Tα πολιτικά διδάγματα από το Μετρό της Θεσσαλονίκης

Κάθε μεγάλο έργο αποτελεί και ένα πολιτικό γεγονός. Και αναλόγως με τη συμπεριφορά των βασικών παικτών υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, αν και σε τέτοιας εμβέλειας έργα θα έπρεπε να υπάρχουν μόνον κερδισμένοι. Δυστυχώς, ένα μικρό, αλλά δυναμικό κομμάτι της πόλης, είδε το Μετρό της Θεσσαλονίκης ως το μέσο με το οποίο θα επιβεβαίωνε τη δυνατότητά του να ακυρώνει ή να εγκρίνει οτιδήποτε μεγάλο πρόκειται να συμβεί στη Θεσσαλονίκη.  

Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν πως είναι τα αφεντικά της πόλης. Έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε βάρος τελικά των πολιτών. Ένα συνονθύλευμα αλαζόνων, ιδεοληπτικών και τρωκτικών.

Έτσι, επινόησαν μια αντιπαράθεση με την κεντρική εξουσία, με την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση, γύρω από τα αρχαία του σταθμού της Βενιζέλου. Τα γεγονότα είναι γνωστά και τελικά όλη αυτή η ιστορία κατέληξε σε μια συντριπτική πολιτική και επικοινωνιακή ήττα των «εγκληματιών της Βενιζέλου». Όχι τόσο γιατί το έργο τελείωσε και το εγκαινίασε ο Μητσοτάκης όσο γιατί το έργο το αγκάλιασε, από την πρώτη στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το μεγάλο επίτευγμα του αρχαιολογικού χώρου του σταθμού της Βενιζέλου. 

Εκεί διαπίστωσαν, με τα δικά τους τα μάτια, πόσο λάθος ήταν όλοι αυτοί που θορυβούσαν με κάθε τρόπο, κωλυσιεργούσαν με

κάθε τρόπο, προσπαθούσαν να φρενάρουν με κάθε τρόπο τη λειτουργία του Μετρό. Ενός μέσου που θα κάνει καλύτερη την καθημερινότητα του εργαζόμενου. 

Οι πολίτες όταν βλέπουν μπροστά τους ένα ολοκληρωμένο έργο, έστω στην πρώτη φάση του, είναι βέβαιοι πλέον πως και οι επόμενες φάσεις θα έρθουν στην ώρα τους αυτή τη φορά, διότι οι γνωστοί ταραξίες θα έχουν διδαχθεί από το πάθημά τους. Θα αφήσουν στην άκρη τις γνωστές τακτικές τους και στο μέτρο των δυνάμεών τους θα συνδράμουν και αυτοί στην έγκαιρη αποπεράτωσή των επεκτάσεων του Μετρό.

Τελικά, όλοι όσοι φώναζαν «έγκλημα στη Βενιζέλου», που εν μέσω καραντίνας έκαναν επικολυρικά χάπενινγκ και τραγουδούσαν ενθυμούμενοι την καημένη την Περσεφόνη μπροστά στον περιφραγμένο χώρο του σταθμού, τι κέρδισαν; Όχι μόνον δεν κέρδισαν, αλλά γνώρισαν και γνωρίζουν μια πρωτοφανή πολιτική απομόνωση. Θα συνετιστούν άραγε; Διότι στη Θεσσαλονίκη προβλέπεται οργασμός έργων δημοσίων και ιδιωτικών. Η πόλη αλλάζει μορφή, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών το θέλει, ελπίζω και οι σεσημασμένοι του «όχι σε όλα» να βάλουν μυαλό. 

Χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν στην ανατολική και τη δυτική Θεσσαλονίκη, ολόκληρη η αλυσίδα του κατασκευαστικού τομέα θα δουλέψει και όλα δείχνουν πως στο τέλος αυτής της δεκαετίας θα ζούμε σε μια άλλη, πολύ καλύτερη Θεσσαλονίκη. 

Το δίλημμα για τους μεμψίμοιρους, τους αλαζόνες και για όσους έχουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για την πόλη είναι ένα: με τις ιδεοληψίες τους και τα συμπλέγματά τους ή με Θεσσαλονικείς; Μια φορά το μάθημα τους το έλαβαν. Αυτοί αποφασίζουν για τη συνέχεια. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να προχωρήσει και χωρίς αυτούς.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr