Τα δύο είδη απόσυρσης. Του Βαγγέλη και του Αντώνη

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμβούλευσε (με αγάπη) τον Αντώνη Σαμαρά να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική, όπως έχε κάνει αυτός εδώ και χρόνια. Ο Αντώνης του απάντησε (κι αυτός με αγάπη) ότι παραμένει παρών όσο κι αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Ένα περίεργο πράμα λοιπόν. Όσο οι πολιτικοί μας είναι στην ενεργό υπηρεσία και υποτίθεται ότι υπηρετούν τις δημοκρατίες και τις συναινέσεις, η τοξικότητα και η χολή ξεχειλίζουν απ’ όλους τους πόρους του κορμιού τους. Και μόλις γίνουν βετεράνοι, οπότε τα αισθήματα και η συμπεριφορά τους δεν επηρεάζουν κανέναν, γίνονται ξάφνου βαθιά αγαπησιάρηδες. Όλα ανάποδα τα κάνουν.

Επί της ουσίας τώρα. Όταν αυτοί οι δυο συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση των κρίσιμων χρόνων 2012-2015, έσωσαν τη χώρα. Ο Αντώνης το ‘χε ξεκινήσει θεόστραβα με τα αντιμνημονιακά Ζάππεια, αλλά όταν βρέθηκε στη θέση ευθύνης έστριψε το τιμόνι σωστά. Ο Ευάγγελος το πήγε σωστά από την αρχή, αλλά η στάση του κατέστρεψε εκλογικά το κόμμα του. Όταν και οι δυο τους αποχώρησαν από την αρχηγία (ο Βενιζέλος μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και ο Σαμαράς του Σεπτέμβρη του 2015), ήταν τα δυο πολιτικά πρόσωπα με τη

Ανάρρωση

 

Τη συμπάθειά μας στον Καραμέρο μαζί με ευχές για ταχεία ανάρρωση. Η διάγνωση για «στραβολαιμίαση» είναι δυσάρεστη αλλά ευτυχώς θεραπεύεται.

Τι έπαθε ο δυστυχής; Ασ’ τα.

Εστριψε δεξιά και είδε τον Δοξιάδη που είχε κατηγορηθεί και αθωωθεί το 2013. Βγήκε από τα ρούχα του.

Εστριψε αριστερά και είδε τον Παππά που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο. Ξαναμπήκε στα ρούχα του για να μην κυκλοφορεί τσίτσιδος.

Εχουμε δηλαδή μια αθώωση που καθίσταται καταδίκη με απόφαση Καραμέρου και μια καταδίκη που καθίσταται αθώωση με απόφαση του ίδιου.

Αυτό ανησύχησε τους γιατρούς. Υποθέτω ότι θα ανησύχησε και τον Αρειο Πάγο διότι τους παίρνουν τη δουλειά.

Λογικό. Η «στραβολαιμίαση» είναι άτιμη αρρώστια που δεν σε αφήνει να στρίψεις να δεις τι γίνεται στην άλλη μεριά.

Το παθαίνουν μάλιστα και διάφοροι που φωνάζουν καθημερινά στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε μήπως εκεί την κόλλησε κι ο Καραμέρος.

Υποψιάζομαι απλώς μήπως δεν είναι δικό του το θέμα, αλλά

Γιατί η Ζωή «παίζει» μόνο Τέμπη

Αρέσει-δεν αρέσει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ένα φαινόμενο στην πολιτική μας ζωή.
Καμώνεται πως ξεχνάει ότι είναι κόρη πρώην πολιτικού αρχηγού, πρώην πρόεδρος της Βουλής η ίδια και ηγετικό στέλεχος κάποτε κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα, και παριστάνει (με διαφορετικό λουκ, ανάλογα με την περίσταση) την… αντισυστημική!
Η «Πλεύση Ελευθερίας», το στην ουσία… μονοπρόσωπο κόμμα του οποίου ηγείται, σαρώνει στις δημοσκοπήσεις (κάποιες τελευταίες τη φέρνουν ακόμη και δεύτερο κόμμα!), ανησυχεί το ΠΑΣΟΚ και τις διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις-απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, σε πολλές περιστάσεις συμπεριφέρεται ως… αξιωματική αντιπολίτευση!
Όλα τούτα, κατορθώματα της Ζωής, όχι φυσικά του συλλογικά επεξεργασμένου… προγράμματος του κόμματός της. Η αρχηγός, με τη μόνιμη χαρακτηριστική οξύτητα και ένταση του ύφους και της φωνής θέτει θέματα, σπάνια συγκεκριμένα, ποτέ δεν προτείνει λύσεις, γενικώς αρέσκεται στη… βαβούρα και τις εντυπώσεις που έχουν απήχηση στο κοινό που αντιδρά στο «σύστημα», θέλει να «πέσουν όλα» και αδιαφορεί για τις μετέπειτα επιπτώσεις αυτής της «πολιτικής του μπάχαλου».
Τα Τέμπη, τα διαχειριστικά λάθη, οι ολιγωρίες και η σε πολλές περιπτώσεις βλακωδώς αμήχανη στάση της κυβέρνησης, ου μην αλλά και της αντιπολίτευσης, στο τεράστιο αυτό ζήτημα, αποτέλεσαν το… προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης και επικοινωνιακού ακτιβισμού της Ζωής. Και έπαιξε σωστά τον ρόλο της. Και ως πολιτικός αρχηγός και ως δικηγόρος οικογενειών θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, κατάλαβε εξ αρχής ότι

Γινάτι

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα. Η Πλεύση Ελευθερίας δήλωσε πως «δεν νομιμοποιεί τον διορισμό του Τασούλα από τον κ. Μητσοτάκη» (13/1).

Υποθέτω πως η δήλωση δεσμεύει και την πρόεδρο και τον Διαμαντή και τους άλλους δυο, τρεις βουλευτές του κόμματος.

Συνεπώς η χώρα παραμένει ακέφαλη.

Υπάρχει βεβαίως μια λεπτομέρεια. Ο Τασούλας δεν διορίστηκε αλλά εκλέχθηκε κατά το Σύνταγμα σε τρεις ψηφοφορίες από τη Βουλή στην οποία μετείχαν και η πρόεδρος και οι υπόλοιποι.

Αλλά η πρόεδρος της Πλεύσης έχει ένα γινάτι με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής. Την αντιμετώπιζε πάντα ως κουραστικό και θορυβώδες νούμερο.

Την καταλαβαίνω. Αλλά τι να κάνουμε; Τα έχουν αυτά η ζωή και η Ζωή.

Αντιθέτως η περίπτωση του Βελόπουλου είναι λιγότερο προσωπική. Ο άνθρωπος ενοχλήθηκε επειδή ο νέος Πρόεδρος είναι υπό «δικαστική διερεύνηση».

Είναι; Οχι. Και τι δεν κατάλαβε τότε ο Βελόπουλος; Τα όρια της επιστήμης.

Να του τα εξηγήσουμε. Αν κάποιος αρπαγμένος υποβάλλει μηνύσεις της επινόησής του κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, του προέδρου της Βουλής ή του αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού αυτό δεν καθιστά τους μηνυόμενους αντικείμενα «δικαστικής διερεύνησης».

Αντιθέτως μάλλον καθιστά τον μηνυτή περιστατικό που

Μας πήρανε το Μπούρτζι

Όσοι με διαβάζουν έχουν παρατηρήσει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ -ή με ό,τι έχει απομείνει από αυτόν- δεν ασχολούμαι. Ήταν μια μπόρα που κράτησε εννιά χρόνια, μια σταγόνα δηλαδή μέσα στον ιστορικό χρόνο. Τώρα οποιαδήποτε αναφορά στα πεπραγμένα των στελεχών του έχει νόημα μόνον αν γίνεται για λόγους σκωπτικούς. Διότι πώς να τους πάρεις στα σοβαρά όταν, μεταξύ των πολλών άλλων, έφτασαν στο σημείο να δηλώνουν πως η κυβέρνηση έβγαλε πωλητήριο στο …Μπούρτζι. Φυσικά, αυτό διαψεύστηκε πάραυτα καθώς το ιστορικό φρούριο ανήκει στην ΕΤΑΔ όπου βεβαίως το είχε εντάξει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το συμπέρασμα και από αυτή την ανοησία είναι πως αυτό το κόμμα δε βρίσκεται τυχαία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αναζητεί απεγνωσμένα κάποιον να το σώσει από την επικείμενη καταστροφή. Κάποιον να προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ εκλογική συνεργασία ώστε να συγκροτηθεί ένας πόλος για να αντιπαρατεθεί όχι απλώς στη Νέα Δημοκρατία, αλλά στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Διότι πάντα είχε μεγάλη σημασία ποιος ήταν

Κενό

Τόσους μήνες αναρωτιόμουν πώς θα καλυφθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το κενό του αξεπέραστου διδύμου Παπαδημούλη και Κούλογλου που δεν εξελέγησαν με τον καθημαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Αναρωτιόμουν δηλαδή ποιος θα μεταφέρει την εθνική μπουρδολογία στις Βρυξέλλες, ποιος θα κάνει «αντιπολίτευση εξωτερικού», ποιος θα λύνει κρίσιμα διεθνή προβλήματα στο παρολί.

Και φυσικά ποιος θα φοβερίζει την Αρτα από το Στρασβούργο με κανένα παραπολιτικό περί της ακατάβλητης αντιπολιτευτικής του δραστηριότητας.

«Στην Κομισιόν φέρνει το θέμα της τριχόπτωσης ο Μπάμπης».

Ευτυχώς διασώθηκε από τη σφαγή ο Αρβανίτης. Τώρα κυνηγάει τους υπόλοιπους στην Ευρωβουλή να συζητήσουν στην ολομέλεια για τα Τέμπη και να καλέσουν τον επίτροπο Μεταφορών Τζιτζικώστα να απολογηθεί.

Τρεις φορές έχει απορρίψει την ιδέα του η Διάσκεψη των Προέδρων.

Ευλόγως. Εχει καμία ειδική αρμοδιότητα η Ευρωβουλή για σιδηροδρομικά ή άλλα δυστυχήματα; Οχι. Είχε καμία σχέση ο τότε περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας και νυν επίτροπος με το δυστύχημα; Ούτε.

Επιμύθιο. Ο Αρβανίτης κάνει ό,τι μπορεί αλλά μάλλον τον έχουν

«Τις πταίει;» και... «τι να κάνουμε;»

Πραγματικά, ποιος ευθύνεται για αυτό το δημοσκοπικό ξεπέταγμα της κυρίας Κωνσταντοπούλου; Η Νέα Δημοκρατία κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ τη Νέα Δημοκρατία σε μια αδιέξοδη επίρριψη ευθυνών. Διότι απλούστατα και τα δύο κόμματα, και πολλοί εξ ημών, δεν κατάλαβαν ένα πράγμα. Τα Τέμπη αφύπνισαν το ηφαίστειο του 2015. Όταν αυτό γίνει κατανοητό ελάχιστη σημασία έχουν οι χειρισμοί της κυβέρνησης ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Διότι δεν δέχομαι πως ένα αμφιβόλου γνησιότητας ηχητικό έβγαλε στους δρόμους όλον αυτόν τον κόσμο. Όσο μεθοδευμένη και άριστα οργανωμένη και να ήταν η πρόσφατη αναζωπύρωση της τραγωδίας μετά από δύο χρόνια, αν δεν υπήρχε επαρκής κοινωνική και πολιτική καύσιμη ύλη δεν θα ζούσαμε αυτό που ζούμε τώρα. Και αν δεν ήταν η Ζωή θα ήταν κάποιος άλλος ή κάποια άλλη να βγει μπροστά για να καρπωθεί αυτό το κλίμα. 

Το ευτύχημα είναι πως, μέχρι στιγμής, αυτός ο χώρος του παλιού «όχι» παραμένει πολυδιασπασμένος, αλλά ουδείς γνωρίζει αν το τραγικό δυστύχημα παραμείνει στην επικαιρότητα για ένα εξάμηνο πού θα εκτοξευθούν τα ποσοστά της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Οι ανόητοι που ελπίζουν πως τη φθορά της κυβέρνησης από τα Τέμπη θα την εισπράξουν αυτοί, θα διαπιστώσουν το λάθος τους όταν θα είναι αργά. Όταν η πολιτική ατζέντα είναι

Η Μαρία Καρυστιανού αποτελεί για την αριστερά μία κάποια λύση...

Ποιος Αλέξης Τσίπρας και ποιος Στέφανος Κασσελάκης; Η Αριστερά βρήκε τον νέο ηγέτη της, τη Μαρία Καρυστιανού. Αυτό πρότεινε ο Νίκος Κοτζιάς και έσπευσε να υποστηρίξει η πιο δημοφιλής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η Έλενα Ακρίτα. Πρόκειται για μια έντιμη πρόταση. Για να σταματήσουμε να παίζουμε κρυφτούλι. Η Αριστερά βρήκε ένα νέο αφήγημα και έναν νέο εκφραστή του. Η Μαρία Καρυστιανού μπορεί να είναι ο επόμενος αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας τα κατάφερε απέναντι στον Κυριάκο, ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης...

Είναι μία λύση μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η Αριστερά. Δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή άλλος πολιτικός που μπορεί να τους οδηγήσει και πάλι στην εξουσία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί. Προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί. Ο Σωκράτης Φάμελλος κινείται σε χαμηλές πτήσεις. Δεν είναι Αλέξης Τσίπρας και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει. Ο Αλέξης Χαρίτσης έχει περάσει απαρατήρητος. Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο Γιάννης με το ένα «ν» είναι το παρελθόν. Αλλά και ο Στέφανος Κασσελάκης που επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως «λύση», κατάφερε και ξόδεψε την όποια ευκαιρία του στα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αυτήν τη

Αργά ή γρήγορα, ο ΣΥΡΙΖΑ στον Πολάκη θα πάει

Εμένα, αυτά που είπε ο Πολάκης στο Open, μου άρεσαν. Διαφωνώ προφανώς στο 100% των θέσεων που διατύπωσε, αλλά –βρε αδερφέ- κατάλαβα που θέλει να το πάει, τι πιστεύει και γιατί παλεύει. Ενώ ακούω τον Φάμελλο και αν εξαιρέσει κανείς την ακρότητα των διατυπώσεων του για τα Τέμπη και την πρόσκληση προς τις «προοδευτικές δυνάμεις» να ενωθούν κατά του Μητσοτάκη, δεν έχω ακούσει απολύτως τίποτα άλλο. Ακούω επίσης τον Ανδρουλάκη και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί. Δεν ζητά εκλογές «για να μην γίνει γραφικός», αλλά –παραδόξως- θεωρεί ότι δεν γίνεται γραφικός καταθέτοντας πρόταση μομφής δίχως να τη συνοδεύει από απαίτηση εκλογών και δίχως να προσφέρει σαφή κυβερνητική λύση. Κουφά πράγματα.

Ενώ ο Πολάκης λέει καθαρά τι θέλει. Απαντά δηλαδή στο καίριο ερώτημα «όταν θα πάρουμε την εξουσία, τι θα την κάνουμε;». Θα μου πείτε ότι με τέτοιες θέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να δει εξουσία, ακόμα και αν αξιωθεί να ζήσει 200 χρόνια, που του το εύχομαι και ας μην είχαμε ποτέ καλές προσωπικές σχέσεις οι δυο μας. Θα πω όμως παράλληλα, ότι

Απορία

Τώρα που η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με το αποτέλεσμα που όλοι είχαν προεξοφλήσει, έμεινε η απορία. Τι τα θέλαμε όλα αυτά;

Οι διαδηλώσεις είχαν δημιουργήσει τις εντυπώσεις τους, η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε, μια Προανακριτική είχε συγκροτηθεί με 277 ψήφους, οι υποψίες περί «συγκάλυψης» είχαν αποδυναμωθεί από τα ίδια τα γεγονότα. Μια χαρά.

Τα υπόλοιπα τι νόημα είχαν; Για να πάρει ο Μητσοτάκης μια εύκολη νίκη και άφθονο χειροκρότημα;

Προφανώς δεν παραγνωρίζω τα υπαρξιακά ζητήματα του καθενός.

Τα απομεινάρια του πρώην ΣΥΡΙΖΑ όπως του Φάμελλου, της Ζωής και του Χαρίτση μαζεύουν όλοι μαζί ένα 15% – 16% στις δημοσκοπήσεις και ψάχνουν κάπου να ακουστούν. Στη Βουλή τουλάχιστον είχαν την ευκαιρία να βάλουν τις φωνές.

Το ΚΚΕ ούτε χάνει, ούτε κερδίζει ό,τι κι αν συμβεί.

Ο Βελόπουλος έχει πλάκα.

Και το ΠΑΣΟΚ είναι ο βασικός κι αθέλητος χαμένος μιας

Ας γυρίσουμε πίσω στον Μάρτιο του 2023

Ας πάμε στις πρώτες μέρες και τις πρώτες εβδομάδες μετά το τραγικό δυστύχημα και ας ξαναδούμε τι έλεγαν τότε οι πολιτικοί, οι πραγματογνώμονες-τεχνοκράτες, οι διοικητικοί παράγοντες και όλοι οι επώνυμοι που πέρασαν από τον τόπο της τραγωδίας. Δεν θα βρούμε ούτε έναν από αυτούς-ούτε έναν-να λέει «σταματήστε αυτό που κάνετε! Εδώ είναι τόπος εγκλήματος! Στεγανοποιήστε τον χώρο, πάρτε τα μηχανήματα από εδώ. Δεν μας ενδιαφέρουν οι σοροί των νεκρών ούτε η διάσωση πιθανών τραυματιών. Αυτό που προέχει είναι να βρεθούν στοιχεία για την ενοχή των υπευθύνων». Ή να καταθέσουν με πιο ήπιο τρόπο τις αντιρρήσεις τους για τις εργασίες που γίνονταν εκεί. 

Απεναντίας, όλοι είδαν τι γίνεται και ενημερώθηκαν αρμοδίως από τους υπηρεσιακούς παράγοντες. Διότι τότε, σε πρώτο χρόνο, ο χαρακτήρας της τραγωδίας έφερνε στο προσκήνιο όχι την πολιτική ηγεσία, αλλά όλους αυτούς που ήταν επιφορτισμένοι με τη διάσωση και την περίθαλψη των επιβατών και τον απεγκλωβισμό των σορών για να αναγνωριστούν και να παραδοθούν στους οικείους τους. 

Τότε, δεύτερη φωνή δεν ακούστηκε.

Να υπενθυμίσω ακόμα πως τότε, τον Μάρτιο του 2023, είχαμε τις διαδηλώσεις που

Μητσοτάκη παραιτήσου ήρεμα!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να παραιτηθεί! Επειδή του το ζητάει ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, η Ζωή και ο Βελόπουλος. Δεν ξέρω αν ξέχασα κάποιον! Όλοι είναι απέναντί του. Για να μην συνυπολογίσουμε στη «συμμαχία» τον Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας και τον Αντώνη Σαμαρά. Θα τα καταφέρει ο Κυριάκος; Το «παλλαϊκό» αίτημα της παραίτησης δεν είναι νέο. Το είχε εκφράσει ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν του ζητούσε να … παραιτηθεί ήρεμα. Και τώρα βλέπουμε προφανώς το άλλο. Το βίαιο, του δρόμου, της εκτροπής.

Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι η ΝΔ βάλλεται εκ των έσω. Η διάσπαση έχει γίνει στην πράξη, ανεξάρτητα από το ότι η απήχηση που έχουν οι «αντάρτες» στο εσωτερικό της ΝΔ είναι μικρότερη από εκείνη που οι ίδιοι θα επιθυμούσαν. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι η ΝΔ είναι αυτήν τη στιγμή κυβέρνηση. Αυτό είναι που την εμποδίζει να βιώσει το σοκ της πολυδιάσπασης, όπως το έζησαν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η ΝΔ πάψει να είναι κυβέρνηση σε αυτήν την κρίσιμη φάση, τότε ανοίγει ο δρόμος για τη διάσπαση και του κυβερνώντος κόμματος. Οπότε θα μιλάμε πλέον για πολυκομματικές κυβερνήσεις με βραχύβιο ορίζοντα ζωής και πλήρως εξαρτημένες από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Τα οποία και θα είναι τότε η μόνη

Σοβαρά

Τα σοβαρά δεν εμφανίστηκαν χθες στη Βουλή παρότι οι βουλευτές συζητούσαν μια πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Τα σοβαρά είχαν ταξιδέψει στις Βρυξέλλες όπου συνεδρίαζε η έκτακτη σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Ουκρανία και τα σχετικά.

Λογικό. Όταν ο πρόεδρος της Γαλλίας προειδοποιεί με διάγγελμα ότι «η Ρωσία δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία» κι ότι πρέπει να ετοιμαστούμε για «όλα τα ενδεχόμενα» (5/3), τι να σου πουν ο Βελόπουλος κι η Ζωή;

Κι όταν ο προκάτοχός του δηλώνει σε συνέντευξη ότι «ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι πια σύμμαχός μας», ο Φάμελλος μάλλον περισσεύει στη συζήτηση (συνέντευξη Φρανσουά Ολάντ, «Le Monde», 1/3).

Δεν ξέρω αν θα υπερψηφιστεί απόψε η πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Αμφιβάλλω.

Αλλά αυτό δεν αλλάζει την εικόνα μιας Βουλής που βουλεύεται εκτός τόπου και χρόνου.

Ολο το μεταπολεμικό σύστημα ασφάλειας βρίσκεται στον αέρα, οι συμμαχίες καταρρέουν, ετοιμαζόμαστε για παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, η Ουάσιγκτον παραληρεί, ο Πούτιν προελαύνει αλλά η Βουλή ασχολείται με εξώδικα και δικογραφίες.

Βεβαίως το αλαλούμ μπορεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να

Ουδείς άμοιρος ευθυνών

Όλοι μαζί το φτιάξαμε αυτό το κράτος!

Ώρες και μέρες δύσκολες, στενάχωρες και με λιγοστό οξυγόνο λογικής αυτές που ζούμε, καθώς ένα πένθιμο πέπλο σκεπάζει τα πάντα. Ένα πάνδημο αίτημα για αλήθεια και δικαιοσύνη που το πήραν στα χέρια τους τα κόμματα και το ερμηνεύουν όπως βολεύει το καθένα και το κατάντησαν εργαλείο και αφορμή για να λύσουν τις διαφορές τους με την κυβέρνηση και όχι για να παραμερίσουν τις διαφωνίες τους και να καταθέσουν δημιουργικές προτάσεις για να αποκτήσουμε επιτέλους ένα κράτος για το οποίο δεν θα ντρεπόμαστε.
Ένα κράτος που όλοι μας βρίζουμε και απαξιώνουμε, όλοι μας δήθεν θέλουμε να το δούμε να εκσυγχρονίζεται και να απαλλάσσεται από τις χρόνιες παθογένειες του αλλά όταν φθάνουμε στο δια ταύτα και το δέον γενέσθαι, όλοι νίπτουμε τας χείρας για να μην αναλάβουμε το κόστος σύγκρουσης με τα… ιερά και όσια, τα κεκτημένα.

Αυτή η κυβέρνηση, εξελέγη δις γιατί είχε προεκλογικές προτάσεις, με την υλοποίηση των οποίων όντως θα άλλαζαν κάποια πράγματα στο κράτος, το οποίο θεωρητικά όλοι θα το θέλαμε εκσυγχρονισμένο.
Μία από αυτές τις ιδέες της, ήταν η συνεχής αξιολόγηση των υπαλλήλων του Δημοσίου, με επιβράβευση των ικανών και άξιων. Προς τούτο ψηφίστηκε και σχετικός νόμος, ο οποίος όμως δεν

Αίτημα

Ήταν απομεσήμερο Παρασκευής. Και στις 15.04 ακριβώς ο Φάμελλος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει άλλο την οργή του.

«Ο ελληνικός λαός μίλησε, ΝΔ και Μητσοτάκης πρέπει να παραιτηθούν σήμερα» (avgi.gr, 28/2).

Περιέργως η ΝΔ και ο Μητσοτάκης μάλλον δεν άκουσαν τον Φάμελλο. Και πάντως δεν παραιτήθηκαν «σήμερα».

Έτσι, στις 18.32 της ίδιας ημέρας ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται. «Να παραιτηθεί ο Χρυσοχοΐδης για να ανοίξει ο δρόμος στον Μητσοτάκη» (avgi. gr, 28/2).

Εχει μια λογική. Αν δεν φύγει ο Χρυσοχοΐδης που στέκεται στην πόρτα, από πού θα φύγει ο Μητσοτάκης;

Μετά είχαμε εορταστικό τριήμερο και σειρά καρναβαλικών εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα.

Στις 18.59 όμως της Κυριακής των Αποκριών ο Φάμελλος παραμόνευε και ξαναχτύπησε.

«Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης οφείλουν να υπακούσουν το πάνδημο αίτημα των πολιτών και να παραιτηθούν άμεσα» (avgi.gr, 2/3).

Να παραιτηθούν «σήμερα» ή να παραιτηθούν «άμεσα»; Και να φύγει πρώτα ο Χρυσοχοΐδης ή κατευθείαν ο Μητσοτάκης; Δεν διευκρινίζεται.

Αλλά να πω την αμαρτία μου. Οι μέρες περνούν και δεν βλέπω τον Μητσοτάκη να υπακούει εύκολα «στο πάνδημο αίτημα των πολιτών» που λέει ότι άκουσε ο Φάμελλος.

Κι αν δεν φύγει μόνος του, δεν καταλαβαίνω πώς θα τον

Κυριάκο, υπάρχει σχέδιο;

Χωρίς καμιά αμφιβολία ο Κυριάκος Μητσοτάκης περνά την πιο δύσκολη φάση από το 2016, όταν και εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Επί εννιά χρόνια προηγείται αδιαλείπτως σε όλες τις δημοσκοπήσεις και κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα, στο μέσον της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας, που ούτως ή άλλως είναι μια ιδιαίτερα δυσχερής περίοδος, καλείται να διαχειριστεί: την εσωτερική κρίση που προέκυψε με την αναζωπύρωση της τραγωδίας των Τεμπών και τα όσα κοσμογονικά γίνονται στην Ευρώπη και στον κόσμο με την προεδρία Τραμπ. 

Το ερώτημα είναι αν έχει ένα σχέδιο για να ανακάμψει η κυβέρνησή του, διότι ο υπολειπόμενος χρόνος μέχρι τις εκλογές δεν είναι μικρός. Γνωρίζει ο πρωθυπουργός τι πρέπει να αλλάξει και κυρίως προς ποια κατεύθυνση; Αν παραδεχτούμε πως σήμερα το βασικό αίτημα των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας είναι η μεταρρύθμιση του Κράτους, υπάρχει ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος; Και το κυριότερο: αν όντως ο πρωθυπουργός ξέρει τι πρέπει να κάνει, έχει τα στελέχη για αυτή τη δύσκολη προσπάθεια;

Προσοχή: εδώ δεν μιλώ για αλλαγή ατζέντας. Δεν αναφέρομαι σε κινήσεις τακτικής. Μιλώ με