Ας πούμε λοιπόν πως παραιτείται

Και που καταλήξαμε, το λοιπόν, μετά το Mea Culpa του Μητσοτάκη; Μετά την αποδοχή του δηλαδή, ότι ενδεχομένως να είχε πέσει θύμα παραπληροφόρησης για το φορτίο του τραίνου; Να παραιτηθεί, κατά που τον ρώτησε ο Σρόιντερ; Εντάξει, να το δεχτούμε κι αυτό ως σενάριο. Ας πούμε ότι γίνεται αύριο το πρωί. Θα πούμε «τον έφαγε μια λάθος δήλωση». Και μετά; Θα παραδώσει την πρωθυπουργία σε άλλον της κυβερνητικής πλειοψηφίας ή θα πάει τη χώρα σε εκλογές; Κι αν παραδώσει σε άλλον και συνεχίσει να υπάρχει κυβέρνηση ΝΔ ως το 2027, θα επέλθει κάθαρση στο θέμα των Τεμπών; 

Ή να πει, «παραιτούμαι για να ξεπεραστεί η σημερινή πολιτική κρίση, αλλά καταφεύγω στον λαό να κρίνει, αν θέλει να συνεχίσω»; Και θα δικαιούται ηθικά να είναι ξανά υποψήφιος πρωθυπουργός ή άπαξ και παραιτηθεί πρέπει να πάει δια παντός στο σπίτι του και να μην ξαναεμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο; Κι αν πάμε σε εκλογές, με ή χωρίς Μητσοτάκη, από τις οποίες θα προκύψει αδυναμία σχηματισμού οποιασδήποτε κυβέρνησης, οπότε θα ξαναπάμε και θα ματαξαναπάμε σε κάλπες, αυτό θα βοηθήσει στη γρήγορη και άψογη διαλεύκανση της τραγωδίας; Ή τα Τέμπη θα είναι πια μια παρανυχίδα μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα της ακυβερνησίας της χώρας;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Μπορεί όλοι μας να

Προπαντός ψυχραιμία, ας μην πάμε γυρεύοντας…

Ψυχραιμία. Αυτό βασικά χρειάζεται εδώ στην Αθήνα, τώρα που ο πρόεδρος Τραμπ βρίσκεται πάλι στην εξουσία. Δεν υπάρχει κυβέρνηση σε όλο τον κόσμο που να μην «ψάχνεται» αυτή τη στιγμή για να βρει κανάλια επικοινωνίας, με ποιους πρέπει να μιλήσει. Ολοι προσπαθούν να μαντέψουν τι θα κάνει ο Τραμπ σε κρίσιμους τομείς, στους δασμούς, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, για την αμερικανική παρουσία στη Συρία. Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, γιατί ο Τραμπ λατρεύει κυριολεκτικά να θεωρείται απρόβλεπτος. Ενθουσιάζεται με την ιδέα να μιλάει χαλαρά στους δημοσιογράφους ρίχνοντας διάφορες «βόμβες», οι οποίες μονοπωλούν την επικαιρότητα.

Θα πάρει, όμως, καιρό για να δούμε ποιος θα είναι τελικά ο Τραμπ ΙΙ. Αν, δε, μάθαμε κάτι από τον Τραμπ Ι, αυτό είναι πως τα πρόσωπα σε θέσεις-κλειδιά αλλάζουν αιφνιδιαστικά και πολύ σύντομα. Ας μην ξεχνάμε πόσους συμβούλους Εθνικής Ασφαλείας άλλαξε στην πρώτη του θητεία. Είχα εντυπωσιαστεί όταν, κυνηγώντας μια συνέντευξη με κάποιον από αυτούς, η βοηθός του κατέληγε στο email που μου έστειλε για να κανονίσουμε την ώρα: «Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα είμαστε και αύριο σε αυτό το γραφείο όλοι μας». Και πράγματι, η συνέντευξη δεν έγινε ποτέ, γιατί ο εν λόγω σύμβουλος έχασε εν τω μεταξύ τη θέση του.

Θα πάρει καιρό επίσης για

Τέμπη: O θυμός, ο φανατισμός και ο δόλος

Ένα σημαντικό γεγονός—και ήταν σημαντικό γεγονός οι μεγάλες συγκεντρώσεις της Κυριακής - καλό είναι να το εκτιμήσεις μετά από 24 ή και 48 ώρες. Τότε βλέπεις πιο καθαρά τις διαστάσεις του. Και αυτές οι συγκεντρώσεις έθεσαν ένα ερώτημα: γιατί δύο χρόνια μετά την τραγωδία ένα χαλκευμένο ή γνήσιο ηχητικό «ντοκουμέντο» κινητοποίησε τόσο κόσμο; Δεν ήταν μόνον η επιδίωξη της πολιτικής εκμετάλλευσης. Ούτε το άρτιο οργανωτικό στήσιμο της όλης επιχείρησης. Αυτά ας τα εξετάσουν προσεκτικά οι κυβερνώντες και ας αντιδράσουν αναλόγως, πάντα μιλώντας πολιτικά.

Προσωπικά - πέραν των 57 νεκρών που ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός αρκετό από μόνο του να με εξοργίσει - με εξόργισε και ότι σταμάτησα να χρησιμοποιώ το τρένο για το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη--Αθήνα. Με ένα χαμηλό τίμημα, μέσα σε τέσσερις ώρες, ήμουν από το σπίτι μου στον προορισμό μου, ενώ σε αυτό το τετράωρο μπορούσα και να εργαστώ. Μετά την τραγωδία δεν εμπιστεύομαι τη ζωή μου σε αλιτήριους δημόσιους υπαλλήλους και σε συμμορίες Ρομά που κλέβουν σιδηροδρομικό υλικό. Συνεπώς, υπό προϋποθέσεις θα μπορούσα κι εγώ να ήμουν στην Καμάρα, στην πολύ μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Στις συγκεντρώσεις της Κυριακής διακρίθηκαν και οι

Εξηγήσεις

Την περασμένη Παρασκευή (24/1) βρέθηκα στο Παρίσι για το 2ο Φόρουμ που οργάνωσε το «Φόρουμ των Δελφών» σε συνεργασία με «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ».

Είχα την ευκαιρία μιας συζήτησης με τον Πιέρ Μοσκοβισί.

Θυμίζω. Ο Μοσκοβισί είναι σήμερα στη Γαλλία πρόεδρος της Cour des Comptes, ένα όργανο πολύ πιο ενισχυμένο από το δικό μας Ελεγκτικό Συνέδριο.

Αλλά υπήρξε από τα κεντρικά πρόσωπα στην κρίση της περασμένης δεκαετίας. Το διάστημα 2012 – 2014 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών του Ολάντ και συνέχισε το 2014 – 2019 ως επίτροπος Οικονομικών στην Κομισιόν Γιούνκερ.

Επτά κρίσιμα χρόνια ασχολήθηκε σχεδόν προνομιακά με την Ελλάδα – της οποίας παρεμπιπτόντως είναι φίλος… Μου θύμισε ότι την περίοδο εκείνη χρειάστηκε να ταξιδέψει στη χώρα μας 18 (!) φορές και όχι για μπάνια.

Μετά τον Τραμπ και την Ευρώπη, η κουβέντα πήγε στα παλιά.

Βοήθησε άλλωστε η επέτειος των δέκα χρόνων από την άνοδο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία αλλά και μια συνέντευξη του Τσίπρα στη «Libération», με την οποία δεν έδειξε σημεία μεταμέλειας ή έστω αναστοχασμού.

Ολα ήταν καλώς καμωμένα κι έφταιγαν οι άλλοι.

Περιέργως, αλλά όχι ανεξήγητα, ο Μοσκοβισί έχει θετική γνώμη για τον Τσίπρα. Προσθέτοντας ότι γνωρίζει πως αυτή τη γνώμη δεν συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία στην Ελλάδα.

Τον χαρακτήρισε «απροετοίμαστο», αλλά «νέο άνθρωπο», «έξυπνο», «καλών προθέσεων» που αδικήθηκε κυρίως από τον πρώτο υπουργό Οικονομικών. Εννοεί τον Βαρουφάκη, ο οποίος, κατά τον Μοσκοβισί, «γράφει ψέματα» στο βιβλίο του.

Επιπροσθέτως χαρακτήρισε τον

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα της τραμπικής Δεξιάς;

Χαράς ευαγγέλια για τον πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιό χώρο. Δύο οι αιτίες της χαράς τους. Πρώτον, η νίκη του Τραμπ και δεύτερον, οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι αυτά τα κόμματα κινούνται κάπου μεταξύ 18-20%, ανάλογα με την εταιρεία. Χωρίς αμφιβολία και οι δύο λόγοι θα μπορούσαν να ήταν σοβαροί. Και το ΚΚΕ θα πανηγύριζε αν οι μπολσεβίκοι επέστρεφαν στη Ρωσία και αν έμπαινε στη… δεύτερη κατανομή, κατά το σύνθημα «ΚΚΕ - αλλαγή - δεύτερη κατανομή».

Φυσικά, οι τοπικοί κλώνοι του Τραμπ έχουν τόση σχέση μαζί του όση η ελληνική κοινωνία με την αμερικανική. Αν επιχειρήσω συγκρίσεις νομίζω πως θα προσβάλλω τη νοημοσύνη των αναγνωστών. Άλλωστε, ο Τραμπ ακόμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να δώσει σοβαρά δείγματα γραφής. Ο αρχικός ενθουσιασμός είναι εύκολο να μετατραπεί σε μια βαθιά απογοήτευση γιατί και η δική του εκλογή κινήθηκε στο γνωστό μας κλίμα «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα». Όχι ότι συγκρίνονται τα δύο πρόσωπα, αλλά είθισται οι ματαιώσεις αυξημένων προσδοκιών να οδηγούν σε μια πολιτική, και όχι μόνον, κατάθλιψη.

Επιπλέον, οι ελληνικοί κλώνοι ενδεχομένως να

Παρέες

Ευτυχώς οργανωθήκαμε. Δεν πρόλαβε να κλείσει 48ωρο ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο και βγήκαν τα μεγάλα μαχαίρια της αντίστασης.

Ο Χαρίτσης συγκρότησε «λαϊκό αντιφασιστικό μέτωπο» στο οποίο μετέχει ο ίδιος και ψάχνουμε τον δεύτερο.

Ο Μπίστης έφτιαξε πιο σεμνά μόνο «αντιφασιστικό μέτωπο», χωρίς να είναι όμως «λαϊκό». Λογικό. Τώρα που πέθανε κι η Καίτη Γκρέυ άντε να φτιάξεις λαϊκό πρόγραμμα.

Ενώ ο ευρωβουλευτής Αρβανίτης προσφέρθηκε οικειοθελώς και αυτοβούλως να αναλάβει στο όνομα της Αριστεράς την «πρωτοπορία» του αγώνα εναντίον του Τραμπ.

Δεν ξέρω αν ενημερώθηκε σχετικά η Αριστερά. Ούτε αν τα έμαθε όλα αυτά ο Τραμπ. Ή έστω η Μελάνια.

Αλλά αν ο πρόεδρος δεν πήρε χαμπάρι, καλύτερα. Θα τον πιάσουμε στον ύπνο.

Και κάποια στιγμή που θα γυρίζει πλευρό στην κρεβατοκάμαρα Λίνκολν του Λευκού Οίκου, να σου πετιέται ο πρωτοπόρος Αρβανίτης και «καμακώνει το θεριό με το καμάκι του Ηλιου».

Μιλάμε για μεγάλες δόξες. Διότι μην έχετε αμφιβολία:

Απορίες

Ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2004 με το θηριώδες 45,3% υποσχόμενος μεταξύ άλλων και την «επανίδρυση του κράτους».

Είχε το προφίλ του μετριοπαθούς πολιτικού και σημαντική ανοχή – αν όχι αποδοχή – από μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς που τον έβλεπε με συμπάθεια.

Και ενώ υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη θητεία, με πολιτικό κεφάλαιο αλώβητο, με ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον και με κοινοτικό χρήμα να ρέει αφειδώς, ο ίδιος δεν ανταποκρίθηκε δυστυχώς στις προσδοκίες και απέτυχε παταγωδώς. 

