Λυγμός

Έτσι τελειώνει ο κόσμος, θα έγραφε ο T. S. Eliot. «Οχι με έναν βρόντο, μα με έναν λυγμό».

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε κι η δικογραφία για τα Τέμπη. Οχι με τον βρόντο μιας συνωμοσίας, τερατολογικών κατασκευών κι ανήκουστων μυθευμάτων για ξυλόλια, άγνωστα φορτία, χαμένους νεκρούς και χαμένα βαγόνια.

Αλλά με τον λυγμό ενός τραγικού πολύνεκρου δυστυχήματος και του πόνου που άφησε στις οικογένειες των θυμάτων. Δεν θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες να έχει διεξαχθεί άλλη δικαστική έρευνα τόσο εκτεταμένη και εξονυχιστική. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε και δεν ερευνήθηκε. Δεκάδες χιλιάδες σελίδες, εκατοντάδες μαρτυρίες και καταθέσεις.

 

Δεν θυμάμαι τις τελευταίες δεκαετίες να έχει διεξαχθεί άλλη δικαστική έρευνα τόσο εκτεταμένη και εξονυχιστική. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε και δεν ερευνήθηκε. Δεκάδες χιλιάδες σελίδες, εκατοντάδες μαρτυρίες και καταθέσεις.

Και τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Οι δικαστές στην έδρα. Οι κατηγορούμενοι στο εδώλιο. Οι μάρτυρες κι οι δικηγόροι στην αίθουσα του δικαστηρίου. Τα κόμματα στη Βουλή. Οι συγγενείς των θυμάτων στην απώλειά τους.

Ετσι λειτουργεί το κράτος δικαίου στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Και ευτυχώς.

Φυσικά υπάρχουν συμπολίτες μας που δυσκολεύονται να αποδεχτούν την κατάληξη.

Κάποιοι είχαν βρει έναν ρόλο που μάλιστα ήλπιζαν να αποδειχθεί μεγαλύτερος. Κάποιοι είχαν επενδύσει στη σύγχυση, την ευσυγκινησία και την καχυποψία του απλού κόσμου. Κάποιοι υποδύονταν τους εμπειρογνώμονες του αναπόδεικτου για να κερδίσουν μερικά λεπτά δημοσιότητας.

Και κάποιοι μάζευαν ψήφους ή έκαναν απλώς τηλεθέαση.

Αντιλαμβάνομαι ότι η διάψευση είναι πάντα δυσβάσταχτη κυρίως όταν η εμπλοκή υπήρξε ανόητη και ακατανόητη. Μπορεί καμία δουλειά να μην είναι ντροπή αλλά η ντροπή ποτέ δεν είναι δουλειά.

Πάμε όμως παρακάτω.

Εκλεισε ένα κεφάλαιο αλλά όχι η υπόθεση. Μπροστά μας έχουμε μια δίκη από την οποία περιμένουμε να αξιολογήσει πράξεις και παραλείψεις. Να επιμερίσει ευθύνες για ένα τραγικό γεγονός που στοιχειώνει την κοινωνία μας.

Δεν έχω την αφέλεια να προσδοκώ πως η ακροαματική διαδικασία θα διεξαχθεί σε περιβάλλον μιας επιβεβλημένης σύνεσης και νηφαλιότητας. Στην Ελλάδα ζούμε.

Μπορώ όμως να ελπίζω ότι οι παράγοντες της δίκης με πρώτους τους δικαστές δεν θα επιτρέψουν να ζήσουμε μια δικαστική σαπουνόπερα. Είναι στο χέρι τους.

Για τους άλλους δεν τρέφω και πολλές αυταπάτες. Εχω επίγνωση για ποιους μιλάμε και τι μυαλά κουμαντάρουν.

Απλώς αισιοδοξώ ότι ο περίγυρος της δίκης, κυρίως τα πολιτικά κόμματα, θα συνειδητοποιήσουν πως η εμπλοκή τους στη δικαστική διερεύνηση ενός δυστυχήματος αποδείχτηκε όχι μόνο λανθασμένη αλλά και απολύτως ανώφελη.

Αν θέλουν πραγματικά απόδοση δικαιοσύνης (και δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι θέλουν…) αρκεί να αφήσουν τη δικαιοσύνη ανεπηρέαστη να κάνει τη δουλειά της.

Όπως την κάνει έως τώρα.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