Μια εκπομπή γεμάτη μνήμες

Παρακολούθησα την άρτια, από κάθε άποψη, εκπομπή του κ. Παύλου Τσίμα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ για τα δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρόνος πάντα λειαίνει τις γωνίες, σε βοηθάει να προσεγγίσεις ανθρώπους και καταστάσεις με μεγαλύτερη κατανόηση, όσο αυτό γίνεται, και το κυριότερο, να τα κρίνεις όλα αυτά ξαναζώντας το κλίμα εκείνης της εποχής. Την επόμενη μέρα από τη συγκεκριμένη εκπομπή ξανακοίταξα τις σημειώσεις μου από το εμβληματικό βιβλίο των κυριών Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού «Η τελευταία μπλόφα» για να συμπληρώσω τα αναπόφευκτα κενά της μνήμης.

Τελικά τι έμεινε από όλη αυτή την περιπέτεια της αριστερής διακυβέρνησης; Ποια είναι η αίσθηση που υπάρχει μετά δέκα χρόνια; Για όσους από την πρώτη στιγμή τοποθετήθηκαν απέναντι, ο χρόνος εκτόνωσε τον θυμό τους; Είδαν με μεγαλύτερη επιείκεια τα πεπραγμένα των τότε πρωταγωνιστών; Προσωπικά, γνωρίζοντας πρόσωπα και συμπεριφορές, από την πρώτη στιγμή είπα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολιτικοί απατεώνες. Όντως πιστεύουν πως μπορεί να αλλάξουν την Ευρώπη. Ο βολονταρισμός είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χώρου της μαρξιστικής Αριστεράς. «Δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα για εμάς», έλεγε ο Λένιν. Και με τα δικά του τα βιβλία διαπαιδαγωγήθηκε ο ιστορικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, όταν κέρδισαν τις εκλογές μέσα σε

συνθήκες κοινωνικής αναταραχής, πίστεψαν πως ήρθε η ώρα για τη μεγάλη ανατροπή. Το μαρξιστικό – λενινιστικό φρόνημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε και όταν τη μεγάλη στροφή της 13ης Ιουλίου 2015 επιχείρησαν να την αιτιολογήσουν όχι με λογικά ή λογικοφανή επιχειρήματα, αλλά καταφεύγοντας στον Λένιν και στη συμφωνία του Μπρεστ – Λιτόφσκ. «Δώσαμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο», έλεγαν τότε οι μπολσεβίκοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του προ δεκαετίας 36% δεν διέφερε από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Παράλογο; Καθόλου, αν αναλογιστούμε μέσα σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα καλύφθηκε αυτή η διαδρομή.

Ο Αλ. Τσίπρας, τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια, είχε μια δημοτικότητα που ξεπερνούσε το 70%, ενώ ουσιαστικά αντιπολίτευση δεν υπήρχε εκείνο το χρονικό διάστημα. Επαιζε μπάλα μόνος του. Μαζί με τον Βαρουφάκη ήταν οι ηγέτες που οδηγούσαν μια οικονομικά τσακισμένη κοινωνία στην ουτοπία. Είτε επικαλούμενοι την ελληνική ναυτοσύνη έψαχναν για «νέα λιμάνια» είτε γνωρίζοντας τις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας έψαχναν για δανεικά από παραμυθένιες πηγές. Δεν είχαν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα, διότι απλούστατα ποτέ δεν κινούνταν μέσα στην πραγματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 36% δεν διέφερε από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Παράλογο; Καθόλου, αν αναλογιστούμε μέσα σε πόσο σύντομο χρονικό διάστημα καλύφθηκε αυτή η διαδρομή.

Και το δημοψήφισμα; Τι επεδίωκε τελικά ο Αλ. Τσίπρας; Να το χάσει ή να το κερδίσει; Ή μήπως δεν ήξερε τι ήθελε και ήταν μια απεγνωσμένη διέξοδος από τα πολιτικά του αδιέξοδα; Διότι η σχέση ενός ηγέτη με το πλήθος είναι αμφίδρομη. Δεν το μαγεύει μόνον αυτός, αλλά και τα πλήθη μαγεύουν τον ηγέτη και τον δεσμεύουν στις επιλογές του. Σε αυτή τη σχέση η απογοήτευση απαγορεύεται.

 Σ. Μουμτζής-Καθημερινή