Καζαμίας 2025

 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 

7 Ιανουαρίου, φεύγουν οι καλικάντζαροι από την επιφάνεια της γης. Μη χαίρεστε. Μας αφήνουν εδώ αρκετά σταυραδέρφια τους.

Στις 15 ξεκινάει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα, όπου ο Μητσοτάκης έχει δηλώσει πως θα ανακοινώσει τον υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ο Χάρης Δούκας με συνέντευξή του κάνει γνωστή τη διαθεσιμότητά του. Καλύτερο δεν θα βρει η χώρα για τη θέση, δηλώνει. Δε θα πάει χαμένο και το κουστούμι που έραψε για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Στη Ραφήνα ο Καραμανλής ετοιμάζει την 100η «καταλυτική» παρέμβασή του, αλλά δεν ξέρει τι ακριβώς να πει. Ο Σαμαράς προειδοποιεί τον Μητσοτάκη ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι Έλληνας, Πατριώτης, δεξιός και όχι γκέϊ.

Το Ινστιτούτο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει δύο συνέδρια και τρεις ημερίδες, σε διάστημα 15 ημερών. Στενός συνεργάτης του σε συνομιλία του με δημοσιογράφο αναφέρει:

Με την Ελλάδα και την Ευρώπη ή με τη Ρωσία;

Πέφτουν από τα σύννεφα κάποιοι με τη ρητορική του Μεντβέντεφ. Κι όμως, δε θα έπρεπε από τη στιγμή που σταδιακά η Ρωσία του Πούτιν επιδιώκει να υποκαταστήσει το σοβιετικό imperium, αν και το σωστό ρήμα θα ήταν «να νεκραναστήσει» το σοβιετικό imperium. Διότι πάντα οι Σοβιετικοί, μέσω της 5ης φάλαγγας που δρούσε στις ευρωπαϊκές χώρες, προσπαθούσαν να υπονομεύσουν τα δημοκρατικά πολιτεύματα των ευρωπαϊκών κρατών. Αγωγοί σε αυτήν την προσπάθεια ήταν αρχικά τα κομμουνιστικά κόμματα και στη συνέχεια προστέθηκαν τα αργυρώνητα «κινήματα ειρήνης» και διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις. 

Τα δίκτυα υπήρχαν από τότε, απλώς αδράνησαν για μια εικοσαετία. Ενεργοποιήθηκαν ξανά, σχετικά πρόσφατα, με άλλες μορφές και άλλα συλλογικά υποκείμενα. Τα κομμουνιστικά κόμματα τα έχουν αντικαταστήσει κόμματα και συλλογικότητες που κινούνται στον χώρο της άκρας Δεξιάς τα οποία τυγχάνουν πολύμορφης υποστήριξης από τη Ρωσία του Πούτιν. 

Και για να τα λέμε όλα, εκμεταλλεύονται την εγκληματική πολιτική της Ά. Μέρκελ που πλημμύρισε την Ευρωπαϊκή Ένωση με μετανάστες και έδωσε λαβή στην ακροδεξιά να συγκροτήσει μια ατζέντα που βρίσκει ευήκοα ώτα. Γιατί μόνον η ρωσική υποστήριξη δε θα αρκούσε. Για την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς υπάρχουν ευθύνες και στις ευρωπαϊκές ελίτ και στη

Μαυρογιαλούροι

Δεν πρόλαβε καλά καλά να βγει η χώρα από τη δεκαετή κρίση και να στεγνώσει η μελάνη από την υπογραφή της εξόδου από την επιτήρηση, και το πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης, άρχισε να πυροβολεί κατά ριπάς στηρίζοντας ανέξοδα κάθε μαξιμαλιστικό αίτημα και πλειοδοτώντας ανεύθυνα σε όσα ανακουφιστικά μέτρα κι αν πάρει η κυβέρνηση.

«Να δοθεί 13ος και14ος μισθός σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους», απαιτεί ο Πολάκης, «φιλοδώρημα» το επίδομα επικινδυνότητας στους ένστολους αποφαίνεται ο Κατρίνης, «ψίχουλα» τα δωρεάν φάρμακα στους χαμηλοσυνταξιούχους κατά την Κωνσταντοπούλου, «κοροϊδία» η (τέταρτη) αύξηση του κατώτατου μισθού σύμφωνα με τον Κουτσούμπα, «ημίμετρο» η αυτοτελής φορολόγηση των εφημεριών των γιατρών κατά τον Βελόπουλο.

11.000 υγειονομικοί προσλήφθηκαν την τελευταία πενταετία μαζί με 33.000 δασκάλους και καθηγητές.

Φτάνουν ;

Κατά την αντιπολίτευση όχι.

Αλλά και οι διπλάσιοι να ήταν, κανείς δεν

Ένας ήρωας γεννιέται στην πολιτική ζωή: Ο… Στέφανος!

Ένα νέο τραγικό ήρωα ενδέχεται  να γράψει στις ένδοξες δέλτους της, η ελληνική ιστορία. Τον… πρόεδρο του Κινήματος Δημοκρατίας Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος  δήλωσε σε συνέντευξή του πως έχει σκεφθεί ότι μπορεί και να κινδυνεύει η ζωή του!

Αυτή φευ είναι η μοίρα των τραγικών προσώπων που κινούν τα γρανάζια της ιστορίας και αναλώνουν τη ζωή τους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, όπως και να το εννοεί ο καθένας τους. Ναι, την τραγική μοίρα του Ιωάννη Καποδίστρια, του Θεόδωρου Δεληγιάννη, του υπουργού Λαδά, του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, του Παύλου Μπακογιάννη και άλλων, φοβάται ότι μπορεί να ακολουθήσει και ο Στέφανος!

Μιλώντας στο ενδιαφέρον «Πατρινόραμα» για την έκδοση της πρωτοχρονιάς, σύμφωνα με αποκλειστική αναδημοσίευση του Dnews, είπε, μεταξύ άλλων: «Έχω σκεφθεί ότι κινδυνεύει η ζωή μου και μάλιστα το έχω σκεφθεί από τα πρώτα πολιτικά βήματά μου. Γιατί ήξερα πολύ καλά τι συμφέροντα θα χτυπούσαμε! Όμως όχι, δεν φοβάμαι τίποτα! Και αυτό γιατί εμπιστεύομαι την ασφάλεια που με περιστοιχίζει, δεν θεωρώ ότι θα φτάσουνε σε αυτό το σημείο. Αλλά γενικά στη ζωή δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα δεδομένο και σίγουρο. Όμως δεν είναι στη φύση μου να φοβάμαι!».

Ένας… ατρόμητος ήρωας μπήκε στη ζωή μας, και διεκδίκησε το μερίδιό του στα

Ντροπή

Έχουμε την ντροπή να ζούμε σε μια χώρα όπου το 31,8% των πολιτών της έχει θετική γνώμη για τον Πούτιν. Και τον ακολουθεί μάλιστα ο Τραμπ με 29,8%.

Ο δυστυχής Ζελένσκι έπεται με 15,4%, κάτω κι από τον Κινέζο Σι Τζινπίνγκ (MRB, 18/12).

Υπάρχει κάτι να προσθέσουμε; Οχι. Ούτε καν να αναλύσουμε.

Διότι την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας μπορεί και δηλώνει:

«Το μήνυμα είναι πολύ καθαρό. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας και να υποστηρίζουμε την Ουκρανία απερίφραστα» (Κ. Μητσοτάκης, Λαπωνία, 20/12).

Πατσίσαμε; Οχι. Διότι το 31,8% στον Πούτιν παραμένει ντροπή.

Κι από πού απορρέει η ξεφτίλα; Από την αδιανόητη πεποίθηση ότι η Ελλάδα κακώς αποτελεί «προβλέψιμο και δεδομένο σύμμαχο» της Δύσης, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οτι δηλαδή θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Τι; Ακροβάτης σε τσίρκο;

Μιλάμε για την παράκρουση ότι ένας σύμμαχος μπορεί (δικαιούται, μάλλον…) να μην είναι προβλέψιμος, ούτε δεδομένος. Αλλά τότε τι είδους σύμμαχος θα είναι αυτός; Απρόβλεπτος κι αμφίβολος. Επιτήδειος και καταφερτζής.

Θα μπαίνει δηλαδή ο Πούτιν στην Ουκρανία κι ο Μητσοτάκης θα διαβουλεύεται με τον Βελόπουλο και τον Κουτσούμπα ποιον θα υποστηρίξουμε.

Αλλά ποιος θέλει να έχει σύμμαχο κάποιον που

Το σταυροδρόμι του ΠΑΣΟΚ

«Η κυβέρνηση κατεβαίνει με το ασανσέρ, το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει από τα σκαλοπάτια», δήλωσε η Άννα Διαμαντοπούλου σε μια αυθυποβλητική προσπάθεια να περιγράψει την αργόσυρτη άνοδο του ΠΑΣΟΚ.

Βέβαια, η κυβέρνηση δεν κατεβαίνει με το ασανσέρ, ή αν κατεβαίνει, αυτό κάπου έχει σκαλώσει στα ποσοστά των ευρωεκλογών, με μικρές ταλαντώσεις προς τα πάνω. Το ίδιο σκαλωμένο είναι όμως και το ΠΑΣΟΚ. Το κούρασε η μικρή ανάβαση και παραμένει αποκαμωμένο κάτωθεν του 20%.

Εύλογος ο προβληματισμός που επικρατεί στα ηγετικά του κλιμάκια, δεδομένης της ευνοϊκής γι’ αυτούς απαξίας στην οποία έχει εισέλθει ο ανταγωνιστικός του σχηματισμός (ως προς τη νομή του χώρου της Κεντροαριστεράς), ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ίσως, οι χαμηλές πτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ να είναι αιτιολογημένες, καθώς έχει να αντιμετωπίσει πλείστους αντιπάλους. Είναι τα πέντε κόμματα που προήλθαν από διάσπαση του δικού του χώρου (Λαφαζάνη, Γιάνη, Ζωής, Χαρίτση, Σέφανου). Και βεβαίως έχει και τον Πολάκη που διασπά την και αδυνατίζει το ενιαίο της κομματικής γραμμής, όπως με τη θέση του για κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, ή με την κραυγαλέα στον συμβολισμό της, απουσία του από τη συζήτηση του προϋπολογισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη λαϊκίστικη αντιπολίτευση που ασκεί …

Ενας πόλεμος στην πόρτα μας

Ο «Δεκέμβρης του ’44» πριν από ογδόντα χρόνια δεν είχε τίποτα το μυθικό, ούτε το ανεξήγητο. Ηταν μια απόπειρα κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ και τις ένοπλες δυνάμεις του ΕΛΑΣ.

Δεν αποτελεί ούτε καν κάτι το πρωτοφανές. Είναι πάγια τακτική των κομμουνιστών (και άλλων παρατάξεων…) να αρπάζουν την εξουσία με όποιον τρόπο προκύψει και σε όποια ευκαιρία έχουν.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως καταγράφηκε μια τριπλή ιδιαιτερότητα.

—– Πρώτον, ότι η απόπειρα εκδηλώθηκε εναντίον μιας κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και των Συμμάχων ενόσω ο πόλεμος με τον Αξονα συνεχιζόταν.

Θυμίζω ότι τα «Δεκεμβριανά» εξελίχθηκαν πριν από τη μεγάλη αντεπίθεση των Γερμανών στις Αρδέννες (Χριστούγεννα 1944) κι ενώ ο πόλεμος μαινόταν ακόμη στην Ευρώπη και τον Ειρηνικό.

—– Δεύτερον, ότι εκδηλώθηκε με απόφαση του ΠΓ του ΚΚΕ που είχε ληφθεί μέρες νωρίτερα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν ο Ι. Ιωαννίδης.

Ήταν μια αυστηρά κομματική πρωτοβουλία, χωρίς κανένα πρόσχημα, την οποία ουδείς άλλος φάνηκε να συμμερίζεται. Ούτε καν οι Σοβιετικοί!

—– Τρίτον, ότι εκδηλώθηκε με την υποψία πως το ΚΚΕ έχασε την πραγματική ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία πριν ακόμη οργανωθούν οι κυβερνητικές και συμμαχικές δυνάμεις. Δηλαδή τον Οκτώβριο 1944, μετά την Απελευθέρωση.

Δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι η

Ούτε λόρδοι, ούτε δούκες, ούτε βαρόνοι, ούτε πρίγκιπες

Ψάχνοντας την υπόθεση του Παύλου, ο οποίος θέλει να ανακτήσει την ελληνική ιθαγένεια (που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε αφαιρέσει με τον νόμο Βενιζέλου το 1994 από όλη την οικογένεια του τέως), το μάτι μου έπεσε στην Παράγραφο 7 του Άρθρου 4 του Συντάγματος, που λέει: «Τίτλοι ευγενείας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες.» Θα πείτε «σιγά το άρθρο, τα αυτονόητα λέει». Συγνώμη που θα απαντήσω έτσι, αλλά τόσα ξέρετε, τόσα λέτε.

Με βάση αυτήν τη σαφή αναφορά του καταστατικού χάρτη της χώρας, τα παιδιά του Κωνσταντίνου δεν έφεραν ποτέ τον τίτλο του «πρίγκιπα» ή της «πριγκίπισσας», αλλά αναφέρονταν απλώς ως «βασιλόπαιδες» που δεν είναι αναγνωρισμένος επίσημος τίτλος, αλλά προσδιοριστικό της γονεϊκής του σχέσης με τον τέως. Κι επειδή δεν είχαν κανέναν τέτοιο επίσημο τίτλο, αναγκάστηκαν τώρα να διαλέξουν το «Ντεγκρές», ένα κανονικό δηλαδή επίθετο, ώστε να πολιτογραφηθούν Έλληνες.

Αυτή λοιπόν η Παράγραφος 7 του Άρθρου 4 για τους «τίτλους ευγενείας ή διάκρισης, που ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες», μου κίνησε την περιέργεια. Διότι πρόκειται, για την επιτομή της ισότητας των πολιτών μέσα στο κράτος μας. Ούτε πρίγκιπες, ούτε μαρκήσιοι, ούτε δούκες, ούτε λόρδοι, ούτε βαρόνοι. Όλοι ίσοι εντός της ελληνικής επικράτειας.

Και μην σπεύσετε να πείτε «αυτά είναι μπούρδες», διότι είναι

Ηρεμία

Μετά την έξαψη (που λέει ο λόγος…) του φθινοπώρου, περάσαμε στην ηρεμία των εορτών.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (Opinion, Metron, Interview, GPO) δείχνουν μια σταθεροποίηση που επιτρέπει σε όλους να υποδεχτούν χαλαρά τις Αγιες Ημέρες και το νέο έτος.

Η ΝΔ κινείται σε επίπεδα κάπως υψηλότερα του αποτελέσματος των ευρωεκλογών (γύρω στο 30%) και ο Μητσοτάκης έχει ανασυγκροτήσει σε μεγάλο βαθμό τη δημοφιλία και την πρωθυπουργική εικόνα του.

Το ΠαΣοΚ παγιώνεται στη δεύτερη θέση με ποσοστά στο 15%-17% αλλά με χαμηλές επιδόσεις του Ανδρουλάκη.

Την τρίτη και τέταρτη θέση μοιράζονται Βελόπουλος και ΚΚΕ στο 8%-9%.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ αγκομαχά ακόμη πιο κάτω, αλλά φαίνεται να έχει ανακόψει την πτώση του αφού ούτε το Κόμμα Κασσελάκη ούτε η Νέα Αριστερά δείχνουν κάποια δυναμική.

Οι υπόλοιποι είναι στο λίγο πάνω – λίγο κάτω από το όριο του 3%. Αν είχαμε τώρα εκλογές (που δεν έχουμε…), θα ξαναβρίσκαμε πιθανώς μια Βουλή με 9-10 κόμματα.

Γενικά δηλαδή τίποτα το συνταρακτικό.

Παρόλο βεβαίως που εξακολουθεί να καταγράφεται γκρίνια για την κυβέρνηση αλλά μια γκρίνια μάλλον διάχυτη και γενικού τύπου.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό το σκηνικό δύσκολα θα

Το Φαρμακονήσι και η άμυνά του

Επειδή οι λογής-λογής υπερπατριώτες επιμένουν ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να παραδώσει γη και ύδωρ στον Ερντογάν, σας αναφέρω σήμερα κάποιες εξελίξεις που αφορούν το Φαρμακονήσι. Ως γνωστόν, η Τουρκία θεωρεί ότι το Φαρμακονήσι είναι τουρκικό νησί υπό ελληνική κατοχή και είναι δεδομένο ότι σε περίπτωση σύρραξης, θα είναι από τους πρώτους στόχους της τουρκικής στρατιάς του Αιγαίου.

Κι επειδή οι Ελληνάρες μας διατείνονται ότι ο Μητσοτάκης είναι έτοιμος να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά μας, σας παραθέτω αποσπάσματα από ένα πολύ σεμνό και μάλλον αθόρυβο δελτίο Τύπου μιας ελληνικής εταιρείας ενέργειας και υψηλής τεχνολογίας, της Eunice, που πίσω από τις λέξεις του κρύβονται πολύ περισσότερα απ’ όσα δημοσιοποιούνται.

«Σε συνεργασία με την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων (ΑΣΔΕΝ), ο Όμιλος Eunice εγκατέστησε στο Φαρμακονήσι αυτόνομο υβριδικό σύστημα, που μετατρέπει το επιτηρητικό φυλάκιο του νησιού σε μια αυτοδύναμη και «έξυπνη» ενεργειακή μονάδα, χωρίς ανάγκη έξωθεν ενεργειακής υποβοήθησης.