Στελέχωσε κατά βάση τις κυβερνήσεις του με ανθρώπους της λαϊκής Δεξιάς, προχώρησε σε δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, δεν έκανε καμιά σχεδόν σημαντική μεταρρύθμιση και προέβη σε ελάχιστες μόνο ιδιωτικοποιήσεις με κυριότερη αυτή της Ολυμπιακής και ενός μικρού μεριδίου του ΟΤΕ.

Η φθορά της κυβέρνησής του ήταν ταχύτατη, το 2007 έκανε πρόωρες εκλογές παίρνοντας οριακή μόνο πλειοψηφία και όταν η κατάσταση στην οικονομία ξέφυγε και φαινόταν πλέον μη διαχειρίσιμη, απέδρασε στην ουσία από την εξουσία, με νέες πρόωρες εκλογές το 2009, παραδίδοντας ένα εξωπραγματικό πρωτογενές έλλειμμα 24 δισ. αλλά και ένα χρέος 300 δισ. Η ήττα μάλιστα της Νέας Δημοκρατίας το 2009, ήταν η πιο ταπεινωτική της μέχρι τότε ιστορίας της (33,4%).  

Έκτοτε και παρά το γεγονός ότι

Μέτρημα

Πρέπει να πω πως με ξάφνιασαν τα ευρήματα της πρώτης δημοσκόπησης για τους υποψήφιους Προέδρους της Δημοκρατίας (Opinion Poll, 19/1).

Ο Τασούλας εμφανίζεται ισχυρός στους ψηφοφόρους της Δεξιάς (70,6%), της Κεντροδεξιάς (68,9%), αλλά και του Κέντρου (46,7%).

Στο ερώτημα αν η υποψηφιότητά του ανταποκρίνεται «στις απαιτήσεις του θεσμικού ρόλου», συμφωνεί το 74,6% της Δεξιάς, το 73,3% της Κεντροδεξιάς, το 66,6% του Κέντρου, ακόμη και το 55% της Κεντροαριστεράς.

Λάθος μου όμως που ξαφνιάστηκα.

Είμαι βέβαιος πως στο Μαξίμου μετρούν δύο, τρεις και περισσότερες φορές κάθε επιλογή πριν την ανακοινώσουν. Λέτε να μην είχαν μετρήσει τον Τασούλα;

Καμία αντίρρηση, φυσικά. Είναι ένας σύγχρονος τρόπος να κάνεις πολιτική.

Πρώτα βάζεις κάτω τους αριθμούς και μετά αποφασίζεις μετά λόγου γνώσεως. Αλλωστε, όπως έλεγε ο μεγάλος Λίντον Τζόνσον, «ο πρώτος κανόνας της πολιτικής είναι να ξέρεις να μετράς».

Φυσικά μιλάμε απλώς για την πρώτη δημοσκόπηση. Θα ακολουθήσουν κι άλλες, ας μην προτρέχουμε.

Κυρίως όμως θα έλθουν λίγο αργότερα και δημοσκοπήσεις μετά την προεδρική εκλογή. Εκεί θα φανεί αν ο Μητσοτάκης πέρασε τον κάβο χωρίς ζημιές.

Δεν θα προτρέξουμε, λοιπόν. Αλλά δεν μπορώ να μη

Το εργοστάσιο άλλαξε χέρια. Τι γίνεται με τους αντιπροσώπους;

Η αλλαγή ολοκληρώθηκε στις ΗΠΑ, απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι μια απλή αλλαγή φρουράς, αλλά μια τομή που θα αφήσει τα ίχνη της σε όλον τον πλανήτη. Τουλάχιστον αυτό δείχνει προς το παρόν. Μπορεί όμως για τους φίλους του νέου προέδρου να αποδειχθεί άνθρακες ο θησαυρός. Το ερώτημα είναι τώρα που το εργοστάσιο άλλαξε χέρια, τι γίνεται με τους τοπικούς αντιπροσώπους του, καθώς ο νέος ιδιοκτήτης έχει μερικές αυστηρές απαιτήσεις, έχει θέσει υψηλές προδιαγραφές για όσους ενδιαφέρονται να τον αντιπροσωπεύσουν.

Και στην Ελλάδα ουδείς πληροί αυτές τις προδιαγραφές. Κουτσά άλογα οι ενδιαφερόμενοι, απλώς προσδοκούν, διότι ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δεν μπόρεσαν ούτε να αγοράσουν μια πρόσκληση για να παραστούν στην τελετή ορκωμοσίας για να πουν ότι και αυτοί ήταν εκεί. Συνεπώς, η ελληνική αντιπροσωπεία θα παραμείνει κλειστή, άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα. Στο μεταξύ θα έχουν μορφοποιηθεί και οι πολιτικές Τραμπ για την περιοχή μας που πιθανόν θα κάψουν τις φιλοδοξίες αρκετών.

Το βασικό κριτήριο για να

Τι δουλειά κάνει ο Πρόεδρος;

Απλή ερώτηση. Τι δουλειά κάνει ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Απλή απάντηση. Ο,τι δουλειά ορίζει το Σύνταγμα της δημοκρατίας.

Αλλη είναι η δουλειά του Προέδρου των ΗΠΑ, άλλη του Προέδρου της Γαλλίας κι άλλη του Προέδρου της Γερμανίας, της Ιταλίας ή της Ελλάδας.

Στην Ελλάδα, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος» (άρθρο 30,1 του Συντάγματος).

Δεν είναι «προοδευτικός» ή «συντηρητικός». «Κυβερνητικός» ή «αντικυβερνητικός». «ΠαΣοΚ» όπως ήθελε το ΠαΣοΚ ή «ΣΥΡΙΖΑ πρώην ΠαΣοΚ» όπως είναι η Κατσέλη, δεν είναι καν «μπαμπάς της Ζωής» όπως προτιμούσε η Ζωή.

Πιο παράξενη ήταν η απαίτηση να προέρχεται ο Πρόεδρος από «αντίπαλο πολιτικό χώρο» της κυβέρνησης για λόγους «πολιτικής εξισορρόπησης».

