Βούληση

 

Το «νέο Μεταναστευτικό» δεν είναι καθόλου νέο. Βαραίνει την περιοχή μας τουλάχιστον από το 2015.

Μόνο που τότε οι εισβολείς ερχόντουσαν από την Τουρκία. Τώρα από την Ανατολική Λιβύη.

Η διαφορά; Εξι δισ.

Τόσα πήρε ο Ερντογάν για να μαζέψει τους δικούς τους. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσα ζητάει ο Χαφτάρ για να κάνει τη δουλειά.

Το θέμα όμως παραμένει το ίδιο. Χιλιάδες υποψήφιοι μετανάστες της Αφρικής και της Ασίας επιχειρούν να εισβάλουν στα μέρη μας χωρίς να ρωτήσουν κανέναν.

Προφανώς αποτελεί στοιχειώδη κοινωνική και εθνική υποχρέωση να τους κλείσεις τον δρόμο και να διαφυλάξεις τις νόμιμες οδούς μετανάστευσης.

Εχουμε κράτος δικαίου, ναι. Αλλά έχουμε και κράτος ασφάλειας, τάξης, δημοκρατικής κυριαρχίας και κοινωνικής συνοχής. Δεν έχουμε κράτος «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Να επαναλάβουμε άλλωστε για άλλη μια φορά ότι η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα.

Αποτελεί πρόθεση η ικανοποίηση της οποίας υπόκειται στους νόμους, τους κανόνες, τις διαδικασίες και τις ρυθμίσεις του κράτους υποδοχής.

Ευτυχώς η Ευρώπη σήμερα έχει πολύ μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του προβλήματος από το 2015 όταν έλεγε ανοησίες η Μέρκελ.

Έχει πλέον και τις απαιτούμενες πλειοψηφίες για να υπηρετήσει την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Ωστε να κάνει κατ’ αρχήν τρία απλά πράγματα.

Πρώτον, αναθεώρηση των κανόνων δικαίου που

«Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Τσίπρα»

 

Αυτό γράφει η κάρτα με τα λουλούδια που έστειλε ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία στον Α. Τσίπρα. Ο λόγος; Μα, το ότι άλλαξε την πολιτική ατζέντα. Αντί να συζητούμε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, επί σχεδόν μια εβδομάδα ασχολούμαστε με το τι έγινε πριν από δέκα χρόνια. Γιατί συνέβη αυτό; Διότι ο Α. Τσίπρας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει τη συζήτηση για το δημοψήφισμα και για τα όσα ειπώθηκαν την επομένη στο προεδρικό μέγαρο στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Επιζητούσε τη δικαίωσή του για ένα ζήτημα στο οποίο ήταν χαμένος από χέρι. Σε αυτή την προσπάθειά του τον βοήθησε και ένας φίλος του από τα παλιά-- από την αλήστου μνήμης εποχή του αντιμνημονιακού αγώνα, ο εκδότης τότε του περιοδικού Unfollow και σήμερα διαχειριστής της ιστοσελίδας in.gr.-- δημοσιεύοντας κάτι σαν πρακτικά εκείνης της σύσκεψης, διανθισμένα με σχόλια δικά του. 

Ήταν επόμενο η πολιτική επικαιρότητα να εστιαστεί σε αυτό το γεγονός. Η πρόκληση ήταν μεγάλη όσο και το θράσος όσων επιχείρησαν να ξαναγράψουν τα όσα διαδραματίστηκαν μόλις πριν από δέκα χρόνια. Καταιγισμός από δημοσιεύματα που υπενθύμιζαν τα πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015 και όχι μόνον το τι έγινε την 6η Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο, όπως ήθελε ο Α. Τσίπρας και οι αγιογράφοι του. Η Ιστορία δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα γεγονότα κατά το δοκούν ούτε μπορεί να την επανασυγγράψει ο καθένας. 

Σήμερα, διαβάζω σχόλια από όλο το

Πλεονέκτημα

Υποψιάζομαι πως αν κάποιος πρότεινε το 2019 στον Μητσοτάκη την πολιτική κατάσταση που έχουμε σήμερα ύστερα από έξι χρόνια και πεντέξι εκλογές, θα την αγόραζε με κλειστά μάτια.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία όπου η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός υπερέχουν σταθερά 15-20 μονάδες των ανταγωνιστών τους.

Κανείς δεν γνωρίζει αν ο καλός Αγιος που είχαμε τον Ιούλιο του 2019 έβαλε πλάτη. Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι του ξέφυγε εντελώς.Φυσικά ύστερα από έξι χρόνια ζωής κυβέρνηση και Πρωθυπουργός έχουν πληγές,

 ο χρόνος είναι αμείλικτος. Αλλά τίποτα έως τώρα που να θέτει τα σχέδιά τους σε αμφισβήτηση.

Να το πούμε ειλικρινά. Δεν είναι μια τέλεια κυβέρνηση, ούτε ένας αψεγάδιαστος Πρωθυπουργός. Αμφιβάλλω μάλιστα αν τέτοια είδη υπάρχουν στην πολιτική.

Εως τώρα όμως είναι οι μόνοι που δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Κι άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα, την κάνουν.

Ακούω φυσικά θρήνους κι οιμωγές για «την ανυπαρξία αντιπολίτευσης». Μάντολες.

Η ανυπαρξία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε γενετήσιο κουσούρι. Ισχύει επειδή η κυβέρνηση δεν επιτρέπει στην αντιπολίτευση να υπάρξει. Δεν της δίνει πολιτικό χώρο.

Και δεν το καταφέρνει επειδή κουβαλάει κάποια

Το ψάρι δεν βρωμάει μόνο από το κεφάλι

Καλοκαίρι, είμαστε καθισμένοι σε καφενείο στο λιμάνι μικρού νησιού του Αιγαίου. Όταν φτάνει το πλοίο κατεβαίνει κύριος ο οποίος εμφανώς δεν είναι τουρίστας, κρατά τσάντα και δείχνει έτοιμος να αναλάβει εργασία. Τον υποδέχεται μια νεαρή κοπέλα με μοντέρνο πολύ περιποιημένο ντύσιμο, μοιάζει Αθηναία που κάνει διακοπές. Σε λίγο έρχονται να καθίσουν δίπλα μας. Ο κύριος βγάζει ένα λάπτοπ και αρχίζουν μια σοβαρή κατά τα φαινόμενα συζήτηση. Κάθε τόσο κάτι γράφει στον υπολογιστή του. Μας τρώει η περιέργεια, ακούμε αποσπασματικά μόνο κάποιες προτάσεις, γρήγορα όμως καταλαβαίνουμε ότι το θέμα είναι η εξασφάλιση κάποιας μορφής επιδότησης για τη γιαγιά. Η φράση που δεν θα ξεχάσουμε είναι η ερώτηση του συμβούλου, ας τον ονομάσουμε έτσι, αν η γιαγιά έχει «κοτούλες στην αυλή της». Δικαίωμα σε τι είδους ενίσχυση θα της έδιναν οι κοτούλες δεν μάθαμε. Ούτε φυσικά αν τα λεφτά θα πήγαιναν στη γιαγιά ή στην εγγονή. Μετά από κάποια ώρα ολοκλήρωσαν ικανοποιημένοι τη συνεργασία τους και ο κύριος τη διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως της είπε θα έπαιρνε το επόμενο καράβι και θα επέστρεφε αυθημερόν. 
Ψιλά πράγματα σίγουρα. Η δομή ωστόσο απόλυτα ενδεικτική. Ο ιδιώτης σύμβουλος ο οποίος γνωρίζει τους μηχανισμούς και τα παραθυράκια και ο πολίτης ο οποίος θέλει τα λεφτά κι είναι πρόθυμος να φτιασιδώσει την αίτηση όσο χρειάζεται. Ας το μεταφέρουμε στα Ζωνιανά τώρα. Εκεί όλα είναι στο τετράγωνο και βάλε. Ο πολίτης δεν είναι η εγγονή της γιαγιάς αλλά

Εκλογές στο τέλος της τετραετίας;

Ο πρωθυπουργός χθες δήλωσε πως η κυβέρνησή του θα εξαντλήσει τη θητεία της. Αυτή είναι η ιδανική προοπτική. Θεσμικά άψογη και πολιτικά παραγωγική. Ως γνωστόν όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κρίνονται όταν θα έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμά τους και ως εκ τούτου θα είναι σε θέση να δώσουν το σχέδιο της επόμενης τετραετίας. Το έχω γράψει πολλές φορές πως οι πολίτες δεν ψηφίζουν για λόγους ευγνωμοσύνης, αλλά γιατί ένας ηγέτης τούς προσφέρει πειστικά ένα ακόμα καλύτερο μέλλον.

Έτσι, η κυβέρνηση αν εξαντλήσει την κυβερνητική της θητεία, θα έχει τη δυνατότητα - πέραν όλων των άλλων - να παρουσιάσει στους ψηφοφόρους τις θέσεις της για την αναθεώρηση του Συντάγματος, κάτι που μπορεί να αποτελέσει και ένα από τα προεκλογικά της όπλα. Είναι αυτονόητο πως θα τεθούν ζητήματα που θα επιβεβαιώνουν το εκσυγχρονιστικό προφίλ της το οποίο, τον τελευταίο, καιρό αμφισβητείται και δικαιολογημένα.

Πολιτικά συμφέρει στον πρωθυπουργό η εξάντληση της τετραετίας; Ναι, υπό την προϋπόθεση πως η δημοσκοπική εικόνα θα παραμένει σε γενικές γραμμές η ίδια. Σε αυτή την περίπτωση και η συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα παραμένει αδιατάρακτη. Οι βουλευτές αγωνιούν για την επανεκλογή τους και

Οι δραματικές μέρες του Ιουνίου - Ιουλίου 2015

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές δέκα ακριβώς χρόνια από τις δραματικές εξελίξεις του Ιουνίου και Ιουλίου 2015, όταν παίχτηκε στα ζάρια η τύχη της Ελλάδας από μια κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν πολλοί πολιτικοί τυχοδιώκτες, με επικεφαλής έναν αδίστακτο πρωθυπουργό, που, εκτός όλων των άλλων, αγνοούσε και τους βασικούς κανόνες των διεθνών οικονομικών και πολιτικών συσχετισμών

Ήταν 26 Ιουνίου του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της νέας δανειακής σύμβασης. Ηταν 29 Ιουνίου του 2015, όταν έκλεισαν οι τράπεζες και το Χρηματιστήριο και επιβλήθηκαν τα capital controls. Ηταν 1η Ιουλίου του 2015, όταν βρέθηκε η Ελλάδα εκτός προγράμματος στήριξης, μετά τη μη ανανέωση του τελευταίου προγράμματος και σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιήλθε σε κατάσταση χρεοκοπίας. Ηταν 5 Ιουλίου του 2015 όταν διενεργήθηκε το δημοψήφισμα και επικράτησε το ΟΧΙ με 61,31%, που σήμαινε απόρριψη της πρότασης των δανειστών και στην πραγματικότητα έξωση της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωζώνη. Ηταν 6 Ιουλίου του 2015, όταν παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών ο αρχιτέκτονας όλου αυτού του χάους Γ. Βαρουφάκης.
Σε όλη την Ελλάδα έγιναν καθημερινό θέαμα οι ατέλειωτες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, δίπλα στα κατεβασμένα ρολά των τραπεζών, για τα 60 ευρώ που δικαιούνταν ο καθένας να αποσύρει. Συνταξιούχοι είδαν να μπαίνει στον λογαριασμό τους η μισή σύνταξη, οι συντάξεις του ΟΓΑ καθυστέρησαν να

Αυτές οι 15 μονάδες διαφορά δεν λένε να πέσουν

Έβλεπα με τι αγωνία περίμεναν οι άσπονδοι φίλοι και εχθροί του Μητσοτάκη τις δημοσκοπήσεις που θα δημοσιοποιούνταν ενώ έτρεχε η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ. Τους προειδοποιούσα, εντελώς φιλικά, ότι αδίκως αναμένουν πτώση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Τέτοια ζητήματα έχουν ενσωματωθεί στην πολιτική κανονικότητα και δεν προκαλούν καμιά εντύπωση. Όπως και οι υποκλοπές, αφορούν έναν περιορισμένο κύκλο ανθρώπων οι οποίοι ανησυχούν για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Άλλοι ειλικρινώς, άλλοι υποκριτικά διότι ασκούν διατεταγμένη υπηρεσία. Η ηθικολογία είναι ο φερετζές τους.

