5 Ιουλίου 2015, δεν ξεχνάμε

Δεν ξεχνάμε γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ήταν μια ημέρα που η πατρίδα μας βρέθηκε μπροστά στην καταστροφή. Μπορεί σήμερα να λέμε τέλος καλό - όλα καλά, χάρη στον Μητσοτάκη και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, όμως τότε εκείνες οι ημέρες ήταν εφιαλτικές. Ο κυβερνητικός εταίρος ο Πάνος Καμμένος μιλούσε για τον στρατό που θα διαφύλασσε τη δημόσια τάξη, ενώ η αντιμνημονιακή φρενίτιδα δε γνωρίζαμε τι κατάληξη θα είχε. 

Για ποιο λόγο έκανε η τότε κυβέρνηση το δημοψήφισμα εν μέσω capital controls; Πολλοί ισχυρίζονται ότι το έκανε διότι ήθελε να το χάσει. Τα γεγονότα το διαψεύδουν. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στήριξε τρεις φορές το ΟΧΙ μέσα σε εκείνη την εβδομάδα με τηλεοπτικά διαγγέλματά του. Αν ήθελε να το χάσει, ώστε να μεταθέσει τις ευθύνες δύσκολων αποφάσεων στους πολίτες, το πολύ να εμφανιζόταν μια φορά στην τηλεόραση. Η κυβέρνηση ήθελε να επικρατήσει στο δημοψήφισμα για να θέσει τους εταίρους - δανειστές μας απέναντι στη θέληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών και επίσης δεν ήθελε να ηττηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις που «οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία» και στήριξαν αναφανδόν το ΝΑΙ. Το «μένουμε Ευρώπη».

Όμως προηγήθηκε κάτι άλλο. Πίστεψαν, ότι ευθύς ως θα

ανακοινωνόταν το δημοψήφισμα οι αγορές θα κατέρρεαν. Αγνοούσαν όλοι αυτοί οι επαναστάτες των αμφιθεάτρων πως η ΕΚΤ είχε λάβει όλα τα μέτρα για να αντιμετωπίσει το κακό σενάριο της ελληνικής κρίσης. Και αγνοούσαν κάτι ακόμα πιο σημαντικό: αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν ως απειλή για τη σταθερότητα της ευρωζώνης, αυτό ακριβώς επεδίωκαν σημαντικά κέντρα αποφάσεων. Να αποχωρήσει η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ. 

Τα όσα διέπραξαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 οι Τσίπρας - Βαρουφάκης θα πρέπει να διδάσκονται σε πολιτικά σεμινάρια ως παραδείγματα προς αποφυγή. Βέβαια, υπάρχει και ένας αντίλογος ή μάλλον μια διαφορετική ερμηνεία για το πώς κινήθηκε η ηγετική ομάδα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η διαφορετική ερμηνεία υποστηρίζει ότι δεν επηρεάζει μόνον η ηγεσία τη βάση, αλλά σε οριακές καταστάσεις η ηγεσία είναι όμηρος των αιτημάτων και των συνθημάτων της βάσης. Κάπως έτσι, ο Α. Τσίπρας μπορεί να είδε λυτρωτικά τη διενέργεια του δημοψηφίσματος. 

Θα είχε ιστορικό ενδιαφέρον να μαθαίναμε τι έγινε, τι ειπώθηκε σε εκείνη τη θρυλική συνεδρίαση που κράτησε 13 ώρες και τελικά ο Α. Τσίπρας βγήκε από εκεί μέσα με ένα τρίτο μνημόνιο και με έναν έρπητα, από την πίεση, στα χείλη. Θυμάμαι την επομένη, οι αγκιτάτορες της αλήστου μνήμης ΑΥΓΗΣ προσπαθούσαν να πείσουν τους απογοητευμένους οπαδούς τους πως επρόκειτο για μια κίνηση υψηλής τακτικής, ανάλογης με αυτής του Λένιν στο Μπρέστ Λιτόφσκ, όταν για να σώσει την επανάσταση παρέδωσε το 1/3 των εδαφών της Ρωσίας στους Γερμανούς. Τώρα τα γράφουμε και γελάμε, αλλά τότε μόνο για γέλια δεν ήταν η κατάσταση. 

Σήμερα όσοι συμμετείχαμε σε εκείνον τον άνισο, όπως αποδείχθηκε, αγώνα θα πρέπει να είμαστε πολλαπλά ικανοποιημένοι. Το έγκλημα είχε την πρέπουσα τιμωρία του. 

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr