Η πόρτα στα σπίτια του κ. Παπαδημούλη

Φαντάζομαι πως στα σαράντα (αριθμητικώς: 40) και πλέον ακίνητα που κατάφερε να αποκτήσει ο ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης, διακονώντας την αριστερά και την ιδεολογία της, αλλά και το ευρωπαϊκό ιδεώδες, έχουν πόρτες. Δεν γνωρίζω αν είναι πόρτες θωρακισμένες ή από κόντρα πλακέ. Δεν γνωρίζω αν διαθέτουν μία, δύο ή περισσότερες κλειδαριές. Είναι, όμως, πόρτες, δηλαδή ένα υλικό κατασκεύασμα, το οποίο οριοθετεί το έξω από το μέσα, τον κοινόχρηστο χώρο από τον ιδιωτικό. 

Πολύ καλά κάνει ο κ. Παπαδημούλης και έχει τοποθετήσει πόρτες στα ακίνητά του, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, ο καθένας θα μπορούσε να μπει και να μείνει όσο θέλει, να βγει στο μπαλκόνι ή στη βεράντα να λιαστεί και, στη συνέχεια, να φύγει, να εξαφανιστεί ή να κάνει κατάληψη. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κ. Παπαδημούλη πως δεν είναι νοικοκύρης και δεν φροντίζει το βιος του που με τόσο κόπο απέκτησε. 

Εκτός από το/τα σπίτι/ια του καθενός, όμως, υπάρχει και το κοινό μας σπίτι που λέγεται πατρίδα. Οι τοίχοι του είναι τα

Αλληλοσφάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ οι επικοινωνιακές φατρίες

Το τι γίνεται μεταξύ των ορόφων της Κουμουνδούρου δεν λέγεται. Τα διάφορα επικοινωνιακά επιτελεία -δεν είναι και λίγα- προσπαθούν να βρουν μια κοινή συνισταμένη επικοινωνίας, η οποία όμως δεν διαφαίνεται.

Στην αρχή, μετά την ανακοίνωση της νέας εκπροσώπου Τύπου, Πόπης Τσαπανίδου, όλοι, φαινομενικά τουλάχιστον, δήλωσαν ότι θα συνδράμουν την εκπρόσωπο στα νέα της καθήκοντα.

Ελα όμως που ο αρχηγός, ο οποίος δεν έχει το σθένος να κόψει τον γόρδιο δεσμό, ανέθεσε τη στρατηγική επικοινωνία στον πρώην εκπρόσωπο Νάσο Ηλιόπουλο. Ο πρώην μεταφέρθηκε έναν όροφο πιο κάτω με όλη την ομάδα του και συνεχίζει παράλληλα με την υποψηφιότητά του στην Α΄ Αθήνας την κομματική του ενασχόληση.

Μέχρι να βρει τα πατήματά της η Πόπη Τσαπανίδου, ο Ηλιόπουλος έβγαζε περισσότερες ανακοινώσεις και από την εκπρόσωπο. Οι τηλεοπτικές του παρουσίες σε

Δεν κατανόησε το κείμενο;

 

Η αδυναμία κατανόησης ενός κειμένου, μετά βεβαιότητος, θα μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Και αυτή η αδυναμία κατανόησης μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους. Είτε σε πνευματική ανεπάρκεια είτε σε σκοπιμότητες. Και για την πρώτη περίπτωση λέμε «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν». Για τη δεύτερη περίπτωση όμως θα πρέπει να ερευνήσουμε τα κίνητρα που οδηγούν κάποιον να κάνει πως δεν κατανόησε ένα κείμενο.

Προχθές το γαλλικό περιοδικό Le Point έγραψε «ποιος Τσίπρας θα μεταρρυθμίσει τη Γαλλία;» και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το εξέλαβε ως μια θετική αναφορά προς το πρόσωπό του. Το κεντροδεξιό περιοδικό αναφερόταν στο γεγονός, που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει, ότι ο Αλ. Τσίπρας ανέβασε το όριο της συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια χωρίς να ανοίξει ρουθούνι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στη Γαλλία. Η χώρα κινδυνεύει να διαλυθεί γιατί ο Εμανουέλ Μακρόν τα 62 χρόνια τα έκανε 64. Σιγά τα ωά μπροστά στα 67 χρόνια του Αλ. Τσίπρα.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή δεν

Παραμένουν (και παραμένουμε) οι ίδιοι άνθρωποι

Έχει δημιουργηθεί η λαθεμένη εικόνα ότι τα πάντα βρίσκονται στον αυτόματο πιλότο. Ότι δεν έχουμε προβλήματα, λες και ζούμε σε έναν επίγειο παράδεισο. Γι αυτό ευθύνεται και η κυβέρνηση, η οποία προσπάθησε να μην «ανοίξει μύτη» στις κρίσεις του κορονοϊού και της ακρίβειας. Όχι ότι μπορούσε να κάνει κι αλλιώς! Συμπολίτες, σας έχουμε νέα! Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης είχαν τεράστιο οικονομικό κόστος. Τι λέτε, λοιπόν; Αισθάνεστε έτοιμοι να δοκιμάσουμε για άλλη μία φορά τις Βαρουφάκειες συνταγές;

Δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη με τα «πεζά» προβλήματα της Οικονομίας, όπως πως δημιουργεί κανείς πλούτο. Η Ελλάδα δεν είναι ένας οικονομικός παράδεισος κι αν έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση, πρόκειται σίγουρα για λάθος. Δεν έχουμε ανακαλύψει το λεφτόδεντρο, ούτε και η οικονομία μας δικαιολογεί αυτήν τη στιγμή πανηγυρισμούς.

Έχουν γίνει βήματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια προς

Πολιτική με «ψυχοφάρμακα» και «μισόλογα… »

Θανάσης Κ.

[Η διαζεπάμη, η οποία αρχικά προωθήθηκε στην αγορά με την ονομασία “βάλιουμ”, είναι δραστική ουσία που τυπικά παράγει ηρεμιστική δράση.

Συνήθως χορηγείται για την αντιμετώπιση καταστάσεων άγχους, συνδρόμων στέρησης, μυϊκών σπασμών, κρίσεων επιληψίας, τρέμουλο ποδιών κλπ. Οι πιο ανεπιθύμητες παρενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία και προβλήματα συντονισμού. Οι πιο σοβαρές και πιο σπάνιες παρενέργειες, περιλαμβάνουν τάσεις αυτοκτονίας…
Κάποιοι δυστυχώς μπερδεύουν την άσκηση Πολιτικής με τη χρήση… ηρεμιστικών ψυχοφαρμάκων. Είτε για να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι τον πανικό τους, είτε για να ηρεμήσουν όσους βρίσκονται απέναντί τους.
Σε κάθε περίπτωση δεν γλιτώνουν τις παρενέργειες…]

Στις Διεθνείς Σχέσεις υπάρχει η λεγόμενη «ψυχολογική προσέγγιση». Δηλαδή η αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς μιας χώρας με όρους… «ψυχανάλυσης».
Τι να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε ένα επιθετικό γείτονα ή ένα ιδιαίτερα προκλητικό ηγέτη;
Να τον πάρουμε με το καλό! Να μην τον “ερεθίζουμε“. Να προσπαθούμε να τον κατευνάσουμε:

Ιστορίες πολιτικής ελαφρότητας

 

Η Ράνια Σβίγκου στο Παρίσι: Ξέχασε τον Νόμο Κατρούγκαλου και τη σύνταξη στα 67 και διαδήλωσε κατά της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 64

H Ράνια Σβίγκου, γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε στο Παρίσι. Όχι, δεν πήγε για ψώνια, ούτε όμως απευθύνθηκε στους χιλιάδες ανώνυμους διαδηλωτές στα γαλλικά όπως ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας (βλέπε προηγούμενη Βαβέλ, εδώ), η νεαρή συντρόφισσα κινήθηκε πιο θεσμικά: συναντήθηκε με στελέχη του ιστορικού αν και ξεδοντιασμένου Parti Communiste Francais και πορεύτηκε μαζί τους στους δρόμους της Πόλης του Φωτός.

Η ίδια κράτησε σχετικά χαμηλούς τόνους –έκανε μια δήλωση ότι «οι Γάλλοι θα νικήσουνε, οι Έλληνες θα νικήσουνε, η Ευρώπη θα νικήσει»– και έπειτα είδαμε και

Ανδρέας Λοβέρδος: Ποιος; Πώς;

Δεν διαφώνησε με τον πρόεδρό του ο αδιάγραπτος («εγώ δεν διαγράφομαι εύκολα») Ανδρέας Λοβέρδος. Υπερθεμάτισε. Το αμάρτημά του ήταν ότι υπερθεματίζοντας κατέστησε περισσότερο ορατή την αμηχανία μιας μη επιλογής. Έγινε έτσι το πρώτο στέλεχος που κινδύνευσε να διαγραφεί επειδή δημοσίως περίπου ρώτησε «τι ακριβώς λέμε;».

Τι ακριβώς λέει ο Νίκος Ανδρουλάκης όταν θέτει ως όρο να μην είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του κόμματος που θα βγει πρώτο; Οσοι υποψιάζονταν ότι αυτή η παλιά του θέση ήταν τακτικισμός, την εξηγούσαν σαν υπεκφυγή: Ο πρωτεύσας αρχηγός αποκλείεται, με νωπή την εντολή, να προσυπογράψει τον πολιτικό παροπλισμό του. Αρα, ο Ανδρουλάκης θα έχει έτσι επιτύχει τον αρχικό του σκοπό: Να μην επωμιστεί κυβερνητική ευθύνη, και ταυτόχρονα, να αποφύγει το κόστος του κυβερνητικού αδιεξόδου. Δεν φταίμε εμείς. Εκείνοι δεν δέχτηκαν τους όρους μας.

Ως εδώ, η στάσις αυτή νιώθεται. Θυμίζει άλλωστε μια

Στις εκλογές θα παιχθούν αρχηγικά κεφάλια

 

Κύβος ερρίφθη. Η άτυπη προεκλογική περίοδος μετετράπη ουσιαστικά σε επίσημη με τη γνωστοποίηση της ημερομηνίας. Μακρόχρονη η προεκλογική περίοδος. Η τοξικότητα πέρασε από τα social media στα mainstream και στα κόμματα. 

«Είστε γελοίος», «είστε γελοία»  ήταν χθες το προοίμιο των επερχόμενων φιλοφρονήσεων μεταξύ δύο πολιτικών των δύο μεγάλων κομμάτων. Βεβαίως δεν υστέρησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τη ρήση του Πρωθυπουργού ότι πιστεύει στις μονοκομματικές αλλά όχι μονόχρωμες κυβερνήσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για κυβέρνηση «κουρελού». Ναι, ο Τσίπρας, που πέραν του  ότι συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, διατήρησε τη δεδηλωμένη προσαρτώντας βουλευτές του Καμμένου, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ και του Λεβέντη (πόσο πιο κουρελού  δηλαδή;). 

Το χειρότερο είναι ότι αναβίωσε πρακτικές που έρχονται από την πιο φρικαλέα περίοδο των μέσων του προηγουμένου αιώνα:

Κοίτα ποιος μιλάει για αποστασίες

Έπειτα από μια αναστολή δραστηριοτήτων λόγω πένθους, η πολιτική τάξη της χώρας επανήλθε στους, ας πούμε, κανονικούς ρυθμούς και οι πολιτικοί αρχηγοί έπεσαν με τα μούτρα στις τοξικές και τυφλές αντιπαραθέσεις.

Το φιτίλι άναψε με το τέχνασμα του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος υπό όρους, προϋποθέσεις και πολλά «αν και εφόσον», είπε ότι θα συμμετάσχει μετεκλογικά σε μια κυβέρνηση και θα προτείνει ένα πρόσωπο-έκπληξη για τη θέση του Πρωθυπουργού. Ξέσπασε φασαρία, άρχισαν να λέγονται διάφορα, κάποιοι μίλησαν για αντιθεσμικές πρακτικές και επιδιώξεις, αλλά όλα αυτά είναι μάλλον υπερβολικά. Το βασικότερο πρόβλημα σε αυτά που λέει ο Ανδρουλάκης εδώ και καιρό, είναι ότι πρέπει να βγαίνουν στη συνέχεια διάφοροι δικοί του και να τα διευκρινίζουν, να τα ερμηνεύουν, να τα ανασκευάζουν. Αν χρειάζεται να εξηγείς συνεχώς αυτά που λες, κάποιο πρόβλημα έχει το μήνυμα.

Το θέμα εν όψει εκλογών είναι όμως ευρύτερο.

Έχει να κάνει με την ευκολία με την οποία η πολιτική συζήτηση εκτροχιάζεται και οδηγείται σε ασύμμετρες συγκρούσεις και ατυχείς συγκρίσεις.

Ενα χαρακτηριστικό δείγμα (μήπως και μια πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν;) ήταν ο άτυπος διάλογος μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα το απόγευμα της Δευτέρας.

Είπε ο Πρωθυπουργός στη Λαμία:

Τα μεταξωτά βρακιά

Οι επόμενες εκλογές είναι ναρκοθετημένες από τον εκλογικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι απίθανο το ενδεχόμενο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις θα επαληθευτούν και τα κόμματα θα συγκεντρώσουν ένα ποσοστό συν πλην 5% από αυτό που φαίνεται να καταγράφουν σήμερα.

Ποια είναι η μοναδική περίπτωση να προκύψει κυβέρνηση από τις εκλογές που αναμένεται να προκηρυχθούν για τις 28 Μαϊου; Να συμφωνηθεί κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα σε κάποια από τα τρία-τέσσερα πρώτα κόμματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά. Το ΚΚΕ μετά το πείραμα του 1989 σταθερά αρνείται να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας και δηλώνει ότι θα μέλη του πολιτμπιρό των Ελλήνων κομμουνιστών θα μπουν στην κυβέρνηση μόνο αν το κόμμα λάβει το 50%+1 ψήφο.
Άρα, η συζήτηση αφορά βασικά το ΠΑΣΟΚ. Που φιλοδοξεί να αντλήσει ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των δυσαρεστημένων του κέντρου που στο πρόσφατο παρελθόν επέλεξαν ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλαιότερα ήταν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Και επιχειρώντας να δώσει περιεχόμενο στην άποψη που έχει ένας στους τρεις ερωτηθέντες που στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό;», απαντά κανένας από τους δύο όταν ακούει τα ονόματα Μητσοτάκης και Τσίπρας, δεσμεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα γίνει το δεκανίκι για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό άλλο πρόσωπο από τον αρχηγό της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς η τοποθέτηση αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη δεν

Η «κίτρινη κάρτα» στον Α. Λοβέρδο

Παρακολούθησα αυτά που είπε ο Α. Λοβέρδος στην τηλεόραση του Σκάι χθες το μεσημέρι και αντιλήφθηκα πως δεν θέλει να δώσει συνέχεια στη διαφωνία του με τη γραμμή Ανδρουλάκη για το πρόσωπο του επόμενου πρωθυπουργού. Απ' όσα κατάλαβα η διαφωνία του Α. Λοβέρδου δεν βρισκόταν στην θέση για άλλο πρόσωπο πλην Τσίπρα - Μητσοτάκη, αλλά στην προεκλογική αφασία του ΠΑΣΟΚ επ΄αυτού του ζητήματος.

Δηλαδή ο Λοβέρδος, διασώζοντας τη σοβαρότητά του, είπε στον Ανδρουλάκη και στην ομάδα του πως δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές χωρίς να έχουμε πρόταση για συγκεκριμένο πρόσωπο για πρωθυπουργό. Μια ένσταση κοινής λογικής. Τι θα λέμε όταν θα μας ρωτάνε; Ο Κανένας; 

Χθες στην τηλεόραση του Σκάι προσπάθησε να κλείσει το θέμα λέγοντας «ό,τι είχα να πω το είπα. Τελεία». 

