«Πεδίο βολής» η Ελλάδα…

«… Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι, κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» («Ερωτικό ή «Με μια Πιρόγα»)

Το 1982, ο σπουδαίος στιχουργός Άλκης Αλκαίος (1949-2012), το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Βαγγέλης Λιάρος έγραψε τους εξαιρετικούς στίχους για το τραγούδι «Ερωτικό» που μελοποίησε έξοχα ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος. Το τραγούδι που έγινε ευρύτερα γνωστό με τον τίτλο «(Με μια) Πιρόγα» ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά από τον Μανώλη Μητσιά (L.Ρ. «Εμπάργκο») έγινε διαχρονική, τεράστια επιτυχία, γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις και τραγουδιέται ως τις μέρες μας, σαράντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη ερμηνεία του.
Απομονώσαμε κάποιους στίχους από το συγκεκριμένο τραγούδι που νομίζουμε ότι ελαφρά παραλλαγμένοι, ταιριάζουν απόλυτα στην Ελλάδα του 2024.

«Εδώ είναι Ελλάδα, φαιδρό κράτος, ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας κάθε λογής κακοποιοί».
Εγκληματικότητα στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν. Σε καμία όμως περίπτωση δεν υπήρχε κατάσταση σαν τη σημερινή. Από τις ανοιχτές πόρτες στα σπίτια που προλάβαμε οριακά, από τους ανθρώπους που κοιμούνταν τη νύχτα ανέμελοι σε αυλές, σε χωράφια, που αφθονούσαν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 σε πολλές περιοχές της Αθήνας τότε, φτάσαμε στη σημερινή τραγική, επιεικώς, κατάσταση όπου ο κόσμος κλειδαμπαρώνεται στα σπίτια του, στα οποία έχει εγκαταστήσει κάμερες, συναγερμούς, κάγκελα στα παράθυρα κ.ά. με την ελπίδα ότι δεν θα πέσει θύμα κάποιας εγκληματικής ενέργειας…

Ρόλος

Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό που άρχισε χθες στη Βουλή περιλαμβάνει ίσως πολλά από τα γνωστά δεδομένα του πολιτικού σκηνικού και τα οποία κρύβουν ελάχιστες εκπλήξεις.

Φέρνει όμως και κάτι καινούργιο: την εμφάνιση του ΠαΣοΚ σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι μια αλλαγή στάτους για την οποία το ΠαΣοΚ δεν χρειάστηκε να κουραστεί ιδιαίτερα, χωρίς όμως αυτό να μειώνει το αποτέλεσμα και τη σημασία του.

Στο κάτω-κάτω δεν φταίει το ΠαΣοΚ αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται.

Και για να είμαι ακριβής δεν φταίει κανείς που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται εκτός από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε εκτελέστηκε κάποιο σατανικό σχέδιο του Μητσοτάκη, όπως τους αρέσει να κουτσομπολεύουν στην Κουμουνδούρου.

Ούτε έχασαν τον ύπνο τους οι «οικονομικοί κύκλοι» κι είπαν να την πέσουν στον Κασσελάκη ή τον Φάμελλο.

Ούτε κάποιοι συνωμότησαν για να αλλάξει γραφείο ο Ανδρουλάκης στη Βουλή.

Ούτε φυσικά επιστρατεύτηκαν «κυπατζίδικα κόλπα» για να ξεμυαλίσουν τη Ράνια Θρασκιά (Χ. Σπίρτζης, ERTnews, 10/12).

Μόνοι τους τα έκαναν σαν τα μούτρα τους. Οταν μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, οι 47 βουλευτές που έβγαλε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο 2023 έχουν γίνει 26 κανείς άλλος από τους ίδιους δεν φταίει.

Μέσα στις καραμπόλες λοιπόν το ΠαΣοΚ βρέθηκε με έναν ρόλο για

Ο Μητσοτάκης και… το κοκαλάκι της νυχτερίδας

Συνεχίζεται αδιατάρακτη η κυριαρχία της ΝΔ, παρ' όλη τη δύστηνο οικονομική πραγματικότητα, που οι ίδιοι οι πολίτες δηλώνουν ότι βιώνουν.

