Σενάρια θερινής νύχτας

 

Ας υποθέσουμε ότι στις επόμενες εκλογές η ΝΔ δεν παίρνει αυτοδυναμία.

Παίζουν τρία σενάρια.

Πρώτο, να της λείπουν λίγοι βουλευτές και να αποκτήσει μετεκλογικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία με μερικούς ξέμπαρκους. Από εδώ κι από εκεί.

Δεύτερο, να κάνει συντεταγμένα κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.

Τρίτο, να ξανακάνει εκλογές σε συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου και βλέπουμε.

Το πιο λογικό να συμβεί θα ήταν το δεύτερο.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ κυκλοφορεί τελευταία με αντιδεξιό κοστούμι και (κατά τα λεγόμενα στελεχών του) ακόμη κι αν συμφωνήσει για κυβέρνηση θα ζητήσει να μην είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης.

Λογικό κι αυτό; Παίζεται.

Αν (ας πούμε) η ΝΔ πάρει 26%-27% και το ΠΑΣΟΚ 18%-20%, θα μπορούσε ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ να ζητήσει «ουδέτερο» πρωθυπουργό. Μερικοί λένε τον Βενιζέλο, ίσως τον Δένδια ή κάποιον άλλο.

Τα ονόματα είναι τυχαία αλλά όχι αβάσιμα.

Αν όμως η ΝΔ πάρει 32%-33% και το ΠΑΣΟΚ 14%-15%, είναι μάλλον ακατανόητο να παρακαμφθεί ένας πρωθυπουργός που θα έχει κερδίσει με καθαρή πλειοψηφία τέσσερις συνεχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Θα γελάνε κι οι πέτρες.

Σε αυτή την περίπτωση τη ΝΔ θα τη

συμφέρουν οι δεύτερες εκλογές υπό την προϋπόθεση ότι θα τις φορτώσει στο ΠΑΣΟΚ.

Και φυσικά θα γίνουν εκλογές. Εκτός αν το ΠΑΣΟΚ έχει την πολιτική ευστροφία και την ευελιξία να τις αποφύγει ή να μην τις χρεωθεί. Δηλαδή, να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Δεν μπορώ φυσικά να ξέρω τι θα συμβεί. Ισως εκεί όμως να είναι χρήσιμος ο Τσίπρας αν ενεργοποιηθεί πολιτικά.

Θα προσφέρει ένα άλλοθι συσπείρωσης στον Μητσοτάκη και τη ΝΔ, ιδίως σε περίπτωση δεύτερων εκλογών. Και θα καταστήσει ευάλωτο το ΠΑΣΟΚ που θα απολογείται ότι δεν επιδιώκει να συνεργαστεί με τον Τσίπρα. Μια χαρά για τη ΝΔ.

Οπως είναι λογικό, ο Τσίπρας από την πλευρά του θα επιχειρήσει να επηρεάσει τους συσχετισμούς μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που (κατά πάσα πιθανότητα και με τα έως τώρα δεδομένα) θα διαμορφώσουν το μετεκλογικό τοπίο ώστε να χωρέσει κάπου κι εκείνος.

Η ΝΔ φαίνεται να έχει καταλάβει τι παίζεται και πατάει γκάζι.

Το ΠΑΣΟΚ δείχνει αδύναμο να αντιμετωπίσει την πίεση που δέχεται και η οποία θα γίνει ακόμη εντονότερη αν ανακατευτεί και ο Τσίπρας.

Ο εύλογος βασικός στόχος του πρώην πρωθυπουργού δεν θα είναι να εκθρονίσει τον Μητσοτάκη αλλά να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ.

Οχι για να φτιάξει βέβαια κάποια «κυβέρνηση ηττημένων» που δεν υπάρχει ούτε στα χαρτιά.

Αλλά με την ελπίδα ότι ο Ανδρουλάκης θα δυσκολευτεί να διαπραγματευτεί μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση αν είναι τρίτο κόμμα και όχι δεύτερο. Και ότι έτσι θα βρεθεί σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση.

Τα διάχυτα λοιπόν ζητούμενα είναι δύο.

Πρώτον, να τερματιστεί η κυριαρχία Μητσοτάκη. Αυτό υποθέτω το συμμερίζονται και το ΠΑΣΟΚ και ο Τσίπρας.