Έτσι η δημοσκόπηση της PULSE για την τηλεόραση του Σκάι έδειξε πως η δημοσκοπική βελόνα δε μετακινήθηκε καθόλου. Σαν να μην υπήρξε ΟΠΕΚΕΠΕ και την εξήγηση για αυτό το γεγονός την έδωσε η απάντηση στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για το σκάνδαλο. Το 33% απέδωσε την ευθύνη στην κυβέρνηση, το 33% σε όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και το 23% στο πολιτικό σύστημα. Βέβαια, μένει να δούμε τι απόνερα θα υπάρξουν, αλλά μέσα στη θερινή ραστώνη και με τα μπάνια του λαού προεξάρχον θέμα, μόνον οι επαγγελματίες της ενημέρωσης θα ασχοληθούν με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Και να μην ξεχάσω πως η διαφορά μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ—που εδραιώνεται στη δεύτερη θέση—παραμένει στις 15 μονάδες. 

Φυσικά, όλοι όσοι μισούν τον Κυριάκο συνεχίζουν να βρίσκονται, μετά και την προαναφερθείσα δημοσκόπηση, σε φάση πολιτικής κατάθλιψης. Οι πιο σοβαροί από αυτούς βιώνουν το δράμα τους με τη σιωπή, οι άλλοι εξακολουθούν να γράφουν και να γελοιοποιούνται. Τώρα ανακάλυψαν μια τρίτη γυναίκα που θα

Φασαρία

Μάντης δεν είμαι. Αλλά αν κάποιοι περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ μάλλον θα πρέπει να κάτσουν στην ουρά πίσω από εκείνους που περιμένουν ακόμη να πέσει από τις υποκλοπές και τα Τέμπη.

Ασε που συνήθως είναι οι ίδιοι.

Καταριόντουσαν τις «άρσεις απορρήτου τηλεφωνικών συνομιλιών» όταν τις έκανε νομίμως και με εισαγγελέα η ΕΥΠ και τώρα τις χειροκροτούν που τις κάνει νομίμως και με εισαγγελέα η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.

Δεν βγάζεις άκρη κι ούτε χρειάζεται. Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή…

Πάμε στην ουσία. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση παράγει περισσότερη φασαρία από όση μπορεί να καταναλώσει.

Θα μου πείτε πως έτσι είναι αυτή η χώρα. Ζει σε διαρκή αναστάτωση και ακατάπαυστη καχυποψία. Κουραστικό.

Βρήκα καταπληκτικό ότι εκείνοι στην Κρήτη που τα άρπαζαν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ για τα γιδοπρόβατα είναι οι ίδιοι σύντεκνοι που είχαν φτιάξει κίνημα ενάντια στις… ανεμογεννήτριες επειδή μπέρδευαν τα γιδοπρόβατα.

Ισως να ήταν και κατά των εμβολίων. Και υπέρ της φούντας. Αλλοτε ΝΔ, άλλοτε ΠαΣοΚ, άλλοτε Πολάκης και Περήφανα Ζωνιανά.

Αλλά έτσι είναι κι η κυβέρνηση. Εχει τον ακάθιστο και τον ασταμάτητο. Αντί να προλαβαίνει καταστάσεις, αναρωτιέται κάθε τρεις και λίγο πώς θα τις χειριστεί. Γι’ αυτό και η φασαρία.

Το θέμα όμως είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν

Έχει γούστο να κάνει εκλογές ο Μητσοτάκης!

