Μούτρα

Δεν καταλαβαίνω γιατί διάφοροι κλαπατσίμπαλοι ξίνισαν τα μούτρα τους με τη Διαμαντοπούλου.

Μια χαρά τα είπε η γυναίκα. «Να μη γίνουμε ούτε Καρυστιανού, ούτε Κωνσταντοπούλου». Και λίγο μετά πρόσθεσε «εμείς δεν είμαστε ένα κόμμα που θα γίνει Κωνσταντοπούλου».

Προφανώς. Υπάρχει κάποιος στο ΠαΣοΚ που πρεσβεύει το αντίθετο; Που θέλει να μπλέξει με τις παραπάνω κυρίες; Δεν έχω ακούσει.

Συνεπώς μπράβο στην Άννα που το ξεκαθάρισε και για τους πιο αργόστροφους τι πρέπει να είναι το ΠαΣοΚ.

Κι ότι αν εγκαταλείψει το πεδίο της σταθερότητας, της ομαλότητας και της νομιμότητας στον Μητσοτάκη, τότε ο κερδισμένος θα είναι ο Μητσοτάκης. Όχι το ΠαΣοΚ.

Ένα πράγμα βεβαίως είναι να το καταλαβαίνεις. Κι ένα να το εφαρμόζεις.

Για παράδειγμα. Ένα θεσμικό κόμμα δεν υπηρετεί το θυμικό, το καταγγελτικό και το συγκινησιακό του κόσμου προκειμένου να κάνει τη φιγούρα του στον Άγνωστο Στρατιώτη ή να υποδύεται τη συνήγορο του πόνου.

Δεν πιέζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης να κινηθεί «εκτός νόμου», όπως κατήγγειλε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Διότι γνωρίζει ότι στην

ευρωπαϊκή δημοκρατία η εφαρμογή του νόμου, η απονομή του δικαίου και η τήρηση της νομιμότητας είναι υπόθεση της συντεταγμένης Δικαιοσύνης. Κανενός άλλου και ευτυχώς.

Ούτε πρώην πρωθυπουργών ή υπουργών, ούτε περαστικών από το Σύνταγμα, ούτε νομικών της κακιάς συμφοράς, ούτε γονέων και κηδεμόνων.

Κι όποιος το παραβιάζει αυτό υποδυόμενος τον «ηθικό εισαγγελέα» δεν προσβάλλει μόνο τη Δικαιοσύνη. Προσβάλλει τη δημοκρατία για την οποία (υποθέτω) κόπτεται.

Υποθέτω άλλωστε ότι αυτά είναι καταγεγραμμένα στο ιστορικό DNA του ΠαΣοΚ.

Μια παράταξη που ακόμη κι όταν κατηγορήθηκε ο αρχηγός της ή κορυφαία στελέχη της σεβάστηκε πλήρως τη Δικαιοσύνη, δεν απαίτησε την κατάργησή της, ούτε εξώθησε τους δικαστές να κινηθούν «εκτός νόμου».

Σε αυτό είναι που διαφέρει με τις δύο κυρίες που ανέφερε η Διαμαντοπούλου και δύσκολα θα τους μοιάσει.

Διότι ένα θεσμικό δημοκρατικό κόμμα έχει επίγνωση πως σήμερα κυβερνάει η Νέα Δημοκρατία κι αύριο ενδεχομένως το ίδιο ή κάποιος άλλος. Δεν κυβερνάει για πάρτη του, ούτε για το γινάτι του καθενός.

Κι ότι σε κάθε περίπτωση η δημοκρατική πολιτεία εναποθέτει στη Δικαιοσύνη την εμπιστοσύνη της για να επιλύει τις διαφορές και να κρίνει το δίκιο.

Έτσι δουλεύουμε στη δημοκρατία, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι υστερίες, οι ιερεμιάδες κι οι οχλαγωγίες παραπέμπουν σε άλλα αποκρουστικά καθεστώτα, μακριά από εμάς.

Εκτός αν δεν θέλουμε Δικαιοσύνη αλλά το γινάτι μας. Αυτό όμως είναι μια άλλη υπόθεση.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