Πυξίδα

Να πω την αλήθεια, εντυπωσιάστηκα. Ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας συνέταξε ένα κείμενο 26 σελίδων με τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα» που δόθηκε στη δημοσιότητα.

Συνοδεύεται μάλιστα και από «10 προτάσεις για την εξωτερική πολιτική».

Εντυπωσιάστηκα επίσης και με τον εαυτό μου που κάθισα και το διάβασα.

Οχι μόνο επειδή η «Νέα Εθνική Πυξίδα» προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιας παλιάς. Αλλά επειδή αν η παλιά πυξίδα ήταν η εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων Τσίπρα που πήγε στον κουβά, τότε καλύτερα να αφήσουμε και τη νέα στην ησυχία της.

Μαθαίνουμε πάντως από τον πρώην πρωθυπουργό ότι η άποψη πως «ανήκουμε στη Δύση» είναι «παρωχημένη και λανθασμένη». Αν συμφωνήσουμε, θα είμαστε η πρώτη ευρωπαϊκή δημοκρατία στην παγκόσμια ιστορία που αναιρεί τον εαυτό της.

Είναι μια αναμφισβήτητη καινοτομία κυρίως στον τομέα της ναυσιπλοΐας.

Που μπορεί να συμβεί αφού (κατά τον πρώην πρωθυπουργό) «ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή και στον Βορρά και στον Νότο». Τουρλού.

Συνεπώς τι χρειάζεται η «νέα εθνική πυξίδα» αφού

τελικά δεν μας νοιάζει πού πάμε, ούτε κάνει διαφορά με ποιους είμαστε; Είναι ίσως η διατύπωση της ιδέας ότι η χώρα μπορεί να σταδιοδρομήσει ως ένα είδος ανεμοδούρας που στρίβει όπου φυσάει ο άνεμος.

Φυσικά στο ζήτημα της Ουκρανίας το κείμενο Τσίπρα ασπάζεται πλήρως το επιχείρημα των Πούτιν και Τραμπ. Οτι δηλαδή η ρωσική εισβολή «θα είχε αποφευχθεί αν η Δύση δεν επέμενε στην προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ».

Μόνο που δεν υπήρχε καμία κουβέντα για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ πριν από τη ρωσική εισβολή. Κανείς δεν το ζητούσε και κανείς δεν το συζητούσε.

Το επιχείρημα επινοήθηκε εκ των υστέρων για να δικαιολογήσει την εισβολή.

Και συνεπώς δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα καθησυχασμένος αν η «νέα εθνική πυξίδα» του Τσίπρα δείχνει Κρεμλίνο and friends.

Εκεί άλλωστε είναι το βασικό πρόβλημα. Ο πρώην πρωθυπουργός έβαλε σε 26 σελίδες το όραμα μιας χώρας χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς ιστορική συνείδηση, χωρίς γεωπολιτικές συντεταγμένες, χωρίς άμυνα, χωρίς συμμαχίες, χωρίς «πολυετή και πολυδάπανα εξοπλιστικά προγράμματα».

Μια χώρα δηλαδή αεριτζήδων που φιλοδοξούν να πιάσουν την καλή κι ό,τι κάτσει.

Εως ότου φυσικά μας πάρουν χαμπάρι. Και καταλάβουν ότι κοροϊδεύουμε την κοινωνία, όπως έγινε το 2015.

Γι’ αυτό λοιπόν χίλιες φορές μια παλιά πυξίδα που δείχνει αμετακίνητα Ευρώπη. Με τις αδυναμίες, τις αστοχίες και τα προβλήματά της.

Διότι καλώς ή κακώς δεν είμαστε σουλατσαδόροι, ούτε κατεργάρηδες. Είμαστε Ευρωπαίοι ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Και σε όποιον αρέσουμε.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