Θα ήταν δύσκολο σε ηλικία μόλις 50 ετών να έχει αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας να αποσυρθεί οριστικά από την πολιτική και να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως συνταξιούχος.
Αλλωστε, από παιδί, από τα μαθητικά του χρόνια, είχε διακριθεί ως
ακτιβιστής της Αριστεράς με ειδικότητα στις καταλήψεις. Δύσκολα λοιπόν
άτομο αυτής της παιδιόθεν εκδηλωμένης ιδιοσυγκρασίας παραιτείται από την
ενεργό δράση, νέος ακόμη, στα 50 του.
Φανερά λοιπόν έχει τώρα ξεκινήσει τη διαδικασία της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική. Δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μετέχει στα διάφορα νεφελώματα περί συμπράξεων στον χώρο της Αριστεράς. Σπανίως και πάντα σιωπηλός εμφανίζεται στη Βουλή και μόνο όταν αυτό είναι αναγκαίο. Αντίθετα, έχει ισχυρή παρουσία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της οποίας είναι μέλος και πρόεδρος της Επιτροπής για τα Δυτικά Βαλκάνια. Εχει συνεχείς επαφές εκτός Ελλάδας με υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη ευρωπαϊκών χωρών. Και εντός Ελλάδας αναπτύσσει αξιοσημείωτη δραστηριότητα με τις διαδοχικές εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Τσίπρα, στις οποίες συχνά μετέχουν σημαντικοί ομιλητές.
Ο Αλ. Τσίπρας υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία -μόλις 33 ετών- αρχηγός κόμματος στην Ελληνική Ιστορία. Υπήρξε ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός, σε ηλικία 41 ετών, μετά τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη το 1865. Υπήρξε ένας από τους πιο ακραίους δημαγωγούς και λαϊκιστές των χρόνων της Μεταπολίτευσης. Αλλά υπήρξε σε ορισμένες περιπτώσεις και ένας εξαιρετικά υπεύθυνος πρωθυπουργός που αγνόησε σε κρίσιμες αποφάσεις το πολιτικό κόστος.
Αγνόησε το πολιτικό κόστος όταν προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών βγάζοντας την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από τις βαλκανικές περιπλοκές γύρω από την ονοματοδοσία της Βόρειας Μακεδονίας, στις οποίες είχε κακώς εμπλακεί τα προηγούμενα χρόνια, με ευθύνη μάλιστα όλων των κομμάτων. Εγχείρημα επίσης δύσκολο, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με το σύνολο της αντιπολίτευσης, που δημαγωγικά έσπευσε να εκμεταλλευτεί το αρνητικό κλίμα της εποχής για τη Συμφωνία.
Αγνόησε το πολιτικό κόστος και αρνήθηκε να προσχωρήσει στην προεκλογική λογική τού «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» τις παραμονές της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, ενώ δεχόταν ισχυρότατες πιέσεις, ακόμη και επιθέσεις από κεντρικά στελέχη του κόμματός του να μοιράσει ψηφοθηρικά ένα μεγάλο μέρος του αποθεματικού ασφαλείας των 37 δισ. που είχε δημιουργηθεί. Ετσι έγινε ένας από τους λίγους πρωθυπουργούς που δεν παρέδωσε «καμένη γη» στον διάδοχό του.
