Γιατί ψοφούν τα έρμα;

Ακούω πως με ενθουσιασμό προαναγγέλθηκαν διάφορες «κινήσεις» στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Στις οποίες, λέει, κάποιο ρόλο θα παίξει και ο Τσίπρας.

Υποθέτω εκτός του Μαργαρίτη που είναι αναπόφευκτος παράγων κινητικότητας.

Ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός διότι έως τώρα με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν, και δυστυχώς τα έρμα κάτι έχουν και ψοφούν.

Καλοδεχούμενες λοιπόν οι κινήσεις. Αρκεί να μην κινηθούμε πολύ και βγάλουμε κανένα γοφό στο κούνημα.

Ωραίες δηλαδή οι διεργασίες, ωραίος και ο Τσίπρας, παρ’ όλο που δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με την Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβούμαι μήπως πάει άλλη μια φορά στράφι το κούνημα αν οι ενδιαφερόμενοι δεν βρουν απάντηση στο βασικό ερώτημα. Γιατί άραγε ψοφούν τα έρμα;

Ψοφούν; Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Τον Μάρτιο 2025, το ΠαΣοΚ έπεσε στο 10,1% στην πρόθεση ψήφου και στο 13,3% στην εκτίμηση, κάτω κι από τα ποσοστά των ευρωεκλογών (Metron Analysis, 20/3).

Τον Οκτώβριο 2024, μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη, είχε 15,5% στην πρόθεση ψήφου και 19,8% στην εκτίμηση. Σε έξι μήνες έχει χάσει το 1/3 της δημοσκοπικής δύναμής του.

Στην ίδια δημοσκόπηση (αλλά όλες τα ίδια λένε…) το άθροισμα ενός υποτιθέμενου «κεντροαριστερού χώρου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκης) υπολείπεται στην πρόθεση ψήφου ακόμη και μιας ΝΔ στα χειρότερά της (19,6% έναντι 20%).

Και η εξήγηση είναι απλή. Διότι τέτοια «Κεντροαριστερά» δεν υπάρχει.

Υπάρχουν κάποιοι σουλατσαδόροι από

κόμμα σε κόμμα που ψάχνουν ρόλο και προσπαθούν να φάνε τον Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχουν κάποιοι ρεσταρισμένοι και διασκορπισμένοι στην Αριστερά που ψάχνουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι μήπως πιάσουν την καλή.

Υπάρχουν και κάποιοι αργόσχολοι που περιοδεύουν ρητορεύοντας επί θεμάτων «προοδευτικής κατεύθυνσης, βεβαίως, βεβαίως».

Αλλά κόμμα ή μέτωπο ή παράταξη ή κυβέρνηση ή έστω παρέα με Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Διαμαντοπούλου, Φάμελλο, Κασσελάκη, Τζανακόπουλο, Πολάκη, Χαρίτση, Παπανδρέου και τα άλλα παιδιά δεν βλέπω στον ορίζοντα. Ούτε για βεγγέρα.

Αν μάλιστα πάρουν και τη Ζωή, το Δελφινάριο δεν θα προλαβαίνει να κόβει εισιτήρια.

Ξέρετε γιατί; Είναι πολύ απλό. Επειδή όλοι οι προαναφερθέντες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θεωρητικά τους ενώνει μόνο μια πεισματική κι ελαφρώς αλλοπρόσαλλη αντίθεση στον Μητσοτάκη.

Στο ΠΑΣΟΚ του απέδιδαν προ ημερών τα ανοδικά ποσοστά της Κωνσταντοπούλου και το γεγονός ότι κάποιες δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την Πλεύση ως δεύτερο κόμμα. Αλλη δουλειά δεν είχε ο Μητσοτάκης…

Αν εξαιρέσεις πάντως τη διαγαλαξιακή συνωμοσία υπό το Μέγαρο Μαξίμου που κόβει από το ΠΑΣΟΚ τη θέα της εξουσίας, δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι τα έρμα ψοφάνε επειδή τα δολοφονούν κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες.

Ο Φάμελλος που είναι μαρτυριάρης δήλωσε «στη Βουλή ζήτησα ξεκάθαρα από τον κύριο Μητσοτάκη να έλθει μάρτυρας στην Προανακριτική» («Εφ.Συν.», 20/3).

