Έμποροι συναισθήματος

 

Κατατέθηκε η τροπολογία για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στην οποία ανατίθεται στο υπουργείο Άμυνας η συντήρηση, η φροντίδα και η ανάδειξή του, ενώ η τήρηση της δημόσιας τάξης επί αυτού, συνεχίζει να είναι ευθύνη της Ελληνικής Αστυνομίας.

Κατόπιν τούτου αναβάλλεται η κάθοδος των τανκς από την «χούντα Κούλη», ενώ τα τάγματα εθνοφυλακής της χώρας παραμένουν στα σύνορα. Δεν διαφαίνεται πρόθεση να αντιγράψουν εκείνα που κατ’ εντολήν του Τραμπ, ακροβολίσθηκαν στην Καλιφόρνια, το Τενεσή, το Ιλινόις ή το Όρεγκον.

Μάλλον προς διάψευση του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα, των προέδρων ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς κ. Φάμελλου, και Χαρίτση, κάποιων του ΠΑΣΟΚ, και βεβαίως της κινητηρίου δύναμης της κατάληψης, Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Κάποιοι συγγενείς φρεσκάρισαν εκ νέου με μπογιά τα ονόματα και επιδόθηκαν σε «γενναίες» δηλώσεις, για την περίπτωση που το κράτος επιβάλει την θέλησή του για την περιφρούρηση του μνημείου.

Οι ίδιοι στον πόνο τους δεν κατανοούν ότι πέραν του κράτους και της κυβέρνησης με την οποία έχουν αντιδικία και της αποδίδουν ευθύνες, υπάρχει και η κοινωνία. Η κοινωνία που

ανατρίχιασε από δέος και οδύνη και έδειξε την συμπαράστασή της με τις ογκώδεις συγκεντρώσεις.

Από πόνο για τον θάνατο, αλλά και γιατί πρόβαλε τον εαυτό της στη θέση των πονεμένων γονιών και τα παιδιά της στη θέση των δικών τους. Συγκεντρώσεις που πολιτικοί αγκιτάτορες, εκμεταλλευτές τραγωδιών, επιχείρησαν να ιδιοποιηθούν για κομματικό όφελος.

Οι συγγενείς, τυλιγμένοι στον πόνο τους, και με την εκδικητική διάθεση που τους έχουν εμφυσήσει οι νομικοί συμβουλάτορες με κυρίαρχη την περσόνα της Ζωής, οικειοποιούνται ένα μνημείο που για την πλειοψηφία των Ελλήνων σηματοδοτεί μια άλλη ιερότητα, η οποία υπερβαίνει το θρηνητικό δυστύχημα των Τεμπών.

Φυσικά, δεν θα προχωρούσαν σε τέτοιες ενέργειες εάν δεν παρακινούνταν και δεν απολάμβαναν την στήριξη της αντιπολίτευσης. Μιας καχεκτικής αντιπολίτευσης που έξαλλα και ανενδοίαστα εκμεταλλεύεται τον πόνο τους. Έτσι θεωρούνε αγώνα για την δικαίωση των νεκρών τους τα τσαντίρια. Όχι στο Σύνταγμα όπου θα είχαν κάθε δικαίωμα να κατασκηνώσουν και κανείς δεν θα τους ενοχλούσε, αλλά στον χώρο του Μνημείου, τον οποίο σκοπίμως για τη δημιουργία εντυπώσεων, ενιαιοποιούν με την πλατεία  Συντάγματος, υπενθυμίζοντας τις ιστορικές συνδηλώσεις του ονόματος.

Ακόμη και ο ευρυμαθέστατος Ευάγγελος Βενιζέλος, συντονισθείς με το πνεύμα της «πλατείας» δήλωσε: «Δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που να μην θέλει τον σεβασμό του Μνημείου, που να μην ενοχλείται όταν τα εθνικά σύμβολα αμφισβητούνται. Αυτό δεν σημαίνει ότι εντός του προαυλίου της Βουλής θα επιβάλλεις έλεγχο από τις Ένοπλες Δυνάμεις, ή ότι θα θέσεις ένα μέρος της κεντρικής πλατείας υπό στρατιωτικό έλεγχο».

Μόνο που το Μνημείο δεν αποτελεί μέρος του προαυλίου της Βουλής και το κενοτάφιο δεν κείται εντός του. Γειτνιάζει με τη Βουλή ευρισκόμενο στο σύνορο του προαυλίου της, και αποτελεί οργανικά και οργανωτικά αυτόνομο σημείο.   

Επίσης μόνο γεωγραφικά αποτελεί μέρος της πλατείας Συντάγματος. Και πριν την τροπολογία διέπετο από ειδικούς κανονισμούς που πήγαζαν από την ιδιαιτερότητά του.

Αναφέρθηκα στον Βενιζέλο γιατί αφενός συνήθως είναι πρόσβαρη η γνώμη του, αφετέρου ο ίδιος έχει θέσει εαυτόν εκτός «ενεργού πολιτικής», που θα έλεγε και ο Τσίπρας. Γιατί οι εντός πολιτικής, καθημερινά καπηλεύονται τους νεκρούς των Τεμπών καθιστώντας τους αιχμιακό στοιχείο αντιπολίτευσης. Παρόλα αυτά χάνουν και δεν το κατανοούν.

Το σύνολο της αριστερώθεν της ΝΔ αντιπολίτευσης, διάβασε την μεταφορά της διοικητικής ευθύνης στο υπουργείο Άμυνας ως στρατοκρατική κίνηση προκειμένου ο Μητσοτάκης να χαϊδέψει το ακροδεξιό ακροατήριο, στο οποίο ούτως ή άλλως τον εντάσσουν – αν και χωρίς πειστικότητα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Τους έχουμε νέα: Υπάρχει ένα τεράστιο κοινωνικό ακροατήριο, οριζόντιας πολιτικής σύνθεσης, που λυπήθηκε για τους νεκρούς, αλλά που δεν επιδοκιμάζει - ή ακόμη και που έχει αγανακτήσει - βλέποντας τα τσαντίρια στον Άγνωστο.

Ένα ακροατήριο που έχει πιο «παραδοσιακή» αίσθηση της ιερότητας του χώρου, και δεν κατανοεί πως συγχέεται η απόδοση τιμής στους πεσόντες για την πατρίδα με την καταγγελία ενός φρικτού σιδηροδρομικού δυστυχήματος, όποιος και αν έφταιγε (θα δείξει η δίκη).  

Και εντάξει η Αριστερά. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν είχε ευαισθησία στα Εθνικά Θέματα. Στην κοσμοθεώρησή της κάθε αναφορά σε αυτά ήταν έρπων - ή και δεδηλωμένος - εθνικισμός. Ανακάλυψε τον «πατριωτισμό» μαζί με τα μνημόνια, όταν ήθελε να διώξει την «μπότα των κατακτητών», που μας δάνειζαν, για να μείνει η πατρίδα μας ελεύθερη και ωραία. Ψωροκώσταινα που θα ψωμολύσαγε χωρίς τη βοήθειά τους.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ; Οι επίγονοι δεν γνωρίζουν ότι ο δικός τους λαός έχει γαλουχηθεί με νάματα πατριωτισμού και σεβασμού  των συμβόλων εθνικής  ιεροσύνης; Έχει εκλογικό συμφέρον να ακολουθεί την εξαλλοσύνη των Συριζαίων στα πλέον αυτονόητα;

Γ. Σιδέρης-liberal.gr