Για να ηρεμήσω τις αριστερές ψυχούλες και τις λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις, πρόκειται για ένα καφενειακό σενάριο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς λειτουργεί το μυαλό του ανθρώπου. Μπορεί ο Μητσοτάκης να πει πως αφού αυτός παρέλαβε ένα κράτος—πρότυπο διαφάνειας και εντιμότητας και το μετέτρεψε σε ένα διαφθορείο, τότε να αυτομαστιγωθεί ζητώντας την ψήφο των πολιτών. Μάλιστα έχει και έναν ακόμα καλό λόγο για να πάει σε εκλογές. Σου λέει ο Κυριάκος: βρήκα μια Ελλάδα πλήρως εξοπλισμένη με τα πλέον σύγχρονα όπλα κι εγώ τι έκανα; Απλώς αγόρασα μερικά Ραφάλ, μερικές φρεγάτες και σουλούπωσα τα ναυπηγεία. Ασήμαντα πράγματα. Εκλογές λοιπόν. Και όχι μόνον αυτά. Σε ψυχολογική κατάρρευση, θα παραδεχθεί ότι παρέλαβε μια ανεργία στο 17,5% και αυτός ο ανάλγητος την έριξε μόνο στο 8,5%. Για αυτό θα πρέπει να πληρώσει. Και κάπως έτσι, προκηρύσσει εκλογές για τις 3 Αυγούστου 2025. 

Κανονικά το άρθρο θα έπρεπε να το κλείσω εδώ και να αφήσω τους Κουλομάχους, από τους υπερπατριώτες τουρκοφάγους και τους ρωσόφιλους δεξιούς έως τα ναυάγια του υπαρκτού και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, να σκεφτούν την τύχη των δικών τους κομμάτων. Τράτζικ! 

Βέβαια, ας επανέλθουν οι σφυγμοί τους στα κανονικά επίπεδα διότι τέτοια περίπτωση, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει. Όμως προσοχή στις «παρούσες συνθήκες». Ο Βίσμαρκ όταν υπέγραφε μια συνθήκη ή μια συμφωνία, στο κάτω αριστερό μέρος του χαρτιού έγραφε ιδιοχείρως

Ευτυχία

Λένε πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία.

Εξαρτάται. Τον Τζεφ Μπέζος μια χαρά τον είδα στα πανηγύρια του γάμου του. Κι όσο για το χρήμα που ξοδεύτηκε, τρίζουν τα κόκαλα όλων των δόγηδων της Γαληνοτάτης.

Από την άλλη, τα μέλη του ΝΑΤΟ αποφάσισαν μια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σε πρωτοφανή μεταπολεμικά επίπεδα και το χρήμα ρέει.

Αλλά ο βορειοατλαντικός οργανισμός δεν ζει τις ευτυχέστερες στιγμές της ιστορίας του.

Μεγάλη μερίδα του διεθνούς Τύπου συμφώνησε πως περισσότερο από μια σύνοδο του ΝΑΤΟ ζήσαμε πρόσφατα μια «σύνοδο του Τραμπ».

Ασφαλώς ο νέος αμερικανός πρόεδρος δεν διακρίνεται για τη διακριτικότητα και την ικανότητά του να περνάει απαρατήρητος. Είναι σαφές επίσης ότι τη θριαμβευτική εμφάνισή του πριμοδότησε το πρόσφατο αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση υπηρετεί μια διαφορετική αντίληψη για τις ευρωατλαντικές σχέσεις. Μια αντίληψη η οποία δύσκολα συμβαδίζει με το μεταπολεμικό οικοδόμημα των σχέσεων αυτών.

Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που

Θράσος Τσίπρα: Ζητάει τα ανύπαρκτα πρακτικά του συμβουλίου αρχηγών!

Τα γεγονότα της ζωής ανθούν στο ίδιο κλαδί με τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Και ο χαρακτήρας στα 50 του δεν επιδέχεται rebranding, όσο και να προσπαθήσουν οι αλχημιστές της επικοινωνίας που τον βοηθούν με τεχνοκρατική αρτιότητα, αλλά και οι γηγενείς θερμοί αγιογράφοι του.

