«Ξεχάστηκε» η εκταφή του νεκρού για την οποία έγινε η απεργία πείνας!

Καταρρέει πριν γίνει η δίκη, η ιερόσυλη παράσταση που στήθηκε στη μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών των Τεμπών, ερήμην της πλειονότητας των συγγενών.

Όσον αφορά τη γνωστή μάνα, έγινε πλήρως κατανοητό το φαεινό: Δεν μπόρεσε να χειριστεί με πραότητα και ταπεινότητα την τεράστια δημοσιότητα που ξαφνικά απέκτησε. Μια δημοσιότητα βεβαίως που δεν της χαρίστηκε. Την κατέκτησε με την προσωπικότητά της, στην οποία ανιχνεύονται στοιχεία χαρισματικότητας. Και προσφάτως ήρθε στη δημοσιότητα η πρόθεσή της να τροχοδρομήσει πολιτική πορεία!

Επίσης, ο γνωστός πλέον «ηρωικός πατέρας», από τη σιγή και ανυπαρξία δυόμισι χρόνων, υιοθέτησε την τακτική της (αμφισβητούμενης) απεργίας πείνας, με αίτημα την εκταφή του παιδιού του, προκειμένου να διαπιστωθεί αν η αιτία θανάτου ήταν αυτή που αναφέρει το επίσημο πόρισμα, ή θα δικαιωθούν οι τελάληδες των ξυλολίων.

Κάποιοι, σεβόμενοι μεν τον πόνο του, εξ αρχής την είχαν χαρακτηρίσει ως καλοστημένη παράσταση με

ακούσιο πρωταγωνιστή τον ίδιο, ανύποπτο για τις δόλιες μεθοδεύσεις της νομικής συμβούλου του.

Δεν ήταν άσπλαχνοι, απάνθρωποι, ούτε κατ’ ανάγκην υποστηρικτές της κυβέρνησης, όσοι έβλεπαν ότι ο κ. Πάνος Ρούτσι εν απελπισία και αθωότητι, ως άβουλο υποχείριο της Ζωής, υποκινήθηκε σε απεργία πείνας καταλαμβάνοντας χώρο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη...

Ούτε ήταν περισσότερο «ανθρώπινοι» οι λάβροι υποστηρικτές του. Αυτοί που περνούσαν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους, και κυρίως αυτοί που κατασκήνωσαν στο μνημείο στήνοντας τσαντίρια, ανάβοντας φαναράκια, καταθέτοντας λουλούδια, ή ακόμη αφήνοντας και… αρκουδάκια.

Ούτε αυτοί που αυτοσχεδίαζαν ποιήματα και λογύδρια, ενώ τραγουδούσαν αγωνιστικά τραγούδια με τέτοιο πάθος, που έλεγες… να τώρα αρχίζει η επανάσταση.

Και στο τέλος οι πιο «κινηματικοί» εκ των ανωτέρω, ανιστόρητοι ή αμνήμονες, αλλά πάντα εμπαθείς πολιτικά, επιχείρησαν την ανεπίσημη μετονομασία του Μνημείου σε… «Μνημείο των Τεμπών», αλλοιώνοντας τον στόχο και το μήνυμα του ιερότερου εκ των μνημείων αυτού του τόπου.

Και βεβαίως, ούτε ήταν πλέον ευσυγκίνητοι ημών των υπολοίπων, οι επώνυμοι καλλιτέχνες που με μια περατζάδα ενώπιον καμερών και φωτογράφων, τόκιζαν τη μαζική συγκίνηση ως μελλοντική επαγγελματική πρόσοδο.

Ο αγαθός πατέρας, φυσικά συγχωρείται ακόμη και για τις αψίκορες δηλώσεις του, που του ενέπνευσαν οι «επαγγελματίες» αλληλέγγυοι συμπαραστάτες του: Όπως το «Αν σβήσει τα ονόματα ο Μητσοτάκης δεν θα θέλει να ζήσει την επόμενη μέρα», ή «αν σβηστούν τα ονόματα θα έχουμε πόλεμο, θα έχουμε θύματα»!

Ζητούσε πάντως το καθ’ όλα νόμιμο και λογικό. Να πραγματοποιηθεί εκταφή για να μάθει από τι πέθανε το παιδί του. Το αίτημά του ικανοποιήθηκε - με αχρείαστη καθυστέρηση - και η απεργία πείνας σταμάτησε. Ο ίδιος δεν αποχώρησε αμέσως από το Μνημείο, αλλά παρέμεινε ως αργά το βράδυ προκειμένου να «υποδεχθεί τους υποστηρικτές του.

Ταυτόχρονα είχε δηλώσει ότι η εκταφή δεν θα γίνει άμεσα γιατί η οικογένεια θέλει να ορίσει και να παραστεί τεχνικός σύμβουλος/εμπειρογνώμονας από το εξωτερικό. Όσο για τα δείγματα, αυτά θα σταλούν για εξέταση στο εξωτερικό, καθώς δεν εμπιστευόταν τους Έλληνες εμπειρογνώμονες (και αυτοί υποτακτικοί του Μητσοτάκη).

Η απεργία πείνας σταμάτησε στις 7 Οκτωβρίου, όμως έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Φαίνεται ότι οι εμπειρογνώμονες στο εξωτερικό είναι… δυσεύρετοι, και ακόμη εκταφή δεν έχει γίνει.

Γι’ αυτό η εισαγγελία Λάρισας με παραγγελία που θυροκολλήθηκε στο γραφείο της Ζωής Κωνσταντοπούλου (καθότι δικηγόρος του κ. Ρούτσι), απευθύνει πρόσκληση εντός 10 ημερών να προσέλθει και να καταθέσει για το είδος των εξετάσεων που επιθυμεί στην σορό του γιου του.

Σε περίπτωση που δεν ανταποκριθεί, η Εισαγγελία Λάρισας θα θεωρήσει ότι ο κ. Ρούτσι παραιτείται από κάθε περαιτέρω επιλογή ή αίτημα για εξετάσεις στη σορό του γιου του. Σε αυτήν την περίπτωση, η διαδικασία θα συνεχιστεί αυτεπαγγέλτως, με βάση τις εντολές και τις υποδείξεις του αρμόδιου ιατροδικαστή. Αυτό αφορά και στη διενέργεια της εκταφής.

Ο κ. Ρούτσι δεν γνωρίζει και δεν οφείλει να γνωρίζει τα διαδικαστικά της εκταφής και εξέτασης του νεκρού γιου του. Η κα Κωνσταντοπούλου, γιατί αμέλησε και σιώπησε; Μήπως γιατί στόχος της ήταν μόνο ο πολιτικός ντόρος και η πολιτική υπεραξία που αποκόμισε από την απεργία πείνας;

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr