά, καμία τύχη δε θα μπορούσε να έχει και η «στρατηγική Κασσελάκη» για μια συμφωνία «από τα κάτω» ή μέσω των κοινοβουλευτικών ομάδων, που αν δεν απατώμαι εξακολουθούν να διαθέτουν Προέδρους, ερήμην των οποίων δεν μπορεί να συμβεί το παραμικρό.

Κι’ αν ο κ. Ανδρουλάκης θεωρεί κολακευτικές για τον εαυτό του τις δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τις οποίες ένα ποσοστό της τάξης του 32% των ψηφοφόρων εκτιμούν ότι μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά, ο αντίλογος είναι πολύ εύκολος: Ούτε οι ίδιοι άνθρωποι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον κ. Ανδρουλάκη δε θεωρούν ότι θα μπορούσε να ηγηθεί με επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Οι «μάνατζερ» της Ισπανίας

Και καθώς και οι δύο, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αρέσκονται να κοιτούν προς την Ιβηρική Χερσόνησο, θα ήταν πολύ χρήσιμο (αντί να ασχολούνται με τον ΦΠΑ που έτσι κι’ αλλιώς έχει αποτύχει) να ρίξουν μια ματιά σε όσα συμβαίνουν σήμερα σε ένα αντίστοιχο εγχείρημα, αυτό της Sumar στην Ισπανία.

Όπως έχουμε ήδη πει, η Sumar διαλύθηκε πριν καν φτάσει στις κάλπες, με την αποχώρηση των Podemos. Δεν κατάφερε να εκλέξει παρά τρεις ευρωβουλευτές (έχασε το 70% των ψήφων της από τις εκλογές του Ιουλίου 2023), με τους Podemos, που εξέλεξαν μόλις δύο ευρωβουλευτές, να δηλώνουν τώρα πως δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο σχήμα.

Μετά την παραίτηση της επικεφαλής/συντονίστριας Γιολάντας Ντίαθ, η Sumar όρισε πριν από λίγες μέρες μια προσωρινή διοίκηση, ένα είδος Διοικητικού Συμβουλίου που παραπέμπει -και το λένε- σε ένα σώμα μάνατζερς.

Με αυτό το (τετραμελές) σχήμα λένε ότι θα πάνε ως τον Οκτώβριο: Τη γραμματέα του συνασπισμού Λάρα Χερνάντεζ, τη μόλις 24 χρόνων γραμματέα επικοινωνίας Ελίζαμπεθ Ντιβάλ, τον γραμματέα της Κ.Ο στη Βουλή Τχέμα Γκιχάρο και τη Ρόζα Μαρτίνεζ που θα αναλάβει την επικοινωνία της Sumar με την κυβέρνηση. Οι δύο τελευταίοι προέρχονται από τους Podemos.

Πρόκειται για μια συλλογική προσωρινή ηγεσία που θα αναλάβει να μανατζάρει κόμματα και τάσεις εντός του συνασπισμού, αλλά και θα διασφαλίζει παράλληλα ότι η Sumar θα παραμείνει η κινητήρια δύναμη της κυβέρνησης συνασπισμού με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σάντσεθ. Θα ασχοληθεί με πρακτικά και οργανωτικά θέματα. Θα προσπαθήσει να στείλει το μήνυμα ότι η συνένωσή τους παραμένει στιβαρή και ότι οι μεταξύ τους σχέσεις παραμένουν «εξαιρετικές».

Όπως γράφει ο ισπανικός Τύπος, η ιδέα ενός μάνατζερ ή μιας ομάδας που θα λειτουργεί ως μάνατζερ προκειμένου να κρατήσει ζωντανό τον συνασπισμό – όπως ακριβώς θα έκανε ένας μάνατζερ μιας επιχείρησης – είχε γεννηθεί αρκετές μέρες πριν ανακοινωθεί το νέο ηγετικό σχήμα.

Δε γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρουν, αλλά πάντως τη διοίκηση ανέλαβαν πρόσωπα που δεν είναι οι αρχηγοί των κομμάτων που συμμετέχουν στον συνασπισμό.

Πιστεύουν ότι αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία, αλλά δεν καταλαβαίνουν πως οι λαοί δεν αγοράζουν γουρούνια στο σακί…

Σοφία Βούλτεψη -liberal.gr