Το υβριδικό σύστημα

Τυχερή

Δεν ξέρω πόσες συζητήσεις προϋπολογισμού έχω παρακολουθήσει. Πάντως πολλές. Υποθέτω όσες και για όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος.

Αλλά τέτοια εικόνα Βουλής δεν έχω συναντήσει ποτέ.

Με «ένα κόμμα και κάτι ψιλά», με κάποιες γραφικές φιγούρες που θυμίζουν απόστρατους καφενείου, με βουλευτές που νομίζουν ότι βρίσκονται σε φοιτητικό αμφιθέατρο και μια θυμωμένη που φωνάζει.

Αντε τώρα μέσα σε αυτό το συμπούρμπουλο να βγάλεις Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να αναθεωρήσεις το Σύνταγμα.

Όταν δεν καταφέρνουν να ομονοήσουν για τις αμυντικές δαπάνες.

Φυσικά δεν χρειάζεται να βγάζουμε την ουρά μας απέξω. Αν έτσι είναι η Βουλή, είναι επειδή εμείς την ψηφίσαμε έτσι. Κανείς δεν περνούσε απέξω και ούτε μπήκε μέσα με το ζόρι.

Αλλά αυτό είναι η μια πλευρά του προβλήματος.

Διότι και οι γραφικοί και οι ρήτορες και οι θυμωμένοι είναι

Καλά τα λέει ο κ. Δένδιας στον Πάκη

 

Θέλουν, λέει, να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, αγνοώντας το casus belli της Τουρκίας. Ποιος το «λέει»; Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εκλεκτός του Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας, ο Προκόπης Παυλόπουλος. Δε μας λένε γιατί δεν το έκαναν επί των ημερών τους. Ξεχνούν τεχνηέντως πώς είχαν αντιμετωπίσει οι «υπερπατριώτες» του παρελθόντος τον Εθνάρχη μετά τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης και τη ζημία που προκάλεσε η ρητορική εκείνης της εποχής στα εθνικά μας θέματα…

Και δε θεωρούμε τυχαία την παρέμβαση του Νίκου Δένδια, ο οποίος σε συνέντευξή του επισημαίνει ότι άλλο πράγμα είναι ο κατευνασμός και άλλο τα ήρεμα νερά. Προφανώς, ο κ. Δένδιας θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στον άλλοτε «ομόσταβλο» Προκόπη Παυλόπουλο. Ίσως επειδή ο κ. Παυλόπουλος είχε την ατυχία να αντιμετωπίσει εμβρόντητος και χωρίς να αντιδράσει τις προκλητικές δηλώσεις που έγιναν ενώπιον του από τον φιλοξενούμενό του Ταγίπ Ερντογάν. Ή ακόμη επειδή όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας δεν είχε καν αντιδράσει στη σαφώς κατευναστική πολιτική της κουμπαριάς. Για να μην ξεχνιόμαστε ο κ. Καραμανλής ήταν και ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που δεξιώθηκε τον κ. Ερντογάν στο σπίτι του. Και αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι ότι περίμενε με αυτά και με εκείνα να υπάρξει πολιτικό αποτέλεσμα.

Και ακόμη ο κ. Δένδιας αντιλαμβάνεται και σωστά ότι

Ζαρωμένος στον προεδρικό καναπέ τότε, πολέμαρχος σήμερα

Ο τελευταίος που πίστεψε ότι μπορεί να πιει τον καφέ του ως πορθητής στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με τα γνωστά αποτελέσματα. Έκτοτε μόνον γραφικοί τύποι έβλεπαν ένα παρόμοιο όνειρο. Και ήταν γραφικοί διότι θεωρούσαν τον πόλεμο ως τη μοναδική επιλογή που είχαμε απέναντι στην Τουρκία. Αυτό φυσικά είναι ο ορισμός της ανοησίας και του τυχοδιωκτισμού. Ο πόλεμος είναι η τελευταία επιλογή μιας πολιτισμένης χώρας. Το κεντρικό ζήτημα είναι αν η αναγκαστική προσφυγή στον πόλεμο θα έχει οργανωθεί και προετοιμαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι αποτελεσματική.

Έτσι, δε νοείται πολιτικοί που άσκησαν θεσμικό λειτούργημα, επειδή ένα πρωί ξύπνησαν τουρκοφάγοι να βγαίνουν και με δημόσιο λόγο να απαιτούν πόλεμο με την Τουρκία. Μάλιστα γελοιοποιούνται και οι ίδιοι όταν έχουν καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών, λόγω του παρελθόντος τους, ως ψοφοδεείς ηγέτες. Όταν με «ολύμπια» μακαριότητα παρακολουθούσαν τη χειροδικία εναντίον μιας βουλεύτριας από έναν εγνωσμένο τραμπούκο, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ή όταν η φωτογραφία που τους δείχνει να κάθονται φοβισμένοι στη γωνίτσα ενός καναπέ, ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος έχει στρογγυλοκαθίσει φαρδύς-πλατύς. (Χρησιμοποιώ, λόγω του αξιώματος, τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας.)

Για να αφήσουμε κατά μέρος τους ευτράπελους τσαμπουκάδες και να μιλήσουμε σοβαρά.

Το τουρκικό casus belli υπάρχει και το

Εθνικό δόγμα

Κλείνοντας τους εορτασμούς για τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης σκέφτομαι μήπως τελικά το μεγαλύτερο επίτευγμά της ήταν η ομογενοποίηση του εθνικού σώματος.

Οχι φυσικά από θρησκευτική, εθνοτική ή κοινωνική άποψη. Δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Δεν είχαμε άλλωστε τόσο βαθιά ρήγματα.

Αλλά από τη διαμόρφωση ενός ευρύτατα αποδεκτού corpus ιδεών και αξιών. Ενός εθνικού δόγματος. Ή, αν προτιμάτε, ενός κοινού αφηγήματος.

Το αφήγημα αυτό αγκάλιασε πολλά επίπεδα του δημόσιου βίου. Αλλά διατυπώθηκε πιο συνεκτικά στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής όπου ελάχιστοι παρδαλοί σήμερα το αμφισβητούν.

Μετά το 1974, η Ελλάδα διατύπωσε με απόλυτη σαφήνεια την πεποίθηση ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» (Κ. Καραμανλής, 1977) και διακήρυξε με αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι «είμαστε Ευρώπη».

Τη διακήρυξη αυτή σηματοδότησαν κι επιβεβαίωσαν άλλωστε η ένταξη στην ΕΟΚ από τον Καραμανλή (1981), στην ενιαία αγορά από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1992), στην ΟΝΕ και το ευρώ από τον Κώστα Σημίτη (2000).

Τίποτα από τα παραπάνω δεν τίθεται σήμερα σε ουσιαστική αμφισβήτηση.

Γρήγορα άλλωστε είχαν παραμεριστεί οι

«Πεδίο βολής» η Ελλάδα…

«… Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι, κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» («Ερωτικό ή «Με μια Πιρόγα»)

Το 1982, ο σπουδαίος στιχουργός Άλκης Αλκαίος (1949-2012), το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Βαγγέλης Λιάρος έγραψε τους εξαιρετικούς στίχους για το τραγούδι «Ερωτικό» που μελοποίησε έξοχα ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος. Το τραγούδι που έγινε ευρύτερα γνωστό με τον τίτλο «(Με μια) Πιρόγα» ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά από τον Μανώλη Μητσιά (L.Ρ. «Εμπάργκο») έγινε διαχρονική, τεράστια επιτυχία, γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις και τραγουδιέται ως τις μέρες μας, σαράντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη ερμηνεία του.
Απομονώσαμε κάποιους στίχους από το συγκεκριμένο τραγούδι που νομίζουμε ότι ελαφρά παραλλαγμένοι, ταιριάζουν απόλυτα στην Ελλάδα του 2024.

«Εδώ είναι Ελλάδα, φαιδρό κράτος, ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας κάθε λογής κακοποιοί».
Εγκληματικότητα στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν. Σε καμία όμως περίπτωση δεν υπήρχε κατάσταση σαν τη σημερινή. Από τις ανοιχτές πόρτες στα σπίτια που προλάβαμε οριακά, από τους ανθρώπους που κοιμούνταν τη νύχτα ανέμελοι σε αυλές, σε χωράφια, που αφθονούσαν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 σε πολλές περιοχές της Αθήνας τότε, φτάσαμε στη σημερινή τραγική, επιεικώς, κατάσταση όπου ο κόσμος κλειδαμπαρώνεται στα σπίτια του, στα οποία έχει εγκαταστήσει κάμερες, συναγερμούς, κάγκελα στα παράθυρα κ.ά. με την ελπίδα ότι δεν θα πέσει θύμα κάποιας εγκληματικής ενέργειας…

Ρόλος

Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό που άρχισε χθες στη Βουλή περιλαμβάνει ίσως πολλά από τα γνωστά δεδομένα του πολιτικού σκηνικού και τα οποία κρύβουν ελάχιστες εκπλήξεις.

Φέρνει όμως και κάτι καινούργιο: την εμφάνιση του ΠαΣοΚ σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι μια αλλαγή στάτους για την οποία το ΠαΣοΚ δεν χρειάστηκε να κουραστεί ιδιαίτερα, χωρίς όμως αυτό να μειώνει το αποτέλεσμα και τη σημασία του.

Στο κάτω-κάτω δεν φταίει το ΠαΣοΚ αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται.

Και για να είμαι ακριβής δεν φταίει κανείς που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται εκτός από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε εκτελέστηκε κάποιο σατανικό σχέδιο του Μητσοτάκη, όπως τους αρέσει να κουτσομπολεύουν στην Κουμουνδούρου.

Ούτε έχασαν τον ύπνο τους οι «οικονομικοί κύκλοι» κι είπαν να την πέσουν στον Κασσελάκη ή τον Φάμελλο.

Ούτε κάποιοι συνωμότησαν για να αλλάξει γραφείο ο Ανδρουλάκης στη Βουλή.

Ούτε φυσικά επιστρατεύτηκαν «κυπατζίδικα κόλπα» για να ξεμυαλίσουν τη Ράνια Θρασκιά (Χ. Σπίρτζης, ERTnews, 10/12).

Μόνοι τους τα έκαναν σαν τα μούτρα τους. Οταν μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, οι 47 βουλευτές που έβγαλε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο 2023 έχουν γίνει 26 κανείς άλλος από τους ίδιους δεν φταίει.

Μέσα στις καραμπόλες λοιπόν το ΠαΣοΚ βρέθηκε με έναν ρόλο για

Ο Μητσοτάκης και… το κοκαλάκι της νυχτερίδας

Συνεχίζεται αδιατάρακτη η κυριαρχία της ΝΔ, παρ' όλη τη δύστηνο οικονομική πραγματικότητα, που οι ίδιοι οι πολίτες δηλώνουν ότι βιώνουν.

Στην έρευνα της Real Polls για το Star, το κυβερνών κόμμα καταγράφει διαφορά 13 μονάδων από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, 24,6% έναντι 13,4%. Ο ΣΥΡΙΖΑ φυτοζωεί με 5,7%, ενώ ο Στέφανος Κασσελάκης πλησιάζει επικίνδυνα με 5,1%.

Παρομοίως και η Prorata για το Attica TV. Η ΝΔ με αναλογική κατανομή αναποφάσιστων λαμβάνει 29%, το ΠΑΣΟΚ 18,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ 8%!

Κατά τη Real Polls, τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες είναι η ακρίβεια (45,1%) Real), το σύστημα Υγείας (31,7%) και οι χαμηλοί μισθοί (27,4%). Βέβαια, οι μισθοί σε απόλυτους αριθμούς έχουν ανέβει, αλλά η ακρίβεια τους κατατρώει. Παραπλήσια είναι και τα προβλήματα που εντοπίζει η Prorata με την ακρίβεια να κατέχει το θηριώδες ποσοστό του 78%.

Παραδόξως, η ακριβή στέγη καταγράφεται ως πρόβλημα μόνο για το 7% των ερωτηθέντων, στη Real Polls. Σαφώς είναι οξύ για τους ανέστιους, αλλά το μικρό ποσοστό μάλλον σχετίζεται με το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης.

Όσο για το αγαπημένο θέμα του Ανδρουλάκη και της Αριστεράς, τις υποκλοπές, απασχολεί το 1,7% των πολιτών.

Η πρωτοκαθεδρία της ΝΔ είναι αξιοσημείωτη, εάν

Προς τα πού θα γείρει το ΠΑΣΟΚ;

Απαντώ από την αρχή του άρθρου. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο να γείρει είτε προς την Κεντροδεξιά, είτε προς την Αριστερά. Είναι ένα κόμμα που αναζητεί τον βηματισμό του και τις εσωκομματικές ισορροπίες, μεταξύ μιας αριστερόστροφης τάσης και μιας πιο κεντρώας - μεταρρυθμιστικής. Επαφίεται στην ικανότητα της ηγετικής του ομάδας να εκφράσει αυτή την ευρεία πολυτασικότητα, χωρίς οξύτητες και κυρίως χωρίς ρηγματώσεις.

Είναι ολοφάνερο και σε κάποιον που ελάχιστα ασχολείται με την πολιτική, πως το σημερινό ΠΑΣΟΚ του 20%, είναι για τη ναυαγισμένη ριζοσπαστική Αριστερά το σωσίβιό της. Για αυτό, μέσω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, προσπαθούν να το εγκλωβίσουν προκαταβολικά σε λύσεις, που θα προδικάσουν μια μελλοντική συνεργασία των δύο πολιτικών χώρων, ενώ την ίδια στιγμή θα αφήσουν το ΠΑΣΟΚ ακάλυπτο πολιτικά, σε μια κεντροαριστερή κυβερνητική πρόταση για Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο να αναλάβει τον ρόλο του ναυαγοσώστη. Στην πολιτική δεν χωρά ο οίκτος.

Από την άλλη μεριά και η κυβέρνηση, αν δε θέλει να αφήσει παράθυρα συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη ριζοσπαστική Αριστερά, θα πρέπει να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσωπικότητα αποδεκτή και από το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες προσωπικότητες υπάρχουν, με κύρος, γνώσεις και με διεθνές status. Ονόματα ποτέ δε λέμε.

Αλλά πέραν της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να

Σε αχαρτογράφητα νερά, με ενισχυμένη την Τουρκία, μετά τις εξελίξεις στη Συρία

Μια ματιά σε αυτά που συμβαίνουν στη διεθνή σκηνή λίγο πριν εκπνεύσει το 2024 αρκεί για να συνειδητοποιήσουμε ότι μπαίνουμε σε περίοδο αστάθειας, που εύλογα προκαλεί μεγάλη ανησυχία.
Μετά τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας και αυτόν στη Μέση Ανατολή, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία δημιουργούν νέα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή. Αν συνυπολογίσει δε κανείς την αβεβαιότητα που επικρατεί διεθνώς μετά την εκλογή του Τραμπ και την πολιτική κρίση σε Γαλλία και Γερμανία, είναι φανερό ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά.
Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι ακριβώς συνέβη στη Συρία:
Η οικογένεια Άσαντ κυβέρνησε τη χώρα για πάνω από 50 χρόνια με απολυταρχικό τρόπο.
Ο Μπασάρ αλ Άσαντ έγινε πρόεδρος το 2000, μετά τον θάνατο του πατέρα του Χαφέζ, ο οποίος κυβέρνησε για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το 2011 κατέπνιξε βάναυσα μια ειρηνική εξέγερση υπέρ της δημοκρατίας, πυροδοτώντας έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο όπου σκοτώθηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι και περίπου 12 εκατομμύρια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Πριν από δώδεκα ημέρες η ισλαμιστική μαχητική ομάδα Hayat Tahrir al-Sham (HTS) και οι συμμαχικές φατρίες των ανταρτών ξεκίνησαν μια μεγάλη επίθεση στη βορειοδυτική Συρία.
Οι αντάρτες κατέλαβαν γρήγορα τη

Η παγίδα της αλήθειας

Είχα υποσχεθεί να επιστρέψω εκτενέστερα στα ογκώδη απομνημονεύματα της Ανγκελα Μέρκελ μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωσή τους (Angela Merkel, Ελευθερία, εκδόσεις Μεταίχμιο, 732 σελίδες!). Κι οφείλω να πω πως η ολοκληρωμένη ανάγνωση δεν αναιρεί τίποτα από την πρώτη γενικότερη αναφορά που έχω επιχειρήσει («Κεντάκι», «ΤΑ ΝΕΑ», 29/11). Την κρατάω λοιπόν ως έχει.

Πάμε όμως στα δικά μας. Αν δώσω βάση στην περιγραφή της ίδιας της Μέρκελ, η γερμανίδα καγκελάριος χρειάστηκε να συνεργαστεί κατά τη διάρκεια της κρίσης με τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς.

+++ Εναν που δεν καταλάβαινε τίποτα, τον Γ. Παπανδρέου.

+++ Εναν που δεν έκανε τίποτα, τον Α. Σαμαρά.

+++ Εναν που ούτε καταλάβαινε, ούτε ήξερε τι να κάνει, τον Αλ. Τσίπρα. Κι ο οποίος τελικά έκανε ένα δημοψήφισμα.

Παραδόξως, η Μέρκελ περιγράφει πιο συμπαθητικά τον τρίτο.

Σίγουρα δεν βοήθησαν τα «καλά αγγλικά» του, τα οποία η ίδια διαπίστωσε έπειτα από δύο συνομιλίες μαζί του… «στο τηλέφωνο μέσω διερμηνέα»!

Βεβαιώνει όμως πως «μου είχε κάνει καλή εντύπωση τότε» (σ. 451). Ας είναι καλά ο διερμηνέας.

Και καταλήγει μάλιστα με ικανοποίηση πως ο Τσίπρας «υποσχέθηκε να μελετήσει τα προγράμματα για να σχηματίσει ιδία γνώμη» (σ. 452).

Προσέξτε. Η υπόσχεση δόθηκε στο Βερολίνο στις 23 Μαρτίου 2015.

Ο Τσίπρας ήταν ήδη δύο μήνες πρωθυπουργός αφού είχε περάσει δύο χρόνια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταριέται τα προγράμματα.

Κι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε ιδέα για τα προγράμματα στα

Σήμερα το Χαλέπι. Αύριο;

Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, κυβερνητικός εταίρος του κ. Ερντογάν, δήλωσε ότι «το Χαλέπι είναι τουρκικό ως το κόκαλο», για να συμπληρώσει: «Το τουρκικό έθνος γνωρίζει τη γεωγραφία του Ιράκ και της Συρίας και το τουρκικό έθνος φέρει στην ψυχή του αυτές τις γεωγραφίες της καρδιάς και του πολιτισμού του». Φταίμε τώρα εμείς που θυμόμαστε τις δηλώσεις Ερντογάν για τα σύνορα της καρδιάς της Τουρκίας; Το πού πάει το πράγμα είναι φανερό…

Η Τουρκία έχει πάρει τις αποφάσεις της. Ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σύνορα από το Ιράκ μέχρι τις παρυφές των μεγάλων πρωτευουσών της Βόρεια Ευρώπης. Σας μοιάζει υπερβολικό; Μελετήστε τις δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων. Αυτές που γίνονται σήμερα και αυτές που έχουν γίνει στο παρελθόν. Θα διαπιστώσετε ότι τις δηλώσεις αυτές τις εννοούν και δεν τις κάνουν για εσωτερική κατανάλωση, όπως πίστευαν μέχρι πρόσφατα κάποιοι ανόητοι στην Αθήνα.

Όταν λοιπόν κάποιος περιλαμβάνει στα σύνορα της … καρδιάς του την Θεσσαλονίκη, δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για

Άκρα

Να το πούμε απλά. Η Ευρώπη (ίσως όλος ο δυτικός κόσμος) απειλείται με αποσταθεροποίηση.

Στη Γαλλία, η Άκρα Αριστερά και η Άκρα Δεξιά συνασπίζονται να ρίξουν την κυβέρνηση Μπαρνιέ κι ίσως να οδηγήσουν τον πρόεδρο Μακρόν σε παραίτηση.

Στη Γερμανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός κατέρρευσε μπροστά στην άνοδο των ακροδεξιών του AfD και τις παλινωδίες των εταίρων του.

Η Ρωσία βάζει παντού το χεράκι της να ανακατέψει ό,τι μπορεί κι όπου μπορεί. Ιδίως όσο οι δημοκρατίες δεν παίρνουν σοβαρά τον κίνδυνο που αποτελεί.

Και στις ΗΠΑ βγήκε ο Τραμπ.

Στον δρόμο της δημοκρατίας λοιπόν βρίσκονται τα άκρα.

Τα οποία όταν συγκλίνουν (όπως στη Γερμανία της Βαϊμάρης ή στην Ιταλία των «μολυβένιων χρόνων» ή στην Ελλάδα της κρίσης ή στη σημερινή Γαλλία) κινδυνεύουν να κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.

Αυτή είναι η βασική παρατήρηση.

Αλλά έχουμε και άλλες. Τα άκρα δεν πάντα ισοδύναμα.

Η αριστερά εξακολουθεί να κάνει ζημιά στη Γαλλία. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες όμως έχει εξαερωθεί ή διασκορπιστεί σε όσα τη συνέθεσαν, όπως στην Ελλάδα.

Η απειλή λοιπόν είναι κυρίως από την Άκρα Δεξιά. Αν μπορεί να υπάρξει ποτέ σαφής και ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ δύο άκρων που «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο».

Αντίδοτο;

Πρώτα η ψήφος – το μεγαλύτερο όπλο στη

Ανέκδοτα

Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί αλλεργικοί στο χιούμορ. Δεν παρεξηγούν τη καζούρα ούτε προσβάλλονται από αστεία σε βάρος τους

Τον γενικό τόνο, όμως, τον ορίζει η μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αυτή που τα παίρνει όλα τοις μετρητοίς. Και τα αντιμετωπίζει με τόση σοβαρότητα που τελικά καταντάει κωμική.
Τα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ απλώς επιβεβαιώνουν το διαδεδομένο στερεότυπο περί της γερμανικής αίσθησης του χιούμορ. Δεν χρειάζονται υπερερμηνείες ή στοχαστικές αναλύσεις για το αυστηρά αγιογραφημένο πόνημα της.

Στις σελίδες του περιγράφει αυτάρεσκα την εντοιχισμένη σκέψη της σε φθαρμένα στερεότυπα πολιτικής ορθοφροσύνης. Αν στη πρόζα της διατύπωνε ψήγματα αυτοκριτικής για τα βασικά ζητήματα που διαχειρίστηκε θα γινόταν περίγελως στους πιστούς της.
Το μεγάλο καλαμπούρι, ωστόσο, προκύπτει από τη ιλαρή στάση του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ έναντι της γραπτή αφήγησης των ενθυμήσεων της. Επικεντρώνεται στις αναμνήσεις της από την Ελλάδα στη περίοδο της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης. Συστήνει να διαβαστούν με προσοχή όσα γράφει η συνταξιούχος Γερμανίδα πολιτικός.
Και επικαλείται την φράου Μέρκελ για την υπεράσπιση της πολιτικής κληρονομιάς του Αλέξη Τσίπρα. Του άλλοτε ηρωικού ντελάλη της βροντερής ιαχής “Go back madame Merkel”. Του πρώην πρωθυπουργού που βαρούσε νταούλια και φύσαγε ζουρνάδες σε αυτοσχέδιους αντιευρωπαϊκές παιάνες.

Καθένας έχει δικαίωμα στο τρανταχτό γέλιο. Ακόμη και εκεί που

Tα πολιτικά διδάγματα από το Μετρό της Θεσσαλονίκης

Κάθε μεγάλο έργο αποτελεί και ένα πολιτικό γεγονός. Και αναλόγως με τη συμπεριφορά των βασικών παικτών υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, αν και σε τέτοιας εμβέλειας έργα θα έπρεπε να υπάρχουν μόνον κερδισμένοι. Δυστυχώς, ένα μικρό, αλλά δυναμικό κομμάτι της πόλης, είδε το Μετρό της Θεσσαλονίκης ως το μέσο με το οποίο θα επιβεβαίωνε τη δυνατότητά του να ακυρώνει ή να εγκρίνει οτιδήποτε μεγάλο πρόκειται να συμβεί στη Θεσσαλονίκη.  

Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν πως είναι τα αφεντικά της πόλης. Έκαναν μια επίδειξη δύναμης σε βάρος τελικά των πολιτών. Ένα συνονθύλευμα αλαζόνων, ιδεοληπτικών και τρωκτικών.

Έτσι, επινόησαν μια αντιπαράθεση με την κεντρική εξουσία, με την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση, γύρω από τα αρχαία του σταθμού της Βενιζέλου. Τα γεγονότα είναι γνωστά και τελικά όλη αυτή η ιστορία κατέληξε σε μια συντριπτική πολιτική και επικοινωνιακή ήττα των «εγκληματιών της Βενιζέλου». Όχι τόσο γιατί το έργο τελείωσε και το εγκαινίασε ο Μητσοτάκης όσο γιατί το έργο το αγκάλιασε, από την πρώτη στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το μεγάλο επίτευγμα του αρχαιολογικού χώρου του σταθμού της Βενιζέλου. 

Εκεί διαπίστωσαν, με τα δικά τους τα μάτια, πόσο λάθος ήταν όλοι αυτοί που θορυβούσαν με κάθε τρόπο, κωλυσιεργούσαν με

Διάλυση

Χαρτί και μολύβι. Τον Ιούνιο 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε 47 βουλευτές. Δεκαοκτώ μήνες αργότερα του έχουν μείνει 27 και το μάδημα συνεχίζεται.

Αυτό σε απλά ελληνικά λέγεται διάλυση.

Προς το παρόν όμως δεν συζητούν για το μαγαζί που διαλύθηκε αλλά τι θα γίνει με τα υλικά κατεδάφισης. Παίρνουν οι φευγάτοι τις έδρες ή όχι;

Αντί να τους νοιάζει το μάδημα, τους καίνε τα μπικικίνια.

Έχει πλάκα. Και γι’ αυτό όταν ακούω περί δικομματισμών, νέων ή παλιών, προτιμώ να βάζω τα γέλια.

Σε όλο τον κόσμο, «δικομματισμός» λέγεται ένα «πολιτικό σύστημα δύο κομμάτων» με πιο κλασικό παράδειγμα τις ΗΠΑ και παλαιότερα το Ηνωμένο Βασίλειο.

Αντιθέτως «δικομματισμός» με εννέα ή δέκα κόμματα στη Βουλή δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.

Για να υπάρξει δηλαδή κάποιας μορφής «δικομματισμός» χρειάζονται δύο κυριαρχικά κόμματα. Στην Ελλάδα είχαμε μια τοπική εκδοχή του «δικομματισμού» μόνο το διάστημα από το 1981 έως το 2012.

Έκτοτε ζούμε έναν καθαρό πολυκομματισμό με «ένα κόμμα και κάτι ψιλά».

Γιατί λοιπόν γελάω; Επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα.

Την οποία αδυνατούν ή αρνούνται να κατανοήσουν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι που ζουν σε κάποιο εικονικό σύμπαν.

Ονειρεύονται μια ΝΔ παλαιάς κοπής που δεν υπάρχει πια ή ένα ΠαΣοΚ που

Τα μεγάλα έργα διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό

Στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν στις 13 Ιουνίου 1999, η Νέα Δημοκρατία είχε αναδειχθεί πρώτο κόμμα με 36% έναντι του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ που έλαβε 32,91%. Η συμμετοχή ήταν 70,25%. Μετά από λίγους μήνες, στις 9 Απριλίου 2000, διεξήχθησαν εθνικές εκλογές. Σε αυτές επικράτησε το ΠΑΣΟΚ με 43.79% έναντι 42,74% της Νέας Δημοκρατίας. Η συμμετοχή ανήλθε στο 74,97%. Η διαφορά που χώρισε τα δύο κόμμα ήταν μόλις 72.400 ψήφοι, η μικρότερη διαφορά που καταγράφηκε ποτέ σε εθνικές εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση. Συγχρόνως είναι και η πρώτη φορά που οι μεταγενέστερες εθνικές εκλογές ανέτρεψαν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που προηγήθηκαν. 

Τι συνέβη; Πού οφειλόταν αυτή η θεαματική ανατροπή; 

Εν πολλοίς στα δύο σημαντικά έργα που ολοκλήρωσε η κυβέρνηση Σημίτη, δηλαδή το Μετρό και το αεροδρόμιο των Αθηνών. Οι μακέτες έγιναν χειροπιαστό έργο, που το χάρηκαν οι πολίτες, όχι μόνον της Αθήνας. Θυμάμαι την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, μέσα στην απειρία της, να μιλά για μακέτες και μόνον για μακέτες. 

Όταν η πραγματικότητα έρχεται σε σύγκρουση με τον