Ολα αυτά αποτελούν τη μία όψη, τη θετική όψη του Αλ. Τσίπρα. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, η ακραία αρνητική. Υπάρχουν τα φαντάσματα της εποχής Τσίπρα με τα οποία πρέπει να έρθει αντιμέτωπος αν θέλει να είναι αξιόπιστη η πολιτική και προσωπική επανεκκίνηση που επιχειρεί σήμερα. Και υπάρχουν πολλά σχετικά ερωτήματα στα οποία δεν έχει δώσει έως σήμερα επαρκείς απαντήσεις.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις εναντίον της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και να είναι ο ίδιος ο πρώτος που συγκρότησε συμμαχική κυβέρνηση με ένα εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα, τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα αν δεν αποκηρύξει την κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο; Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις υπέρ του κράτους δικαίου και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης όταν έχει τεράστια ευθύνη για την απόπειρα εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων του με τη σκευωρία της Novartis; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα, ενώ είχε αφήσει ελεύθερο τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο να βυσσοδομεί στον χώρο της Δικαιοσύνης και να δηλώνει ότι έχει αποκαλυφθεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους; Και ο μεν Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκε αμετάκλητα από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά δεν είχε κάνει μόνος του και αποκλειστικά με δική του υπαιτιότητα τις αθλιότητες γύρω από τη σκευωρία της Novartis.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, όταν ευθύνεται για τις αθλιότητες στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα όταν είχε αφήσει ασύδοτο τον Νίκο Παππά να ζητάει χρήματα από επιχειρηματίες για να δοθούν στον Καλογρίτσα ώστε να εξασφαλίσει αυτός μία από τις τηλεοπτικές άδειες και να δημιουργήσει το κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ; Και ο μεν Παππάς καταδικάστηκε ομόφωνα με 13-0 από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά δεν είχε κάνει μόνος του και αποκλειστικά με δική του υπαιτιότητα τις αθλιότητες γύρω από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις για την οικονομική ανάπτυξη όταν είχε υποστηρίξει ότι θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, ότι θα παίζει τους ζουρνάδες και θα χορεύουν οι αγορές, ότι θα κάνουν πίσω η μαντάμ Μέρκελ, ο κύριος Σόιμπλε και οι τοκογλύφοι της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να οδηγήσει τη χώρα μέσα σε έξι μήνες σε ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα αν δεν παραδεχτεί τα τραγικά λάθη που διέπραξε στα χρόνια της κρίσης και των δύο πρώτων μνημονίων;
Φανερά λοιπόν έχει τώρα ξεκινήσει τη διαδικασία της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική. Δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μετέχει στα διάφορα νεφελώματα περί συμπράξεων στον χώρο της Αριστεράς. Σπανίως και πάντα σιωπηλός εμφανίζεται στη Βουλή και μόνο όταν αυτό είναι αναγκαίο. Αντίθετα, έχει ισχυρή παρουσία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της οποίας είναι μέλος και πρόεδρος της Επιτροπής για τα Δυτικά Βαλκάνια. Εχει συνεχείς επαφές εκτός Ελλάδας με υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη ευρωπαϊκών χωρών. Και εντός Ελλάδας αναπτύσσει αξιοσημείωτη δραστηριότητα με τις διαδοχικές εκδηλώσεις του Ινστιτούτου Τσίπρα, στις οποίες συχνά μετέχουν σημαντικοί ομιλητές.
Ο Αλ. Τσίπρας υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία -μόλις 33 ετών- αρχηγός κόμματος στην Ελληνική Ιστορία. Υπήρξε ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός, σε ηλικία 41 ετών, μετά τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη το 1865. Υπήρξε ένας από τους πιο ακραίους δημαγωγούς και λαϊκιστές των χρόνων της Μεταπολίτευσης. Αλλά υπήρξε σε ορισμένες περιπτώσεις και ένας εξαιρετικά υπεύθυνος πρωθυπουργός που αγνόησε σε κρίσιμες αποφάσεις το πολιτικό κόστος.
Αλλαγή πορείας
Αγνόησε το πολιτικό κόστος όταν έκανε την «κωλοτούμπα» μετά το δημοψήφισμα του 2015. Με δική του κυρίως ευθύνη η χώρα είχε οδηγηθεί στα βράχια στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά με δική του απόφαση έγινε την τελευταία στιγμή η αλλαγή πορείας, που απέτρεψε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και πιθανώς από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκτοτε δε υπήρξε ο συνεπέστερος και πιο αξιόπιστος διαχειριστής των συμφωνιών με τους δανειστές. Εγχείρημα δύσκολο όταν το 61% του «Οχι» έπρεπε να γίνει «Ναι» και όταν είχε προηγηθεί από την αρχή της κρίσης η ακραία δημαγωγική αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.Αγνόησε το πολιτικό κόστος όταν προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών βγάζοντας την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από τις βαλκανικές περιπλοκές γύρω από την ονοματοδοσία της Βόρειας Μακεδονίας, στις οποίες είχε κακώς εμπλακεί τα προηγούμενα χρόνια, με ευθύνη μάλιστα όλων των κομμάτων. Εγχείρημα επίσης δύσκολο, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με το σύνολο της αντιπολίτευσης, που δημαγωγικά έσπευσε να εκμεταλλευτεί το αρνητικό κλίμα της εποχής για τη Συμφωνία.
Αγνόησε το πολιτικό κόστος και αρνήθηκε να προσχωρήσει στην προεκλογική λογική τού «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» τις παραμονές της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, ενώ δεχόταν ισχυρότατες πιέσεις, ακόμη και επιθέσεις από κεντρικά στελέχη του κόμματός του να μοιράσει ψηφοθηρικά ένα μεγάλο μέρος του αποθεματικού ασφαλείας των 37 δισ. που είχε δημιουργηθεί. Ετσι έγινε ένας από τους λίγους πρωθυπουργούς που δεν παρέδωσε «καμένη γη» στον διάδοχό του.
Ολα αυτά αποτελούν τη μία όψη, τη θετική όψη του Αλ. Τσίπρα. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη, η ακραία αρνητική. Υπάρχουν τα φαντάσματα της εποχής Τσίπρα με τα οποία πρέπει να έρθει αντιμέτωπος αν θέλει να είναι αξιόπιστη η πολιτική και προσωπική επανεκκίνηση που επιχειρεί σήμερα. Και υπάρχουν πολλά σχετικά ερωτήματα στα οποία δεν έχει δώσει έως σήμερα επαρκείς απαντήσεις.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις εναντίον της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και να είναι ο ίδιος ο πρώτος που συγκρότησε συμμαχική κυβέρνηση με ένα εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα, τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα αν δεν αποκηρύξει την κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο; Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις υπέρ του κράτους δικαίου και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης όταν έχει τεράστια ευθύνη για την απόπειρα εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων του με τη σκευωρία της Novartis; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα, ενώ είχε αφήσει ελεύθερο τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο να βυσσοδομεί στον χώρο της Δικαιοσύνης και να δηλώνει ότι έχει αποκαλυφθεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους; Και ο μεν Παπαγγελόπουλος καταδικάστηκε αμετάκλητα από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά δεν είχε κάνει μόνος του και αποκλειστικά με δική του υπαιτιότητα τις αθλιότητες γύρω από τη σκευωρία της Novartis.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, όταν ευθύνεται για τις αθλιότητες στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα όταν είχε αφήσει ασύδοτο τον Νίκο Παππά να ζητάει χρήματα από επιχειρηματίες για να δοθούν στον Καλογρίτσα ώστε να εξασφαλίσει αυτός μία από τις τηλεοπτικές άδειες και να δημιουργήσει το κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ; Και ο μεν Παππάς καταδικάστηκε ομόφωνα με 13-0 από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά δεν είχε κάνει μόνος του και αποκλειστικά με δική του υπαιτιότητα τις αθλιότητες γύρω από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών.
Πώς συμβιβάζεται να διοργανώνει εκδηλώσεις για την οικονομική ανάπτυξη όταν είχε υποστηρίξει ότι θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, ότι θα παίζει τους ζουρνάδες και θα χορεύουν οι αγορές, ότι θα κάνουν πίσω η μαντάμ Μέρκελ, ο κύριος Σόιμπλε και οι τοκογλύφοι της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να οδηγήσει τη χώρα μέσα σε έξι μήνες σε ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν αυτά που υποστηρίζει σήμερα αν δεν παραδεχτεί τα τραγικά λάθη που διέπραξε στα χρόνια της κρίσης και των δύο πρώτων μνημονίων;
Ζητείται αξιοπιστία
Είναι θετικό για τον χώρο της Αριστεράς και ευρύτερα της αντιπολίτευσης ότι επιχειρεί σήμερα την επανεκκίνησή του ο Αλέξης Τσίπρας. Και είναι θετικό διότι φανερά δεν στερείται ευφυΐας και προσόντων, αντίθετα με άλλους αρχηγούς κομμάτων και αποκομμάτων. Αλλωστε, προϋπόθεση για να υπάρχει καλή κυβέρνηση είναι να υπάρχει παράλληλα σοβαρή, ισχυρή και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση. Αν αποδειχτεί έως τις προσεχείς εκλογές ότι δεν μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο το ΠΑΣΟΚ, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα έως τώρα, τότε πιθανόν να έχει έρθει πάλι η ώρα του Τσίπρα. Ομως με άλλο κόμμα, με άλλους ανθρώπους και με άλλες πολιτικές από εκείνες με τις οποίες ξεκίνησε και συνέχισε έως το 2023 την πολιτική πορεία του. Βασική προϋπόθεση για να τον εμπιστευτούν ξανά οι ψηφοφόροι είναι να κτίσει εξ υπαρχής αξιοπιστία. Και αξιοπιστία δεν θα μπορέσει να κτίσει όσο δεν δίνει εξηγήσεις και δεν αντιμετωπίζει ευθέως τα φαντάσματα του παρελθόντος του.Π. Λουκάκος=ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.