Αποτελεί μάλιστα «παράδοση που εγκαινιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου» (δήλωση Κ. Τσουκαλά, εκπροσώπου ΠαΣοΚ, 2/1).

Καταρχήν ο Παπανδρέου δεν είχε καμία σχέση με καμία τέτοια παράδοση.

Ως πρόεδρος του ΠαΣοΚ, στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση, χειρίστηκε πέντε προεδρικές εκλογές (1975, 1980, 1985, 1990, 1995) και ούτε μία φορά δεν ψήφισε Πρόεδρο από κοινού με τον «αντίπαλο πολιτικό χώρο» που ήταν η ΝΔ.

Ούτε μία!

Μόνο το 1995 ψήφισε τον Στεφανόπουλο μαζί με τη μικρή Πολιτική Ανοιξη του Α. Σαμαρά για να αποφύγουν τις εκλογές που ζητούσε η ΝΔ του Μ. Εβερτ.

Η «διακομματική εκλογή» ΝΔ – ΠαΣοΚ εγκαινιάστηκε το 2000 με τη δεύτερη θητεία Στεφανόπουλου από τον Κ. Σημίτη και τον Κώστα Καραμανλή.

Επαναλήφθηκε το 2005 και το 2010 με τον Κάρολο Παπούλια και το 2015 με τον Π. Παυλόπουλο και τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠαΣοΚ. Το 2020 την Κατερίνα Σακελλαροπούλου ψήφισαν σχεδόν όλοι.

Αλλωστε η αναθεώρηση του 2019 δεν

Στο τέλος γίνεται η σούμα

 

Προτιμούσα, για πολιτικούς λόγους, τον Ευάγγελο Βενιζέλο στον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Υποθέτω το ίδιο σκεπτικό θα είχαν και πολλοί φίλοι που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Προφανώς, ο πρωθυπουργός σκέφτηκε αλλιώς. Άλλα πολιτικά κριτήρια από τα δικά μας πρυτάνευσαν στην απόφασή του για τον Κωνσταντίνο Τασούλα. Κάποιοι θύμωσαν, άλλοι εξοργίστηκαν, όμως τελικά εμείς οι μουσαφίρηδες της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να γνωρίζουμε λίγα πράγματα για το τι γίνεται εκεί μέσα. Και ένας πολιτικός αρχηγός, που είναι και πρωθυπουργός, έχει πολύ πιο σφαιρική εικόνα για τον χώρο του και πιθανόν να έχει μια στρατηγική, την οποία ξεδιπλώνει σταδιακά, μέρος της οποίας είναι η προχθεσινή του επιλογή. Επιπλέον δε ως πρωθυπουργός είναι επιβεβλημένο να βάζει πάνω απ΄ όλα την πολιτική σταθερότητα, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται αυτός. 

Συνεπώς, πάντα πολιτικά μιλώντας, χωρίς θυμό γιατί δεν επέλεξε τον υποψήφιο της δικής μας προτιμήσεως, ας πάμε παρακάτω και να δούμε την κατάληξη της κυβερνητικής πορείας. Γιατί τότε κρίνονται οι εκάστοτε κυβερνώντες. Στο ενδιάμεσο πάντα υπάρχουν απογοητεύσεις, αλλά η σούμα γίνεται στο τέλος. Τότε επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται οι προσδοκίες. Προσωπικά πρόωρα συμπεράσματα δε βγάζω, ούτε

Ποιος φταίει για τα «χάλια» μας;

Η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία έχει ξεφύγει τελείως. Κι ενώ κάθε φορά νομίζουμε ότι δεν πάει παρακάτω, η πραγματικότητα μας διαψεύδει συνεχώς…

Δεν θα αναφερθούμε σήμερα στη βία των ανηλίκων, η οποία συνεχίζεται, καθώς έχουμε γράψει πολλές φορές γι’ αυτό το θέμα. Ας ελπίσουμε ότι τα μέτρα που σχεδιάζει να πάρει η κυβέρνηση θα είναι αποτελεσματικά και θα περιοριστούν τα απαράδεκτα περιστατικά που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά να συμβαίνουν, ακόμα και μεταξύ δωδεκάχρονων και δεκατριάχρονων παιδιών. Και γράφουμε «να περιοριστούν» γιατί δεν νομίζουμε ότι θα σταματήσουν στο ορατό τουλάχιστον μέλλον…
Εκείνο που θα μας απασχολήσει σήμερα είναι η παρακμή και ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας. Διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί, μεθυσμένοι οδηγοί που σκορπούν τον θάνατο υπό την ανοχή των οργάνων της τάξης, επιδειξίες και υποψήφιοι βιαστές που επιτίθενται σε ανυποψίαστες κοπέλες στον δρόμο, γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους μόνα τους στον κινηματογράφο για να πάνε να σουρώσουν, καθημερινά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ορισμένα από τα οποία δυστυχώς έχουν τραγική κατάληξη, καβγάδες και ξυλοδαρμοί μεταξύ οδηγών για ασήμαντες αφορμές δείχνουν ότι όχι μόνο τα πράγματα δεν πάνε καλά, αλλά ότι όλα όσα χαρακτηρίζονταν τα προηγούμενα χρόνια ως μεμονωμένα περιστατικά, έχουν πάρει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας. Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για κάποια από τα γεγονότα που απασχόλησαν τις πρώτες μέρες του 2025 την κοινή γνώμη και προκάλεσαν, δίκαια, αγανάκτηση στους έντιμους και νομοταγείς πολίτες που υπάρχουν ,προς το παρόν, ακόμα και στην Ελλάδα. Η «καλύτερη αστυνομικός του 2019» φέρεται ως εμπλεκόμενη σε μεγάλο κύκλωμα που πουλούσε προστασία σε οίκους ανοχής και παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες. Στο κύκλωμα φέρονται ως εμπλεκόμενοι και άλλοι αστυνομικοί, μαζί βέβαια με δεκάδες ακόμα άτομα. Τα κέρδη του κυκλώματος τεράστια και σίγουρα οι εμπλεκόμενοι σε παρανομίες είναι πολλοί ακόμα, όπως φαίνεται. Στην Κρήτη, άλλοι συνάδελφοί τους, άφησαν ουσιαστικά ελεύθερο έναν 45χρονο ο οποίος λίγο πριν είχε «σπάσει» το αλκοολόμετρο. Δυστυχώς η επιπολαιότητα τους αυτή και φυσικά η μη τήρηση των προβλεπόμενων για τον 45χρονο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο ενός ανυποψίαστου 22χρονου που συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο που οδηγούσε εκ νέου, ο 45χρονος…

