Από τις πληροφορίες που έρχονται για τη ΔΕΘ, έφτασε σχεδόν η ώρα των ετήσιων κυβερνητικών ανακοινώσεων μια και απομένουν δύο Σαββατοκύριακα, φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός προσανατολίζεται να «στοχεύσει» στη μείωση της φορολογίας κυρίως στη μεσαία τάξη.
Στους εργαζόμενους πολίτες που κινούνται σε εισοδήματα της τάξεως των 20.000-60.000 ευρώ ετησίως.
Επίκεντρο στη στόχευσή του αυτή θα είναι η οικογένεια, να δοθούν δηλαδή κίνητρα για να αντιμετωπιστεί, εν μέρει πάντα, το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα, γιατί είναι σαφές ότι η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα -με τα αποτελέσματά της- είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που πρόκειται να αντιμετωπίσει η χώρα τις ερχόμενες δεκαετίες στις επόμενες γενιές.
Αξίζει να καταγραφούν ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα του δημογραφικού. Από τις 118.302 γεννήσεις το 2008, πέσαμε στις 62.500 το 2024, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Από το 2009, που άρχισε και τυπικά η δημοσιονομική κρίση, ο αριθμός των γεννήσεων άρχισε να μειώνεται κάθετα σε συνδυασμό και με την εξωτερική μετανάστευση είτε Ελλήνων, κυρίως νέων και σε αναπαραγωγική ηλικία, είτε μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Ως αποτέλεσμα, το 2020 οι γεννήσεις στην Ελλάδα έφτασαν τις 84.764, το 2022 και το 2023 μειώθηκαν κι άλλο σε 76.095 και 71.455, κι έτσι το 2024 φτάσαμε στις 62.500. Τώρα, αν θέλετε και το μακάβριο στατιστικό των αντίστοιχων θανάτων του 2024, αυτό είναι ακριβώς διπλάσιο των γεννήσεων, περίπου 120.000 άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, θεωρώ ότι αν και η μείωση της φορολογίας και ενδεχομένως και ο μηδενισμός της στους πολύτεκνους (τέσσερα προστατευόμενα μέλη) είναι ένα καλό μέτρο, με ουσία, αλλά και συμβολισμός για το δημογραφικό, ωστόσο είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να λύσει το θέμα. Οι λόγοι που στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες σύγχρονες Δυτικές δημοκρατίες, οι πολίτες επιλέγουν να κάνουν μικρότερες οικογένειες ή και καθόλου είναι σύνθετοι, σίγουρα πρωταρχικά έχουν να κάνουν με το κόστος ζωής, αλλά και με πολλά άλλα ακόμα που άπτονται σε κοινωνικά, πολιτισμικά, ακόμα και ψυχολογικά ζητήματα, καθώς επίσης και σε μια ριζική αλλαγή προτύπων, που μάλλον απομακρύνονται από εκείνα της οικογένειας.
Το βασικό όμως ζήτημα της υπογεννητικότητας παραμένει το οικονομικό, το υψηλό κόστος ζωής, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την πληθωριστική έκρηξη, το κόστος της εκπαίδευσης, της υγείας, η αβεβαιότητα για το μέλλον σε σχέση με το οικονομικό περιβάλλον, η αγωνία για το αν θα υπάρχει εργασία. Αυτά ακριβώς, άλλωστε, αποδεικνύονται από τη βουτιά στις γεννήσεις που έκανε η Ελλάδα την εποχή της κρίσης από τις 120.000 στις 60.000 ετησίως.
Αρα, λοιπόν, νομίζω ότι το δημογραφικό είναι βέβαιον ότι συμβαδίζει πλήρως με την ανάπτυξη της χώρας, με την αίσθηση που αποκτούν οι πολίτες ότι θα έχουν δουλειά, περίθαλψη, εκπαίδευση, ευκαιρίες για πρόοδο αυτοί και οι οικογένειές τους και εν γένει ασφάλεια στη ζωή τους. Αν τα έχουν ή έστω αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ότι έχουν κάποια από αυτά, θα κάνουν πιθανώς (κάποιοι εξ αυτών) και περισσότερα παιδιά.
Πέραν, όμως, των γενικών διαπιστώσεων, θα μπορούσε να αναληφθεί μια γενναία πρωτοβουλία στην ελληνική κοινωνία απόδοσης οικονομικών κινήτρων για το δημογραφικό. Οχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από την οικονομική ελίτ της χώρας, από τις επιχειρήσεις, τα ισχυρά οικονομικά ιδρύματα ή και σε συνδυασμό με την κεντρική διοίκηση.
Αν κάποιος σήμερα εντοπίζει δύο μεγάλα προβλήματα της χώρας, αυτά είναι η υπογεννητικότητα και οι σημαντικές διαφορές επιπέδου διαβίωσης σε ορισμένα γεωγραφικά τμήματα της ελληνικής περιφέρειας.
Αν εξαιρέσει κανείς την Αθήνα και έστω κάποιες μεγαλουπόλεις, η Ελλάδα χωρίζεται οικονομικά στα δύο. Στις περιφέρειες όπου υπάρχει τουρισμός και ειδικά την τελευταία πενταετία -όπως αποδεικνύεται από τις φορολογικές δηλώσεις- το επίπεδο ζωής είναι καλό ιδίως στα δημοφιλή νησιά, σε αντίθεση με τις επαρχίες που δεν σχετίζονται με τα 40 εκατομμύρια τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο.
Με απλούστερα λόγια, οι κυβερνήσεις αλλά και οι οικονομικά ισχυροί, θεωρητικά τουλάχιστον, οφείλουν να συνδράμουν τους πιο αδύναμους πολίτες, τη χαμηλή και τη μεσαία τάξη να αυξάνουν το εισόδημά τους και να αναπτύσσονται δημογραφικά. Για να... υπάρχει και χώρα.
Συνεπώς, αυτή την ώρα όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά ίσως επιβάλλεται μια διακριτή διαφοροποίηση ενισχύσεων με κάθε τρόπο, είτε με την άμεση, είτε και με την έμμεση φορολογία, είτε με όποια άλλα κίνητρα υπέρ των αδυνάτων.
Επίκεντρο στη στόχευσή του αυτή θα είναι η οικογένεια, να δοθούν δηλαδή κίνητρα για να αντιμετωπιστεί, εν μέρει πάντα, το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα, γιατί είναι σαφές ότι η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα -με τα αποτελέσματά της- είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που πρόκειται να αντιμετωπίσει η χώρα τις ερχόμενες δεκαετίες στις επόμενες γενιές.
Αξίζει να καταγραφούν ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα του δημογραφικού. Από τις 118.302 γεννήσεις το 2008, πέσαμε στις 62.500 το 2024, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Από το 2009, που άρχισε και τυπικά η δημοσιονομική κρίση, ο αριθμός των γεννήσεων άρχισε να μειώνεται κάθετα σε συνδυασμό και με την εξωτερική μετανάστευση είτε Ελλήνων, κυρίως νέων και σε αναπαραγωγική ηλικία, είτε μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Ως αποτέλεσμα, το 2020 οι γεννήσεις στην Ελλάδα έφτασαν τις 84.764, το 2022 και το 2023 μειώθηκαν κι άλλο σε 76.095 και 71.455, κι έτσι το 2024 φτάσαμε στις 62.500. Τώρα, αν θέλετε και το μακάβριο στατιστικό των αντίστοιχων θανάτων του 2024, αυτό είναι ακριβώς διπλάσιο των γεννήσεων, περίπου 120.000 άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, θεωρώ ότι αν και η μείωση της φορολογίας και ενδεχομένως και ο μηδενισμός της στους πολύτεκνους (τέσσερα προστατευόμενα μέλη) είναι ένα καλό μέτρο, με ουσία, αλλά και συμβολισμός για το δημογραφικό, ωστόσο είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να λύσει το θέμα. Οι λόγοι που στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες σύγχρονες Δυτικές δημοκρατίες, οι πολίτες επιλέγουν να κάνουν μικρότερες οικογένειες ή και καθόλου είναι σύνθετοι, σίγουρα πρωταρχικά έχουν να κάνουν με το κόστος ζωής, αλλά και με πολλά άλλα ακόμα που άπτονται σε κοινωνικά, πολιτισμικά, ακόμα και ψυχολογικά ζητήματα, καθώς επίσης και σε μια ριζική αλλαγή προτύπων, που μάλλον απομακρύνονται από εκείνα της οικογένειας.
