Το ναυάγιο της συνάντησης Ερντογάν – Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ξεσήκωσε περισσότερη φασαρία από την πραγματοποίησή της.
Λογικό. Δεν ακυρώνονται κάθε μέρα συναντήσεις δύο ηγετών κι ας μην είναι οι καλύτεροι φίλοι.
Ξέρουμε ότι οι Τούρκοι ζήτησαν αναβολή που κατέληξε σε ακύρωση και από εκεί και πέρα όλες οι πιθανές και απίθανες ερμηνείες έπεσαν στο τραπέζι.
Οι ερμηνείες έχουν ίσως μικρότερη σημασία από το ίδιο το γεγονός, αλλά θα δούμε αν υπάρξει συνέχεια και ποια θα είναι αυτή.
Η ίδια η ακύρωση όμως έχει ένα δίδαγμα. Την υπέρμετρη σημασία που δίνουμε στην Τουρκία. Είναι ενδεικτικό ότι στην ίδια παρατήρηση κατέληγε και η «Μιλιέτ» της επομένης (24/9)
Μόνο που εκείνοι δεν το έλεγαν για καλό, ούτε για δικαιολογία. Η ελληνική πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα «τουρκικό πρίσμα», όταν η ίδια έχει εκ των πραγμάτων ξεπεράσει αυτόν τον περιορισμό.
Φυσικά η Τουρκία είναι κάτι σαν «προαιώνιος εχθρός», ιδίως τώρα που δεν έχει μείνει και κανένας άλλος.
Αλλά η υποχρέωση να προσαρμοζόμαστε στα μέτρα της Αγκυρας έχει εκλείψει προ πολλού. Μόνο κάτι παρωχημένοι τουρκοφάγοι την καλλιεργούν.
Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, οικονομικά εξελισσόμενη και στρατιωτικά ισχυρή, με συμμάχους και εταίρους στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο και παντού.
Είναι αστεία η συνεχής ενασχόλησή της με τις