Μόνο που στην πολιτική την τελεία δεν αρκεί να τη βάλεις μόνον εσύ. Θα πρέπει να τη βάλει και ο άλλος, στην

Επέστρεψε αμετανόητος και αδιόρθωτος

 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια (για τον Τσίπρα) μένουν. Πρόκειται για άμετρο λαϊκισμό; Πρόκειται για έλλειψη ενσυναίσθησης; Πρόκειται, μπρος στο φάσμα μίας ακόμη εκλογικής ήττας, για πανικό; Ή όλα αυτά μαζί;

Ο επικεφαλής της Κουμουνδούρου, μετά το σύντομο διάλειμμα «στροφή στο Κέντρο», επανήλθε με φόρα στο πολιτικό σκηνικό, ζωσμένος με όλα τα «όπλα» που τον έκαναν διάσημο.

Το δράμα που εκτυλίχθηκε στην κοιλάδα δεν θα τον εμποδίσει να θυμίσει σε όλους –κυρίως σε κάποιους αναποφάσιστους του λεγόμενου κεντρώου χώρου– τι εστί ΣΥΡΙΖΑ επί βασιλείας του.

Η ανείπωτη τραγωδία στην καταραμένη κοιλάδα των δακρύων δεν θα τον εμποδίσει να βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το μεγάλο του ταξίδι στον λασπωμένο δρόμο του λαϊκισμού, της εχθροπάθειας και του διχασμού.

Ο χαμός 57 ψυχών δεν θα τον εμποδίσει να μεταβεί, εν κρυπτώ και παραβύστω, στη Λάρισα για να δώσει ένα ακόμη show υποκρισίας και ντροπής σ’ ένα γιαπί με το μυστρί της λάσπης ανά χείρας.

Η… κανονικότητα

Ουδεμία έκπληξη, λένε πολιτικοί αναλυτές και πολιτικοί του αντίπαλοι, αναφερόμενοι στην επιστροφή στην…

Υπόθεση Ανδρέα Γεωργίου: Ποιοι πρέπει να ντρέπονται;

Το σημερινό κείμενο αφορά τον Ανδρέα Γεωργίου και την πρόσφατη δικαίωσή του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πριν πάμε στο θέμα θέλω να κάνω μια παρένθεση.

Ημουν 23 χρονών όταν είδα στον κινηματογράφο το έργο «The Trial» (δεν θυμάμαι τον ελληνικό τίτλο της ταινίας) που αναφέρεται στη «Δίκη» του Franz Kafka. Μια εμβληματική ταινία με σκηνοθέτη τον Orson Welles (παίζει και στην ταινία) πρωταγωνιστή τον Anthony Perkins με ρόλους για τη Romy Schneider, την Elsa Martinelli και την Jeanne Moreau. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει από τότε 60 ολόκληρα χρόνια, εντούτοις θυμούμαι πολύ καλά την υπόθεση αλλά και μια σκηνή που ήταν πραγματικά προφητική. Είναι μια τεράστια αίθουσα με άπειρα και σωστά στοιχισμένα γραφεία, σε κάθε ένα από τα οποία κάθεται ένα πρόσωπο με μια τηλεφωνική συσκευή και γραφομηχανή. Πολύ αργότερα μια τέτοια αίθουσα (όχι τόσο μεγάλη) είχαμε στη Δέλτα Πληροφορική όπου αντί για γραφομηχανές είχαμε προσωπικούς υπολογιστές για να καταχωρίζουν data!

Η ιστορία του Ανδρέα Γεωργίου είναι παρόμοια. Ναι μεν ο πρωταγωνιστής δεν ήξερε γιατί τον δικάζουν, αλλά και ο Ανδρέας Γεωργίου κάθε φορά που αθωωνόταν αντιμετώπιζε διαφορετικές κατηγορίες. Είχα γράψει στο

«Ευγενής» άμιλλα στη χυδαιότητα

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια στελέχη διαγκωνίζονται ποιος θα πάρει τον καλύτερο βαθμό αποφοίτησης από τη σχολή Πολάκη. Και λένε αυτά που όλοι ακούμε και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας πως βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις για τον πρωθυπουργό και δικαστικούς λειτουργούς. Φυσικά, για τους βωμολόχους δεν υπάρχει καμιά συνέπεια, καθώς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως και οι ύβρεις είναι μέρος του πολιτικού λόγου. 

Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παρεκτρέπονται τι κίνητρο έχουν; Εκλογές έρχονται, το λούμπεν ακροατήριο είναι μεγάλο και, όσοι αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό, έχουν βάσιμους λόγους να ελπίζουν στην επανεκλογή τους. 

Ο αυριανισμός, ως γνωστόν, αποτελεί μια συγκεκριμένη πολιτική έκφραση που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του 1980. Τότε που, με μεγάλη ευκολία, έκανε πρωτοσέλιδο τη χαλκευμένη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και λίγο αργότερα, όταν άλλαξε η φορά του ανέμου, με εξίσου μεγάλη ευκολία πολεμούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου με τις φωτογραφίες της μετέπειτα συζύγου του. 

Σήμερα, είναι παγκοίνως γνωστό πως όλος αυτός ο όχλος έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από

Μπήκε μέσα τους ο… Πολάκης: Λαϊκισμός άνευ όρων και προϋποθέσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ

«Αν θέλουμε να κερδίσουμε το κέντρο πρέπει να στρίψουμε αριστερά» δήλωνε τον Ιούλιο του 2021 ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που η στροφή ήταν μεγάλη και πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχη ιδεολογία, και όχι τακτική, είναι πλέον ο πολακισμός και με τη βούλα.

Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να μην απαγκιστρωθεί από το άλλο πρόσωπο που εμφανίζεται στον καθρέπτη του έχει λειτουργήσει καταλυτικά στα στελέχη της Κουμουνδούρου, τα οποία πλέον επιδίδονται σε έναν λαϊκισμό άνευ όρων και προϋποθέσεων αναδεικνύοντας σε προμετωπίδα των παρεμβάσεων τους την αθλιότητα και τις ύβρεις.

Κεντρικός στόχος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και βασικό “εργαλείο” στην προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ η τραγωδία των Τεμπών. Οι 57 νεκροί έχουν πλέον εργαλειοποιηθεί σε βαθμό που παραβιάζει κάθε λογική, κυρίως όμως την ίδια την ηθική της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

Τα όσα γράφονται και τα όσα λέγονται στη δημόσια σφαίρα αναδεικνύουν την πιο ακραία μορφή λαϊκισμού και

Ανάστατο το ΠΑΣΟΚ από την πρόταση Ανδρουλάκη

 

Ειρωνία της ιστορίας «έτσι που το’ φεραν η μοίρα και τα χρόνια». Κάποτε ο Αντρέας στην εποχή της φθοράς, είχε κάνει την εμβληματική δήλωση ότι «Το ΠΑΣΟΚ είναι κίνημα εξουσίας, δεν γεννήθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα. Ούτε κληρονομείται, ούτε χαρίζεται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια».

Φευ κληρονομήθηκε στον υιό του που του έδωσε τροχιά διάττοντος αστέρος, ενώ τεμαχίστηκε σε τιμάρια στις εκλογές Ιανουαρίου του 2015. Και φυσικά κόμμα εξουσίας έχει πάψει να είναι, παρότι ο καινούργιος αρχηγός βλέπει τον ίσκιο του κόμματος και τον περνάει για το μπόι του (του κόμματος πάντα).

Παρεμπιπτόντως το ΠΑΣΟΚ ρευστοποιημένο (την ρευστοποίηση δεν την είχε προβλέψει ο Αντρέας) εξακολουθεί να είναι διάχυτο στα άλλα δύο κόμματα, και τα στελέχη του να διακρίνονται με θετικό ή αρνητικό, πάντως με εμφατικό τρόπο. Η όπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Δατσέρης «Σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, σε κάθε κομμάτι της διοίκησης, για κάθε