Το βασικό όμως ζήτημα της υπογεννητικότητας παραμένει το οικονομικό, το υψηλό κόστος ζωής, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την πληθωριστική έκρηξη, το κόστος της εκπαίδευσης, της υγείας, η αβεβαιότητα για το μέλλον σε σχέση με το οικονομικό περιβάλλον, η αγωνία για το αν θα υπάρχει εργασία. Αυτά ακριβώς, άλλωστε, αποδεικνύονται από τη βουτιά στις γεννήσεις που έκανε η Ελλάδα την εποχή της κρίσης από τις 120.000 στις 60.000 ετησίως.
Αρα, λοιπόν, νομίζω ότι το δημογραφικό είναι βέβαιον ότι συμβαδίζει πλήρως με την ανάπτυξη της χώρας, με την αίσθηση που αποκτούν οι πολίτες ότι θα έχουν δουλειά, περίθαλψη, εκπαίδευση, ευκαιρίες για πρόοδο αυτοί και οι οικογένειές τους και εν γένει ασφάλεια στη ζωή τους. Αν τα έχουν ή έστω αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο ότι έχουν κάποια από αυτά, θα κάνουν πιθανώς (κάποιοι εξ αυτών) και περισσότερα παιδιά.
Πέραν, όμως, των γενικών διαπιστώσεων, θα μπορούσε να αναληφθεί μια γενναία πρωτοβουλία στην ελληνική κοινωνία απόδοσης οικονομικών κινήτρων για το δημογραφικό. Οχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από την οικονομική ελίτ της χώρας, από τις επιχειρήσεις, τα ισχυρά οικονομικά ιδρύματα ή και σε συνδυασμό με την κεντρική διοίκηση.
Αν κάποιος σήμερα εντοπίζει δύο μεγάλα προβλήματα της χώρας, αυτά είναι η υπογεννητικότητα και οι σημαντικές διαφορές επιπέδου διαβίωσης σε ορισμένα γεωγραφικά τμήματα της ελληνικής περιφέρειας.
Αν εξαιρέσει κανείς την Αθήνα και έστω κάποιες μεγαλουπόλεις, η Ελλάδα χωρίζεται οικονομικά στα δύο. Στις περιφέρειες όπου υπάρχει τουρισμός και ειδικά την τελευταία πενταετία -όπως αποδεικνύεται από τις φορολογικές δηλώσεις- το επίπεδο ζωής είναι καλό ιδίως στα δημοφιλή νησιά, σε αντίθεση με τις επαρχίες που δεν σχετίζονται με τα 40 εκατομμύρια τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο.
Με απλούστερα λόγια, οι κυβερνήσεις αλλά και οι οικονομικά ισχυροί, θεωρητικά τουλάχιστον, οφείλουν να συνδράμουν τους πιο αδύναμους πολίτες, τη χαμηλή και τη μεσαία τάξη να αυξάνουν το εισόδημά τους και να αναπτύσσονται δημογραφικά. Για να... υπάρχει και χώρα.
Συνεπώς, αυτή την ώρα όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά ίσως επιβάλλεται μια διακριτή διαφοροποίηση ενισχύσεων με κάθε τρόπο, είτε με την άμεση, είτε και με την έμμεση φορολογία, είτε με όποια άλλα κίνητρα υπέρ των αδυνάτων.
Τ. Καραμήτρος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.