Στην έρευνα της Real Polls για το Star, το κυβερνών κόμμα καταγράφει διαφορά 13 μονάδων από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, 24,6% έναντι 13,4%. Ο ΣΥΡΙΖΑ φυτοζωεί με 5,7%, ενώ ο Στέφανος Κασσελάκης πλησιάζει επικίνδυνα με 5,1%.

Παρομοίως και η Prorata για το Attica TV. Η ΝΔ με αναλογική κατανομή αναποφάσιστων λαμβάνει 29%, το ΠΑΣΟΚ 18,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ 8%!

Κατά τη Real Polls, τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες είναι η ακρίβεια (45,1%) Real), το σύστημα Υγείας (31,7%) και οι χαμηλοί μισθοί (27,4%). Βέβαια, οι μισθοί σε απόλυτους αριθμούς έχουν ανέβει, αλλά η ακρίβεια τους κατατρώει. Παραπλήσια είναι και τα προβλήματα που εντοπίζει η Prorata με την ακρίβεια να κατέχει το θηριώδες ποσοστό του 78%.

Παραδόξως, η ακριβή στέγη καταγράφεται ως πρόβλημα μόνο για το 7% των ερωτηθέντων, στη Real Polls. Σαφώς είναι οξύ για τους ανέστιους, αλλά το μικρό ποσοστό μάλλον σχετίζεται με το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης.

Όσο για το αγαπημένο θέμα του Ανδρουλάκη και της Αριστεράς, τις υποκλοπές, απασχολεί το 1,7% των πολιτών.

Η πρωτοκαθεδρία της ΝΔ είναι αξιοσημείωτη, εάν

Προς τα πού θα γείρει το ΠΑΣΟΚ;

Απαντώ από την αρχή του άρθρου. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο να γείρει είτε προς την Κεντροδεξιά, είτε προς την Αριστερά. Είναι ένα κόμμα που αναζητεί τον βηματισμό του και τις εσωκομματικές ισορροπίες, μεταξύ μιας αριστερόστροφης τάσης και μιας πιο κεντρώας - μεταρρυθμιστικής. Επαφίεται στην ικανότητα της ηγετικής του ομάδας να εκφράσει αυτή την ευρεία πολυτασικότητα, χωρίς οξύτητες και κυρίως χωρίς ρηγματώσεις.

Είναι ολοφάνερο και σε κάποιον που ελάχιστα ασχολείται με την πολιτική, πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ του 20%, είναι για τη ναυαγισμένη ριζοσπαστική Αριστερά το σωσίβιό της. Για αυτό, μέσω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, προσπαθούν να το εγκλωβίσουν προκαταβολικά σε λύσεις, που θα προδικάσουν μια μελλοντική συνεργασία των δύο πολιτικών χώρων, ενώ την ίδια στιγμή θα αφήσουν το ΠΑΣΟΚ ακάλυπτο πολιτικά, σε μια κεντροαριστερή κυβερνητική πρόταση για Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλάβει τον ρόλο του ναυαγοσώστη. Στην πολιτική δεν χωρά ο οίκτος.

Από την άλλη μεριά και η κυβέρνηση, αν δε θέλει να αφήσει παράθυρα συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη ριζοσπαστική Αριστερά, θα πρέπει να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσωπικότητα αποδεκτή και από το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες προσωπικότητες υπάρχουν, με κύρος, γνώσεις και με διεθνές status. Ονόματα ποτέ δε λέμε.

Αλλά πέραν της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να

Σε αχαρτογράφητα νερά, με ενισχυμένη την Τουρκία, μετά τις εξελίξεις στη Συρία

Μια ματιά σε αυτά που συμβαίνουν στη διεθνή σκηνή λίγο πριν εκπνεύσει το 2024 αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε ότι μπαίνουμε σε περίοδο αστάθειας, που εύλογα προκαλεί μεγάλη ανησυχία.
Μετά τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας και αυτόν στη Μέση Ανατολή, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία δημιουργούν νέα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή. Αν συνυπολογίσει δε κανείς την αβεβαιότητα που επικρατεί διεθνώς μετά την εκλογή του Τραμπ και την πολιτική κρίση σε Γαλλία και Γερμανία, είναι φανερό ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά.
Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη στη Συρία:
Η οικογένεια Άσαντ κυβέρνησε τη χώρα για πάνω από 50 χρόνια με απολυταρχικό τρόπο.
Ο Μπασάρ αλ Άσαντ έγινε πρόεδρος το 2000, μετά τον θάνατο του πατέρα του Χαφέζ, ο οποίος κυβέρνησε για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το 2011 κατέπνιξε βάναυσα μια ειρηνική εξέγερση υπέρ της δημοκρατίας, πυροδοτώντας έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο όπου σκοτώθηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι και περίπου 12 εκατομμύρια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Πριν από δώδεκα ημέρες η ισλαμιστική μαχητική ομάδα Hayat Tahrir al-Sham (HTS) και οι συμμαχικές φατρίες των ανταρτών ξεκίνησαν μια μεγάλη επίθεση στη βορειοδυτική Συρία.
Οι αντάρτες κατέλαβαν γρήγορα τη

Η παγίδα της αλήθειας

Είχα υποσχεθεί να επιστρέψω εκτενέστερα στα ογκώδη απομνημονεύματα της Ανγκελα Μέρκελ μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωσή τους (Angela Merkel, Ελευθερία, εκδόσεις Μεταίχμιο, 732 σελίδες!). Κι οφείλω να πω πως η ολοκληρωμένη ανάγνωση δεν αναιρεί τίποτα από την πρώτη γενικότερη αναφορά που έχω επιχειρήσει («Κεντάκι», «ΤΑ ΝΕΑ», 29/11). Την κρατάω λοιπόν ως έχει.

Πάμε όμως στα δικά μας. Αν δώσω βάση στην περιγραφή της ίδιας της Μέρκελ, η γερμανίδα καγκελάριος χρειάστηκε να συνεργαστεί κατά τη διάρκεια της κρίσης με τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς.

+++ Εναν που δεν καταλάβαινε τίποτα, τον Γ. Παπανδρέου.

+++ Εναν που δεν έκανε τίποτα, τον Α. Σαμαρά.

+++ Εναν που ούτε καταλάβαινε, ούτε ήξερε τι να κάνει, τον Αλ. Τσίπρα. Κι ο οποίος τελικά έκανε ένα δημοψήφισμα.

Παραδόξως, η Μέρκελ περιγράφει πιο συμπαθητικά τον τρίτο.

Σίγουρα δεν βοήθησαν τα «καλά αγγλικά» του, τα οποία η ίδια διαπίστωσε έπειτα από δύο συνομιλίες μαζί του… «στο τηλέφωνο μέσω διερμηνέα»!

Βεβαιώνει όμως πως «μου είχε κάνει καλή εντύπωση τότε» (σ. 451). Ας είναι καλά ο διερμηνέας.

Και καταλήγει μάλιστα με ικανοποίηση πως ο Τσίπρας «υποσχέθηκε να μελετήσει τα προγράμματα για να σχηματίσει ιδία γνώμη» (σ. 452).

Προσέξτε. Η υπόσχεση δόθηκε στο Βερολίνο στις 23 Μαρτίου 2015.

Ο Τσίπρας ήταν ήδη δύο μήνες πρωθυπουργός αφού είχε περάσει δύο χρόνια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταριέται τα προγράμματα.

Κι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε ιδέα για τα προγράμματα στα

Σήμερα το Χαλέπι. Αύριο;

Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, κυβερνητικός εταίρος του κ. Ερντογάν, δήλωσε ότι «το Χαλέπι είναι τουρκικό ως το κόκαλο», για να συμπληρώσει: «Το τουρκικό έθνος γνωρίζει τη γεωγραφία του Ιράκ και της Συρίας και το τουρκικό έθνος φέρει στην ψυχή του αυτές τις γεωγραφίες της καρδιάς και του πολιτισμού του». Φταίμε τώρα εμείς που θυμόμαστε τις δηλώσεις Ερντογάν για τα σύνορα της καρδιάς της Τουρκίας; Το πού πάει το πράγμα είναι φανερό…

Η Τουρκία έχει πάρει τις αποφάσεις της. Ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σύνορα από το Ιράκ μέχρι τις παρυφές των μεγάλων πρωτευουσών της Βόρεια Ευρώπης. Σας μοιάζει υπερβολικό; Μελετήστε τις δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων. Αυτές που γίνονται σήμερα και αυτές που έχουν γίνει στο παρελθόν. Θα διαπιστώσετε ότι τις δηλώσεις αυτές τις εννοούν και δεν τις κάνουν για εσωτερική κατανάλωση, όπως πίστευαν μέχρι πρόσφατα κάποιοι ανόητοι στην Αθήνα.

Όταν λοιπόν κάποιος περιλαμβάνει στα σύνορα της … καρδιάς του την Θεσσαλονίκη, δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για

Άκρα

Να το πούμε απλά. Η Ευρώπη (ίσως όλος ο δυτικός κόσμος) απειλείται με αποσταθεροποίηση.

Στη Γαλλία, η Άκρα Αριστερά και η Άκρα Δεξιά συνασπίζονται να ρίξουν την κυβέρνηση Μπαρνιέ κι ίσως να οδηγήσουν τον πρόεδρο Μακρόν σε παραίτηση.

Στη Γερμανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός κατέρρευσε μπροστά στην άνοδο των ακροδεξιών του AfD και τις παλινωδίες των εταίρων του.

Η Ρωσία βάζει παντού το χεράκι της να ανακατέψει ό,τι μπορεί κι όπου μπορεί. Ιδίως όσο οι δημοκρατίες δεν παίρνουν σοβαρά τον κίνδυνο που αποτελεί.

Και στις ΗΠΑ βγήκε ο Τραμπ.

Στον δρόμο της δημοκρατίας λοιπόν βρίσκονται τα άκρα.

Τα οποία όταν συγκλίνουν (όπως στη Γερμανία της Βαϊμάρης ή στην Ιταλία των «μολυβένιων χρόνων» ή στην Ελλάδα της κρίσης ή στη σημερινή Γαλλία) κινδυνεύουν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.

Αυτή είναι η βασική παρατήρηση.

Αλλά έχουμε και άλλες. Τα άκρα δεν πάντα ισοδύναμα.

Η αριστερά εξακολουθεί να κάνει ζημιά στη Γαλλία. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες όμως έχει εξαερωθεί ή διασκορπιστεί σε όσα τη συνέθεσαν, όπως στην Ελλάδα.

Η απειλή λοιπόν είναι κυρίως από την Άκρα Δεξιά. Αν μπορεί να υπάρξει ποτέ σαφής και ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ δύο άκρων που «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο».

Αντίδοτο;

Πρώτα η ψήφος – το μεγαλύτερο όπλο στη

Ανέκδοτα

Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί αλλεργικοί στο χιούμορ. Δεν παρεξηγούν τη καζούρα ούτε προσβάλλονται από αστεία σε βάρος τους

Τον γενικό τόνο, όμως, τον ορίζει η μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αυτή που τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς. Και τα αντιμετωπίζει με τόση σοβαρότητα που τελικά καταντάει κωμική.
Τα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ απλώς επιβεβαιώνουν το διαδεδομένο στερεότυπο περί της γερμανικής αίσθησης του χιούμορ. Δεν χρειάζονται υπερερμηνείες ή στοχαστικές αναλύσεις για το αυστηρά αγιογραφημένο πόνημα της.

Στις σελίδες του περιγράφει αυτάρεσκα την εντοιχισμένη σκέψη της σε φθαρμένα στερεότυπα πολιτικής ορθοφροσύνης. Αν στη πρόζα της διατύπωνε ψήγματα αυτοκριτικής για τα βασικά ζητήματα που διαχειρίστηκε θα γινόταν περίγελως στους πιστούς της.
Το μεγάλο καλαμπούρι, ωστόσο, προκύπτει από τη ιλαρή στάση του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ έναντι της γραπτή αφήγησης των ενθυμήσεων της. Επικεντρώνεται στις αναμνήσεις της από την Ελλάδα στη περίοδο της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης. Συστήνει να διαβαστούν με προσοχή όσα γράφει η συνταξιούχος Γερμανίδα πολιτικός.
Και επικαλείται την φράου Μέρκελ για την υπεράσπιση της πολιτικής κληρονομιάς του Αλέξη Τσίπρα. Του άλλοτε ηρωικού ντελάλη της βροντερής ιαχής “Go back madame Merkel”. Του πρώην πρωθυπουργού που βαρούσε νταούλια και φύσαγε ζουρνάδες σε αυτοσχέδιους αντιευρωπαϊκές παιάνες.

Καθένας έχει δικαίωμα στο τρανταχτό γέλιο. Ακόμη και εκεί που

Tα πολιτικά διδάγματα από το Μετρό της Θεσσαλονίκης

Κάθε μεγάλο έργο αποτελεί και ένα πολιτικό γεγονός. Και αναλόγως με τη συμπεριφορά των βασικών παικτών υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, αν και σε τέτοιας εμβέλειας έργα θα έπρεπε να υπάρχουν μόνον κερδισμένοι. Δυστυχώς, ένα μικρό, αλλά δυναμικό κομμάτι της πόλης, είδε το Μετρό της Θεσσαλονίκης ως το μέσο με το οποίο θα επιβεβαίωνε τη δυνατότητά του να ακυρώνει ή να εγκρίνει οτιδήποτε μεγάλο πρόκειται να συμβεί στη Θεσσαλονίκη.  

Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν πως είναι τα αφεντικά της πόλης. Έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε βάρος τελικά των πολιτών. Ένα συνονθύλευμα αλαζόνων, ιδεοληπτικών και τρωκτικών.

Έτσι, επινόησαν μια αντιπαράθεση με την κεντρική εξουσία, με την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση, γύρω από τα αρχαία του σταθμού της Βενιζέλου. Τα γεγονότα είναι γνωστά και τελικά όλη αυτή η ιστορία κατέληξε σε μια συντριπτική πολιτική και επικοινωνιακή ήττα των «εγκληματιών της Βενιζέλου». Όχι τόσο γιατί το έργο τελείωσε και το εγκαινίασε ο Μητσοτάκης όσο γιατί το έργο το αγκάλιασε, από την πρώτη στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το μεγάλο επίτευγμα του αρχαιολογικού χώρου του σταθμού της Βενιζέλου. 

Εκεί διαπίστωσαν, με τα δικά τους τα μάτια, πόσο λάθος ήταν όλοι αυτοί που θορυβούσαν με κάθε τρόπο, κωλυσιεργούσαν με

Διάλυση

Χαρτί και μολύβι. Τον Ιούνιο 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε 47 βουλευτές. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα του έχουν μείνει 27 και το μάδημα συνεχίζεται.

Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται διάλυση.

Προς το παρόν όμως δεν συζητούν για το μαγαζί που διαλύθηκε αλλά τι θα γίνει με τα υλικά κατεδάφισης. Παίρνουν οι φευγάτοι τις έδρες ή όχι;

Αντί να τους νοιάζει το μάδημα, τους καίνε τα μπικικίνια.

Έχει πλάκα. Και γι’ αυτό όταν ακούω περί δικομματισμών, νέων ή παλιών, προτιμώ να βάζω τα γέλια.

Σε όλο τον κόσμο, «δικομματισμός» λέγεται ένα «πολιτικό σύστημα δύο κομμάτων» με πιο κλασικό παράδειγμα τις ΗΠΑ και παλαιότερα το Ηνωμένο Βασίλειο.

Αντιθέτως «δικομματισμός» με εννέα ή δέκα κόμματα στη Βουλή δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.

Για να υπάρξει δηλαδή κάποιας μορφής «δικομματισμός» χρειάζονται δύο κυριαρχικά κόμματα. Στην Ελλάδα είχαμε μια τοπική εκδοχή του «δικομματισμού» μόνο το διάστημα από το 1981 έως το 2012.

Έκτοτε ζούμε έναν καθαρό πολυκομματισμό με «ένα κόμμα και κάτι ψιλά».

Γιατί λοιπόν γελάω; Επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα.

Την οποία αδυνατούν ή αρνούνται να κατανοήσουν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι που ζουν σε κάποιο εικονικό σύμπαν.

Ονειρεύονται μια ΝΔ παλαιάς κοπής που δεν υπάρχει πια ή ένα ΠαΣοΚ που

Τα μεγάλα έργα διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό

Στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν στις 13 Ιουνίου 1999, η Νέα Δημοκρατία είχε αναδειχθεί πρώτο κόμμα με 36% έναντι του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ που έλαβε 32,91%. Η συμμετοχή ήταν 70,25%. Μετά από λίγους μήνες, στις 9 Απριλίου 2000, διεξήχθησαν εθνικές εκλογές. Σε αυτές επικράτησε το ΠΑΣΟΚ με 43.79% έναντι 42,74% της Νέας Δημοκρατίας. Η συμμετοχή ανήλθε στο 74,97%. Η διαφορά που χώρισε τα δύο κόμμα ήταν μόλις 72.400 ψήφοι, η μικρότερη διαφορά που καταγράφηκε ποτέ σε εθνικές εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση. Συγχρόνως είναι και η πρώτη φορά που οι μεταγενέστερες εθνικές εκλογές ανέτρεψαν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που προηγήθηκαν. 

Τι συνέβη; Πού οφειλόταν αυτή η θεαματική ανατροπή; 

Εν πολλοίς στα δύο σημαντικά έργα που ολοκλήρωσε η κυβέρνηση Σημίτη, δηλαδή το Μετρό και το αεροδρόμιο των Αθηνών. Οι μακέτες έγιναν χειροπιαστό έργο, που το χάρηκαν οι πολίτες, όχι μόνον της Αθήνας. Θυμάμαι την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, μέσα στην απειρία της, να μιλά για μακέτες και μόνον για μακέτες. 

Όταν η πραγματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με τον

Χρόνος

Αν περίμενε κανείς τις δημοσκοπήσεις του μήνα για να βγάλει κάποια συμπεράσματα, μάλλον δεν χρειαζόταν τις δημοσκοπήσεις του μήνα.

Έδειξαν ό,τι ξέραμε ήδη.

Η κυβέρνηση σταθεροποιήθηκε στα ποσοστά των ευρωεκλογών, ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να κυριαρχεί επί των αντιπάλων του και οι Σαμαροκαραμανλήδες δεν κόβουν εισιτήρια.

Το ΠαΣοΚ εδραιώνεται καθαρά στη δεύτερη θέση αλλά σε σημαντική απόσταση από την πρώτη και χωρίς να ενθουσιάζει ιδιαίτερα τα πλήθη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ή τέλος πάντων η πασαρέλα κομμάτων, wannabe κομμάτων, αρχηγών και υποψηφίων αρχηγών που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η πολυποίκιλη Ακροδεξιά περισσότερο παραπέμπει σε γραφικότητα παρά σε απειλή.

Οι υπόλοιποι, καλά ευχαριστώ.

Ολα αυτά τα ξέραμε και χωρίς δημοσκοπήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει ότι η κατάσταση έχει μεταβληθεί από τους προηγούμενους μήνες.

Εκτός από ένα: τον χρόνο.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη όχι με

Το ΚΚΕ στοχοποίησε τον Άρη Πορτοσάλτε

Με ανακοίνωσή του το ΚΚΕ καταγγέλλει τον Άρη Πορτοσάλτε για αντικομμουνισμό, ρατσισμό και διάφορα άλλα, διότι ως γνωστόν ο Άρης Πορτοσάλτε, μέσα από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του Σκάι, άσκησε δριμεία κριτική στο «κόμμα του λαού» για την τραμπούκικη αντισυγκέντρωση στη Μάνδρα, στην επιμνημόσυνη εκδήλωση Ουκρανών πολιτών.

Το ΚΚΕ είναι καλομαθημένο να τραμπουκίζει και ουδείς να ασχολείται μαζί του. Έχει κατακτήσει το ακαταδίωκτο, διότι τυγχάνει μεταπολιτευτικά της γνωστής εθνικής ασυλίας. Τα έχω πει αυτά και δε θέλω να κουράζω.

Τώρα όμως, μετά την αντισυγκέντρωση στη Μάνδρα, ακούστηκαν φωνές, έστω λίγες, που στηλίτευσαν αυτήν την ενέργεια των μελών του ΚΚΕ. Και αυτό, πρώτα ενόχλησε και μετά πόνεσε την ηγεσία του κόμματος. Και ενόχλησε και πόνεσε διπλά, διότι οι φωνές καταδίκης ακούστηκαν από μεγάλα, συστημικά ΜΜΕ. Ο Ηλίας Κανέλλης, ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Σταμάτης Ζαχαρός, ο Κώστας Κούρκουλος, τα κείμενα της Athens Voice, ταρακούνησαν όλοι αυτοί τους ηθικούς αυτουργούς των τραμπουκισμών. Διότι όποιος γνωρίζει πώς λειτουργεί το ΚΚΕ, οι τραμπούκοι δε μίσθωσαν από μόνοι τους δύο πούλμαν και πήγαν με τα ρόπαλα στη

Το θέατρο του Τσίπρα με το δημοψήφισμα

Μελίρρυτη η Άνγκελα Μέρκελ για τον Αλέξη Τσίπρα στα απομνημονεύματά της. Τα  λόγια της έγιναν «επιχείρημα», αν όχι όαση για τους οπαδούς του. Αυτούς που τον αποθέωναν ως πρότυπο… απελευθερωτή ηγέτη από τη χούντα των Βρυξελλών, τον καιρό που στις ομιλίες του ωρυόταν «go back madam Merkel».

Και είναι οι ίδιοι πάλι που τον αποθεώνουν για τα μελιστάλαχτα λόγια της madam go back.

Τα απομνημονεύματα της Μέρκελ είναι διαφωτιστικά ως προς τις διεργασίες που έλαβαν χώρα κατά την ελληνική πτώχευση. Καταδεικνύουν τις δυσκολίες λήψης αποφάσεων για τη διάσωση ενός μέλους, από μία Ένωση η οποία ήταν απροετοίμαστη για κάτι τόσο έκτακτο και πρωτοφανές. Γεγονός που θα μπορούσε να αποβεί οριακό για την οικονομική και θεσμική της σταθερότητα - ου μην και την αρτιμέλειά της.

Καταδεικνύουν παράλληλα και τη μέγιστη αφέλεια και ακαταλληλότητα ενίων όπως του Παπανδρέου, αλλά και τον τυχοδιωκτισμό του «σταρ» της ελληνικής πτυχής των απομνημονευμάτων, Αλέξη Τσίπρα.

Για τον Σαμαρά απλώς γράφει ότι είχε αποτύχει να εφαρμόσει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις. Εντυπωσιάζει η σεχταριστική της απόρριψη.

Αναμφίβολα, ο Σαμαράς φέρθηκε τυχοδιωκτικά με τα απορριπτικά Ζάππεια και τροφοδότησε εμμέσως τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, έδειξε ασυγχώρητη εξουσιαστική βουλιμία με το να διώξει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αφότου ανέλαβε την Πρωθυπουργία σε συνεργασία με τον Βενιζέλο, ασχολήθηκαν εργωδώς με την υλοποίηση του προγράμματος. Αλλά αυτή είναι προσωπική μας γνώμη.

Οι κρίσεις για τον Παπανδρέου δεν εκπλήσσουν. Λέει ότι

Η στρατηγική της ήττας, ο Φάμελλος και η επιστροφή του Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί και είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης στο χώρο της κεντροαριστεράς. Η απουσία του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσχηματική και μόνο και εξυπηρετεί την προφύλαξη της εικόνας του, έναντι μίας ενδεχόμενης και εξαιρετικά πιθανής νέας εκλογικής νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η ήττα στις επόμενες εκλογές θα ανήκει αποκλειστικά στον Σωκράτη Φάμελλο. Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας νομιμοποιείται να οργανώσει στη συνέχεια την επιστροφή του!

Ας προσπαθήσουμε να δούμε όλη την ιστορία από απόσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε απανωτές εκλογικές μάχες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για κάποιον λόγο, οι σύμβουλοί του, τον είχαν πείσει ότι ήταν άτρωτος, ανίκητος. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στην οδυνηρή θέση να χάνει τη μία εκλογική μάχη μετά από την άλλη.

Θεώρησε ότι για τα δεινά του έφταιγαν οι «σύντροφοι» που είχαν παραμείνει σταθεροί στις αρχές του Μαρξισμού. Πίστεψε ότι έπρεπε να τους ξεφορτωθεί, χωρίς ο ίδιος να χρεωθεί μια διάσπαση. Γι' αυτό και όταν βρέθηκε (;) στο δρόμο του ο Στέφανος Κασσελάκης, αναγνώρισε στο πρόσωπο του πρώην υμνητή του Κυριάκου Μητσοτάκη τον ιδανικό άνθρωπο που