Η ανακούφιση του ΠΑΣΟΚ και οι κήνσορες του ΣΥΡΙΖΑ

Επιτέλους τέλος, για το τρίμηνο ελαφρολαϊκό σήριαλ περί την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μεταξύ όσων έβγαλαν στεναγμό ανακούφισης ήταν και το ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή του κ. Τασούλα από τον Πρωθυπουργό για την προεδρία της Δημοκρατίας αποφορτίζει το κόμμα από τη διττή πίεση που αισθανόταν. Αφενός από τη διείσδυση του Μητσοτάκη στον χώρο του Κέντρου, αφετέρου από τις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι ασκεί συναινετική αντιπολίτευση.

Προφανώς, για να άρει την εικόνα του συναινετικού, ο Νίκος Ανδρουλάκης φρόντισε να «τελειώσει» τα υποθετικά σενάρια μελλοντικής συγκυβέρνησης με τη ΝΔ σε χρόνο που φάνηκε ακατανόητα πρωθύστερος («γιατί τώρα;» αναρωτιόταν χθες ο Σάκης Μουμτζής εδώ).

Απλούστατα γιατί αν η ΝΔ πρότεινε Βενιζέλο θα τον ψήφιζε ασυζητητί, και θα ήταν ευάλωτο στην εικόνα της «ουράς του Μητσοτάκη». Μια τέτοια αποδοχή θα αναβίωνε και μνήμες της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που τόσο στοίχισε εκλογικά στο δεύτερο.

Ο Ανδρουλάκης με τη δήλωσή του, με την οποία απέκοπτε την προοπτική συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, και την αντίστοιχη ευμενή αποδοχή συγκυβέρνησης με τα κόμματα της Αριστεράς, αντιστάθμιζε τις εντυπώσεις.

Βασικά ήταν μια ρητορική δήλωση, αφού ούτως ή άλλως είναι αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ που

Μπλέξαμε

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπλέξαμε. Ακόμη δεν ορκίστηκε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κι έχει κάνει άνω-κάτω τη μισή υφήλιο. Από τον Καναδά και τον Παναμά έως την (πού τη θυμήθηκε;) Γροιλανδία.

Και μπλέξαμε όχι με έναν αλλά με δύο παράξενους. Τον Τραμπ και τον Μασκ.

Ο ένας βεβαίως μπορεί να είναι νούμερο και πλούσιος αλλά τουλάχιστον έχει εκλεγεί πρόεδρος και μάλιστα δύο φορές. Ο άλλος είναι απλώς ένα πλούσιο νούμερο.

Υπ’ όψιν. Η νοημοσύνη, η γνώση, η αντίληψη και η κατανόηση δεν έχουν καμία σχέση με τον πλούτο. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και συνήθως αντίθετα.

Ο Χένρι Φορντ, ο πλουσιότερος άνθρωπος των ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα, δεν έφτιαχνε μόνο αυτοκίνητα αλλά έγραφε και βιβλία με αντισημιτικές αμπελοφιλοσοφίες που έγιναν πηγή έμπνευσης για τον… Χίτλερ!

Η έλλειψη στοιχειώδους νοημοσύνης αποδεικνύεται από την αδυναμία του Τραμπ και κυρίως του Μασκ να καταλάβουν τη διαφορά.

Να καταλάβουν δηλαδή ότι ο πλούτος αποδεικνύει ότι έβγαλες λεφτά και μπράβο σου. Αλλά τίποτα περισσότερο.

Δεν έχεις καμία δουλειά ποιος θα βγει στη Γερμανία, ούτε τι γίνεται στη Γαλλία, ούτε τι θέλουν οι Γροιλανδοί, ούτε τι κάνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν κερδίζεις δικαίωμα στην ασχετοσύνη.

Σημεία των καιρών, θα μου πείτε. Συμφωνώ.

Όταν κάθε ανισόρροπος βγάζει τα απωθημένα του στο Χ, γιατί να μην τα βγάλει και εκείνος που έχει το Χ; Προφανώς είναι δικαίωμά του. Αρκεί να μην τον παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.

Αν καταλαβαίνω άλλωστε καλά, το Διαδίκτυο καλλιέργησε την

Ο Stefanos ως εκθεμελιωτής του Αλέξη

Άνθρακες ο θησαυρός. Το βιβλίο του Στέφανου Κασσελάκη υποσχόταν αποκαλύψεις που τελικά δεν έγιναν. Το θέμα των «μαύρων ταμείων» που θα εξιτάριζε και θα εισήγαγε τον αναγνώστη στον αθέατο κόσμο του πολιτικού χρήματος, αφαιρέθηκε από τον συγγραφέα, και θα δημοσιευτεί λέει στη β’ έκδοση του βιβλίου.

Μάλλον, δεν είχε ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία που θα τεκμηρίωναν τους ισχυρισμούς του στα δικαστήρια, εάν οι θιγόμενοι αποφάσιζαν να προσφύγουν. Από την άλλη, εάν υπήρχαν αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία για το μαύρο χρήμα… δεν θα ήταν μαύρο!

Πιο ενδιαφέρον είχε ο ισχυρισμός του στον Alpha ότι ο Πολάκης χρωστάει 90 χιλιάδες ευρώ στο κόμμα και άλλες 90 χιλιάδες στη «Αλληλεγγύη», που είναι ο φιλανθρωπικός οργανισμός του κόμματος.

Κατά τα άλλα δεν έγραψε κάτι που δεν γνωρίζαμε, όπως τον χαρακτηρισμό του Τσίπρα ως το «άγιο δισκοπότηρο του ΣΥΡΙΖΑ». Μόνο ο ίδιος δεν το γνώριζε ως νεόφερτος κοσμοπολίτης.

Ο Τσίπρας έως το στραπάτσο του 17,83% των δεύτερων εκλογών τον Ιούνιο του 2023, ήταν το απόλυτο ιερό φετίχ του ΣΥΡΙΖΑ.

Λογικό! Τους πήρε από το 4% και σε ελάχιστο διάστημα τους έκανε κυβέρνηση. Στα μάτια τους δικαιώνονταν οι

Ένας διαρκής εμφύλιος

Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσει κανείς τα πάθη που αναζωπύρωσε ο θάνατος του Κώστα Σημίτη.

Στον πάνδημο σεβασμό που όπως ήταν φυσικό συνόδευσε τον αποχαιρετισμό που οφείλουμε σε έναν λαμπρό πρωθυπουργό, αναμείχθηκαν ακραίες φωνές, φρικαλέες εξαλλοσύνες κι ακατανόητες μικροψυχίες που δεν συνάδουν με στιγμές πένθους.

Κι αυτά για έναν άνθρωπο που είχε αποχωρήσει από την πρωθυπουργία πριν από είκοσι ένα χρόνια κι από το Κοινοβούλιο εδώ και δεκαέξι.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι οι λογαριασμοί έχουν κλείσει προ πολλού και τα υπόλοιπα θα τα βρουν οι ιστορικοί.

Τι ετεροχρονισμένος πόλεμος είναι λοιπόν αυτός; Τι πολεμάμε ακριβώς; Και τι πάθη μπορεί να τροφοδοτεί ένας ήπιος, μετριοπαθής και ευγενικός άνθρωπος που δεν είχε προκαλέσει ποτέ το δημόσιο αίσθημα ούτε με τη ζωή του, ούτε με το ήθος του, ούτε με εμπρηστικές δηλώσεις ή επιθέσεις;

Νομίζω πως από όσα γράφηκαν αυτές τις μέρες για τον Σημίτη το πιο ακριβές συνοψίζεται στη λέξη «αποτύπωμα» που χρησιμοποίησαν ο Κυρ. Μητσοτάκης και άλλοι για να τον αποχαιρετήσουν.

Στην πραγματικότητα η σύγκρουση είναι πρωτίστως φαντασιακή και αφορά το αποτύπωμα του Σημίτη. Φίλοι, αντίπαλοι, θαυμαστές και εχθροί του συμφωνούν τουλάχιστον σε αυτό: η πολιτεία του άφησε στη χώρα ένα ισχυρό αποτύπωμα που διαρκεί και κυριαρχεί έως σήμερα. Μαζί συνεπώς με τα πάθη που ανακυκλώνει.

Δείτε λίγο το σκηνικό. Μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους μέσα στο ίδιο εθνικό πλαίσιο.

Η μια πλευρά της σύγκρουσης είναι προφανής.

Είναι οι ευρωπαϊστές, οι εκσυγχρονιστές, οι άνθρωποι που

Ερχόμαστε!

Το είπε ο πρόεδρος Πάνος: «Ερχόμαστε»! Δεν μπορώ να σας πω αν ο πρόεδρος Πάνος πιστεύει ότι θα επιστρέψει ως πρωταγωνιστής στα δρώμενα. Ο πρόεδρος Πάνος ήταν βέβαια τραμπικός πριν η Λατινοπούλου βγει από το πολιτικό της αυγό. Από την άλλη, μεταξύ του Πάνου και της Αφροδίτης, τι πιστεύετε, σύντροφοι και συντρόφισσες, ότι θα διαλέξει ο πάνσοφος ελληνικός λαός; Τον παλαιό Πάνο ή την φρέσκια Αφροδίτη; Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, φίλοι και φίλες, έρχονται. Το επαναλαμβάνουμε για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί: Έρχονται…

Ο πρόεδρος Πάνος έθεσε το πλαίσιο με μία ανάρτησή του στο X, μόνο γνήσιο εκπρόσωπο του ευαγγελίου του Τραμπ. Δήλωσε, λοιπόν, τα ακόλουθα: «Τρέμει η διεφθαρμένη Ευρώπη από την εκλογή Τραμπ και γνωρίζουν ότι τα μαύρα χρήματα από τη χρηματοδότηση των όπλων της Ουκρανίας που κατέληξαν αλλού θα οδηγήσει σε κατάρρευση των σημερινών ηγεσιών. Τελείωσε για πάντα η Γουόκ ατζέντα, η παγκοσμιοποίηση, η πράσινη πολιτική, οι στημένοι πόλεμοι.…. Ερχόμαστε…»

Προσέξτε, παρακαλώ, το άσβεστο μίσος που έχουν οι ακροδεξιοί για την Ευρώπη. Ότι η Ευρώπη είναι το τελευταίο προπύργιο του φιλελεύθερου κόσμου απέναντι στους Βλαδίμηρους και τους Ταγίπ αυτού του κόσμου, δεν δείχνει να τους απασχολεί. Σε ό,τι αφορά στον Βλαδίμηρο, δεν έχουν κρύψει την αγάπη τους. Με τον Ταγίπ έχουν ένα

Απαντήσεις

 

Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά ο Τραμπ ζήτησε να αγοράσει τη Γροιλανδία. Αφού καταλάβει τον Παναμά, διότι του χρειάζεται η διώρυγα.

Μετά προσφέρθηκε να πάρει και τον Καναδά να τον κάνει «πολιτεία των ΗΠΑ».

Ερωτώ λοιπόν. Μήπως μέσα στην αναμπουμπούλα τού δώσουμε και τη Λατινοπούλου να του χορεύει;

Δεν είναι κακή ιδέα και μη βιαστείτε να την απορρίψετε.

Κατά βάση έχω κι εγώ την ίδια απορία με τη Διαμαντοπούλου. Σε τέτοιους ανθρώπους απαντάς ή δεν απαντάς;

Ομολογώ πως δεν είναι εύκολη η επιλογή. Αν δεν τους απαντήσεις, μαζεύονται τα σκουπίδια και κάνουν την κοινωνία χωματερή. Αν τους απαντήσεις, γίνεσαι σαν τα μούτρα τους.

Ο Τραμπ ξεκίνησε επί προεδρίας Ομπάμα σαν καλεσμένος τηλεοπτικών σκουπιδοτενεκέδων, όπου ανέπτυσσε διάφορες γελοίες θεωρίες συνωμοσίας.

Οπως για παράδειγμα ότι ο Ομπάμα δεν έχει γεννηθεί στην Αμερική (στη Χονολουλού, συγκεκριμένα), ότι

Η κωμωδία των Τραμπ - Μασκ μπορεί να γίνει τραγωδία

 

Σκηνή από θέατρο του παραλόγου γίνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πρωταγωνιστής ο Ντόναλντ Τραμπ, με συμπρωταγωνιστή τον Ιλον Μασκ. Θα μπορούσε το έργο που παίζουν, με όσα αδιανόητα απαγγέλλουν, να είναι μια μαύρη κωμωδία. Αλλά κάλλιστα μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία.

Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος και ο εκ δεξιών του μαικήνας, σπάνε κάθε σύμβαση που διέπει τις σχέσεις κρατών, επιστρέφοντας σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή της πολιτικής των κανονιοφόρων.

Ο Τραμπ ανήρτησε χάρτη του Καναδά στα χρώματα της σημαίας των ΗΠΑ και δήλωσε ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας να γίνει ο Καναδάς η «51η πολιτεία» των ΗΠΑ.

Παράλληλα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να προσφύγει στη βία προκειμένου να προσαρτήσει τη διώρυγα του Παναμά και τη Γροιλανδία.

Η Γροιλανδία, αυτοδιοικούμενη περιοχή εντός του βασιλείου της Δανίας, πρέπει να παραδοθεί στις ΗΠΑ γιατί είναι πολύ σημαντική για την ασφάλειά τους. Παράλληλα, ήταν «ανοησία» η απόφαση των ΗΠΑ επί Τζίμι Κάρτερ να παραδώσει τη διώρυγα στον Παναμά! Γιατί «δώσαμε τη διώρυγα στον Παναμά, δεν τη δώσαμε στην Κίνα», είπε αναφερόμενος στην εκμετάλλευσή της από κινέζικες εταιρίες.

Από την αρπακτική ματιά Τραμπ δεν γλύτωσε και ο κόλπος του Μεξικού, του οποίου είπε ότι

Εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα…

 

Κι εγώ αν ήμουν Λατινοπούλου κι ήθελα να τσιμπήσω κανένα ψεκασμένο ψηφαλάκι που τώρα ενισχύει άλλο ακροδεξιό αστροπελέκι, θα πήγαινα πάνω από το φέρετρο του Σημίτη και θα έβριζα τον νεκρό. Βεβαίως, όταν την ακούς να κρίνει τον τέταρτο μακροβιότερο πρωθυπουργό της χώρας (μετά τον Ελ. Βενιζέλο, τον Κων. Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου), σου ‘ρχεται να πεις τη γνωστή παροιμία «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμάνε οι Αφροδίτες τα νταούλια», αλλά πάλι δεν το ξεστομίζεις, γιατί αυτό ακριβώς θέλει η κυρία. Να πλακωνόμαστε μαζί της, για να κυριαρχήσει στον αντισυστημικό χώρο και να αποψιλώσει τον Βελόπουλο.

Είπε ότι «με τον θάνατο του Σημίτη, πρέπει να θρηνούν οι Τούρκοι», τον αποκάλεσε δηλαδή απροκάλυπτο προδότη. Διότι όπως εξήγησε, «η Τουρκία γκρίζαρε μια περιοχή στο Αιγαίο λόγω της Σημιτικής διαχείρισης της κρίσης των Ιμίων» και διότι «παρέδωσε στους Τούρκους τον Οτσαλάν, έναν σύμμαχο των Ελλήνων». Τώρα τι να απαντήσει κανείς επ’ αυτών; Με ποια παροιμία ή με ποια βιβλική ρήση (αφού έχουμε να κάνουμε και με θρησκευόμενη); Με το «τόσα ξέρεις, τόσα λες» ή με το «μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα ζώα σου»;

Τι να της πει ο κανονικός και λογικός άνθρωπος; Ότι αν μάθαμε κάτι από την κρίση των Ιμίων και από το επεισόδιο Οτσαλάν, είναι ότι

Τα… έντιμα καψόνια του Πολάκη στον Φάμελλο μόλις άρχισαν

Πασχίζουν στην Κουμουνδούρου να διατηρήσουν ένα καλό ενωτικό και αδελφωμένο κλίμα, να δώσουν σήμα ανασύνταξης και προοπτικής διεύρυνσης. Ο πρόεδρος Σωκράτης Φάμελλος συναντήθηκε χθες με τον επικεφαλής του ΚΟΣΜΟΣ και πρώην ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρο Κόκκαλη, ο οποίος όμως διατηρεί πολύ καλό δίαυλο επικοινωνίας και με τη Νέα Αριστερά.  

Είχε προηγηθεί και ένα ραντεβού με τον Νίκο Κοτζιά, πρώην υπουργό Εξωτερικών στην κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, ο οποίος ηγείται τα τελευταία πολλά χρόνια, της κίνησης «Πράττω», η οποία διατυπώνει και λαμβάνει προσκλήσεις πάντα για το καλό του  «προοδευτικού χώρου».

Ο κ. Κοτζιάς είχε ανταποκριθεί, πριν από σχεδόν ένα χρόνο σε αντίστοιχη πρόσκληση του κ. Κασσελάκη, προκείμενου να συζητήσουν για τις δυνατότητες ανασυγκρότησης της προοδευτικής αριστεράς. Πριν οι προοδευτικοί σύντροφοι εκπαραθυρώσουν το Στέφανο με διαδικασίες, που σίγουρα δεν προκαλούν μεγάλη αποστροφή στον επικεφαλής του «Πράττω».

Ο ρεαλισμός επιβάλλει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκκλήσεις, παρακλήσεις αλλά και παζάρια ( με την καλή πάντα έννοια) σε όσους έφυγαν και είναι διαθέσιμοι για προοδευτικές επανα- συγκολλήσεις. Η ρεαλιστική προσέγγιση, όπως το

Μετά

Οι γιορτές μάτωσαν στο Μαγδεμβούργο και τη Νέα Ορλεάνη. Αθώοι κι ανυποψίαστοι άνθρωποι στερήθηκαν την ευκαιρία να αγκαλιαστούν με τους δικούς τους.

Ακούω όλες τις καλοπροαίρετες (συχνά…) φωνές για την ειρήνη στον κόσμο. Και προφανώς συμφωνώ.

Πάντα ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς πολέμους και καταστροφές. Χωρίς δολοφονίες αθώων.

Ακούω επίσης τις εκκλήσεις για εκεχειρία στη δύστυχη Γάζα. Και συμφωνώ επίσης. Μακάρι να τελειώσει το μακελειό.

Αλλά μετά; Τι θα γίνει μετά; Τι θα συμβεί μετά την εκεχειρία; Θα αναλάβει η Μποφίλιου με τη μαντίλα;

Διότι το Ισραήλ δεν ξύπνησε ένα πρωί κι αναρωτήθηκε «τι να κάνω σήμερα; Πόλεμο ή πικ νικ;» κι αποφάσισε να κάνει πόλεμο.

Μπούκαραν οι μαχαιροβγάλτες στη χώρα τους σφάζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Και γι΄ αυτό οι Ισραηλινοί τούς πλάκωσαν.

Τώρα τους λέμε «εντάξει, παιδιά. Φτάνει!».

Πολύ σωστά, τόσο αίμα χύθηκε, αλλά τα

Με αισιοδοξία για φυλακτό σας

Όπως έλεγε και ο μεγιστοτεράστιος Μπομπ Ντίλαν: don’t look back. Μην κοιτάς πίσω.

Όποιος κοιτάζει και πορεύεται με αναμνήσεις του παρελθόντος, αυτός έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Είναι ζωντανός νεκρός.
Και πιστεύω ότι Σήμερα η Ελλάδα είναι καλύτερη. Ποτέ νοσταλγός της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Ποτέ με το Χρηματιστήριο. Ποτέ με το ξεσάλωμα. Ποτέ με τραπεζικά δάνεια. Ποτέ με τον τζόγο. Πάντα μπροστά!

Προσπερνάω τις διεθνείς εξελίξεις. Προσπερνάω τον τζιχαντιστή, τον χτεσινό αρχιτρομοκράτη, το σημερινό αφεντικό της βασανισμένης, πληγωμένης, κατεστραμμένης Συρίας. Αυτόν τον τύπο που τώρα υποδέχεται τους καλεσμένους του, όπως τον Φιντάν, φορώντας κοστούμι και γραβάτα. Πράγμα που στα μάτια και τη συνείδησή μου τον κάνει λύκο με ποδιά προβάτου.
Τα προσπερνάω όλα αυτά. Και για το 2024 δύο πράγματα έχω να πω. Από καρδιάς.
Το πρώτο για την αφανή, σχεδόν αόρατη μάζα εκατομμυρίων πολιτών που βγάζουν το ψωμί τους με μόχθο, ιδρώτα, τρόμο για το Αύριο και με ακατάπαυστη δημιουργική εργασία. Αυτά τα πλάσματα σπρώχνουν τη χώρα προς τα εμπρός. Χωρίς προνόμια. Χωρίς «γνωριμίες». Χωρίς «φακελάκια». Χωρίς τίποτα. Παρά μόνο τα χέρια τους, το μυαλό τους, η υπομονή, η αντοχή τους, η απλή λογική τους και η αφοσίωσή τους.

Είναι εκείνοι που σπανίως διασκελίζουν το κατώφλι ενός μπουζουκάδικου. Που ζήτημα είναι πόσες φορές θα

Μπόνους

 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι δεν έχει πρόθεση αλλαγής του εκλογικού νόμου. Λογική και χρήσιμη αποσαφήνιση.

Δεν γίνεται να αλλάζουμε εκλογικό νόμο σε κάθε εκλογή.

Επιβεβαίωσε μάλιστα την πρόθεσή του και σε σχετική ερώτηση του Ανδρουλάκη κατά τη μεταξύ τους συνάντηση.

Ελα όμως που για κάποιο ακατανόητο λόγο η συζήτηση περί εκλογικού νόμου επανέρχεται στο προσκήνιο χωρίς προφανή αιτία.

Το ΠαΣοΚ για παράδειγμα διευκρινίζει αυτοβούλως πως δεν συμφώνησε σε αλλαγή του εκλογικού νόμου, παρόλο που ουδείς του το ζήτησε, ουδείς το περίμενε και ουδείς έχει λόγο να το κάνει.

Με μια υποσημείωση. Το ΠαΣοΚ λέει πως ίσως το κουβέντιαζε μόνο αν η κυβέρνηση δεχόταν να παραχωρήσει το μπόνους εδρών της πρώτης θέσης και σε συνασπισμούς κομμάτων.

Μάλλον ψάχνουν για κορόιδα.

Υπονοούν δηλαδή ότι θα μαζευτούν τρεις, τέσσερις επιτήδειοι να φτιάξουν συνασπισμό. Αν βγουν πρώτοι, θα πάρουν το μπόνους και μετά ο Θεός βοηθός.

Ετσι ο Μητσοτάκης θα έχει διευκολύνει έναν ετερόκλητο ή μη συνασπισμό κομμάτων που ενδεχομένως όλα μαζί να περάσουν τη ΝΔ στις εκλογές για να μοιραστούν μεταξύ τους το μπόνους. Και θα περιμένουμε μετά να φτιάξουν κυβέρνηση.

Δεν ξέρω τι ιδέα έχουν για τον Μητσοτάκη στη Χαριλάου Τρικούπη αλλά μάλλον πρέπει να τον θεωρούν εύκολο θύμα.

Ασε που ούτε η άλλη ιδέα να ανέβει το

Χρόνια πολλά !

Ευτυχισμένο το 2025! Να είναι η χρονιά σας γεμάτη υγεία, αγάπη και αμέτρητες χαρούμενες στιγμές.