Ενώ στη συνέχεια και ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε επιτακτικά από τον Πρωθυπουργό «να προετοιμάζεται για την κατάθεσή του στην Προανακριτική Επιτροπή» («Εφ.Συν.», 23/3).

Εχουν καμία αρμοδιότητα ο Φάμελλος ή ο ΣΥΡΙΖΑ να καλούν μάρτυρες στην Προανακριτική; Τον Πρωθυπουργό ή τον Μανόλη Τραμπαρίφα; Καμία. Από την τηλεόραση θα μάθουν κι αυτοί τη συνέχεια. Γιατί λοιπόν χρειάζεται να κάνουν τους καμπόσους;

Αγνωστο. Ισως φτηνή καυχησιά. Ισως απλή ανοησία αφού «έξις δευτέρα φύσις». Αλλά αυτό εξηγεί απολύτως τι έχουν τα έρμα και ψοφούν. Μάλλον δεν αντέχουν τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλωστε η υπόθεση με την κατάθεση Μητσοτάκη στην Προανακριτική θυμίζει λίγο τη «δίκη του Κλίντον» στην Πλατεία Συντάγματος με δικαστή τον Καζάκο. Δεν θυμάμαι αν ο Κλίντον αφέθηκε ελεύθερος ή αν εκτίει ακόμη ισόβια στις φυλακές του ΚΚΕ.

Το ερώτημα λοιπόν για τις τύχες των έρμων είναι περισσότερο από απλό.

Φαντάζεται κανείς λογικός άνθρωπος ότι όλοι οι παραπάνω μπορούν μέσα από διάφορες «κινήσεις της Κεντροαριστεράς» να συγκροτήσουν κάτι σοβαρότερο από άλμπουμ γελοιογραφιών;

Και είναι καλό αυτό; Οχι, δεν είναι.

Αν εκείνο που ονομάζεται «Κεντροαριστερά» έχει κάποια στοιχειώδη συνάφεια με τα ευρωπαϊκά πράγματα, θα είχε φροντίσει τουλάχιστον να μην ψοφούν τα έρμα.

Σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά έχουν αρχίσει και οικοδομούν στοιχειώδεις άμυνες απέναντι στον δεξιό κι αριστερό λαϊκισμό. Αλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι, αλλά πάντοτε με ένα αίσθημα σαφήνειας και μια έγνοια διαχωρισμού.

Οταν χρειάζεται συμπράττουν ή συγκρούονται, συμφωνούν ή διαφωνούν, συναγωνίζονται ή ανταγωνίζονται, αλλά (με την εξαίρεση ιδιαίτερων περιπτώσεων όπως η Ισπανία ή η Ιταλία) δεν λησμονούν ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ αυτών και των «άλλων».

Το καταλαβαίνουν άλλωστε και οι «άλλοι». Η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έχει αναπροσαρμόσει τη ρητορική της χαρακτηρίζοντας πλέον ως «σύστημα» ό,τι στέκεται μεταξύ της ίδιας και της Ακρας Αριστεράς του Μελανσόν. Ενα σύστημα του οποίου η ίδια δηλώνει ασυμβίβαστη αντίπαλος.

Στη χώρα μας όμως η «συστημική συνείδηση» δεν ευδοκιμεί. Ακόμη κι όταν (όπως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ) καταφανώς δεν αποδίδει.

Ισως σε ανάμνηση μιας συγκρουσιακής και πολωτικής αντίληψης της πολιτικής.

Η οποία μπορεί να ευδοκίμησε σχεδόν ανώδυνα την εποχή του «δικομματισμού της Μεταπολίτευσης» αλλά, καλώς ή κακώς, αποτελεί πλέον μια λάθος μάχη με λάθος αντίπαλο σε έναν αχρείαστο πόλεμο.

Διότι όταν η δημοκρατική αντιπολίτευση προσχωρεί στο χάος δεν πλήττεται μόνο η δημοκρατική συμπολίτευση. Πλήττεται η ίδια η βάση του δημοκρατικού συστήματος.

Κι αυτό είναι το μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας ισχυρής Κεντροαριστεράς, αν δεχτούμε πως η ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς έχει λίγο ή πολύ επιτευχθεί μετά τα τραύματα του 2012-2015.

Τα έρμα ψοφούν όταν κανείς δεν τα φροντίζει πραγματικά.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