Ζαρωμένος στον προεδρικό καναπέ τότε, πολέμαρχος σήμερα

Ο τελευταίος που πίστεψε ότι μπορεί να πιει τον καφέ του ως πορθητής στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με τα γνωστά αποτελέσματα. Έκτοτε μόνον γραφικοί τύποι έβλεπαν ένα παρόμοιο όνειρο. Και ήταν γραφικοί διότι θεωρούσαν τον πόλεμο ως τη μοναδική επιλογή που είχαμε απέναντι στην Τουρκία. Αυτό φυσικά είναι ο ορισμός της ανοησίας και του τυχοδιωκτισμού. Ο πόλεμος είναι η τελευταία επιλογή μιας πολιτισμένης χώρας. Το κεντρικό ζήτημα είναι αν η αναγκαστική προσφυγή στον πόλεμο θα έχει οργανωθεί και προετοιμαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι αποτελεσματική.

Έτσι, δε νοείται πολιτικοί που άσκησαν θεσμικό λειτούργημα, επειδή ένα πρωί ξύπνησαν τουρκοφάγοι να βγαίνουν και με δημόσιο λόγο να απαιτούν πόλεμο με την Τουρκία. Μάλιστα γελοιοποιούνται και οι ίδιοι όταν έχουν καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών, λόγω του παρελθόντος τους, ως ψοφοδεείς ηγέτες. Όταν με «ολύμπια» μακαριότητα παρακολουθούσαν τη χειροδικία εναντίον μιας βουλεύτριας από έναν εγνωσμένο τραμπούκο, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ή όταν η φωτογραφία που τους δείχνει να κάθονται φοβισμένοι στη γωνίτσα ενός καναπέ, ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος έχει στρογγυλοκαθίσει φαρδύς-πλατύς. (Χρησιμοποιώ, λόγω του αξιώματος, τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας.)

Για να αφήσουμε κατά μέρος τους ευτράπελους τσαμπουκάδες και να μιλήσουμε σοβαρά.

Το τουρκικό casus belli υπάρχει και το

έχουν λάβει υπ΄όψη τους όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από τότε που θεσπίστηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση. Τι σημαίνει αυτή η αιτία πολέμου; Να μη φανταστεί ο αναγνώστης πως ευθύς ως επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ. θα μας κηρύξει τον πόλεμο η Τουρκία. Θα κάνει κάτι λιγότερο δραματικό. Θα στείλει 2-3 πλοία της στα 9 ν.μ. θέτοντας στην πατρίδα μας το δίλημμα ή να ενεργοποιήσει τα πρωτόκολλα εθνικής ασφαλείας ή να εξευτελιστεί. Στην πρώτη περίπτωση η τελική κατάληξη θα είναι η βύθιση των τουρκικών σκαφών.

Αυτό το γνώριζαν και ο Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας. Όλοι όσοι διετέλεσαν πρωθυπουργοί από τότε που η αιτία πολέμου ψηφίστηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση. Και σήμερα έρχονται διάφοροι «τύποι», με μηδενική πολιτική υπόληψη, και ζητούν από τον Μητσοτάκη να κάνει αυτό που ουδείς προαναφερθείς πρωθυπουργός τόλμησε. Δε μιλάμε για πατριώτες της φακής, αλλά για υπονομευτές της πολιτικής σταθερότητας, ενώ η περιοχή μας κοχλάζει.

Οι πολίτες δεν ενοχλούνται από αυτή τη φοβικότητα που επέδειξαν όλοι, ανεξαιρέτως, οι πρωθυπουργοί; Ειλικρινά δε γνωρίζω πόσο ψηλά βάζει ο σύγχρονος Έλληνας τα εθνικά θέματα. Αν κρίνω από τα εκλογικά αποτελέσματα μάλλον τα ιεραρχεί στη χαμηλή κλίμακα. Να υπενθυμίσω για πολλοστή φορά πως ο Κ. Σημίτης, μόλις 8 μήνες μετά την εθνική τραγωδία των Ιμίων, κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές. Πιθανόν, όσοι πολιτικοί στοχεύουν σε κάποιοι εθνικό φιλότιμο να ρίχνουν άσφαιρα πυρά. Λυπηρό μεν, πραγματικό δε.

Όσον αφορά τον μεγάλο πορθητή της Πόλης, όλο το Διαδίκτυο γελά μαζί του. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr