Στις δημοκρατίες κερδίζουν και οι «κακοί»

Όσοι πιστεύουμε στην ανοικτή - φιλελεύθερη δημοκρατία γνωρίζουμε πολύ καλά πως ενίοτε κερδίζουν και οι «κακοί». Άλλες φορές διότι δεν ήταν τελικά τόσο «κακοί» και άλλες φορές διότι οι «καλοί» δεν τα έκαναν όλα τόσο καλά ή δεν ήταν τόσο «καλοί» όσο εμείς νομίζαμε. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Μακριά από εμάς το αποκρουστικό σύνθημα «λαέ ντροπή σου για την εκλογή σου». Στις δημοκρατίες οι περισσότεροι πάντα είναι οι νικητές και αν έκαναν λάθος μια φορά, μετά από 4 ή 5 χρόνια έχουν τη δυνατότητα να το επανορθώσουν. 

Συνεπώς, η κριτική ματιά δε συμβαδίζει με την καταστροφολογία ή με το πολιτικό πένθος. Τα μοιρολόγια δεν έχουν θέση στην πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρό μυαλό για να αναλύσουν άπαντες ένα δεδομένο εκλογικό αποτέλεσμα. Επί του προκειμένου με ψύχραιμη ματιά οι ειδήμονες πρωτίστως να εξετάσουν γιατί κέρδισε ο Τραμπ και ακολούθως γιατί ηττήθηκε η Χάρις. Για ποιο λόγο οι Αμερικανοί πολίτες, με μεγάλη και καθαρή πλειοψηφία, επέλεξαν έναν 78χρονο, με ελάχιστες δημοκρατικές - θεσμικές ευαισθησίες, που τον κυνηγούν δεκάδες εισαγγελείς στις ΗΠΑ και όχι μια

κατά πολύ νεότερή του που μπήκε δυναμικά στην κούρσα της προεδρικής εκλογής, συγκεντρώνοντας την υποστήριξη - πολιτική και οικονομική - πληθώρας διασημοτήτων. 

Δεν πρόκειται να κάνω ερμηνεία όλων των παραπάνω, διότι οι πάντες έχουν πει τα πάντα επί του θέματος. Άλλες αναλύσεις είναι επιφανειακές, άλλες πιο «ψαγμένες», όλες όμως καταλήγουν σε ένα ερωτηματικό: Τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Ένα ερωτηματικό που δε θα έμπαινε, αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. 

Να υποθέσω όμως πως η πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών είτε δεν έθεσε ένα τέτοιο ερώτημα, καθώς δεν την ανησυχούσε η επόμενη μέρα με τον Τραμπ είτε το είχε απαντήσει ήδη και για αυτό τον προτίμησε. Ο βασικός κανόνας του δημοκρατικού παιχνιδιού είναι ο συντονισμός του λόγου του ηγέτη με τα αιτήματα του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας και η εκφορά αυτού του λόγου με τρόπο που είναι οικείος στο εν δυνάμει ακροατήριο του. Να κάνω ακόμα μια υπόθεση και να πω, ότι εκ του αποτελέσματος, ο Τραμπ τα πήγε πολύ καλύτερα από τη Χάρις σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα, που συμπυκνώνει την ουσία με την επικοινωνία.

Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι πολλές φορές οι αναλύσεις ενός εκλογικού αποτελέσματος κινούνται στην ίδια λογική με τις αναλύσεις ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Μετά τη λήξη του παιχνιδιού όλα είναι εύκολα. Οι διακριθέντες, οι υστερήσαντες, οι τακτικές κινήσεις των προπονητών, με τις σωστές ή λανθασμένες επιλογές τους και το τελικό συμπέρασμα είναι ότι όλα δούλεψαν ρολόι για τον νικητή και όλα πήγαν στραβά για τον ηττημένο. Και αν η ήττα είναι βαριά και καθοριστικής σημασίας, αλλάζει και ο προπονητής, όπως προβλέπω να συμβεί με τη Χάρις. Κάτι σαν τον Αλόνσο. 

Τελικά ψυχραιμία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ο Πομπέο προς τη δόξα τραβά (;)

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr