Η απώτατη απόδειξη τρυφερότητας

Σήμερα επιλέγω μια προσωπικο-συναισθηματική αναφορά για όσα συμβαίνουν στον Σύριζα. Ίσως, μοιάζει ελαφρώς δραματοποιημένη, πλην περιγράφει επαρκέστατα την κατάντια αυτού του κόμματος, που βλέπουμε να αυτό-κονιορτοποιείται μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα. Ρωτούσα χθες έναν φίλο μου, σε τι κατάσταση είναι ο υπέργηρος πατέρας του. «Ε, ξεπερνά τα 90 του χρόνια πια, έχει βαρύνει πολύ, δυσκολεύεται να έχει επαφή με το περιβάλλον γύρω του. Ευτυχώς, από μια άποψη, γιατί αν παρακολουθούσε κάθε μέρα αυτά που γίνονται στον Σύριζα, θα στενοχωριόταν πολύ».

Πράγματι, ο παππούς πέρασε μια ολόκληρη ζωή όντας πολιτικά ενεργός. Ανάμεσα στην Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ τα μεταπολεμικά χρόνια, σκληρός Πασόκος από το 1974, Παπανδρεϊκός μέχρι το κόκκαλο, έτρεχε σε συγκεντρώσεις κρατώντας σημαίες με τον πράσινο ήλιο και πλακωνόταν υπέρ του Ανδρέα, τότε που τα καφενεία της επικράτειας ήταν χωρισμένα σε μπλε και πράσινα. Θυμάμαι τη γυναίκα του (και μάνα του φίλου μου) να του λέει «σταμάτα πια με τα πολιτικά», όταν τύχαινε να κάτσουμε σε κάποιο γιορτινό τραπέζι κι εκείνος μας έπρηζε με τις ερωτήσεις και τις αναλύσεις του. Όμως, αυτός συνέχιζε απτόητος. Του άρεσε η πολιτική, τον απασχολούσε και είχε πολύ έντονη την αίσθηση της ένταξής του στα τεκταινόμενα του τόπου.

Με τη χρεωκοπία, αν και σε

μεγάλη ηλικία πια, άνω των εβδομήντα πέντε, μεταπήδησε στον Σύριζα. Κλασικός αντιδεξιός με βιώματα μεταπολεμικά, έγινε σκληρός Πασοκοσυριζαίος. Τη θέση του Ανδρέα, στην καρδιά του, πήρε ο Αλέξης Τσίπρας. Από το 2010 και πέρα, τον υποστήριζε με πάθος. Την τελευταία δεκαπενταετία, αν τολμούσες να του πεις κάτι για τον νεαρό αρχηγό και μετέπειτα πρωθυπουργό, προκαλούσες τη μήνη του. Φυσικά, με τα χρόνια αραίωνε τις εξόδους του στο καφενείο, όμως, όλη την ημέρα καθόταν μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούσε πολιτικές εκπομπές, τις οποίες σχολίαζε μεγαλόφωνα. Τις ξέρετε αυτές τις ανθρώπινες φιγούρες.

Ο γιος του και φίλος μου, Πασόκος του αντι-Σύριζα μετώπου αυτός, είχε πάψει από χρόνια να αντιπαρατίθεται με τον γέρο πατέρα του. Δεν ήθελε να τον στενοχωρεί σε τόσο προχωρημένη ηλικία. Ήξερε το μεράκι του με την πολιτική, ήξερε την ύστερη λατρεία του για τον Σύριζα και τον Αλέξη, απέφευγε να διαφωνεί μαζί του. Όχι μόνο τον άφηνε να λέει, αλλά θαύμαζε τη ζωτικότητα και τη διαύγεια του ανθρώπου που τον γέννησε. Εξάλλου, οι απανωτές αρρώστιες είχαν πια καταβάλει τον γέροντα, όλο και δυσκολότερα κατάφερνε τα δύο τελευταία χρόνια να κατανοεί τι άκουγε στην τηλεόραση.

Αυτό, λοιπόν, που με συγκίνησε στον φίλο μου, ήταν η χθεσινή δραματική παραδοχή για τον πατέρα του, «ευτυχώς που πια δεν καταλαβαίνει». Ξέροντας πόσο δεμένος ήταν ο άνθρωπός του με το πολιτικό του στρατόπεδο, θεώρησε ευεργέτημα της φύσης τη δραπέτευση της γέρικης διάνοιας από τον κόσμο του συνειδητού στον χώρο της άνοιας, παρά να τον δει να στενοχωριέται στα στερνά του με τα συλλογικά ξεφτιλίκια εκείνων που υποστήριζε. Είναι η απώτατη απόδειξη τρυφερότητας, την οποία προφανώς δεν διαθέτουν διόλου εκείνοι που προβάρουν τα γάντια του μποξ για το (τελευταίο) συνέδριό τους.

 Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr