Δυσπιστία

Η κυβέρνηση δεν έπεσε με την πρόταση δυσπιστίας που υπέβαλε η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις». Σιγά την είδηση.

Από το 1974 καμία κυβέρνηση δεν έχει πέσει από πρόταση δυσπιστίας. Και μιλάμε για  κυβερνήσεις που κάποιες ήταν πιο αδύναμες και με πιο ισχνή πλειοψηφία από τη σημερινή.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις προτάσεις δυσπιστίας επειδή δεν ρίχνουν κυβερνήσεις.

Ακόμη και χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα παραμένουν ένα συνταγματικό όπλο που θέτει την κυβέρνηση σε μια κοινοβουλευτική διαδικασία κριτικής κι αμφισβήτησης. Ετσι δουλεύουν οι δημοκρατίες.

Βεβαίως μπορεί η κυβέρνηση να έχασε δύο υπουργούς, αλλά δεν τράβηξε και ιδιαίτερα ζόρια. Στο τέλος οι «Ηνωμένοι» πλακώθηκαν και μεταξύ τους.

Αυτό σημαίνει κάτι για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το καλαμπούρι ποιος από τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη βάζει περισσότερο πλάτη στον Μητσοτάκη είναι απλώς ένα καλαμπούρι.

Ούτως  Ή άλλως δεν νομίζω ότι ο Πρωθυπουργός έχει ανάγκη την υποστήριξή τους.

Έδωσαν πάντως στον Μητσοτάκη και τον «Καραμαλή» (που λέει κι ο Ανδρουλάκης) την ευκαιρία να επανορθώσουν για την απουσία τους από τη συζήτηση για το πόρισμα της Εξεταστικής.

Ηταν λάθος τους. Ενα λάθος που εντυπωσιάζει κυρίως για τον επαγγελματισμό του Μητσοτάκη. Για όποιον λόγο κι αν έγινε.

Ηταν κι ένα μάθημα. Δεν υπάρχει «αφ’ υψηλού» στην πολιτική. Το κάθε τι είναι σημαντικό. Και το κάθε τι πελώριο.

Φάνηκε τελικά ότι

Στο ΠΑΣΟΚ θα τεθεί θέμα ηγεσίας - Μονίμως θυμωμένος ο Ανδρουλάκης

Τις πολιτικές εξελίξεις μετά την καταψήφιση της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης σχολιάζει με δηλώσεις του στο Liberal και τον Νικόλα Ταμπακόπουλο ο γνωστός πολιτικός αναλυτής Ανδρέας Δρυμιώτης. Μιλά για τα οικονομικά συμφέροντα, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη σεναριολογία γύρω από τα Τέμπη και τις ευρωεκλογές.

Ποιος τελικά κέρδισε τις εντυπώσεις στη Βουλή;

Πιστεύω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης χωρίς καμία αμφιβολία. Ήταν πιο ολοκληρωμένη η ομιλία του, συγκροτημένη, με στοιχεία και ένταση. Ήταν εξαιρετική. Δεν είδα βέβαια όλες τις ομιλίες παρά μόνο ορισμένων βουλευτών και των πολιτικών αρχηγών.

Στη Βουλή ακούστηκε για τον κ. Ανδρουλάκη ότι πάει να κάνει το ΠΑΣΟΚ… «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ». Ποια η επόμενη μέρα για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, βγαίνει ενισχυμένος από την πρόταση δυσπιστίας;

Την άποψή μου για τον κ. Ανδρουλάκη την έχω εκφράσει εδώ και πολύ καιρό. Όταν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή και το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει τίποτα, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Μάλιστα ο κ. Ανδρουλάκης με τις παλινωδίες του θα βρεθεί τρίτο κόμμα, πίσω ακόμα και από τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι μονίμως θυμωμένος και με αυτόν τον τρόπο δεν κερδίζει ούτε φίλους, ούτε ψηφοφόρους. Μόνο με θετική διάθεση κερδίζονται οι πολίτες. Ο κ. Κασσελάκης για παράδειγμα εμφανίζεται πάντα χαμογελαστός, με αυτόν τον τρόπο κερδίζει.

Μετά τις ευρωεκλογές και σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτο κόμμα, ποια η επόμενη μέρα;

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι

Όποιος θέλει να κυβερνήσει ας φτιάξει κόμμα

Αυτό ήταν το πολιτικό μήνυμα από την ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας. Ήταν ένα μήνυμα ρήξης και σύγκρουσης με μεγαλοεπιχειρηματίες που θέλουν να ασκούν εξουσία δια πολιτικών αντιπροσώπων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για μια ακόμα φορά ξεκαθάρισε πως την πολιτική εξουσία την ασκεί η εκλεγμένη κυβέρνηση και ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να εκχωρήσει μέρος της σε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.

Δυστυχώς, από τη δεκαετία του 1990, αυτό που ονομάσαμε διαπλοκή καλά κρατεί. Να μη σκαλίζουμε παλιές πληγές, όμως επειδή δεν έκλεισαν, κακοφόρμισαν. Σήμερα, όπως και παλιότερα, επιχειρηματίες προσπαθούν μέσω της πολιτικής εξουσίας να προωθήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα νοθεύοντας τον ανταγωνισμό, ο οποίος στην Ελλάδα, ούτως ή άλλως, νοσεί. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν αρκετές φορές αλλοιώνουν το πολίτευμά μας στον βαθμό που οι πολιτικοί ηγέτες ενδίδουν στις απαιτήσεις τους.

Οι σκελετοί στην ντουλάπα είναι πολύ άσχημο πράγμα και πολλοί έχουν κρυμμένους τέτοιους σκελετούς, που τους καθιστούν ευάλωτους. Το σχόλιο αυτό αφορά και

Παρέμβαση

Είναι η πρώτη παρέμβαση στρατού στην παγκόσμια ιστορία που εκδηλώθηκε σε επίπεδο νεοσύλλεκτου φαντάρου και μέσω TikTok. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι που έδιωχναν Πρωθυπουργούς είχαν φροντίσει να έχουν και κανένα γαλόνι.

Από την άκρη του δρόμου, κάπου μεταξύ Διστόμου και Λιβαδειάς, ένας νεοσύλλεκτος στρατιώτης του Πυροβολικού ζήτησε από τον Πρωθυπουργό της χώρας να φύγει.

«Καλώ τον Πρωθυπουργό να παραιτηθεί ήρεμα και με στοιχειώδη αξιοπρέπεια» δήλωσε σε μήνυμα TikTok ο στρατιώτης Κασσελάκης. Υποθέτω αν δεν παραιτηθεί ήρεμα θα τον πάρει ο στρατιώτης με το άγριο.

Είναι η πρώτη παρέμβαση στρατού στην παγκόσμια ιστορία που εκδηλώθηκε σε επίπεδο νεοσύλλεκτου φαντάρου και μέσω TikTok. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι που έδιωχναν Πρωθυπουργούς είχαν φροντίσει να έχουν και κανένα γαλόνι.

Ούτως  Ή άλλως πάντως ο στρατιώτης θα έπρεπε να γνωρίζει πως στη δημοκρατία μας ένας κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός φεύγει

Το άγχος οδηγεί σε νέα λάθη την αντιπολίτευση

Το τελευταίο δωδεκαήμερο έχουν δημοσιευτεί όχι μία, αλλά πέντε δημοσκοπήσεις. Ίσως μια ματιά σ' αυτές βοηθήσει να κατανοήσουμε τους πραγματικούς λόγους κατάθεσης πρότασης μομφής κατά της Κυβέρνησης. Πολύ φοβάμαι, ότι η υπόθεση των Τεμπών απλά χρησιμοποιείται για το πολιτικό παίγνιο, γιατί η Κυβέρνηση με τον εφησυχασμό της αρχικά, τα λάθη τακτικής στη συνέχεια επέτρεψε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να θεωρούν ότι συγκαλύπτει τα αίτια της τραγωδίας.

Σαν να μην γνώριζε ότι όταν συγκρούεται το συναίσθημα με τη λογική νικάει το συναίσθημα. Σαν να μην γνώριζε ότι ένα τμήμα της κοινής γνώμης αναζητεί σε μόνιμη βάση θεωρίες συνωμοσίας και ότι σ' αυτό προστέθηκαν μεγάλα τμήματα της εκλογικής βάσης όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης τα οποία θεωρούν ότι βρήκαν το θέμα να ρεφάρουν.

Ωστόσο, ακόμα και μ' αυτά σαν δεδομένα, τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων δείχνουν στην εκτίμηση ψήφου αυτά:

Θεέ μου πόσο χαμηλά έπεσα

Ο Stef Cassel λοιπόν που οι αντίπαλοί του κακώς τον επικρίνουν ως εξοδούχο φαντάρο των είκοσι ημερών. Κι όμως νομίμως σουλατσάρει. Τέλος πάντων.

Ο Stef λοιπόν, μέσα στον οίστρο ενός αντιπολιτευτικού παραληρήματος άνευ ορίων, προσέγγισε και υπερπήδησε το κόκκινο. Ετσι ανερυθρίαστα, μπερδεύοντας καφενείο του Διστόμου με την Βουλή των Ελλήνων, λέγοντας, επακριβώς πως όχι μόνο ο Κυριάκος πρέπει να παραιτηθεί αλλά και ταυτοχρόνως να προκηρύξει εκλογές με την παρουσία ξένων παρατηρητών

Γι αυτό κι εγώ αναρωτιέμαι επιεικώς, μπας και ο Stef μπερδεύει την Ελλάδα με την Ουγκάντα του πασίγνωστου και θρυλικού Ιντι Αμίν Νταντά. Ο οποίος, εκτός όλων των άλλων αγαπημένων του σπορ, του άρεσε να καταβροχθίζει ανθρώπινες σάρκες. Ετσι λέγεται. Χωρίς να προσδιοριστεί και να διευκρινιστεί λεπτομερώς, αν προηγουμένως τις έβραζε, τις τηγάνιζε η τις έψηνε στα κάρβουνα

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και ορμάει να κατασπαράξει. Και εν προκειμένω δεν πρόκειται για έναν αλλά για πολλούς λύκους. Αρκετοί εξ αυτών ακονίζουν τα δόντια τους εντός του μαντριού της Νέας Δημοκρατίας. Αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές

Κάπως έτσι σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης, από τους

Γεώργιος Καραϊσκάκης: Mια σπάνια περίπτωση ήρωα του 1821

Τα κομβικά σημεία της ζωής και της δράσης του μεγάλου ήρωα της Επανάστασης του 1821

Αναμφίβολα, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είναι μια από τις πιο ξεχωριστές προσωπικότητες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Η ζωή του και η δράση του γέννησε πολλές και συναρπαστικές ιστορίες, στις οποίες, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, η αλήθεια αναμίχθηκε με τον θρύλο. Τα πεπραγμένα του πάντως έμειναν «ζωντανά» μέχρι σήμερα διατηρώντας τον στην ελληνική συλλογκή συνείδηση ως έναν από τους πιο ένδοξους αλλά και ενδιαφέροντες ήρωες του 1821.

Καρπός παράνομου έρωτα

Mε αφορμή την επερχόμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου καθώς και της έκδοσης «Γεώργιος Καραϊσκάκης. Η Αγνωστη Βιογραφία» που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή 24 Μαρτίου με «Το Βήμα», σκιαγραφούμε σημαντικές στιγμές της ζωής και της δράσης του.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1780 ή του 1782 και όπως οι περισσότερες πηγές συμφωνούν, ήταν καρπός παράνομου έρωτα.

Γράφει ο  Σωτήρης Πατατζής στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» της 23ης Μαρτίου του 1957:

«Στα Σκουληκάρια της Άρτας ζούσε μια πεντάμορφη χήρα, η Ζωή Δεμισκή, που αποφάσισε έξαφνα ν’ απαρνηθή τα εγκόσμια και να κλεισθή σε μοναστήρι.

»Ήταν όμως πολύ νέα και πολύ φλογερή. Και κάποια μέρα που συνάντησε έξω από το μοναστήρι έναν μελαψό και λυγερόκορμο νέο, κάποιον Καραΐσκο απ’ το Μαυρομμάτι των Αγράφων, έπεσε, δίχως λέξη σχεδόν στην αγκαλιά του.

»Απ’ τους έρωτές τους γεννήθηκε ένα παιδί που τ’ ωνόμασαν ειρωνικά “Καραϊσκάκι”, γυιο του Καραΐσκού δηλαδή. Αργότερα όμως, το παιδί αυτό, με την προσωπική του αξία και με τις πράξεις του, εξάλειψε αυτόματα την

Ρωσία: Μία περίεργη τρομοκρατική ενέργεια

Δεκαοκτώ λεπτά ήταν αρκετά για να ολοκληρωθεί η φρικώδης τρομοκρατική ενέργεια στον συναυλιακό χώρο Crocus Hall στα περίχωρα της Μόσχας. Οι τρομοκράτες, πάρκαραν έξω από το κτήριο στις 19.55 και αναχώρησαν ανεμπόδιστα στις 20.13. Αφήνοντας πίσω τους 160 νεκρούς και περισσότερους από 200 τραυματίες.

Τα αίτια, τα κίνητρα και οι ηθικοί αυτουργοί είναι κάτι που ίσως μάθουμε τις επόμενες ημέρες, ίσως και όχι. Μέχρι στιγμής, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Κρεμλίνου επιμένει στο λεγόμενο «ουκρανικό ίχνος», θέλοντας να εμπλέξει σε αυτή την υπόθεση τη γειτονική χώρα στην οποία έχει εισβάλει πριν από δύο και πλέον χρόνια.

Μόνο που ο σχεδιασμός και η εκτέλεση αυτής της τρομοκρατικής επιχείρησης πόρρω απέχει από άλλες, στις οποίες ήταν αναμεμειγμένες οι μυστικές υπηρεσίες της Ουκρανίας.

Ισλαμική τρομοκρατία

Τα μυστήρια των δημοσκοπήσεων

 

Μερικές φορές στο παρελθόν οι δημοσκοπήσεις δεν τα πήγαν και πολύ καλά. Τελευταία φορά, στις εκλογές του 2023, καθώς δεν είδαν πρωτίστως τη θεαματική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και ακολούθως το 40,5% της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, η δικαιολογία που πρόβαλαν - φοβούνταν να δημοσιοποιήσουν αυτό που έβλεπαν - δεν ελαφρύνει τη θέση τους. Πολιτικά τους καταλαβαίνω, όμως αυτοί είναι επιστήμονες. Γράφουν ό,τι δείχνουν τα ευρήματά τους.

Προχθές παρουσιάστηκαν δύο δημοσκοπήσεις. Της Opinion και της Metron Analysis. Υποθέτω πως διεξήχθησαν το ίδιο χρονικό διάστημα. Κι όμως παρουσίασαν σημαντικές αποκλίσεις που θολώνουν την εικόνα που έχουμε για τη δύναμη αρκετών κομμάτων.

Ας αρχίσω από το νεοεμφανιζόμενο κόμμα του Ανδρέα Λοβέρδου. Στη δημοσκόπηση της Opinion βρίσκεται πάνω από το 2,5%, ενώ σε αυτήν της Metron Analysis κοντά στο 1%. Θα μου πείτε πως η απόκλιση κινείται στο όριο του αποδεκτού στατιστικού λάθους. Συμφωνώ, μόνο που με το 2.5% βρίσκεται κοντά στο επιθυμητό 3% ενώ με το 1% μακριά από αυτό και την είσοδο στο ευρωκοινοβούλιο.

Εντελώς αντίθετη είναι η εικόνα για το κόμμα της κυρίας Αφροδίτης Λατινοπούλου. Κοντά στο 2,5% για τη Metron Analysis, κοντά στο 1% για την Opinion.

Η Νέα Δημοκρατία στις δημοσκοπήσεις όλων των εταιρειών, με αναγωγή, κινείται στο 34% plus, το ίδιο και στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Opinion. Έρχεται η Metron Analysis και την

Οι «Δημοκράτες» του Α. Λοβέρδου

Η ζωή, όπως και η πολιτική, απεχθάνεται το κενό. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπου υπάρχει κάποιο κενό, σε μικρό χρονικό διάστημα εμφανίζεται κάτι που θα το συμπληρώσει. 

Διαβάζοντας τα ευρήματα της χθεσινής δημοσκόπησης της Opinion Poll διαπίστωσα πως παρά το γεγονός της ανακοίνωσης του νέου κόμματος «Δημοκράτες» του Ανδρέα Λοβέρδου πριν από λίγες μόνο ημέρες, αυτό ήδη ανιχνεύεται στις προθέσεις ψήφου των πολιτών για τις ευρωεκλογές. 

Η αλήθεια είναι πως η σημερινή διάταξη του πολιτικού μας συστήματος, είναι κάπως «παράξενη», όπου ένα κεντροδεξιό κόμμα, η Ν.Δ. ηγεμονεύει, ελλείψει αντιπάλου, ενώ η κατακερματισμένη αντιπολίτευση, τόσο εξ ευωνύμων, όσο και εκ δεξιών, δεν δείχνει ικανή να εκπληρώσει τον θεσμικό της ρόλο, παραδέρνοντας σε θέματα που δεν ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. 

Ο περίκλειστος κόσμος των κομματικών μηχανισμών, πάρα πολλές φορές δημιουργεί «εικονικές πραγματικότητες» για εκείνους που

Έγκλημα

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν έμαθε κάτι καινούργιο για το δυστύχημα στα Τέμπη, δεν μάθαμε καν αν υπήρχε κάτι καινούργιο να μαθευτεί.

Το θέαμα είναι συνηθισμένο και βαρετά επαναλαμβανόμενο.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στη χώρα, η αντιπολίτευση πάει να το φορτώσει στην κυβέρνηση που βρίσκεται στα πράγματα.

Δεν είναι δύσκολο. Συνήθως όλοι έχουν κάτι να πουν για ό,τι συμβαίνει.

Και κάθε φορά η κυβέρνηση αρνείται να κάνει το χατίρι της αντιπολίτευσης και να καθίσει στο εδώλιο. Τι κάνει, λοιπόν; Πλακώνει την αντιπολίτευση.

Ούτε αυτό είναι συνήθως δύσκολο, ιδίως αν η αντιπολίτευση είναι σαν τη σημερινή. Ελαφρών βαρών.

Κι έτσι πορεύεται η χώρα από «εγκλήματα» σε «τραγωδίες» κι από «σκάνδαλα» σε «συγκαλύψεις».

Καμία άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν έχει να επιδείξει τέτοια πορεία εν μέσω δράματος, εγκληματικότητας και τραγικότητας.

Παρόλο που είμαι βέβαιος πως και σε όλη την υπόλοιπη δημοκρατική Ευρώπη γίνονται δυστυχήματα και ναυάγια και πυρκαγιές και άρσεις του τηλεφωνικού απορρήτου και αθέμιτες συναλλαγές.

Προ διετίας αποκαλύφθηκε πως από το 2017 κάποιοι παρακολουθούσαν το τηλέφωνο του Μακρόν και πολλών υπουργών του. Τι έκανε ο Μακρόν; Καθαίρεσε τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, τέλος.

Στην Ελλάδα αντιθέτως δυσκολεύομαι να

Τι κρύβει ο «σεβντάς» του Ερντογάν για την Κύπρο

Ο Τ. Ερντογάν όσο περνούν τα χρόνια στην εξουσία μαθαίνει. Και με την ωριμότητα ενός ηγέτη που κυβερνά τη χώρα του 22 χρόνια και έχει πλέον άμεση εμπλοκή σε διεθνείς και περιφερειακές κρίσεις, μπορεί να μιλήσει πια τη γλώσσα της αλήθειας για το Κυπριακό.

Ο Τούρκος ηγέτης απευθυνόμενος στην ηγεσία και στους αξιωματικούς της 4ης Στρατιάς, της «Στρατιάς του Αιγαίου», εξέφρασε τον σεβντά του για το Κυπριακό. Εάν ο Ετσεβίτ και η τότε τουρκική ηγεσία δεν είχαν σταματήσει, σήμερα δεν θα υπήρχε βόρεια και νότια Κύπρος, δεν θα υπήρχε Κυπριακό, η Κύπρος θα ήταν τουρκικό νησί.

Είναι ο ίδιος καημός που έχει ακουστεί και πάλι από τον Ερντογάν και τα κορυφαία στελέχη του ΑΚΡ στα πρώτα βήματα τους, για το «λάθος» του Κεμάλ και του Ινόνου που άφησαν τα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα. Τα νησιά που μπορείς να «πετάξεις την πέτρα» από τα απέναντι τουρκικά παράλια, όπως έλεγε ο Α. Γκιούλ αλλά και ο ίδιος ο Τούρκος ηγέτης, αλλά τα άφησαν στην Ελλάδα.

Στα πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου, η δήλωση αυτή του Τ. Ερντογάν είναι ένα ακόμη δείγμα της πλήρους πλέον ένταξης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής σε έναν ακραίο αναθεωρητισμό. Ο Τούρκος ηγέτης ενώ είναι σε εξέλιξη μια δύσκολη προσπάθεια για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό, έστω και με μορφή δημόσιας «εκμυστήρευσης» των σκέψεων και ευσεβών πόθων του, εγκαταλείπει τη γνωστή μέχρι τώρα θέση ότι το «Κυπριακό λύθηκε το 1974 με την "ειρηνευτική επιχείρηση" του Ετσεβίτ».

Για τον Τ. Ερντογάν δεν λύθηκε το Κυπριακό το 1974, αλλά

Νεσεσέρ

Ο τελευταίος που θυμάμαι να πηγαίνει με φλας και κάμερες στον στρατό ήταν ο Έλβις Πρίσλεϊ.

Ερώτηση κρίσεως. Πότε άλλοτε έχουμε δει αρχηγό κόμματος να πηγαίνει στρατό σε απευθείας μετάδοση αφού προηγουμένως μας έχει παρουσιάσει πώς κουρεύτηκε και πώς έφτιαξε το νεσεσέρ του για το στρατόπεδο;

Μην ψάχνεστε, ποτέ.

Αν το βλέπουμε τώρα είναι επειδή ο Κασσελάκης έφερε ένα ιδιότυπο σταριλίκι στην ελληνική πολιτική. Ο τελευταίος που θυμάμαι να πηγαίνει με φλας και κάμερες στον στρατό ήταν ο Ελβις Πρίσλεϊ.

Προφανώς ο Κασσελάκης δεν φτάνει ούτε τη φράντζα του Ελβις. Και το σταριλίκι του παραπέμπει λίγο σε πρωινάδικο.

Αλλά έχω την εντύπωση ότι στις ευρωεκλογές δεν θα πιάσει πάτο κι ούτε θα φύγει αν χάσει. Βρήκε ένα ακροατήριο.

Είναι εμφανές άλλωστε ότι του αρέσει η δουλειά και ακόμη περισσότερο του αρέσει ο εαυτός του.

Ηθικό δίδαγμα; Τους δημοσκόπους πρέπει να τους ακούς στο μέτρο που ξέρουν τι λένε.

Πολύ φοβούμαι ότι στο ΠΑΣΟΚ υιοθέτησαν πολύ εύκολα το σενάριο ότι ο Κασσελάκης καταρρέει κι ότι έχουν σίγουρη τη δεύτερη θέση χωρίς να πουν τίποτα και χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους.

Δεν καταρρέει. Και δεν την έχουν.

Αντιθέτως ο Κασσελάκης τους καταπίνει επικοινωνιακά. Πουλάει μόνο τον εαυτό του, τη στιγμή που στο ΠΑΣΟΚ ψάχνονται τι να πουλήσουν.

Σε σημείο που άφησαν στην άκρη τις αβροφροσύνες κι ανέβηκαν στα κάγκελα να ζητήσουν κι αυτοί λογαριασμό για τα επιχειρηματικά του νεοσύλλεκτου.

Τον υποτίμησαν, λοιπόν. Και τώρα τρέχουν.

Προφανώς υπάρχουν ακόμη περιθώρια. Ο Κασσελάκης είναι

Η Αριστερά, η πλατεία Ταχρίρ και το φάντασμα του Μόρσι

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Αίγυπτο μαζί με τους ομόλογούς του της Ιταλίας, του Βελγίου, τον καγκελάριο της Αυστρίας και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, προκάλεσε τα μικροπρεπή σχόλια της Αριστεράς και των γνωστών τρολ του Διαδικτύου. Προφανώς, τους «πόνεσε» η μεγάλη δημοσιότητα που πήρε η επίσκεψη σε όλη την Ευρώπη, καθώς και η αναγνώριση του ρόλου του Κυριάκου Μητσοτάκη στην οργάνωση αυτής της επίσκεψης. 

Φυσικά, η Αριστερά δε μας έχει συνηθίσει σε γενναιόδωρες παραδοχές, οπότε δεν θα πρέπει να πέσουμε από τα σύννεφα για μια τέτοιου είδους πικρόχολη κριτική. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο βαθύτερο που ερμηνεύει αυτή τη στάση. Το μίσος για το καθεστώς Σίσι. 

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει να πάμε πίσω στον χρόνο, όταν τον Ιανουάριο του 2011 εκατοντάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι –ένα ετερόκλητο πλήθος– διαδήλωναν καθημερινά κατά του καθεστώτος Μουμπάρακ. Τελικά, μετά από ένα μήνα, ο Μουμπάρακ παραιτήθηκε και στο Κάιρο επικρατούσε ένα χάος με τις διάφορες πολιτοφυλακές να ελέγχουν δρόμους και συνοικίες. Αυτή η λαϊκή εξέγερση θεωρήθηκε από την

Εξίσωση με δύο αγνώστους

Δεν θα σας ζαλίσω με δημοσκοπήσεις. «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουμε όλα» θα τραγουδούσε ο μεγάλος Διονύσης.

Φοβούμαι μάλιστα πως οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις μάς προϊδεάζουν να είμαστε επιφυλακτικοί. Μοιάζουν με τυλιγμένο κουτί από το οποίο κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι θα ξεπηδήσει.

Μαθαίνουμε, ας πούμε, ότι βγαίνει πρώτο κόμμα η ΝΔ κι ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις ευρωεκλογές θα συνεχίσει να μας κυβερνάει την επομένη ο Μητσοτάκης.

Σιγά την είδηση. Αλλά από εκεί και πέρα, ο Θεός βοηθός.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πατήσει γκάζι!» δηλώνει ο Κασσελάκης αλλά αυτό κανείς δεν το έχει καταλάβει (12/3). Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο νεοσύλλεκτος, ούτε οι «κυλιόμενες δημοσκοπήσεις» που επικαλέστηκε ο ίδιος και φυσικά ούτε το γκάζι.

Το ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως δείχνει να λαχάνιασε στο κυνήγι της δεύτερης θέσης. Όχι επειδή είναι άπιαστος στόχος, κάθε άλλο.

Αλλά επειδή η Χαριλάου Τρικούπη θυμίζει λίγο την ιστορία με τον παλαιό Έλληνα πολιτικό και πρωθυπουργό που δεν είχε δύο τουαλέτες σπίτι διότι (όπως έλεγε η μητέρα του με την οποία συγκατοικούσε) «μέχρι να αποφασίσει σε ποια να πάει, θα τα κάνει πάνω του!».

Το μπέρδεμα φυσικά δεν

Kασσελάκης, τώρα γελάμε αργότερα θα κλαίμε.

Πιστεύω πως κανείς μας δεν είχε φανταστεί ότι ο Κασσελάκης θα εξελισσόταν σε αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Βρίσκεται πλέον σε κατάσταση μόνιμης υπερδιέγερσης και δείχνει να το διασκεδάζει τρελά που «στο Ελλάντα» μπορείς να κάνεις ό,τι σου καπνίσει και κάποιοι να σε χειροκροτούν. Έχει κυριολεκτικά μπουκάρει στο σύστημα και τρολάρει, υπόσχεται, ψιλο-απειλεί, ενίοτε τραμπουκίζει (τα μίντια). Πουλάει καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς, με αδιανόητη άνεση. Π.χ. ο Τσίπρας έταζε λεφτόδεντρα, ο Κασσελάκης τάζει αστακούς [ΑΝΤ1 15/3]. Δεν κάνει διάκριση αλήθειας και fake news, αφηνιάζει στα TikTok, στα πρωινάδικα, παντού. Τρέμε κόσμε, περνάει ο Κασσελάκης!

Προσωπικά σάστισα προ ημερών όταν τον είδα να χτυπιέται σαν τρελός, παρακολουθώντας στον Λιάγκα ...τον εαυτό του. Έδειχνε τόσο ικανοποιημένος από την κορμοστασιά, το φιζίκ και την εν γένει περσόνα του, που χωρίς δεύτερη σκέψη κοινοποίησε το content στο ...κοινό του.
Τέτοιο είδος πολιτικού δεν έχει ξαναϋπάρξει στην Ελλάδα. Μπουφόνικο για πολλούς, μεταπολιτικό για άλλους, κυρίως ακατανόητο για τους περισσότερους. Εικάζω πως οι παραδοσιακοί συριζαίοι που έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν τα γεγονότα με τεράστια αμηχανία. Σαν να μην καταλαβαίνουν τι τους έχει συμβεί. Ο Κασσελάκης σπάει κάθε καθιερωμένο στιλ άσκησης πολιτικής που γνωρίζαμε ως σήμερα. Εμφανίζεται απελευθερωμένος από οποιοδήποτε ιδεολογικό υπόβαθρο και δεν περνάει από τα παραδοσιακά κανάλια της πολιτικής επικοινωνίας. Κάτι μεταξύ Μπέπε Γκρίλο και Χαβιέρ Μιλέι, αυτόν στην Αργεντινή με το αλυσοπρίονο που βγήκε πρόεδρος. Πιστεύοντας προφανώς ότι το προϊόν ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά λήξει, εξαφάνισε όλους τους

Εξυπνάδες

Το πρόβλημα με τα περιουσιακά και τα επιχειρηματικά του Κασσελάκη δεν είναι ένα αλλά δύο.

Πρώτον, ότι δεν γνωρίζουμε ποια είναι.

Οι εξηγήσεις είναι ασαφείς, γενικόλογες και ενίοτε αντιφατικές. Συνήθως δίνει δυο – τρεις διαφορετικές εκδοχές για το ίδιο θέμα. Πότε μπήκε, πότε βγήκε, τι δραστηριότητα είχε κι άλλα τέτοια αδιευκρίνιστα πράγματα.

Δεύτερον, ότι δεν γνωρίζουμε αν είναι σύννομα.

Ξέρουμε, για παράδειγμα, πως σύμφωνα με νόμο του 2016 δεν δικαιούται να μετέχει σε εταιρείες του εξωτερικού. Αλλά αποκαλύφθηκε ότι τον Δεκέμβριο 2023, τρεις μήνες μετά την εκλογή του, διατηρούσε τουλάχιστον μία εταιρεία στο Ντελαγουέρ με την οποία δανειοδότησε το κόμμα του.

Τώρα δηλώνει ότι δεν εμπλέκεται πουθενά. Τι συνέβη λοιπόν; Άγνωστο.

Επιτρέψτε μου όμως να πω πως όλα αυτά είναι μπερδεμένα πράγματα.

Και φυσικά θα ελεγχθούν τον Ιούνιο 2024 όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καταθέσει για πρώτη φορά δήλωση «πόθεν έσχες».

Διευκρίνιση. Σύμφωνα με νόμο του 2023, ο Κασσελάκης ήταν υπόχρεος να καταθέσει δήλωση «πόθεν έσχες» εντός 90 ημερολογιακών ημερών από την εκλογή του. Δηλαδή έως τις 22 Δεκεμβρίου 2023.

Δεν χρειάστηκε διότι η κατάθεση των

Όταν σε κυνηγούν τα φαντάσματα του παρελθόντος

 

Είδαν κι αποείδαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, προβληματισμένοι (αν όχι απογοητευμένοι) με τα ευρήματα όλων ανεξαιρέτως των δημοσκοπήσεων του τελευταίου διαστήματος κι αποφάσισαν να το ρίξουν στην πολιτική και να αφήσουν κατά μέρος τις εσωκομματικές ίντριγκες. Θετικό, θετικότατο βήμα.

Βέβαια, με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει πάντα ένα μεγάλο ΑΛΛΑ…

Ο νέος πρόεδρος του κόμματος παρουσίασε τις 5 μεταρρυθμίσεις του φορολογικού πλαισίου, οι οποίες κατά τη γνώμη του ιδίου και των ειδικών που συμβουλεύτηκε θα δώσουν ώθηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας και αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης.

Μέχρις εδώ καλά. Είναι ζητούμενο η κατάθεση προτάσεων, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι κοστολογημένες και βρίσκονται σε επίπεδο διακηρύξεων και ευχών.

Κάπου εκεί, όμως, αρχίζει το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων, είναι άλλη μία προσπάθεια απογαλακτισμού της νέας ηγεσίας του κόμματος από

Το «ιδιωτικό» ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη

Όταν η Εύα Καϊλή ενεπλάκη στις γνωστές περιπέτειες, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν την κατηγόρησε ότι αποτελεί όνειδος για το ΠΑΣΟΚ. Την κατήγγειλε ότι ήταν Δούρειος Ίππος της ΝΔ. Λες και η ηθική απαξία αυτών για την οποία κατηγορείτο, επαυξάνετο εάν την επικολλούσε στο κυβερνητικό κάδρο.

Γράφαμε τότε Δεκέμβρη 22, και με τίτλο «Θέλει ο Ανδρουλάκης ένα μικρό προσωπικό ΠΑΣΟΚ;»: Δεν ήταν μια κίνηση αντιπολιτευτικής μικροπολιτικής η καταγγελία περί Δούρειου Ίππου. Σε εκείνο που στοχεύει, κατά τους προβληματιζόμενους εντός ΠΑΣΟΚ, είναι η επιβολή άτεγκτης πειθαρχίας. Φοβούνται ότι οι ανωτέρω δηλώσεις αποτελούν προείκασμα επιβολής του ενός ανδρός αρχή.

Και με αφορμή την αποχώρηση του Λοβέρδου γράφαμε τον Ιούνιο του 2023: Προσωπικώς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο Ανδρουλάκης φρόντισε να υπονομεύσει την υποψηφιότητα των βουλευτών που στήριξαν Λοβέρδο, αλλά και τον ίδιο. Την ίδια εποχή που ο Λοβέρδος σε δημοσκοπήσεις υπερτερούσε του τότε Περιφερειάρχη Αττικής Γ. Πατούλη.

Τώρα νέα εστία καχυποψίας για αυταρχική, αρχηγοκεντρική νοοτροπία Ανδρουλάκη, δημιουργήθηκε με την εκδήλωση του

Τελική

«Ήταν πρωί του Αυγούστου» τραγουδούσε ο Μίκης Θεοδωράκης αλλά τελικά πέσαμε έξω στους μήνες.

Δεν ήταν παρά «πρωί του Οκτώβρη» που η Θεοδώρα Τζάκρη ανακοίνωσε τον «πόλεμο αστραπή» που «θα υποστεί το Μαξίμου» («ΤΑ ΝΕΑ», 6/10). «Blietzkrieg» τον έλεγε ο αείμνηστος Γκουντέριαν.

Τελικά κάπου σκάλωσε η αστραπή. Και «τον ήπιαμε».

Φτάσαμε λοιπόν «ένα πρωί του Μάρτη» πάλι η Τζάκρη να απειλεί ότι «το Συνέδριό μας πυροδότησε την τελική μας αντεπίθεση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη» (Mega, 2/3).

Προσέξτε, παρακαλώ. Είναι η τελική αντεπίθεση. Όλες οι προηγούμενες ήταν τρόπον τινά για ζέσταμα.

Φυσικά δεν μπορώ να προεξοφλήσω το αποτέλεσμα μιας τελικής αντεπίθεσης, ούτε να στενοχωρήσω τους επιτιθέμενους, αλλά αναρωτιέμαι μήπως κάηκαν στο ζέσταμα. Διότι στο μεταξύ εξαϋλώθηκε ο μισός ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ στο «γελαστό παιδί» δεν την έπεσαν «οι φασίστες» (όπως τραγουδούσε ο μεγάλος Μίκης) αλλά κάτι κουκουλοφόροι.

Παράξενα πράγματα. Διότι δεν ξέρω τι θα γίνει με την αντεπίθεση αλλά ο πρόεδρος της Τζάκρη χρωστάει μερικές εξηγήσεις.

Οχι μόνο για τα «αστακοκάραβα» και άλλες δραστηριότητες που

Κι όμως σύντροφοι δεν είναι, ακριβώς έτσι

Η μισή αλήθεια δεν είναι αλήθεια. Το συμπέρασμα αναφορικά με τις δηλώσεις του Δημήτρη Κουτσούμπα σχετικά με Sugar Daddies, Sugar Babies και άλλα τέτοια. Εχουμε και λέμε λοιπόν. Μετά από έρευνα που έκανα

Ναι συμβαίνει. Όμως πρέπει ο σύντροφος να γνωρίζει ότι το κίνητρο αυτών των επιδόσεων δεν είναι η κάλυψη διδάκτρων και άλλων τέτοιων. Τότε; Μα το κάνουν για να εξασφαλίσουν μια τσάντα Louis Vuitton, για να αποκτήσουν I Phone τελευταίας τεχνολογίας. Ακόμα για ένα ταξίδι στο εξωτερικό και για να ξεφαντώσουν απολαμβάνοντας, φερ ειπείν, Αντώνη Ρέμο
Μάλιστα ο ειδήμων της ιστορίας που για ευνόητους λόγους δεν επιθυμεί να αποκαλυφθεί το όνομά του, υπογράμμισε «εγώ δεν ξέρω ούτε μία». Εννοεί φοιτήτρια να εκδίδεται για δίδακτρα

Πάμε παρακάτω. Ο σύντροφος Κουτσούμπας προσπέρασε μια πραγματικότητα που συνέβαινε κατά την ένδοξη πορεία του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» στη Μόσχα του Κρεμλίνου. Οπου τα πιο λουσάτα ξενοδοχεία που φιλοξενούσαν αλλοδαπούς, προερχόμενους από την «κόλαση» του Δυτικού καπιταλισμού, ήταν περικυκλωμένα από χιλιάδες πρόθυμες νέες Ρωσίδες

Οι οποίες δεν πήγαιναν, όπως ισχυρίζεται η φτηνής ποιότητα προπαγάνδα, για ένα ζευγάρι κάλτσες. Πήγαιναν, προθύμως, προκειμένου να

Γέρνει..

Στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων και του ΣΥΡΙΖΑ που πέρασε η χώρα, μεταξύ άλλων θεωριών, υπήρχαν και αρκετοί που υποστήριζαν ότι η δοκιμασία αυτή θα λειτουργήσει ευεργετικά στην ελληνική κοινωνία, γιατί επιτέλους οι πολίτες θα αντιληφθούν ότι οι θεωρίες της Αριστεράς και των κομμουνιστικών καθεστώτων είναι κενές ουσίας, συχνά αποτελούν φληναφήματα που δεν αντέχουν στην πράξη και «ευδοκιμούν» μόνο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και χρονικές συγκυρίες - όχι όμως για πολύ

Το ψέμα γενικώς έχει κοντά ποδάρια.
Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν ήμουν και τόσο σίγουρος γι’ αυτή τη θεωρία (ότι όταν κυβερνήσουν θα μάθει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται), αλλά σήμερα φαίνεται ότι όντως οι πολίτες αντιμετωπίζουν πιο ώριμα ή έστω πιο δύσπιστα τις αερολογίες, τις πομφόλυγες και τις κωλοτούμπες όλων των κομμάτων βεβαίως και όχι μόνο της Αριστεράς.
Διακρίνουν επίσης πιο εύκολα και τα λάθη της κυβέρνησης και τα κρίνουν και αν αυτό δεν προκύπτει ιδιαίτερα στα δημοσκοπικά ποσοστά, εμφανίζεται στα ποιοτικά ευρήματα και θεωρώ ότι καταγράφονται και στον «σκληρό δίσκο» της κοινής γνώμης.
Ας επιχειρήσουμε να δούμε, για παράδειγμα, τα τελευταία ευρήματα των δημοσκοπήσεων όπου παρατηρείται μια σταθεροποίηση και...

Τα αντιθετικά ενός λιλιπούτειου… Τραμπ

Ημέρα «εσωτερικής εφόδου» στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα για τον Κασσελάκη. Διεξάγονται εκλογές για την ανάδειξη Νομαρχιακών Επιτροπών και συντονιστικών οργάνων των οργανώσεων Βάσης (Οργανώσεις Μελών). Και όπως φάνηκε από τις χουλιγκανικές εκδηλώσεις των φαν του στο συνέδριο, μάλλον θα κατισχύσει της εσωκομματικής διαδικασίας.

Έτσι θα γίνει και κυρίαρχος του κομματικού μηχανισμού, και ενδυναμωμένος, θα ανοίξει τον δρόμο για την αλλαγή του ονόματος και του συμβόλου του κόμματος. Άλλωστε, αυτοί που θα μπορούσαν να του εναντιωθούν, φρόντισαν βιαστικά και άστοχα να αποχωρήσουν, και βρίσκονται παραπαίοντες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τα εμπόδια που θα μπορούσαν να ανακόψουν την επέλασή του στο πολιτικό πεδίο, είναι δύο: Οι ευρωεκλογές, καθώς μόνος του, σε ώρα μαχητικού ενθουσιασμού, έθεσε το όριο 17% - όριο των δεύτερων εκλογών του 2023.

Και όντως θα μπορούσε να το προσεγγίσει αν δεν είχε υπάρξει η διάσπαση, καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανακόψει την ελεύθερη πτώση του, ενώ τα ποσοστά του, αν προστεθούν και εκείνα τη Νέας Αριστεράς, που είναι σαρξ εκ της συριζαϊκής σαρκός, υπερβαίνουν κατά πολύ το καθηλωμένο ΠΑΣΟΚ.

Το δεύτερο πρόβλημα σχετίζεται με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Τις εξωχώριες εταιρίες του, που

Φεμινιστικές αναισθησίες, αριστερές χυδαιότητες

Χθες ήταν η «Ημέρα της Γυναίκας». Φαντάζομαι ουδείς νουνεχής πολίτης θα περίμενε οι φεμινίστριες να διοργάνωναν πορεία στα γραφεία του ΚΚΕ διαμαρτυρόμενες για τα χυδαία - σεξιστικά σχόλια του γραμματέα του Κόμματος. Είναι γεγονός πως το Κόμμα τυγχάνει μιας ευρύτερης ασυλίας και ως εκ τούτου αυτές οι δηλώσεις του Δ. Κουτσούμπα δεν ενόχλησαν τις «προοδευτικές» γυναικείες συλλογικότητες.

Επίσης, υποθέτω πως ουδείς νουνεχής πολίτης θα περίμενε οι φεμινίστριες να έλεγαν μια κουβέντα για τις κακοποιημένες γυναίκες των κιμπούτς. Και πώς να πουν, αφού είναι με το μέρος των βιαστών - τρομοκρατών. Στις πορείες τους ανεμίζουν σημαίες της Παλαιστίνης και της Χαμάς.

Όλος αυτός ο χώρος των συλλογικοτήτων και των ομάδων κοινωνικής κριτικής και ακτιβισμού, τυφλωμένος από ένα ανεξήγητο μίσος για τον τρόπο ζωής μας συντάσσεται με αυτούς που θέλουν να τον καταστρέψουν. Δε βλέπουν πως οι αφιονισμένοι τρομοκράτες τους πρώτους που θα εξοντώσουν είναι αυτούς που οι «ευαίσθητες» συλλογικότητες των δυτικών κοινωνιών υπερασπίζονται.

Η δολοφονική επιδρομή στο φεστιβάλ Νόβα στις 7 Οκτωβρίου 2023, δεν προέκυψε. Δεν περνούσαν από εκεί τυχαία οι τρομοκράτες της Χαμάς και άρχισαν να δολοφονούν. Πήγαν εκεί, με τα αλεξίπτωτά τους γιατί γνώριζαν ποιοι έκαναν το πάρτι και τους δολοφόνησαν γιατί

Ντουβάρια

Η γιαγιά μου έλεγε πως «όσο κι αν βαράς το ντουβάρι, ντουβάρι θα μείνει». Και (να σημειώσω) η γιαγιά μου δεν ήταν συνταγματολόγος.

Οι διαπρεπέστεροι συνταγματολόγοι εξηγούν πως η ρύθμιση για τα «μη κρατικά» Πανεπιστήμια δεν παρουσιάζει πρόβλημα συνταγματικότητας.

Ακόμη και το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής παραπέμπει (τελικά) στα δικαστήρια για να κριθεί το ζήτημα.

Αν δεν κάνω λάθος τα «κράτη δικαίου» (για τα οποία κόπτονται εσχάτως διάφοροι…) έτσι λειτουργούν. Δεν αποφασίζουν με ξύλο, ούτε με τραμπουκισμούς, ούτε με καταλήψεις.

Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Τι τους ενοχλεί;

Από τη στιγμή που τίποτα δεν αλλάζει στα δημόσια Πανεπιστήμια που λειτουργούν σήμερα, τι τους πειράζει αν θα υπάρξουν και «άλλα» Πανεπιστήμια όπου θα πηγαίνουν «άλλοι» φοιτητές και θα διδάσκουν «άλλοι» διδάσκοντες;

Ομολογώ πως δεν έχω ακούσει ούτε μία λογική απάντηση, παρά μόνο πως «το απαγορεύει το Σύνταγμα» που (όπως είδαμε) μάλλον δεν το απαγορεύει.

Επί της ουσίας όμως ποιο είναι το θέμα τους;

Ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα όπου το

Από υπηρέτες του Θεού, Δερβέναγες της κοινωνίας και του Κράτους

Δηλώνουν και είναι υπηρέτες του Θεού αλλά αξιώνουν να γίνουν αφεντάδες του κράτους και της κοινωνίας. Η ιεραρχία έχει μετατρέψει το πλέον ανοιχτό, ενοποιητικό και αγαπητικό δόγμα του χριστιανισμού, σε μια εξουσιαστική σέχτα απόλυτης εκκοσμίκευσης, κοινωνικού αυταρχισμού, και προσωπικής αλαζονείας.

Μετά την κραυγαλέα αντίθεσή τους στον γάμο των ομοφυλοφίλων, για τον οποίο δεν τους πέφτει κανένας λόγος (αφού πρόκειται για μια σύμβαση μεταξύ Πολιτείας και Πολίτη), οι Συνοδικοί Ιεράρχες άρχισαν την αντίσταση με κλεφτοπόλεμο.

Αποφάσισαν να εορτασθεί η Κυριακή της Ορθοδοξίας, στο Καθολικό της Μονής Πετράκη, σπάζοντας μια μακροχρόνια παράδοση λαμπρότητας. Στόχος τους να στείλουν το μήνυμα ότι δεν επιθυμούν την παρουσία πολιτικών προσώπων που τάχθηκαν υπέρ του νόμου.

Έτσι δεν θα παραστεί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία κατά παράδοση εκφωνούσε το «Πιστεύω» στον μητροπολιτικό ναό. Θα την αντικαταστήσει ο Αρχιεπίσκοπος! Προφανώς, δεν θα ανταποκριθούν και στην πρόσκληση της κας Σακελλαροπούλου, να παραβρεθούν στο εθιμοτυπικό γεύμα που τους παραθέτει ανήμερα την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Το παράδοξο «προνουντσιαμέντο» της Μονής Πετράκη, μάλλον δεν είναι η κορύφωση του πολέμου που

Ατυχίες

 

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον θόρυβο για τη δημόσια αυτοκριτική του Τσίπρα. Τι διαφορετικό είπε ο πρώην πρωθυπουργός από όσα οι κανονικοί άνθρωποι λέγαμε και γράφουμε εδώ και οκτώ χρόνια;

Οτι υπήρξαν παρεμβάσεις της κυβέρνησής του που ήταν (τουλάχιστον) «ατυχείς»; Οτι κάποιοι δικοί του ήθελαν να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ; Σιγά την είδηση.

Οτι χρησιμοποίησε η κυβέρνησή του τις τηλεοπτικές άδειες για να ελέγξει την τηλεόραση και την ενημέρωση; Χαίρω πολύ.

Οτι επικαλέστηκαν τις επιχειρηματικές πρακτικές μια φαρμακευτικής εταιρείας για να στείλουν στο εδώλιο δέκα κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους»; Χαίρω πολύ ξανά.

Η ίδια η δικαιοσύνη πέταξε στα άχρηστα τις κατασκευές, αρχειοθέτησε τις κατηγορίες και απάλλαξε τους ανθρώπους.

Άλλωστε και οι δυο ατυχείς παρεμβάσεις έχουν

Θέλουν να χτυπήσουν τον Μητσοτάκη αλλά χτυπούν τη χώρα

Ανίκανοι να συγκρατήσουν την αφηνιασμένη κατηφόρα των ποσοστών τους, αφότου πλέον διαπιστώθηκε ότι βασιλιάς είναι γυμνός, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο εσωτερικό πολιτικό ρινγκ παρόλα τα όποια λάθη της, αποφάσισαν να την πλαγιοκοπήσουν μέσω Βρυξελλών.

Εργώδης και αγωνιώδης από το 2019 η προσπάθεια των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ελεεινολογήσουν την ελληνική κυβέρνηση (και κατ΄ επέκταση τη χώρα) μέσα από προσβάσεις που αναπτύσσουν με «εναλλακτικά» δίκτυα και ΜΚΟ (μια από αυτές μας φιλοδόρησε με την 107η θέση στην ελευθερία του τύπου, κάτω από τη Σενεγάλη, την Αλβανία, τη Μοζαμβίκη και το Κατάρ!).

Όχι δεν είναι ανθέλληνας ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης που χθες σήκωσε κουρνιαχτό. Η έννοια του ανθέλληνα εμπεριέχει αποδοχή των εννοιών εθνότητα και πατρίδα. Είναι κυρίως αντιμητσοτακικός, και ίσως άπατρις. Από την όλη του δραστηριότητα, ατύπως δηλώνει «οικουμενικός». Από αυτούς που θεωρούν ότι

Υποψήφιος

Είναι αστείο σε μια χώρα που πηγαίνει από αγροτικές κινητοποιήσεις σε πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις και από απεργίες της κάθε ΑΔΕΔΥ σε κάθε απεργό ταξιτζή να παραπονιέσαι ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση.

Προφανώς υπάρχει και μάλιστα άφθονη.

Ξέρετε τι δεν υπάρχει; Κάποιος υποψήφιος να κυβερνήσει τη χώρα αν εκλείψει η κυβέρνηση την οποία αντιπολιτεύεται η αντιπολίτευση.

Διάβαζα χθες την ανακοίνωση κάποιων απεργών. Ξεκινούν με «θλίψη και οργή» για τα Τέμπη. Κατανοητό.

Αλλά προφανώς για να κατευνάσουν τη «θλίψη και την οργή» τους ζητούν «παύση πλειστηριασμών», «πλήρη δικαιώματα για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς», αύξηση του αφορολόγητου, δωρεάν σίτιση (!), χορήγηση ενοικίου και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού (ανακοίνωση ΔΟΕ, 28/2).

Είναι η επιτομή του «δώσε». Πάλι καλά δηλαδή που οι άνθρωποι δηλώνουν θλιμμένοι κι οργισμένοι.

Μόνο που δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο της οποίας η κυβέρνηση να μοιράζει αφορολόγητα, σπίτια, φαγητό και μισθούς.

Ως εκ τούτου είναι λάθος να πιστεύουν οι θλιμμένοι κι οργισμένοι απεργοί πως οι άλλοι βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.

Και βλέπουν και καταλαβαίνουν. Δεν είναι τυχαίο πως στην