Όπως εκείνος ο καθηγητής Μαρατζίδης που έγραψε το Σάββατο στα Νέα: «Ηγέτες όπως ο Τσίπρας δεν αποσύρονται εύκολα στα βιβλία της ιστορίας. Σαν το τζίνι ξεγλιστρούν για αν επιστέψουν στο μέλλον. Παραμένουν άρρηκτα δεμένοι με το συλλογικό φαντασιακό και τη συνείδηση μιας κοινωνίας που, ακόμη κι αν δεν το ομολογεί, συχνά στρέφει το βλέμμα προς αυτούς, ιδιαίτερα όταν οι καιροί γίνονται απαιτητικοί».

Η αξιοπρέπεια του εν λόγω πανεπιστημιακού, που ως ραβδοσκόπος ψυχών που βλέπει τα αόρατα, μπορεί να αποκαλύπτει τις μύχιες πτυχές του «συλλογικού φαντασιακού της κοινωνίας» ακόμη και αν αυτή «δεν το ομολογεί», είναι δικό του πρόβλημα.

Πρόβλημα του Τσίπρα είναι ο χαρακτήρας του, που επιβεβαιώνει τη γνωστή λαϊκή ρήση για τον λύκο που και εγέρασε αλλά δεν άλλαξε ούτε τη γνώμη ούτε την κεφαλή του.

Μέσα στις τακτικές κινήσεις της επανόδου του, είχε τη θρασεία κουτοπονηριά να ζητήσει από τον ΠτΔ Κώστα Τασούλα, να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015. Γιατί «είναι επιτακτική ανάγκη να ριχθεί άπλετο φως σε όλες τις πτυχές εκείνης της περιόδου, καθώς η αλήθεια για το χθες μας εξοπλίζει για το σήμερα και το αύριο».

Ο Πρόεδρος αρνήθηκε εξηγώντας ότι

Σ' αυτή τη χώρα είσαι νομοταγής ε τότε και κερατάς και δαρμένος

 

Σκηνές διαχρονικού πλιάτσικου

Σκηνές που θυμίζουν την αλησμόνητη, κινηματογραφική ιστορία του Μάρκου Φερέρι «La Grande Bouffe», το μεγάλο φαγοπότι. Μόνο που εκεί, στην οθόνη, Μαστρογιάννι, Φιλίπ Νουαρέ, Μισέλ Πικολί, Ούγκο Τονιάτσι και Αντρέα Φερεόλ, καταβρόχθιζαν μέχρι σκασμού τεράστιες ποσότητες, κυρίως, κρέατος. Σε αντίθεση με τους Ελληνάρες της απάτης που σε συνεννόηση με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τον Οργανισμό Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων, καταβρόχθισαν, από το 2017, περίπου τρία δισεκατομμύρια!
Με την γνωστή νεοελληνική πονηριά. Δηλώνανε, ας πούμε, εκατομμύρια αμνοερίφια, εκατομμύρια ελαιόδεντρα και βοσκοτόπια που η έκτασή τους καλύπτει την απόσταση από Κεφαλλονιά μέχρι το Μπάρι της Ιταλίας. Κάπως έτσι χιλιάδες αγρότες και κτηνοτρόφοι, διαπλεκόμενοι με το κυβερνητικό σύστημα, κατάφεραν να τα «αρπάξουν από τους κουτόφραγκους». Οι οποίοι «κουτόφραγκοι» μας είχαν πάρει χαμπάρι και παρατηρούσαν, κατέγραφαν και διασταύρωναν

Αυτό το προσφιλές σπορ της συμπαθέστατης τάξεως των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων είχε ταυτιστεί με την επέλαση του πράσινου σοσιαλισμού. Κάπως έτσι δισεκατομμύρια σπαταλήθηκαν. Κάπως έτσι τα μέλη της συμπαθέστατης τάξης των αγροτών και των κτηνοτρόφων κατάφεραν να αποκτήσουν πανάκριβα ιδιωτικά οχήματα και να «συναντηθούν» με χιλιάδες θηλυκά, προερχόμενα από περιοχές του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Κάπως έτσι, αραχτοί στα καφενεία, προσλαμβάνανε έναντι

Τέλος

Αν τους αρέσει να χαίρονται που «νίκησαν όλοι», κανένα πρόβλημα. Δεν έχεις λόγο να κόψεις τη χαρά του άλλου.

Αλλά δεν νίκησαν όλοι.

Νίκησαν ο Νετανιάχου και ο Τραμπ. Κι αυτό επιτρέπει τον επανασχεδιασμό όλης της περιοχής.

Κρατήστε τρία σημεία.

Πρώτον, το Ιράν οδηγήθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Μαζί του σβήνει μια μείζων απειλή ασίγαστης αποσταθεροποίησης. Εφεξής οι αγιατολάδες θα προσπαθήσουν να σώσουν το αναχρονιστικό καθεστώς τους, καλά ξεμπερδέματα και να μας γράφουν.

Δεύτερον, ο «άξονας της Αντίστασης» πέρασε στην ένδοξη αιωνιότητα. Πάει ο Ασαντ, πάει ο Νασράλα, πάνε κι οι «Φριπαλεστάιν» που τους πήραν με τις παντόφλες. Αργά ή γρήγορα θα βγουν από τα λαγούμια με τα χεράκια ψηλά κι όσοι Χαμάς απέμειναν.

Τρίτον, νικητές είναι κυρίως το Ισραήλ, οι ΗΠΑ αλλά και οι μετριοπαθείς αραβικές χώρες που προκλήθηκαν αλλά δεν παρασύρθηκαν.

Κακά τα ψέματα, η Ευρώπη αποτελεί κυρίως τουριστικό προορισμό και η Ρωσία μακρινή ανάμνηση. Δεν λογαριάζονται καν στον γενικότερο συσχετισμό ισχύος.

Τέλος, λοιπόν. Μόνο που κάθε τέλος είναι και μια αρχή.

Με αυτά τα δεδομένα, θα πρέπει τώρα να

Στο 2,9%! Ή για να μην πάθει ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ

 

Αν γίνονταν σήμερα εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περνούσε το όριο του 3%. Οι δημοσκοπήσεις τον θέλουν στο 2,9%, για πρώτη φορά να επιστρέφει στα θρίλερ του παρελθόντος, όταν η είσοδός του στη Βουλή κρινότανε για μερικές εκατοντάδες ψήφους. Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα για όλους! Όπως το ΠΑΣΟΚ έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κοινό τους σημείο η πολιτική τους ήττα. Να γιατί δεν επιτρέπεται να ηττηθεί πολιτικά η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα της συμβεί ότι συνέβη και στους «άλλους». Τους ψηφοφόρους δεν τους έχει κάποιος στο τσεπάκι του!

Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χάσει εκλογές. Δεν μπορεί ένα κόμμα να κυβερνάει αιώνια. Ακόμη κι αν τα έχει κάνει όλα τέλεια, ο κόσμος κουράζεται και θέλει κάποια στιγμή νέα πρόσωπα. Δεν συζητάμε αυτό. Το θέμα είναι να μην έχει ηττηθεί πολιτικά. Να μην φύγει επειδή δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε και να μπορεί έτσι να παραμείνει στην ομάδα των πρωταγωνιστών. Να μην καταντήσει όπως ο ΣΥΡΙΖΑ…

Για να μην ξεχνιόμαστε, η κεντροδεξιά κόντεψε να πάθει κάποια στιγμή «ΣΥΡΙΖΑ». Όταν με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά υποχώρησε σε ιστορικά χαμηλά, στο 18%. Εκείνη την εποχή βρέθηκε μια ανάσα από τη διάλυση. Ακριβώς επειδή φορτώθηκε πολιτικά τη χρεοκοπία. Γλίτωσε τα χειρότερα όταν ο Αντώνης Σαμαράς εγκατέλειψε τα Ζάππεια.

Αυτήν τη φορά τα πράγματα δεν θα

Εικόνα

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακόμα πλήρη και αδιαμφισβήτητη εικόνα για το αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Οι δύο πλευρές είναι περίπου στο «σας πήραμε, σας πήραμε, φλουρί κωνσταντινάτο. Μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο».

Δεν χρειάζεται όμως να ακούσουμε τον Τραμπ και το Πεντάγωνο για να καταλάβουμε ότι το πλήγμα ήταν σοβαρό. Το ομολογούν οι αντιδράσεις των ίδιων των Ιρανών.

