Εν τρικυμία η αντιπολίτευση

Το πρώτο και ελπιδοφόρο βήμα της τρικομματικής κυβέρνησης (η έγκριση της χορήγησης των 52,4 δισ. ευρώ, συνοδευόμενη έμπρακτα με διεθνή εύσημα) ήταν αρκετή για να καταδείξει την πολιτική γύμνια της αντιπολίτευσης. Με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πλέον με κολλημένη βελόνα γραμμοφώνου, που επιμένει να επαναλαμβάνει μονότονα την τελευταία και προβληματική νότα. «Η χρεοκοπία έρχεται, η χρεοκοπία έρχεται, η χρεοκοπία έρχεται»... Και καλά το ΚΚΕ. Αυτό, διαχρονικά μας έχει συνηθίσει σε «διαπιστώσεις», που ταυτίζονται με μαύρες ευχές και ανομολόγητες επιθυμίες. Εντύπωση προκαλούν τα νεοεμφανισθέντα ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή και πρωτίστως ο «αναγεννηθείς» ΣΥΡΙΖΑ. Εδειξαν να αιφνιδιάζονται απόλυτα από την «απρόσμενη» εξέλιξη και πλήρη αδυναμία να προσαρμόσουν τον πολιτικό τους λόγο στο «συμβάν». Το κόμμα του κ. Καμμένου αποδείχθηκε το πλέον ευάλωτο στο ενδεχόμενο να παραταθεί η...
επιβίωση της χώρας. Εισήλθε ήδη σε φάση διάλυσης. Εκ των πραγμάτων και η Χρυσή Αυγή υποχρεώνεται να συρρικνώσει την πολιτική της παρουσία, εγκαταλείποντας τις τετριμμένες θεωρίες της περί του τρόπου οικονομικής σωτηρίας της χώρας. Να περιοριστεί, δηλαδή, στην υποδαύλιση της ξενοφοβίας και του φυλετικού μίσους. Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη, αν επιβεβαιωθεί πως ο κ. Μιχαλολιάκος θα έχει εφεξής ως πεδίο αντιπολίτευσης το μεταναστευτικό και μοναδικό του αντίπαλο τον κ. Νίκο Δένδια... Στην τροχιά της πλήρους συγχύσεως περιδινούται και ο κ. Αλέξης Τσίπρας, με το επιπλέον βάρος του επίδοξου πρωθυπουργού. Η «αδόκητη» εξέλιξη τον εξώθησε σε απροκάλυπτη, πλέον, ταύτιση με το «πολιτικό πρότυπο», που είχε διαμορφώσει προ 30ετίας ο Ανδρέας Παπανδρέου. Εκείνος μας προέτρεπε να θαυμάσουμε και να ακολουθήσουμε τα καθεστώτα του Εμβέρ Χότζα στην Αλβανία και του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη. Μην έχοντας τόσο κοντινά υποδείγματα, ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποχρεώθηκε να «πετάξει» στη Νότια Αμερική. Και από εκεί μας προτείνει να μιμηθούμε δύο μεγάλες, πλουτοφόρους, αλλά προβληματικές, πολιτικά και δημοκρατικά, χώρες. Τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Προφανώς, μόνον ο ίδιος μπορεί να εντοπίζει ομοιότητες και γεωπολιτικές συγγένειες. Υπάρχει, όμως, μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ προτύπου και κακέκτυπου. Εκ των υστέρων προκύπτει πως ο Ανδρ. Παπανδρέου εμφανίστηκε σκόπιμα, πρόσκαιρα και υποκριτικά ως θαυμαστής του Χότζα και του Καντάφι. Επιπλέον, είχε πλήρη επίγνωση της παντοδυναμίας του, ώστε, όποτε έκρινε σκόπιμο, να επιβάλλει στο ΠΑΣΟΚ, ανασηκώνοντας τον δείκτη του, το «πετάει ο γάιδαρος». Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας είναι σημαία ευκαιρίας για το «πολυαρχικό» πλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μετατρέψει το σημερινό μόρφωμα σε «ενιαίο κόμμα», πρέπει να πετάξει στη θάλασσα περισσότερους απ’ όσους θεωρούνται απαραίτητοι για την αντιμετώπιση επερχόμενης φουρτούνας. Ετσι, σε περίπτωση κινδύνου, ο «καπετάνιος» έχει τις ίδιες πιθανότητες να ριφθεί πρώτος στη θάλασσα από το εν ανταρσία πλήρωμα.
Ολα αυτά αποτελούν ενδείξεις μιας νέας δυναμικής στα πολιτικά μας πράγματα. Η ισχυροποίηση της τρικομματικής κυβέρνησης σαφώς προκαλεί αποσταθεροποίηση της τετραμερούς αντιπολίτευσης. Αρκεί οι συγκυβερνώντες να αντιληφθούν πως η ισχύς τους είναι εν τη ενώσει. Οτι τους επιτάσσει να ενδυναμώσουν την συνεργασία τους και να εμμείνουν στην πολιτική τους. Δηλαδή, να μην υποκύψουν στον πειρασμό κομματικής «κεφαλαιοποίησης» πρόσκαιρων κερδών. Διότι και αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, μετά την «πρώτη επιτυχία» τους...
Στ. Ζούλας-Καθημερινή