Φλυαρία

Έχω μια απορία. Τι μπορεί να έλεγε επί 41 λεπτά η Κωνσταντοπούλου στη Βουλή;

Ή τέλος πάντων γιατί κατέλαβε το βήμα της Βουλής μιλώντας επί 41 λεπτά, αντί να τα πει στον μπαμπά της και την παρέα της;

Τόσα τα μέτρησε το Προεδρείο, τόσα ανακοίνωσε ο Κακλαμάνης και δεν διαψεύστηκε από την ίδια.

Τι είχε να πει λοιπόν; Μόνο αν απήγγειλε όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο ή έστω τα ονόματα θυμάτων των Τεμπών μαζί με τα βιογραφικά τους εξηγείται.

Και μην πείτε να ρωτήσουμε την ίδια διότι θα μιλάει ασταμάτητα άλλα 41 λεπτά να μας εξηγήσει γιατί μιλούσε 41 λεπτά.

Η δοκιμασία αυτή θα δικαιολογούσε ενδεχομένως την υπαγωγή του κοινοβουλευτικού ακροατηρίου στα «βαρέα και ανθυγιεινά».

Από την άλλη όμως ουδείς τους υποχρεώνει να την ακούν. Υπάρχει ωραίο εντευκτήριο στη Βουλή, υπάρχουν και διάφορα καφενεία στα πέριξ. Σε 41 λεπτά προλαβαίνεις και το εσπρέσο σου και κανένα κρουασανάκι.

Διότι η σημαντικότερη εξέλιξη στη δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη δεν είναι τελικά ούτε ο «αυταρχισμός» ή η «αλαζονεία» της κυβέρνησης, ούτε η «αποσύνθεση» της αντιπολίτευσης, ούτε τα φαινόμενα βίας και αλητείας στα Πανεπιστήμια.

Είναι η ανάδειξη της γραφικότητας σε πολιτική παράμετρο.

Για κάποιο λόγο η γραφικότητα των καφενείων έχει

μεταφερθεί στη Βουλή. Οπου ο κάθε κλαπατσίμπαλος μιλάει για ό,τι του κατέβει, όταν δεν εκφωνεί ομιλία «Επί των δεινών του Εθνους».

Αν μάλιστα τα πει απνευστί κι ακατέβατα δικαιούται έξτρα εμφανίσεων σε τηλεοπτικό πρωινάδικο ή μεσημεριανάδικο έστω και του Σαββατοκύριακου.

Τέτοια φαινόμενα δεν έχουμε ξαναζήσει μετά τη Μεταπολίτευση.

Το Κοινοβούλιο (για την ύπαρξη του οποίου οι δημοκρατικοί πολίτες είχαν αγωνιστεί) έδινε τον λόγο σε ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να διαφωνούσες αλλά τους άκουγες διότι συνήθως είχαν την επάρκεια να πουν κάτι.

Τώρα δεν τους ακούς ακόμη κι όταν ισχυρίζονται πως έχουν κάτι να πουν.

Νομίζω ότι αυτό είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος. Διάφοροι γραφικοί που δεν συνεισφέρουν στη λειτουργία της δημοκρατίας αλλά φλυαρούν ασταμάτητα.

Μόνο που η ποιότητα της δημοκρατίας δεν είναι ανεξάρτητη από την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της.

Ούτε φυσικά από την πεποίθηση ή την αίσθηση πως όποιος κι αν αναλάβει τη διαχείριση των κοινών μπορεί να το κάνει ευσυνείδητα, με γνώση και επάρκεια.

Δυστυχώς δεν έχουμε τέτοιους. Κι επειδή δεν προβλέπεται σύντομα να τους αποκτήσουμε, τουλάχιστον να γίνει κάτι να περιορίσουμε τη φλυαρία.

Οχι τίποτα άλλο, αλλά με τόσα εσπρέσο που πρέπει να πίνουν οι ακροατές για να ξεφύγουν, θα πάθουν τα νεύρα τους.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