Δεύτερον, να διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ ώστε να βρει χώρο ο Τσίπρας. Αυτό μπορεί να ενδιαφέρει τον Τσίπρα, αλλά δεν βλέπω γιατί συμφέρει το ΠΑΣΟΚ.

Το πρώτο είναι ζήτημα της κάλπης. Αν η ΝΔ κινηθεί στα ποσοστά που λέγαμε, θα είναι δύσκολο να παρακαμφθεί με οιονδήποτε τρόπο ο αρχηγός της.

Ακόμη κι αν φτιαχτεί μια κυβέρνηση Βενιζέλου ή Δένδια ή κάποιου άλλου, ο Μητσοτάκης θα παραμείνει αρχηγός του μακράν μεγαλύτερου κόμματος της Βουλής.

Αν η κυβέρνηση αυτή αποδειχτεί λειτουργική (πράγμα καθόλου αυτονόητο…), ο Μητσοτάκης θα μπορεί να τη ρίξει όποιο πρωί ξυπνήσει στραβά.

Διαφορετικά, θα πέσει μόνη της και χωρίς να χρειαστεί ο Μητσοτάκης να κουνήσει το δαχτυλάκι του.

Θα είναι πλέον θέμα χρόνου γι΄ αυτόν να επιστρέψει μέσα από μια παρατεταμένη πολιτική και κυβερνητική αστάθεια με μια μεγαλύτερη πλειοψηφία.

Το δεύτερο είναι ζήτημα του ΠΑΣΟΚ. Προς το παρόν δεν βλέπω καμία προετοιμασία για την προεκλογική και μετεκλογική άμυνά του πέρα από κάτι ανούσιους και συνήθως ακατανόητους καβγάδες.

Το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι η χρησιμότητά του ισχύει όσο δεν είναι δεδομένο. Οσο δηλαδή δεν αυτοεγκλωβίζεται αποκλείοντας σενάρια.

Αλλωστε η αυτονόητα ορθή επιλογή του για «αυτόνομη πορεία» δεν σημαίνει απαραίτητα απομόνωση ή αναχωρητισμό.

Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, και το ΠΑΣΟΚ θα χρειαστεί να τοποθετηθεί στα διλήμματα της διακυβέρνησης. Με ποιον και εναντίον ποιου.

Αλλά δικό του θέμα.

Στο κάτω κάτω, όλα αυτά δεν είναι παρά σενάρια. Σενάρια θερινής νύχτας. Μπορεί να ισχύσουν, μπορεί και όχι.

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ τοποθέτησε το «Ονειρο θερινής νύχτας» στο «Δουκάτο των Αθηνών».

Είναι ένα μαγευτικό παραμύθι με τον δούκα Θησέα που παντρεύεται τη «βασίλισσα των Αμαζόνων» (!) αλλά μετά μπλέκεται και ο Ομπερον που είναι «βασιλιάς των Ξωτικών» και η βασίλισσα Τιτάνια με πολλά μπερδέματα και αναρίθμητες ερωτοδουλειές.

Μύλος, δηλαδή.

Πολύ πιο μπερδεμένος από την επόμενη κυβέρνηση σε μια Αθήνα που δεν είναι πια δουκάτο και η εξουσία εμπλέκει κοινοβουλευτικά κόμματα.

Διότι η πολιτική έχει τελικά ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ακόμη και στο επίπεδο των σεναρίων, αποτελεί υπόθεση πραγματικών μεγεθών.

Τα οποία προκύπτουν από τα εκλογικά δεδομένα. Και όχι από μονολόγους του πονηρού Πακ ή από δηλώσεις κάποιου κομματικού εκπροσώπου.

Μόνο λοιπόν τα πραγματικά μεγέθη όπως θα προκύψουν από την κάλπη μπορούν να βάλουν τέλος στην κυριαρχία του Μητσοτάκη ή να βρουν χώρο για τον Τσίπρα ή να κρατήσουν ενωμένο το ΠΑΣΟΚ.

Τα υπόλοιπα είναι τόσο αναξιόπιστα όσο τα γιδοπρόβατα και τα βοσκοτόπια του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Κι άλλωστε η Χιονάτη μπορεί να πήρε τα χρονάκια της, αλλά δύσκολα θα βρει γαμπρό όσο έχει να κάνει με επτά νάνους.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