Κάποιος «αξιωματούχος» μάλιστα μας καθησύχασε ότι είχαν προλάβει να μεταφέρουν αλλού το εμπλουτισμένο ουράνιο.

Ωραία. Αλλά το Ιράν και μαζί του διάφοροι σκερβελέδες διαβεβαίωναν πριν τους πλακώσουν οι Αμερικανοί ότι πυρηνικά δεν υπάρχουν.

Αν όμως οι Ιρανοί δεν μπλέκονται με πυρηνικά, τότε τι το ήθελαν το εμπλουτισμένο ουράνιο που μετέφεραν αλλού; Για να ποτίζουν τις γλάστρες;

Ας φύγουμε όμως από τα επιχειρησιακά έως ότου αποκτήσουμε σαφέστερη εικόνα.

Διότι το πραγματικό γεγονός είναι πως εφεξής το ιρανικό καθεστώς δεν δίνει πια μάχη κυριαρχίας. Παλεύει να σώσει το τομάρι του.

Και είναι δύσκολο να προβλέψουμε πώς θα το κάνει. Όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, μπορεί να κάνεις τα πάντα.

Την Κυριακή, ο ιρανός υπουργός Εξωτερικών διαβεβαίωνε πως δεν έχει νόημα να κάτσουν στο τραπέζι με τους Αμερικανούς διότι οι Αμερικανοί ήταν στο κόλπο από την αρχή.

Οτι δηλαδή το Ισραήλ καθάρισε το πεδίο, έθεσε τον εναέριο χώρο του Ιράν υπό τον έλεγχό του και οι Αμερικανοί μπόρεσαν να δράσουν σε συνθήκες ασφαλείας.

Ακούγεται λογικό. Ούτως ή άλλως η πλευρά ΗΠΑ και Ισραήλ έχει μηδαμινές απώλειες σε αυτήν τη

Μια ιστορία που έλεγε ο Θόδωρος Πάγκαλος

Ξέρετε ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος αντιπολίτευσης; Να καταγράφεις όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας και στον κόσμο μας κι ύστερα να κατηγορείς την ελληνική κυβέρνηση ότι γίνονται …ερήμην της. Βομβάρδισαν οι Αμερικανοί το Ιράν; Έσφαξαν οι τζιχαντιστές χριστιανούς στη Συρία; Πήρε μια απόφαση ένα Αιγυπτιακό πρωτοδικείο για την Αγία Αικατερίνη; Κατέθεσαν οι Τούρκοι δικό τους χάρτη του Αιγαίου στην Ουνέσκο; Εμείς φταίμε. Διότι δεν τα αποτρέψαμε εκ των προτέρων. Κι όταν λέμε «εμείς φταίμε», δεν εννοούμε εμάς τους Έλληνες (που είμαστε ο εξυπνότερος και ικανότερος λαός του κόσμου). Φταίει ο Κυριάκος προσωπικά. Άντε και ο Γεραπετρίτης.

Ο οποίος Κυριάκος είναι παντελώς ανίκανος να αποτρέψει το κλείσιμο των στενών του Ορμούζ από τον Χαμενεΐ ή να σταματήσει τη σφαγή στη Γάζα ή να παρέμβει αποφασιστικά ώστε να μην μιλήσουν τηλεφωνικά ο Ερντογάν με τον Πούτιν. Αυτά βέβαια, τα απαιτούμε δίχως ενεργητικές πολιτικές εκ μέρους της Ελλάδας. Α, όχι… εμείς θέλουμε να νικάμε από μακριά, χωρίς ρίσκα, κόστη και τα τοιαύτα. Θυμάστε τι είχε γίνει όταν στείλαμε μια φρεγάτα στα στενά του Ορμούζ για να φυλάξει τα (υπό ελληνική σημαία) καράβια από τους πειρατές Χούθι. «Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί κάτω;» ωρύονταν οι αντιπολιτευόμενοι στις εδώ τηλεοράσεις.

Τώρα έχουμε τσαντιστεί με την «προδοσία» του Χαφτάρ, ο οποίος εξαγοράστηκε κανονικά από τους Τούρκους και μας γύρισε την πλάτη. Και φταίει ο Κυριάκος που είναι ανίκανος να