Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Κεντροαριστεράς, όχι για τους εχθρούς του που ποτέ δεν του αναγνώρισαν τέτοιον ρόλο, αλλά ούτε για τους συντρόφους του. Ακριβέστερα, για τους πρώην συντρόφους του, ορισμένοι εκ των οποίων τον αντιμετωπίζουν πλέον ως «καταστροφέα της Αριστεράς».

Το άστρο του Αλ. Τσίπρα ήταν πολύ ισχυρό και χρειάστηκαν δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη τού 2015 και δύο εκδηλώσεις του Ινστιτούτου που ίδρυσε ώστε να γίνει ορατό αυτό που σιγόβραζε στα διάφορα κομμάτια τα οποία κάποτε συνέθεταν το κόμμα που τον έφερε στην εξουσία.

Αν κάποιοι ξαφνιάστηκαν από τη σφοδρότητα των επιθέσεων που δέχθηκε μετά την ημερίδα του Ινστιτούτου «Αλέξης Τσίπρας» με αντικείμενο το Κράτος Δικαίου και τη Δικαιοσύνη, ο ίδιος δεν πρέπει να αιφνιδιάστηκε. Γνωρίζει καλά τι λέγεται για εκείνον και συχνά αυτοσαρκάζεται όταν βρίσκεται σε κύκλο έμπιστων συνομιλητών.

Παρασκήνιο, ρήξεις και φίλια πυρά

Ωστόσο, οι φωτιές που άναψε η ομιλία του στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και οι πληγές που έξυσε ανέδειξαν παρασκηνιακές κόντρες και επιβεβαίωσαν τη διάρρηξη σχέσεων που

γνώριζαν μόνο όσοι είναι συμμέτοχοι αυτών των διεργασιών

Θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Στην ομιλία του κατήγγειλε την πνιγηρή ατμόσφαιρα συγκάλυψης από τις υποκλοπές ως τα Τέμπη και την Πύλο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι «ενορχήστρωσε το μπάζωμα και τη συγκάλυψη προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του».

Το Μέγαρο Μαξίμου χαρακτήρισε «τοξική» την ομιλία του, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι επιθέσεις θα προέρχονταν κυρίως από το κυβερνών κόμμα, κυριάρχησαν τα φίλια πυρά που εκτοξεύτηκαν από παλαιούς συνοδοιπόρους.

Ο Αλ. Τσίπρας δέχεται εδώ και καιρό κάθε λογής επιθέσεις. Αλλοι του καταλογίζουν ότι δεν εμφανίζεται πιο συχνά και δεν είναι αρκετά επιθετικός απέναντι στην κυβέρνηση. «Ο Τσίπρας», απαντά ενοχλημένος από όσα ακούει τακτικός συνομιλητής του, «ό,τι έχει να το πει το λέει και δεν δέχεται υποδείξεις από κανέναν για το τι κάνει, πώς το κάνει και πώς θα κινηθεί».

Κάποιοι τον κατηγόρησαν ότι δεν εμφανίστηκε και δεν μίλησε στην πρόσφατη μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη, κάτι που θεωρήθηκε εκδήλωση ανοχής προς την κυβέρνηση. «Αθλιότητες» σημείωνε στενός φίλος του πρώην πρωθυπουργού, προσθέτοντας πως ενώ διάφοροι έσταζαν χολή, το Ινστιτούτο οργάνωνε την ημερίδα για το Κράτος Δικαίου και τη Δικαιοσύνη με σαφείς αναφορές και στην υπόθεση των Τεμπών.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι επιθέσεις, που χαρακτηρίζονται «ανοίκειες» από υποστηρικτές του Αλ. Τσίπρα, προέρχονται από πρόσωπα που εμφανίζονταν ως Ηρακλείς την περίοδο της παντοδυναµίας του. Εχει ευθύνες και ο ίδιος για αυτά τα φαινόμενα; «Προφανώς» απαντούν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα όμως σηκώνουν τείχος προστασίας για εκείνον.

Αυτή την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συγκολλήσει τα κομμάτια του μετά από τουλάχιστον δυο σοβαρές διασπάσεις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μετά τη στρατηγική ήττα σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Αισθάνεται την «ανάσα» της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο Στέφανος Κασσελάκης του κλέβει ψηφοφόρους, ενώ με τη Νέα Αριστερά, που θεωρούσε ότι θα υπήρχε προοπτική συνεργασίας, τα πράγματα βάλτωσαν με την προεδρική εκλογή.

Ο Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην πολυδιάσπαση του χώρου, αλλά σήμερα είναι τόσο αποδυναμωμένος που κανένας δεν τον βλέπει ως ρυθμιστικό παράγοντα.

Οι πιο κομματικοί θυμούνται ότι η αποκαθήλωσή του είχε ξεκινήσει τον Ιούνιο του 2024 μετά τις ευρωεκλογές και τη νέα ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε ο Παύλος Πολάκης του είχε επιτεθεί λέγοντας «όχι άλλα ινστιτούτα και στρογγυλά τραπέζια προβληματισμού και «βιώσιμης ανάπτυξης»» και «φλόγες αναμμένες δίπλα σε εικονίσματα».

Δεν ήταν μόνο ο Π. Πολάκης, αρκετοί άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ευρύτερο χώρο αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τις κινήσεις του Αλ. Τσίπρα και ειδικά τις ημερίδες του Ινστιτούτου. Ορισμένοι θεωρούν ότι κινείται πλέον συστημικά, με λογική ενσωμάτωσης στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, κάνοντας μόνο τις αναγκαίες διαφοροποιήσεις προκειμένου «να μην απογυμνωθεί ιδεολογικά», όπως λένε.

Ακόμα και η εκλογή του ως προέδρου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια με τη στήριξη σημαντικού τμήματος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ενόχλησε. «Δίνει διαπιστευτήρια» σχολίασαν κάποιοι πρώην σύντροφοι.

«Ανοησίες και σενάρια επιστημονικής φαντασίας» απαντά οργισμένος πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Τσίπρα, ο οποίος θεωρεί πως «κάποιοι σύντροφοι μπερδεύουν τις κοινωνικές σχέσεις, όπως αυτή που διατηρεί ο Αλέξης με την Ντόρα Μπακογιάννη στο Συμβούλιο της Ευρώπης, με τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες που παραμένουν».

Πλέον ο Αλ. Τσίπρας έχει διακόψει σχέσεις, όπως με τον άλλοτε στενό φίλο του Νίκο Καρανίκα, ο οποίος τον χαρακτήρισε «μαρμαρωμένο βασιλιά» που «τον πληρώνει ο λαός».

Ακόμα ο εξ απορρήτων συνομιλητής του και εκδότης της εφημερίδας «Documento», Κώστας Βαξεβάνης, τον αποκάλεσε προσφάτως «κατά φαντασία ηγέτη της Κεντροαριστεράς». Την επομένη της ημερίδας η εφημερίδα του έχυνε χολή: «Ο Τσίπρας εκδήλωσε την αγωνία του αποτυχημένου σκηνοθέτη, ο οποίος πιστεύει ότι αν έχει μεγάλο budget και καλές σχέσεις με κριτικούς κινηματογράφου θα πείσει όλους πως η ταινία του είναι αριστούργημα».

Ο μικροαστισμός και το Χάρβαρντ

Ακόμα και η είδηση ότι ο κ. Τσίπρας θα ξεκινήσει, ως Policy Fellow, σειρά διαλέξεων και σεμιναρίων στους φοιτητές του Χάρβαρντ για θέματα πολιτικής και διαπραγματεύσεων στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών Minta de Gunzburg του Πανεπιστημίου Harvard (CES) και στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών (CHS) κατά το Εαρινό Ακαδημαϊκό Εξάμηνο δεν έμεινε ασχολίαστο.

Οχι από πολιτικούς αντιπάλους, αλλά από «συντρόφους». «Είναι δικαίωμά του να ονειρεύεται να πάει στο Χάρβαρντ, παραγνωρίζοντας ότι όλο αυτό φανερώνει μικροαστικό συμπλεγματισμό και απωθημένα» έγραψε πάλι το «Documento».

Για την ιστορία πάντως, το Χάρβαρντ τον Ιανουάριο του 2016 αξιολόγησε τη διαπραγματευτική τακτική του Αλ. Τσίπρα απέναντι στους δανειστές ως τη χειρότερη του έτους 2015. Χαρακτηριστικά έγραφε στο report του 2016 για τις διαπραγματεύσεις:

«Καθώς πλησίαζε τους ευρωπαίους δανειστές το καλοκαίρι για ένα νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, ο Αλέξης Τσίπρας είχε έναν μαχητικό τόνο που δεν εξελίχθηκε καλά. Δυσαρεστημένος από τη συμφωνία που ήταν στο τραπέζι, ο Τσίπρας την έθεσε σε δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Οταν οι Ελληνες την απέρριψαν, η ελληνική οικονομία υποχώρησε ακόμη περισσότερο και ο Τσίπρας με την ομάδα του αναγκάστηκαν να αποδεχθούν ένα ακόμη χειρότερο πακέτο από την Ευρώπη».